ตอนที่ : 07 แพ้ท้อง

อ้วกกก~ อ้วกกก~

เสียงอาเจียนดังมาจากห้องของหญิงสาว อนาวินที่เดินขึ้นมาประจวบเหมาะกับได้ยินเสียงพอดีก็นึกสงสัย ทำให้เขาค่อยๆ เดินไปดูที่หน้าห้องของภรรยาด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาไม่ได้เห็นตัวของเธอ ได้ยินเพียงเสียงเหมือนคนที่กำลังอาเจียนอย่างหนักเท่านั้น

แอ๊ด~

ประตูค่อยๆ เปิดออก เมื่อมือของเขาสัมผัสกับประตู เธอไม่ได้ปิดห้องแต่เหมือนประตูถูกแง้มปิดเอาไว้เฉยๆ

ชายหนุ่มค่อยๆ เดินเข้าไป เพราะเขาอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น และเสียงนี้มันเป็นเสียงของเธอใช่หรือเปล่า

และก็ได้เห็นกับเธอจริงๆ หญิงสาวกำลังยืนโก่งคออาเจียนอยู่กับโถส้วมในห้องน้ำ สิ่งปฏิกูลที่เธอคายออกมาจากปาก ส่งเสียงซะจนเขารู้สึกสะอิดสะเอียนไม่น้อยเลยเหมือนกัน

อ้วกกก~

เขายืนดูเธออยู่แบบนั้นถึงแม้จะรู้สึกสะอิดสะเอียน จนกระทั่งเธอล้างปากล้างหน้าเสร็จเรียบร้อย และหันกลับมาได้เจอกับเขา เธอมีทีท่าตกใจอยู่ไม่น้อยเลยเหมือนกัน

"คุณวินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?"

"ฉันเข้ามาก็เพราะได้ยินเสียงของเธอเนี่ยแหละ ทำไมถึงไม่รู้จักปิดประตู รู้ไหมว่ามันรบกวนคนอื่นเขา!" ทุกครั้งที่ได้คุยกับเธอ ไม่ว่าจะตอนไหน เขาก็มักจะมีน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจอยู่ตลอด คล้ายจะเป็นน้ำเสียงที่ตะคอกใส่เธอแต่ก็ไม่เชิง แต่เป็นการสนทนาที่เขาไม่สบอารมณ์เลยสักครั้งเดียว

"ขอโทษค่ะ ลิตารีบจริงๆ เลยไม่ทันได้ปิดประตู"

"แล้วนี่เธอเป็นยังไงบ้าง เพิ่งกินข้าวไปไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงอ้วกออกมาหมด?"

"แพ้ท้องน่ะค่ะ ก็เลยเป็นแบบนี้ กินได้แต่สุดท้ายก็อ้วกออกมาจนหมด"

"แล้วจะกินเข้าไปทำไม กินเข้าไปแล้วก็อ้วก เปลืองเปล่าๆ"

"......" เธอไม่ได้ตอบกลับอะไรเขา และก็ไม่อยากจะตอบกลับในคำพูดแบบนี้ด้วย

ถ้าเลือกได้เธอก็ไม่อยากแพ้ท้องหรอกเพราะมันลำบาก จะกินจะนอน ก็เป็นปัญหาไปหมด ยิ่งไม่มีใครดูแลอีกแบบนี้ มันยิ่งทรมาน เพราะเธอต้องดูแลตัวเองทั้งหมด

"คราวหลังก็รู้จักปิดประตูก่อนด้วย ใครมาได้ยินเข้า เขาจะสะอิดสะเอียนเอา"

"ค่ะ"

เธอไม่ได้สนใจการกระทำของเขาสักเท่าไหร่นัก เพราะมันเหนื่อย รู้สึกว่าร่างกายเหมือนถูก กินพลังงานไปหมดแล้ว หลังจากที่อาเจียนของที่เพิ่งจะกินไปก่อนหน้านี้ออกมาจนหมด

"ลิตา..."

"ช่วยออกไปก่อนเถอะค่ะ ตอนนี้ลิตาไม่มีอารมณ์จะทะเลาะอะไรกับคุณวินแล้วจริงๆ ขอพักก่อนนะคะ" เธอหลับตาแล้วพูดออกไป แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับอะไรจนกระทั่งได้ยินเสียงประตูปิด ทุกอย่างเงียบ เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้น ถึงได้รู้ว่าเขาออกไปแล้วจริงๆ จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรง เธอไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาเห็นเธอแบบนี้

แต่เรื่องแบบนี้มันก็ห้ามกันไม่ได้หรอก ผู้หญิงบางคนก็ดีที่ไม่มีอาการแพ้ท้อง แต่บางคนก็ไม่ได้โชคดีแบบนั้นไงเช่นเดียวกับเธอ แต่ในสายตาของเขา คงจะมองว่าเธอกำลังสำออยมากกว่า เพราะไม่ว่าเธอจะเป็นอะไร จะทำอะไรก็ไม่เคยดีในสายตาของเขาอยู่แล้ว ขนาดเธออาเจียนเพราะแพ้ท้อง เขายังมองว่าน่ารังเกียจเลย

เช้าวันต่อมา

ก๊อกๆๆ ~

เสียงเคาะประตูด้านนอกทำให้หญิงสาวนิ่งไปพร้อมกับขมวดคิ้ว เพราะปกติไม่มีใครมาเคาะประตูห้องของเธอนะ และก็ไม่ค่อยมีใครอยากยุ่งกับเธอสักเท่าไหร่ด้วย ยิ่งเป็นคนนั้นอีกทียิ่งไม่ต้องถามถึงเลย

ร่างบางค่อยๆ เดินไปที่ประตู แต่เธอไม่ได้เปิดต้อนรับเพราะเธอไม่รู้ว่าเป็นใคร

"ใคร?"

