ตอนที่ : 09 เมียหรือคนใช้

เวลาต่อมา

"ลิตา"

"คุณท่าน!"

"อีกแล้วเหรอ นี่ตกลงเธอเป็นคนใช้หรือว่าเป็นเมียเจ้าของบ้านกันแน่ มาทีไรก็เจอแต่เธอทำงานทุกครั้งเลย"

"......" หญิงสาวยืนก้มหน้า เธอทำอะไรไม่ถูกเลย มันตกใจเพราะถูกต่อว่าและก็ปฏิเสธไม่ได้อีกว่าเธอไม่ได้ทำ

"แล้วนี่แม่บ้านหายไปไหนกันหมด ทำไมถึงเป็นเธอที่เป็นคนมาทำงาน?"

"คุณท่าน คือว่า..."

"เรียกทุกคนมาพบกันที่ห้องโถง"

"......"

หลังจากนั้นแม่บ้านทุกคนก็ถูกเรียกตัวมารวมกันที่ห้องโถงใหญ่ ซึ่งลิตาเองก็ปฏิเสธเรื่องนี้ไม่ได้ ถึงแม้อนาวินจะเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ แต่ทุกคนก็รู้ดีว่าเขาก็ยังคงเชื่อฟังคุณย่าของเขาอยู่เสมอ

"ต่อไปนี้ถ้าฉันยังเห็นหลานสะใภ้ของฉันทำงานบ้านอยู่ พวกเธอทุกคนได้ตกงานแน่ๆ"

"คุณท่านคะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับใครนะคะลิตาแค่..."

"เธอเงียบ!"

สุดท้ายเธอก็ต้องเงียบลง ทั้งที่กำลังจะอธิบายแท้ๆ เธอไม่อยากให้ทุกคนต้องมาโดนดุไปด้วยเพียงเพราะเธอ

เรื่องนี้ถ้าจะมีคนผิดก็คงเป็นเธอ เพราะเธอไม่ยอมฟังใครเอง และก็ยังดื้อดึงที่จะทำงานบ้านทั้งที่มีคนห้ามแล้ว

"หลานสะใภ้ของฉันกำลังท้องอยู่แท้ๆ แต่กลับต้องมาทำงานบ้านแบบนี้มันใช่ที่ไหน"

"......"

ทุกคนต่างพากันเงียบ บรรยากาศมันน่าอึดอัด และก็มีอารมณ์คล้ายกับตอนที่เธอถูกเรียกมาพบเมื่อวันนั้น วันที่เอกสารของเขาถูกกาแฟที่เธอยกมาให้นั้นหกใส่จนเสียหายไม่สามารถใช้งานต่อได้ มันคล้ายกันก็ตรงที่ว่า ตอนนั้นเธอไม่ได้เป็นคนทำ แต่เธอกลับต้องโดนดุ โดนต่อว่า โดนทำให้เสียหน้าต่อหน้าคนอื่น ครั้งนี้ทุกคนก็โดนเหมือนกัน พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ก็ต้องโดนต่อว่า โดนดุ

"เอาล่ะ ฉันจะแอบมาดูอยู่บ่อยๆ ก็แล้วกัน ถ้าฉันยังเห็นหลานสะใภ้ของฉันทำงานอยู่ ทุกคนที่นี่ได้ตกงานกันหมดแน่ๆ"

"ค่ะคุณท่าน"

"คุณท่านคะ ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลยนะคะ ลิตาก็แค่เบื่อ ไม่รู้จะทำอะไรออกไปเดินเล่นแต่ก็ยังไม่หายเบื่อ ก็เลยเข้ามาทำงานเล็กๆน้อยๆ เท่านั้นเองค่ะ พวกเขาห้ามแล้ว อีกอย่างก็เป็นช่วงพักกลางวันด้วย พวกเขาก็พักกันเฉยๆค่ะ"

"ต่อให้เธอจะหาเหตุผลร้อยแปดมาอ้างฉันก็ไม่ฟัง ต่อไปนี้ถ้าเธอยังทำงานบ้านแบบนี้อีก ได้เห็นดีกับฉันแน่ๆ นะลิตา"

"คุณท่าน..." เธอพูดเสียงแผ่วเบา คุณท่านหรือย่าของอนาวิน แกเป็นคนใจดีคนนึงเลย ถึงแม้บางครั้งจะดูดุๆ ไปบ้าง ดูเหมือนจะปากร้ายไปบ้าง แต่ก็เป็นคนปากร้ายที่ใจดีคนนึงเลย

"นี่เธอเป็นยังไงบ้าง ยังแพ้ท้องอยู่ไหม"

"ไม่ค่อยแล้วค่ะคุณท่าน"

"ทำไมเธอต้องเรียกคุณท่านด้วย ตอนนี้เธอเป็นหลานสะใภ้ของฉันแล้วนะ เรียกคุณย่าสิ"

"เรียกแบบนี้มันชินปากดีกว่าน่ะค่ะ"

"เอาๆ ตามใจ แล้วนี่เจ้าหลานชายตัวดีของฉัน ยังทำอะไรเธออยู่อีกหรือเปล่า"

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณท่าน เขาก็ยังเป็นเขาอยู่เหมือนเดิมนั่นแหละค่ะ เอาแต่ใจอยู่เหมือนเดิม แต่ถ้าเราปรับนิสัยเข้ากันได้ก็ไม่น่าจะมีอะไรแล้วค่ะ"

"ฉันฝากเธอดัดนิสัยของหลานชายของฉันด้วยนะ ฉันผิดเองแหละที่เลี้ยงเข้ามาตามใจ จนเขากลายเป็นคนเอาแต่ใจไม่ยอมฟังใครเลยแบบนี้ ฉันเคยเตือนเขามาหลายครั้งแล้ว"

"ตอนนี้เขาโตแล้ว เขาคงรู้แล้วล่ะค่ะ ว่าอันไหนดีอันไหนไม่ดี"

"ถ้ารู้แล้ว ทำไมถึงยัง...จิ๊!"

