ตอนที่ : 10 ออกอาการหึง?

กลางดึกคืนหนึ่ง

อีกครั้งที่ลิตาได้ยินเสียงโครมครามด้านนอก เธอรีบลุกขึ้นไปดู เพราะมันต้องเป็นอนาวินแน่ๆ ล่ะ วันไหนถ้าเขาหายไปช่วงหัวค่ำ แล้วกลับมาตอนดึกๆ ให้นึกไว้ได้เลยว่าเขาต้องเมากลับมาอย่างแน่นอน

"คุณวิน!"

"มันเมามากเลยน่ะ ผมก็เลยพามาส่ง ที่จริงมันจะนอนอยู่ที่คลับด้วยซ้ำ แต่ไม่มีห้องให้มันนอน ผมก็เลยต้องพามันมาส่ง"

"รบกวนคุณช่วยประคองเขาขึ้นไปส่งบนห้องนอนหน่อยนะคะ"

"ครับ ได้ครับ"

ลิตาเป็นคนเคลียร์ทางให้ ขณะที่เพื่อนของอนาวินช่วยประคองเขาขึ้นไปส่งด้านบน เพราะถ้าให้เธอเป็นคนพาเขาไปเอง มีหวังได้พากันตกลงมาทั้งสองคนแน่ๆ ล่ะ

พรึ่บ!~

ชายหนุ่มถูกทิ้งลงบนเตียงอย่างแรงหลังจากที่ถูกหิ้วปีกขึ้นมา แม้เพื่อนของเขาจะตัวเท่าๆ กัน แต่แบกคนเมามาแบบนี้ มันก็หนักใช่ย่อยด้วยเหมือนกัน

"อึก..."

"ไอ้วิน ไอ้เวร! แดกไม่ดูตัวเอง แล้วเสือกจะขับรถกลับเอง หาเรื่องตาย!" เพื่อนสนิทด่าเข้าให้

"ขอบคุณมากนะคะที่พาเขามาส่ง"

"ครับ"

"เดี๋ยวฉันเดินออกไปส่งค่ะ"

"คุณใช่ไหมครับที่ชื่อว่าลิตา"

"ค่ะ"

"ผมชื่อกรนะครับ เป็นเพื่อนสนิทของไอ้หมอนี่"

"ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"

เธอทักทายกลับอย่างกระตือรือร้น ถึงแม้สถานการณ์ที่ได้เจอกันมันจะไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ก็เถอะ เธอไม่เคยได้รู้จักเพื่อนสนิทในฝั่งของอนาวินเลย เพราะเธอไม่เคยถูกเขาพาไปแนะนำตัวกับใคร เพราะแบบนั้นเธอถึงไม่รู้จักเพื่อนๆ ของเขาเลยสักคนเดียว

ทั้งสองยืนคุยกันอยู่ที่หน้าประตูห้อง ปล่อยให้อนาวินนอนเมาอยู่บนเตียง แต่ถึงอย่างนั้นสายตาของเขาก็ยังดีอยู่ เขามองเห็นทั้งสองคนกำลังคุยกัน และก็ได้เห็นรอยยิ้มของเธอที่ยิ้มให้กับเพื่อนสนิทของตัวเอง

"ยังไงก็ต้องขอบคุณอีกครั้งนะคะ ถ้าไม่ได้คุณ คุณวินคงกลับมาเองแน่ๆ เมาแบบนี้ คงได้เกิดอุบัติเหตุ"

"ไอ้นี่เวลามันได้เมาแล้วมันหมาบ้าครับ เหล้าเข้าปากองค์บากเข้าสิง เก่งไปซะหมด"

"หึหึ ดูคุณสนิทกับเขามากเลยนะคะ" เธอหัวเราะออกมาพร้อมกับถาม คงจะต้องสนิทกันมากๆ แหละ ถึงกล้าด่าและกล้าพูดกันแบบนี้ได้

"ครับ ก็รู้จักกันมาตั้งแต่เรียนมัธยม"

"อ๋อ..."

"มันเป็นคนปากหมามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ด่ามันกลับไปบ้างครับถ้ามันปากหมาใส่ มันไม่กล้าโต้ตอบหรอก"

"ฮ่ะฮ่ะ ฉันกลัวว่ามันจะเป็นปัญหาไปใหญ่สิคะ แค่ฉันอ้าปากพูด ก็ผิดไปหมดแล้ว"

"ถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อนนะครับ เมาขนาดนี้ มันคงจะตื่นพรุ่งนี้สายๆ แหละ"

"ค่ะ ขับรถกลับดีๆ นะคะ"

"ครับ"

ลิตาได้แต่ส่งเพื่อนสนิทของอนาวินอยู่ที่หน้าห้องนอนเท่านั้น เพราะด้านล่างมีแม่บ้านคอยปิดประตูอยู่แล้ว คงจะได้ยินเสียงดังโครมครามกันถึงได้พากันออกมาดู

ก่อนที่เธอจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของเขา จากนั้นก็จัดการถอดรองเท้าถุงเท้าให้แก่เขา ทว่าคนตัวโตกลับลุกพรวดขึ้นมาซึ่งทำเอาเธอตกใจจนแทบหงายหลังเลยทีเดียว

"อะไรของคุณคะ ลิตาไม่ทำอะไรคุณเจ็บหรอกค่ะนอนไปเถอะ"

"คิดจะมีชู้ ก็รอให้ลูกในท้องมันคลอดออกมาก่อนซะสิ"

"คุณเมามากแล้วนะคะนอนดีกว่าค่ะ"

"ฉันเมาแต่ฉันก็เห็น ฉันไม่ได้ตาบอดนะ ฉันเห็นว่าเธอกำลังอ่อยเพื่อนของฉันอยู่ อยากมีผัวใหม่จนตัวสั่นเลยเหรอ หรือว่าคันไม่ไหว?"

"มันไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละค่ะ เลิกคิดไปเองได้แล้ว" เธอไม่ได้สนใจอะไรกับคำพูดของเขาเพราะรู้ว่าเขายังอยู่ในอาการเมา คงไม่รู้เรื่องหรอกว่าตัวเองพูดอะไรออกมาบ้าง

หมับ!~

ขณะที่กำลังถอดเสื้อให้แก่เขา มือหนาก็คว้าที่แขนของเธอและออกแรงบีบอย่างแรงจนเธอรู้สึกเจ็บ สีหน้าของเขามันบ่งบอกว่ากำลังโกรธเอามากๆ

"ลิตาเจ็บนะคะ!"

"คิดจะมีคนอื่น ก็รอให้ลูกของฉันที่อยู่ในท้องของเธอคลอดออกมาก่อนก็แล้วกัน เพราะฉันจะเป็นคนเลี้ยงลูกเอง ส่วนเธอจะไปไหนก็ไป!"

"......" เธอถอนหายใจอย่างแรงใส่เขา ตอนนี้เขากำลังเมาเอามากๆ คงไม่รู้ตัวหรอกว่าตัวเองพูดอะไรออกมาบ้าง อย่างเช่นกับเรื่องนี้ เขาไม่คิดจะยอมรับด้วยซ้ำว่าลูกในท้องของเธอคือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาจริงๆ แต่ตอนนี้กลับพูดออกมาได้อย่างเต็มปากว่าเป็นลูกของตัวเอง

เธอไม่ได้ถือสาและก็ไม่ได้โกรธอะไรด้วย ตอนที่เขาเมากับตอนที่เขาปกติมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันเลย มันเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอไปแล้ว

"เมินฉันเหรอ?"

"โอ๊ย! จะอะไรนักหนาเนี่ย คุณเมาแล้วนะคะ นอนได้แล้วค่ะ ลิตาไม่ได้เมินอะไรทั้งนั้น แต่ตอนนี้คุณกำลังเมา คุณรู้ตัวบ้างหรือเปล่าว่าคุณพูดอะไรออกมา เพื่อนของคุณเขาอุตส่าห์ขับรถมาส่งคุณนะคะ ไม่อย่างนั้นป่านนี้คุณคงได้ไปนอนสลบเหมือดอยู่ที่เกาะกลางถนนแล้ว" เธอตะคอกใส่เขาอย่างเหลืออด คนเมาก็คนเมาเถอะ มาเซ้าซี้อยู่ได้แบบนี้ก็น่ารำคาญเหมือนกัน ทั้งตัวก็มีแต่กลิ่นเหล้าเต็มไปหมด เหม็นจนเธอแทบอยากจะอาเจียนใส่ตัวของเขาให้ได้

"อึก! อย่าให้ฉันรู้ ฉันไม่เอาเธอไว้แน่!"

"......"

"นอนที่นี่แหละ!" เขาออกแรงกระชากแขนเธออีกครั้ง แต่ไม่ได้กระชากแรงเหมือนกับตอนแรก

"ลิตาไม่อยากนอนกับคุณค่ะเหม็นเหล้า"

"ทำไม? อยากจะนอนกับใครหรือไง อยากเป็นเมียฉันจนตัวสั่นไม่ใช่เหรอ อยากนอนร่วมเตียงกับฉันจนใจจะขาดไม่ใช่เหรอ ก็มานอนสิ"

"......"

"พรชิตา!"

"ลิตาเหม็นเหล้าค่ะ ถ้าคุณวินไม่อาบน้ำลิตาก็นอนด้วยไม่ได้หรอก"

"โว้ยเรื่องมาก!!" เขาตะโกนออกมาเสียงดัง จากนั้นก็ลุกพรวดขึ้นจากเตียง เดินโซซัดโซเซไปที่ห้องน้ำ พร้อมกับถอดเสื้อผ้าของตัวเองทิ้งตามพื้นห้องเกลื่อนกระจายเต็มไปหมด และเธอก็ต้องเดินไปตามเก็บกวาดให้เขาอีกตามเคย

"อายุขนาดนี้แล้ว ยังทำตัวเป็นเด็กอยู่ได้ โตแต่ตัวหรือเปล่าเนี่ย!"

พรวด!

"อุ๊ย!"

"ฉันได้ยินนะ เธอกำลังด่าฉันอยู่ใช่ไหม?"

"รีบอาบน้ำเลยค่ะ"

"เออ!"

"......" หญิงสาวส่ายหน้าไปมาพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างแรง และหลังจากที่เธอเก็บกวาดในห้องของเขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็กลับเข้าห้องนอนของตัวเอง

จะนอนกับคนเมาอย่างเขาเหรอ ก็คงไม่ เธอเหนื่อยกับการถูกหาเรื่องแล้ว