ตอนที่ : 08 ฝากครรภ์

โรงพยาบาลเอกชน

"ทำไมเธอถึงไม่มาฝากครรภ์ตั้งแต่แรก"

"ก็ไม่มีเวลานี่คะ"

"......" เขาไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับถอนหายใจออกมาอย่างแรง ราวกับว่าคำตอบของเธอนั้น มันน่ารำคาญใจสำหรับเขา

"ทีหลังก็อย่าเล่นตัวให้มันมาก ฉันไม่ได้มีเวลาพาเธอมาขนาดนั้น"

"......" หญิงสาวเงียบ

"ถ้าคุณย่าของฉันไม่กดดันให้ฉันพาเธอมา ฉันไม่มีทางมากับเธอเด็ดขาด!"

//เชิญคุณพรชิตาเข้าห้องตรวจได้เลยค่ะ

เสียงพยาบาลเรียกชื่อของเธอ หญิงสาวลุกขึ้นและเดินไปยังห้องตรวจตามที่พยาบาลเรียกชื่อ โดยที่อนาวินเองก็ยังตามไปติดๆ

"สวัสดีค่ะคุณหมอ"

"สวัสดีครับ เชิญนั่งก่อนนะครับ"

เพราะเธอรู้ว่าท้องอยู่แล้วการตรวจเลยไม่มีอะไรมาก แต่ก็แน่นอนว่ามีการตรวจผู้เป็นพ่อร่วมด้วย จนกระทั่งทุกอย่างก็เสร็จสรรพเรียบร้อย ทั้งสองนั่งฟังคำแนะนำจากคุณหมอ และดูเหมือนว่าอนาวินจะตั้งใจฟังมากเป็นพิเศษเลยด้วย

"อาการแพ้ท้องของคนท้อง หนักถึงขนาดไหนครับหมอ?"

"เท่าที่ฟังคุณพรชิตาพูด อาการแพ้ท้องยังอยู่ที่ระดับกลางนะครับ เพราะไม่ได้มีอาการเวียนหัว ไม่ได้มีอาการอยากจะอาเจียนจนกินอะไรไม่ได้"

"ที่กินอะไรเข้าไปแล้วก็อาเจียนออกมาหมดเลยน่ะเหรอครับ?"

"ใช่ครับ ช่วงนี้คุณแม่อาจจะรู้สึกรำคาญเนื้อตัวรู้สึกหงุดหงิดง่าย เพราะฮอร์โมนกำลังเปลี่ยนแปลงนะครับ พาคุณแม่ออกเที่ยวข้างนอกบ่อยๆ พาไปเดินเล่นตามสวนสาธารณะที่โล่งๆ จะช่วยได้ดีครับ"

"ครับ"

"เดี๋ยวหมอเขียนใบสั่งยาให้นะครับ รับยาแล้วก็กลับบ้านได้เลย"

"ครับ ขอบคุณครับ"

เธอไม่ได้พูดอะไรอีกเลยหลังจากที่เขาตั้งคำถามกับคุณหมออย่างรัวๆ แต่นั่นก็เป็นคำถามที่เธอเองก็อยากจะถามเหมือนกัน

"ฉันจะแวะไปซื้อของ เธอเองก็ไปซื้อของด้วยล่ะ"

"ของอะไรคะ?"

"ถามเหมือนโง่นะ ก็ของบำรุงครรภ์ไง ไม่ได้ยินที่คุณหมอบอกเหรอว่าให้กินอาหารให้ครบห้าหมู่"

"....." เธอเงียบอีกครั้ง ก็เธอไม่รู้จริงๆ นี่นา ที่บ้านก็มีอาหารกินมากเพียงพอแล้ว ก็แค่ไม่เข้าใจ ทำไมต้องพูดแบบนี้ด้วย พูดดีๆ ไม่เป็นหรือไง

"อ้อ....ซื้อของเสร็จแล้วก็กลับมารอที่รถนะ ถ้าฉันกลับมาแล้วไม่เจอเธอ ฉันไม่รอเธอหรอกนะ หารถนั่งกลับไปเองก็แล้วกัน"

"ค่ะ"

ไม่นานนักอนาวินก็ขับรถพาเธอมาถึงห้างสรรพสินค้า เขาบอกว่าเขาจะไปซื้อของ แต่ความเป็นจริงเขากำลังเดินตามหลังเธอที่กำลังเลื่อนรถเข็นเลือกของกินบำรุงครรภ์อยู่

เขาเดินล้วงกระเป๋ากางเกงพร้อมกับทำหน้าเมินเฉยมองของรอบๆ ตัวเองเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"เลือกเสร็จหรือยัง ทำไมลีลาแบบนี้ หยิบๆขึ้นมาสิ ลีลาอยู่ได้!" ชายหนุ่มพูดอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินมาหยิบกล่องหลายๆกล่องที่เธอเลือกดูและก็เอาวางไว้ตรงชั้นเหมือนเดิมใส่รถเข็นอย่างรวดเร็ว รู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์ ที่เธอเอาแต่เลือกอยู่แบบนั้น

"คุณวิน!"

"เลิกพูดสักที เธอทำฉันเสียเวลามากเลยนะ รู้ไหมว่าฉันมีงานต้องทำอีก มัวแต่โอ้เอ้เลือกอยู่นั่นแหละ ฉันมีเวลาให้เธอทั้งวันหรือไง?"

