ความลับที่ต้องการปกปิด(1)

ตอนที่ 2

ความลับที่ต้องการปกปิด

สองเดือนผ่านมา

เวลาผ่านมาถึงสองเดือนหลังจากที่ไอลดามีความสัมพันธ์กับคนที่เธอรัก แต่สิ่งที่ทำให้หญิงสาวกังวลใจไม่หายคงเป็นเรื่องลูกที่ไม่คาดคิดว่าจะมาอยากเกิดกับเธอมากขนาดนี้

ความจริงไอลดากินยาคุมฉุกเฉินกันไว้แล้วเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันแบบนี้เกิดขึ้น

“เฮ้อ ช่วยไม่ได้ในเมื่อป้องกันแล้ว แต่เด็กคนนี้อยากจะมาเกิดกับเรา ก็คงทำได้แค่เก็บเอาไว้สินะและดูแลให้ดีที่สุด”

เสียงเคาะประตูทำให้ไอลดามีสติกลับมาสนใจสิ่งรอบข้างอีกครั้ง แต่เสียงของคนมาหาต่างหากที่ทำเอาเธอถึงกับหน้าซีดเผือด

“หนูดาลูกเป็นอะไรหรือเปล่า”

ไอลดารีบเก็บที่ตรวจทุกอันเอาไปโยนทิ้งลงถังขยะในห้องน้ำทันทีแล้วไปเปิดประตูรับแขกคนสำคัญ

“หนูไม่เป็นอะไรค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้ขึ้นมาตามแบบนี้” ไอลดาขอโทษคุณนายพิจิกตราด้วยความรู้สึกผิด

“ไม่เห็นต้องขอโทษเลยหนูดา แม่ก็แค่ห่วงเห็น

ช่วงนี้หนูหน้าซีดบ่อยด้วย”

“แต่หนูทำให้คุณผู้หญิง....”

“ไอลดา แม่ไม่รู้ว่าหนูเป็นอะไรหรือกลัวอะไรอยู่แต่แม่บอกแล้วไงว่าแม่ก็คือแม่ของหนูเสมอ แม่รักหนูเหมือนที่รักเจ้าอัง เพราะงั้นทั้งหนูและเจ้าอังก็คือลูกของแม่ทั้งคู่”

ไอลดาน้ำตาซึมทันทีที่คุณนายพิจิกตราพูดถึงความเป็นแม่ลูกอาจเป็นเพราะเธอเองก็กำลังจะเป็นแม่คนด้วยเลยพลอยทำให้เรื่องโดนตักเตือนเป็นประจำที่มัก

ไม่เคยเป็นอะไร แต่รอบนี้ไอลดาถึงกับซาบซึ้งใจเป็นพิเศษ

“โอ๋ ๆ เป็นอะไรไป ไม่ร้องนะที่แม่ดุหนูเรื่องนี้เพราะอยากให้เรายอมเรียกแม่ว่าแม่สักที ไม่ได้จะดุให้งอแง

สักหน่อย”

คุณนายพิจิกตรายังคงแสนดีเสมอในความรู้สึกของ ไอลดา ถามว่าไอลดารักท่านมากแค่ไหน ก็ต้องบอกเลยว่ารักมาก รักสุดดวงใจด้วยซ้ำ

“เอาละพวกเราลงไปกินข้าวกันเถอะ วันนี้แม่มีสถานที่ที่อยากให้ไปกับแม่ด้วยหน่อยนะ”

“ค่ะคุณแม่”

“หูฉัน หูฉันเป็นทองแล้วแน่เลย ผกาได้ยินไหมเมื่อกี้ หนูดาเรียกฉันว่าแม่ด้วยละ ! ”

คุณนายพิจิกตราหันไปพูดด้วยความดีใจกับผกาแม่บ้านคนสนิทไม่หยุดปากจนถึงห้องกินอาหาร

“อารมณ์ดีจังนะคุณแม่กับแค่ลูกนอกไส้เรียกตัวเองว่าแม่”

อังกูรที่นั่งรออยู่โต๊ะอาหารมองสองแม่ลูก

ที่กำลังเดินเข้ามาด้วยสายตาเกลียดและชิงชัง

“อังถ้าลูกพูดดี ๆ ไม่เป็นก็หัดเงียบไว้ซะ”

คุณนายพิจิกตราหันมาดุลูกชายตัวดีที่ไม่รู้เป็นอะไรถึงเอาแต่ประชดประชันเธอกับหนูดาอยู่ได้

“ครับ ๆ ว่าแต่จะกินข้าวกันได้ยังครับ ถ้าไม่ผมจะได้ไปสักที ผมมีงานต้องทำไม่เหมือนใครบางคน”

คนพูดส่งสายตาเย็นชาและรังเกียจมาหาไอลดาตามแบบที่เขาชอบแสดงอีกแล้ว

ไอลดาไม่ชอบสายตาแบบนั้นของอังกูรเลยสักนิด...

มันทำให้ภายในใจรู้สึกเจ็บแปลบตลอดเวลา มือของ

ไอลดาก็เผลอลงไปลูบท้องเบา ๆ

‘หนูน้อยของแม่ อดทนไว้ ต่อให้คุณพ่อจะดุพวกเราแม่ลูกมากแค่ไหนก็อย่าโกรธเขาเลยนะลูก’

“ฉันจะทำเป็นไม่ได้ยินก็แล้วกัน ผกาตักข้าวได้เลย”

“ค่ะคุณผู้หญิง”

ผกาพยักหน้าให้แม่บ้านสาวเดินเข้าไปตักข้าวและมี การเสิร์ฟอาหารบางอย่างเข้ามาเพิ่มให้เหล่าคุณ ๆ ที่นั่งประจำที่กัน

ไอลดาเริ่มรับรู้ได้ถึงกลิ่นแปลกอะไรบางอย่างที่เข้ามากระตุ้นจมูกของเธอ แต่ก็ไม่รู้ว่ากลิ่นนี้มันคืออะไรกันแน่

“หนูดานี่มัสมั่นเนื้อของโปรดหนูไง”

พอแกงเมนูโปรดที่เพิ่งเสิร์ฟเข้ามาเสริม ถูกตักมาให้อย่างเอาใจก็ทำให้ไอลดาถึงกับย่นจมูกแทบจะกลั้นหายใจเอาไว้ทันที

“เนื้อ...”

คิ้วของอังกูรกระตุกทันที ตอนแรกเขาก็คิดอยู่แล้วว่าทำไมเมนูอาหารบนโต๊ะถึงมีกลิ่นแปลก ๆ ที่ไหนได้สิ่งที่เขาเกลียดและไม่ชอบที่สุดมันถูกเสิร์ฟขึ้นโต๊ะมาด้วยนั่นเอง