"คุณท่านอย่าไปคิดมากเลยนะคะ"

"ฉันฝากเธอดัดนิสัยของเขาด้วย ฉันเชื่อว่าเธอทำได้นะลิตา"

"ลิตาจะพยายามทำให้ได้นะคะคุณท่าน"

"อืม..."

"คราวหน้าถ้าคุณท่านจะมา ก็น่าจะโทรบอกกันสักนิดนะคะ คุณท่านเล่นมาแบบนี้ลิตาก็เลยไม่ได้เตรียมตัวต้อนรับเลย"

"ถ้าฉันไม่มาแบบนี้ ฉันจะรู้เหรอ ว่าหลานสะใภ้ของฉันยังทำงานบ้านอยู่"

"มันก็เป็นนิสัยของลิตาเองแหละค่ะ อยู่บ้านเฉยๆ มันก็น่าเบื่อ เดินเล่นมันก็น่าเบื่อ จะออกไปข้างนอกก็ไม่รู้ว่าจะไปไหน ก็เลยหางานบ้านทำกิ๊กๆ ก๊อกๆ ไปให้หายเบื่อ"

"เฮ้อ...ฉันดีใจนะที่ได้เจอกับเธอ ไม่อย่างนั้น ตระกูลของฉันคงได้ล่มจมเพราะผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ"

"คุณท่านพูด เหมือนรู้อะไรเลยนะคะ"

"ฉันรู้หมดแหละ ฉันไม่ได้รังเกียจคนจนเลยนะ เพราะฉันก็เคยอยู่ในจุดนั้นมาก่อนเหมือนกัน ฉันไม่ได้รังเกียจคนไม่มีเงินหรือว่าคนที่อยู่ฐานะต่ำกว่า แต่ฉันแค่รังเกียจคนบางคน ที่ต้องแต่จะฮุบสมบัติของคนรวย จ้องแต่จะเอาเงินอย่างเดียว ฉันรังเกียจคนประเภทนี้มากเลยนะ"

"แต่ลิตาก็เป็นคนประเภทนั้นเหมือนกันนะคะ" เธอพูดขึ้นเสียงแผ่ว เธอเองก็เป็นคนประเภทที่ทำทุกอย่างเพื่อเงินเหมือนกัน เพียงแต่เธอไม่ได้เข้ามาหลอกลวงใคร

"แต่เธอไม่ใช่คนแบบนั้นไง ถ้าฉันไม่ยื่นข้อเสนอ เธอก็คงจะแอบอุ้มท้องเหลนของฉันอย่างเงียบๆ แล้วคลอดเขาออกมาโดยที่ไม่ยอมให้ฉันรู้สินะ"

"......"

"ดีแล้วล่ะที่ได้เจอเธอก่อน"

"คุณท่านอย่าไปคิดอะไรมากเลยนะคะ คิดไปก็เครียดเปล่าๆ ตอนนี้คุณวินเขาไม่เป็นแบบนั้นแล้วล่ะค่ะ"

"ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น"

"คุณท่านจะอยู่ทานข้าวด้วยกันไหมคะ"

"อืม...ฉันก็มีเรื่องจะคุยกับตาวินเหมือนกัน"

"ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวลิตาไปบอกแม่บ้านก่อนนะคะ จะได้เตรียมอาหารถูก"

"อื้ม..."

หญิงสาวลุกขึ้นและเดินตรงไปยังห้องครัวทันที พอเดินเข้าไปก็เห็นแม่บ้านกำลังนั่งจับกลุ่มอยู่ด้วยกัน แถมยังมีสีหน้าบึ้งตึงอีกต่างหาก เพราะทุกคนได้เห็นหน้าเธอ กลุ่มก็แตกออกทันที และไม่มีใครคุยกับเธอเลยสักคน

"เรื่องนั้นฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ทุกคนโดนดุ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ทำงานบ้านอีกก็แล้วกัน ทุกคนจะได้ไม่ต้องโดนดุไปด้วย"

"ก็ดีค่ะ"

"ฉันจะมาบอกว่า คุณท่านจะมากินข้าวด้วยกันนะ ช่วยจัดที่เพิ่มด้วย"

"ค่ะคุณลิตา"

เธอหันหลังเดินกลับออกไป ทุกคนคงกำลังโกรธเธออยู่แน่ๆ แต่จะให้เธอทำยังไงได้ล่ะ เธอไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องแบบนั้นมันเกิดขึ้นสักหน่อย และเธอก็ไม่ได้คิดด้วยว่าคุณท่านจะมาที่นี่

แต่ถ้าคิดกลับกัน มันก็สมกันแล้วล่ะ เพราะครั้งนั้นเธอก็โดนดุโดนต่อว่า ทั้งที่เธอไม่ได้ทำผิดอะไรเลย แต่ทุกคนกลับปิดปากเงียบไม่มีใครขอโทษเธอเลยสักคำ