ความลับที่ต้องการปกปิด(2)

ผกาพยักหน้าให้แม่บ้านสาวเดินเข้าไปตักข้าวและมี การเสิร์ฟอาหารบางอย่างเข้ามาเพิ่มให้เหล่าคุณ ๆ ที่นั่งประจำที่กัน

ไอลดาเริ่มรับรู้ได้ถึงกลิ่นแปลกอะไรบางอย่างที่เข้ามากระตุ้นจมูกของเธอ แต่ก็ไม่รู้ว่ากลิ่นนี้มันคืออะไรกันแน่

“หนูดานี่มัสมั่นเนื้อของโปรดหนูไง”

พอแกงเมนูโปรดที่เพิ่งเสิร์ฟเข้ามาเสริม ถูกตักมาให้อย่างเอาใจก็ทำให้ไอลดาถึงกับย่นจมูกแทบจะกลั้นหายใจเอาไว้ทันที

“เนื้อ...”

คิ้วของอังกูรกระตุกทันที ตอนแรกเขาก็คิดอยู่แล้วว่าทำไมเมนูอาหารบนโต๊ะถึงมีกลิ่นแปลก ๆ ที่ไหนได้สิ่งที่เขาเกลียดและไม่ชอบที่สุดมันถูกเสิร์ฟขึ้นโต๊ะมาด้วยนั่นเอง

“หมายความว่ายังไงกันครับคุณแม่” เสียงดังของอังกูรถามขึ้นมา

“อังฟังแม่ก่อน อย่าเพิ่งโมโห”

“แต่แม่ก็รู้นิครับว่าผมไม่ชอบกินเนื้อ ไหนจะกลิ่นชวนอ้วกนี้อีก” อังกูรไม่ทนอีกต่อไปแล้ว เขาลุกขึ้นยืนตั้งท่าจะเดินออกไป แต่ทว่า...

ครืดดด !! เสียงเก้าอี้ถูกเลื่อนออกแล้วร่างของไอลดาก็รีบวิ่งออกไปทางห้องน้ำ เรียกความสนใจของทุกคนทั้งหมด แม้แต่อังกูรเอง

“แหวะ~~ อ้วกกกกกกกก~” เสียงโอ้กอ้ากดังขึ้นอย่างต่อเนื่องจนคุณนายพิจิกตราที่ตามเข้ามาดูถึงกับตกใจหน้าซีดทันที

“หนูดา หนูดาเป็นอะไรไปลูก” คุณนายพิจิกตรา

รีบลูบหลังช่วย

“หนะ หนู...ไม่...ไม่เป็นไรค่ะ อ้วกกก~~”

“ไม่เป็นไรได้ไงกัน อ้วกออกมาเยอะขนาดนี้ ไม่ได้การ ผกาให้ไทม์ไปเอารถออก ฉันจะพาหนูดาไปหาหมอ”

ไอลดาหน้าซีดลงกว่าเก่าก่อนจะจับแขนของ คุณนายพิจิกตราแล้วรีบบอกปฏิเสธเธอ ไม่อย่างนั้นละก็ความลับที่เธอปิดบังไว้ต้องถูกเปิดเผยแน่

“ไม่นะคะ หนูไม่ไปโรงพยาบาล”

“หนูดาอาการแย่ขนาดนี้ ไม่ไปหาหมอได้ไงกัน”

“ขอร้องละคะ นะคะคุณแม่...ไม่ไป อย่าพาดาไปเลยนะคะ”

“เฮ้อ โอเค ไม่ไปก็ไม่ไป ถ้าอย่างนั้นหนูค่อย ๆ ลุกนะไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะได้รู้สึกสดชื่นขึ้น”

คุณนายพิจิกตรากดชักโครกให้สิ่งปฏิกูลถูกชำระ

ลงไปแล้วช่วยกันกับผกาในการพยุงตัวพาไอลดามาที่อ่างเพื่อให้ไอลดาล้างหน้า บ้วนปาก

“หึ ! สำออยชะมัด”

ทันทีที่ทั้งสามคนกลับมาที่โต๊ะอาหาร อังกูรก็ได้พ่นคำพูดแสนร้ายกาจใส่ไอลดา

“เจ้าอังไม่เห็นหรือไงว่าน้องไม่สบายอยู่ ทำไมถึงพูดจาร้ายกาจแบบนี้ด้วย”

“แม่ก็เอาแต่เข้าข้างยัยลูกนอกไส้ตลอด มื้อนี้

ผมขอไม่ร่วมโต๊ะนะครับขอตัวก่อน”

“อังกูรหยุดเดี๋ยวนี้แล้วนั่งลงกินข้าวกับแม่ซะดี ๆ ”

“แม่คิดว่าผมจะกินลงเหรอครับ มีทั้งเมนูที่เกลียดและคนที่ผมไม่ชอบ” ไอลดารู้สึกได้ถึงก้อนสะอื้นที่ตีรวนขึ้นมากระจุกที่คอ

“แม่บอกว่าให้นั่งลง” คุณนายพิจิกตรากดดันจนอังกูรต้องจำยอมนั่งลงอีกครั้ง

“ผกาให้แม่บ้านเอามัสมั่นเนื้อ เมนูหมู ไก่ทั้งหมดออกจากโต๊ะและช่วยเปลี่ยนจานข้าวให้หนูดาทีนะ”

คุณนายพิจิกตราสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจังให้ตั้งโต๊ะใหม่ทันทีที่อังกูรนั่งลง

“ได้ค่ะคุณผู้หญิง”

“จานนั้นไม่ต้องยกไป”

คุณนายพิจิกตราสั่งแม่บ้านสาวที่กำลังยกแกงบางอย่างไปเก็บ นั่นก็คือแกงพะแนงหมูสามชั้นของโปรดของอังกูร

ใจจริงคุณนายพิจิกตราก็ใส่ใจลูกชายตัวเองแต่เพราะลูกของเธอเป็นผู้ชายแถมเขาเองยังมีคนในครอบครัวอย่างเธอที่อยู่เคียงข้าง ส่วนไอลดาไม่มีใคร อีกอย่างมันมีบางสิ่งที่เธออยากจะทดแทนให้สาวน้อยคนนี้ด้วยซ้ำ

สถานการณ์กลับเข้าสู่ภาวะปกติ ทุกคนบนโต๊ะเริ่มลงมือกินอาหารกันอีกครั้ง กับข้าวบนโต๊ะล้วนมีรสชาติที่ดีเทียบกับร้านระดับภัตตาคาร แต่ไอลดาที่ยังมีอาการแพ้ท้องอยู่เลยไม่ค่อยอภิรมย์สักเท่าไร

“อุก ! ” เสียงอึกอักในลำคอดังขึ้นเบา ๆ เป็นระยะ ใจจริงเธออยากจะอ้วกอีกสักรอบ แต่ไม่อยากถูกมองว่าเสียมารยาทจึงฝืนกลืนก้อนที่จะขย้อนลงคอไป

“ไหวไหมหนูดา แม่ว่าเราไปหาหมอดีไหม”

“หนูไม่เป็นไร...ช่วงนี้งานเยอะอาจจะเครียดลงกระเพาะก็ได้ค่ะ”

“ตายจริง งั้นก็ต้องพักแล้วนะหนูดา จริง ๆ งานนี้ก็ไม่ใช่ความรับผิดชอบของเราด้วย น่าโมโหนะถ้าพนักงาน คนนั้นไม่คิดลาออกกลางคัน งานที่เธอรับผิดชอบก็คงไม่ต้องมาตกที่คนอื่นแบบนี้”