ความลับที่ต้องการปกปิด(3)

สถานการณ์กลับเข้าสู่ภาวะปกติ ทุกคนบนโต๊ะเริ่มลงมือกินอาหารกันอีกครั้ง กับข้าวบนโต๊ะล้วนมีรสชาติที่ดีเทียบกับร้านระดับภัตตาคาร แต่ไอลดาที่ยังมีอาการแพ้ท้องอยู่เลยไม่ค่อยอภิรมย์สักเท่าไร

“อุก ! ” เสียงอึกอักในลำคอดังขึ้นเบา ๆ เป็นระยะ ใจจริงเธออยากจะอ้วกอีกสักรอบ แต่ไม่อยากถูกมองว่าเสียมารยาทจึงฝืนกลืนก้อนที่จะขย้อนลงคอไป

“ไหวไหมหนูดา แม่ว่าเราไปหาหมอดีไหม”

“หนูไม่เป็นไร...ช่วงนี้งานเยอะอาจจะเครียดลงกระเพาะก็ได้ค่ะ”

“ตายจริง งั้นก็ต้องพักแล้วนะหนูดา จริง ๆ งานนี้ก็ไม่ใช่ความรับผิดชอบของเราด้วย น่าโมโหนะถ้าพนักงาน คนนั้นไม่คิดลาออกกลางคัน งานที่เธอรับผิดชอบก็คงไม่ต้องมาตกที่คนอื่นแบบนี้”

“เกวลินไม่ได้ไร้ความรับผิดชอบ เธอมีเหตุจำเป็นต่างหากถึงได้ขอลาออกไปแบบนั้น”

“ฉันไม่ได้เอ่ยชื่อใครสักหน่อยและถึงจะถูกคนแต่เธอก็ไร้ความรับผิดชอบอยู่ดี”

“เอาจริงยังไงไอลดาก็ว่างงานอยู่แล้ว แค่รับงานต่อจะซีเรียสอะไรหนักหนาละครับ” คนเป็นลูกยังคงไม่หยุดเถียง

“แกเอาแต่บ่นว่าแม่เอาแต่เข้าข้างหนูดา แกเองก็ไม่ต่างกันนั่นแหละ”

“แต่เกวต่างจากเธอ เธอมันก็แค่ที่คิดอยากจะเกาะพวกเราที่รวยเป็นได้แค่ยายปลิงดูดเลือด ! ”

“อังกูร !! ” เสียงตะโกนดังลั่นอย่างโกรธเคืองสร้างบรรยากาศให้ตึงเครียดและอึดอัดในพริบตา

“ขอโทษนะคะ ขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะ”

ไอลดาทนไม่ไหวอีกแล้ว เธอตัดสินใจที่จะวิ่งหนีขึ้นห้องไปอย่างขมขื่น

“แกดู ! สิ่งแย่ ๆ ที่แกทำ แกดูสิว่าแกทำให้น้องสาวแกต้องร้องไห้ แกทำลงไปได้ยังไงกันตอบแม่มาสิอังกูร”

“น้องสาว...หึ ! นั่นอะนะน้องสาว ฮ่า ๆ คุณแม่อย่ามาพูดให้ผมขำเลย เธอคิดกับผมเป็นพี่ชายจริง ๆ หรือเปล่าก็ไม่รู้ เผลอ ๆ คิดวางแผนจะอ่อยผมเพื่อให้ได้ตำแหน่งสะใภ้ของบ้านมาครองละสิไม่ว่า”

“เออดี ! ในเมื่ออยากจะคิดแบบนั้นก็เชิญคิดไปเลย และจำไว้หนูดาน่ะเธอไม่ใช่ปลิงดูดเลือด แต่แกต่างหากที่เลี้ยงปลิงดูดเลือดไว้กับตัวมาตลอด จำคำพูดของแม่ในวันนี้เอาไว้ให้ดีละอังกูร”

คำพูดพร้อมสีหน้าที่เสียใจและผิดหวังในตัวของอังกูร มันทำให้ตัวเขาแอบรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย

“แกมันโง่ ถ้าผู้หญิงคนนั้นรักแกจริงทำไมวันนี้เธอถึงได้ทิ้งไปละ อังกูรของแม่เป็นคนฉลาดเพราะงั้นเอาเรื่องนี้ไปคิดทบทวนดูเองก็แล้วกัน”

คุณนายพิจิกตราเดินออกจากห้องอาหารไปทันที

เธอนึกผิดหวังในใจที่ลูกชายซึ่งเลี้ยงมากับมือจะมีความคิดอันน่ากลัวและโง่เขล่าได้มากถึงเพียงนี้ ในเมื่อเตือนกันดี ๆ แล้วไม่ฟังก็เชิญไปเจอความจริงด้วยตัวเองเถอะ

คนเป็นแม่ลุกออกไปพร้อมคำพูดเจ็บแสบ อังกูรทรุดตัวนั่งลงแล้วทุบโต๊ะอย่างระบายอารมณ์ด้วยความโมโห สิ่งแม่เขาพูดมันทำให้คิดว่าจริงตรงที่เกวลินทิ้งเขาไปเพราะเธอมีคนอื่น ทุกคนรู้ดีคงมีแค่ตัวเขาเองที่ยังไม่ยอมรับ