"ฉันเองค่ะ คุณอนาวินให้มาตามค่ะ บอกว่าให้ลงไปกินข้าวด้วยกัน"

"....." เธอยืนนิ่งไม่ไหวติง ในหัวมันกำลังประมวลผลคำพูดเมื่อกี้นี้ และกำลังคิดว่าตัวเองหูฝาดไป หรือว่าเขากินอย่าลืมเขย่าขวดกันแน่ ปกติเขาจะไม่ยินดีเลยถ้าเธอจะไปร่วมโต๊ะแล้วกินข้าวกับเขาสองต่อสอง เรียกง่ายๆ ว่าที่ไหนมีเธอที่นั่นจะไม่มีเขา แต่ทำไมตอนนี้ถึง...ดูแปลกไปขนาดนี้

"คุณลิตาคะ ได้ยินไหมคะ"

"ฝากไปบอกเขาทีนะว่าฉันยังไม่หิว ให้เขากินไปก่อน แล้วก็ให้เขาไปทำงานเถอะ"

"ได้ค่ะ"

แม่บ้านไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ จากนั้นเสียงก็เงียบไป ก่อนที่เธอจะเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้หน้ากระจกตามเดิม

หลังจากนั้นผ่านไปไม่ถึง 5 นาที

แกร๊ก~!

"คุณวิน!" เธอเรียกชื่อของเขาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าเขานั้นเปิดประตูและเดินเข้ามาในห้อง สีหน้าดูตึงเครียด ราวกับว่าเธอไปทำอะไรให้ไม่พอใจอีกแล้ว

หรือว่าจะเป็นเพราะเรื่องที่เธอปฏิเสธไปก่อนหน้านี้

แต่มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ เพราะปกติเขาก็ไม่ชอบให้เธอไปร่วมโต๊ะอาหารด้วยอยู่แล้วนี่

"ฉันให้คนขึ้นมาตามดีๆ ทำไมเธอถึงได้เล่นตัวแบบนี้!"

"คะ?"

"อย่ามาทำเป็นไขสือ เมื่อกี้เธอเป็นคนฝากแม่บ้านลงไปบอกฉันเองว่าจะไม่ลงไปกินข้าว ทำไม? กินข้าวกับคนอย่างฉัน แล้วมันกินไม่ลงหรือไง?"

"ก็ปกติเราก็ไม่ได้กินข้าวด้วยกันอยู่แล้วนี่คะ ไม่ดีเหรอคะที่ลิตาไม่ลงไปรบกวนคุณ ไม่ลงไปให้คุณเห็นหน้า คุณจะได้ไม่ต้องรำคาญ"

"ลงไปกินข้าว!"

"ตอนนี้ลิตายังไม่หิวหรอกค่ะ สายๆ โน่นแหละลิตาถึงจะหิว"

"เธอจะกินดีๆ หรือเธอจะให้ฉันบีบปากและยัดข้าวใส่ปากเธอ?"

"....." เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เมื่อถูกเขาจ้องหน้าตาแข็งกร้าว สายตาของเขาเวลาโกรธมันดูน่ากลัวมากๆ มันน่ากลัวเสียจนเธอไม่รู้ว่า เขาแค่กำลังขู่เธอ หรือกำลังจะทำแบบนั้นกับเธอจริงๆ กันแน่

"ลงมา!"

"อ๊ะ! คุณวิน!"

หญิงสาวถูกกระชากแขนให้เดินตามหลังออกไป และเธอก็ต้องยอม เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงได้ถูกกระชากจนตกบันไดไปแน่ๆ ท่ามกลางสายตาของแม่บ้านคนอื่นๆ ที่ดูตกใจไม่ต่างกัน

"นั่งลงแล้วกินข้าว อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำสอง!"

"ต่อให้คุณจะบังคับลิตา ลิตาก็กินไม่ลงหรอกค่ะ"

แกร๊ง!~

เสียงวางช้อนกระทบกับจาน ชายหนุ่มช้อนตาขึ้นมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน เขาจ้องตาเธอนิ่ง

"คะ คุณวิน.... ลิตาไม่หิวจริงๆค่ะ ถ้ากินไปตอนนี้ มีหวังได้เป็นแบบเมื่อคืนอีกแน่ๆ"

"ฉันสั่งให้เธอกินเธอก็ต้องกิน เพราะวันนี้ฉันจะพาเธอไปหาหมอ"

"คะ?"

"กินข้าวและเลิกตั้งคำถามเลิกพูดสักทีฉันรำคาญ อย่าให้ฉันต้องพูดมาก มันน่าเบื่อ!"

"ค่ะ"