"แต่รสชาติมันไม่เหมือนกันนะคะ ลิตาเลือกเพราะไม่ชอบกินรสชาตินั้นต่างหาก"

"อย่าเรื่องมากนักเลย แบบไหนมันก็เหมือนกันทั้งนั้นแหละ กินเข้าไปก็อิ่มเหมือนกัน" พูดจบเขาก็เดินมาแย่งรถเข็นจากเธอไป จากนั้นก็เลื่อนไปหยิบของตรงชั้นต่อจนกระทั่งเต็มรถเข็น จากนั้นก็พาเธอไปจ่ายเงิน และกลับไปที่รถด้วยกัน ของที่เขาซื้อมามันค่อนข้างเยอะ และมันก็หลายอย่างมากๆ ที่เธอเลือกก็เพราะกลัวว่าตัวเองจะกินไม่ทันแล้วมันจะหมดอายุไปซะก่อน

"ฉันไม่ได้มีเวลาพาเธอมาขนาดนั้น ซื้อไปเยอะๆ นั่นแหละดีแล้ว"

"ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่คะ เดี๋ยวลิตามาเองก็ได้ คุณท่านก็ให้...คนขับรถมาคอยขับรถให้แล้ว"

"อ้อ! ฉันลืมไป ว่าเธอมีคนขับรถส่วนตัวแล้วนี่ ดีนะจู่ๆ ก็ได้อัพเกรดตัวเป็นลูกคุณหนู จากที่เป็นแค่เด็กเสิร์ฟ"

"......" หญิงสาวนั่งเงียบ เม้มปากแน่น ไม่กล้าโต้ตอบอะไรเขาเลย เธอไม่ได้อัพเกรดอะไรตัวเองเลยสักหน่อย เธอก็ยังเป็นเธออยู่เหมือนเดิม

"เธอเป็นมิจฉาชีพเหรอ?"

"คะ? มิจฉาชีพอะไร?" เธอขมวดคิ้วถามกลับอย่างงงๆ

"ก็สิ่งที่เธอทำมันไม่ต่างอะไรกันเลยนี่นา ยอมปล่อยตัวเองให้ท้องเพื่อที่จะจับผู้ชายรวย เป็นวิธีการรวยทางลัดวิธีนึง"

"......" คำพูดของเขาแต่ละคำ มันเอาเธอรู้สึกกล้ำกลืนไม่น้อยเลย มันอึดอัดเสียจนต้องกลั้นน้ำตา ทำไมเขาต้องมองว่าเธอเป็นคนแบบนี้ด้วย เรื่องท้องเธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจเลยเหมือนกัน ไม่รู้เลยว่ามันจะท้องได้จริงๆ แค่ครั้งเดียว

"อย่าเพิ่งทนไม่ได้ก่อนล่ะ เธอยังต้องเจอจากฉันอีกเยอะ และก็อย่าคิดว่าฉันจะใจดี เพียงเพราะว่าเธอกำลังท้อง"

"ลิตาไม่ได้คิดหรอกค่ะ เพราะคุณก็ไม่ได้คิดที่จะทำดีกับลิตาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ที่ยอมทำก็เพราะคำพูดของคุณท่าน"

"รู้ตัวก็ดี"

หญิงสาวนั่งเงียบขณะที่รถกำลังแล่นไปตามทาง ภายในรถมันเต็มไปด้วยความอึดอัด ซึ่งน่าจะเป็นแค่เธอคนเดียวที่รู้สึกแบบนี้ จนกระทั่งกลับมาถึงบ้านรถจอดดับสนิทเธอก็รีบลงจากรถและเดินเข้าไปในบ้านทันที โดยที่ไม่ได้รอเขา

"เดี๋ยวช่วยขนของหลังรถเข้าไปเก็บไว้ในบ้านด้วยนะ"

"ได้ค่ะคุณอนาวิน"

"....." ชายหนุ่มรีบเดินเข้าไปในบ้าน แต่ดูเหมือนว่าจะช้ากว่าเธอเพราะตอนนี้เธอกลับเข้าห้องนอนของตัวเองไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"ต่อจากนี้ ทำกับข้าวให้หลากหลายมากขึ้น คอยเอานมไปส่งให้ผู้หญิงคนนั้นด้วย ถ้าเธอไม่กิน ก็บังคับจนกว่าเธอจะยอมกิน"

"คุณลิตาเธอคงไม่ยอมหรอกมั้งคะ ปกติถ้าเธออยากจะกินก็จะลงมากินเอง ถ้าเล่นบังคับแบบนี้คงจะไม่ยอม" ถึงแม้ลิตาจะไม่ค่อยคุยกับใคร แต่แม่บ้านที่อยู่ด้วยก็สังเกตเห็นการกระทำของเธอจนเข้าใจ ว่าเธอมีนิสัยเป็นแบบไหน

"ถ้าเธอไม่ยอม ฉันจะกลับมาจัดการเอง"

"....." แม่บ้านเอาแต่ก้มหน้าก้มตา กลืนน้ำลายครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะอนาวินคือเจ้านาย คือคนที่ใหญ่ที่สุดในบ้าน และก็แน่นอนว่าต้องฟังเขาคนเดียวอยู่แล้ว แต่มันก็ลำบากใจ เพราะอีกฝ่ายนึงก็เป็นเมียของเจ้านายเหมือนกัน และเธอก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเลยด้วย

"คอยจับตาดูเธอไว้ก็พอ ถ้าเธอดื้อ ขัดขืน เรื่องมาก ก็คอยมารายงานฉัน แล้วเดี๋ยวฉันจะกลับมาจัดการเอง"

"ระ รับทราบค่ะ"