“โธ่เว้ย ! แต่ถึงยังไง ลูกที่แม่รักนักรักหนาก็ไม่ใช่คนดี เธอก็แค่อยากเกาะเงินของพวกเรา ทำไมถึงไม่มีใครเข้าใจด้วยวะ ! ” อังกูรอยากกวาดทุกอย่างบนโต๊ะให้พังไปต่อหน้า แต่เขาทำไม่ได้อีกเช่นกัน

“คุณอังครับ ผมว่าคุณควรพักสักหน่อยนะครับ”

รามผู้ช่วยคนสนิทควบเลขาส่วนตัวเอ่ยขึ้นขัด

ความเงียบที่แสนอึดอัด

“ไม่ละ วันนี้พวกเรามีประชุมกับผู้ถือหุ้นรายใหม่อยู่”

“ถ้าอย่างนั้นให้ผมจัดการเหมือนเดิมก่อนไหมครับ”

“อื้มและอย่าให้แม่ฉันรู้เด็ดขาด”

“รับทราบครับ”

รามยกหูโทรศัพท์ขึ้นแล้วคุยอะไรบางอย่างกับ ปลายสายนิดหน่อยพร้อมพยักหน้าให้คนขับไปเตรียมรถได้เลย

อังกูรเห็นว่าคนสนิทจัดการอะไรให้เรียบร้อยแล้ว

ตัวของเขาก็ลุกขึ้นหยิบสูทที่พาดบนเก้าอี้ขึ้นมาสวมใส่

ขายาวทั้งสองข้างก้าวพาร่างสูงสง่าไปที่หน้าประตู เขาก็ขึ้นรถออกไปทำงานด้วยความรู้สึกกรุ่นโกรธและสับสนปะปนกันไป

“คุณอังครับ คุณลิเลียแจ้งว่าวันนี้เดี๋ยวเธอจะมาให้บริการคุณเองครับ”

“งั้นช่วยจัดห้องสวีทเตรียมเอาไว้ที”

“รับทราบครับ”

หลังรถยนต์ยี่ห้อหรูขับออกจากอาณาเขตของคฤหาสน์ สิ่งที่รบกวนเขาก็วนกลับมา ใบหน้านวลสวยในตอนนั้นที่มีน้ำตาคลออยู่ภายใน มันทำเอาจิตใจของเขาเหมือนโดนมือที่ล่องหนบีบเค้น

ไอลดาเป็นคนที่เขาเคยแอบชอบเสียด้วยซ้ำ แต่เพราะเหตุการณ์บางอย่างที่เกวลินแฟนสาวได้ให้เขาเห็น มันพิสูจน์ได้ว่าไอลดา เธอก็แค่อยากจะเกาะเขาและแม่รวยหาใช่มี ความจริงใจอยู่ไม่ สิ่งที่โดนกรอกหูทำให้อังกูรมองไอลดาด้วยความอคติมากขึ้นทุก ๆ วัน ยิ่งแม่เข้าข้างเธอมากเท่าไร อังกูรก็เกลียดเธอมากเท่านั้น

‘ต่อให้เธอจะล้างสมองแม่ฉันได้ แต่เธอไม่มีวันจะกล่อมฉันให้คล้อยตามเธอได้หรอกนะไอลดา’

‘นั่นสินะ ฉันไม่ใช่เกวลินคนรักของคุณสักหน่อย’ แววตาและน้ำเสียงบวกกับภาพเรือนร่างอันเปลือยเปล่าของไอลดาเด้งขึ้นมา

คำพูดที่เสียดสีที่เขาไม่ค่อยได้เจอและรับฟังมาก่อน แต่ภาพอันเลือนลางซ้อนทับเข้ามาราวกับเธอส่งกระแสจิตมาต่อว่าอังกูรอย่างน้อยใจได้อย่างนั้น

‘ออกไปจากความคิดฉันซะไอลดา’

‘ทำไม ทำไมคนที่อยู่ข้างคุณถึงเป็นฉันไม่ได้’

“ต่อให้จะอยากเป็นแค่ไหนก็เป็นไม่ได้หรอกเพราะฉันไม่ได้รักเธอ ออกไปจากหัวฉันซะ ! ”

“คุณอังเป็นอะไรครับ จู่ ๆ ก็ตะโกนออกมาเสียงดัง” อังกูรตื่นจากภวังค์ กระแอมไออย่างตั้งสติ

“ไม่มีอะไร”

อังกูรหันไปสนใจสิ่งรอบข้างภายนอกทันทีแล้วหลับตาลง เอามือนวดขมับตนอย่างไม่เข้าใจ

‘ทำไมไอลดาในรูปลักษณ์แบบนั้นถึงได้เข้ามาในโสตประสาทของเรากัน’ อังกูรนั่งคิดไปมาอย่างสับสนกับตัวเอง