ตอนที่ : 06 ดูถูก

บนโต๊ะอาหารที่ถูกเรียงรายไว้ด้วยอาหารมากมายหลากหลายอย่าง หน้าตาสีสันก็ดูน่ากินดีไม่น้อยเลยล่ะนะ แต่ของแบบนี้เขาเพิ่งจะเคยเห็น เพราะปกติแม่บ้านที่นี่ไม่ได้ทำอาหารแบบนี้นี่นา

"คุณอนาวินคะ"

"อืม..."

"คุณลิตาเธอฝากบอกว่า ให้คุณอนาวินทานได้เลย ไม่ต้องรอค่ะ"

"แล้วอาหารพวกนี้ใครเป็นคนทำ?"

"เอ่อ..." แม่บ้านอึกอักไม่ยอมพูด แต่นั่นก็ทำให้เขารู้แล้วว่าทำไมแม่บ้านถึงไม่ยอมพูดอะไรเลย เพราะอาหารพวกนี้แม่บ้านไม่ได้เป็นคนทำยังไงล่ะ

"ฉันไม่กิน เอาไปเททิ้งให้หมด!"

หญิงสาวเดินลงมาได้ยินคำพูดนั้นพอดี เธอรู้อยู่แล้วว่าเขาจะไม่ยอมกินหากรู้ว่าเธอเป็นคนทำ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนสั่งแบบนั้นด้วย

"ไม่กินก็เก็บไว้ให้คนอื่นกินสิคะ"

"ของแบบนี้เธอกล้าทำได้ยังไง ทำได้แค่นี้เหรอ ฉันไม่กินของแบบนี้ และต่อให้มันดีกว่านี้แต่ถ้าเป็นฝีมือของเธอฉันก็ไม่กิน!"

"มันเป็นยังไงเหรอคะ คุณถึงไม่กิน?"

"ทุกอย่างที่เธอเป็นคนทำ ฉันจะไม่แตะต้อง จำใส่หัวกลวงๆ ของเธอไว้ด้วย!"

"......" หญิงสาวยืนนิ่ง ไม่ได้ตอบโต้ เพราะเธอชินแล้วล่ะกับการที่ถูกเขาหักหน้าเธอต่อหน้าแม่บ้านคนอื่นๆ แบบนี้

"คิดจะมายืนเทียบเคียงฉัน เธอควรเรียนรู้อะไรให้มันมากกว่านี้นะ ไม่ใช่ทำเป็นแค่ของแบบนี้ สังคมดีๆ น่ะรู้จักบ้างไหม?"

"ค่ะ"

พรชิตาก้มเก็บจานที่ใส่กับข้าวบ้านๆ ที่เธอทำเอาไว้ให้กับเขากลับเข้าไปในห้องครัว โดยที่มีแม่บ้านคนอื่นๆ เป็นคนช่วยเก็บเข้ามาด้วย

แม้เธอจะไม่ได้พูดอะไรเลย แต่คนรอบข้างที่อยู่ใกล้ๆ ก็รู้สึกได้ว่าเธอกำลังเศร้ามากแค่ไหน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอซุกซ่อนความเศร้าไว้ภายใต้ใบหน้าที่เรียบนิ่ง และทุกครั้งที่เกิดเรื่องแบบนี้เธอก็จะพยายามกลั้นน้ำตาไว้ ไม่ยอมร้องไห้ออกมาเลย เพราะเธอไม่อยากให้ใครเห็นว่าเธอนั้นอ่อนแอ

"คุณลิตาคะ ไม่ต้องทำแล้วค่ะ เดี๋ยวพวกเราทำต่อเอง" แม่บ้านคนนึงรีบเข้ามาขวาง ขณะที่พรชิตากำลังจะเดินออกไปยกกับข้าวที่เหลือบนโต๊ะอาหารกลับมาเก็บด้านใน

"ถ้าไม่กิน ก็ทิ้งเลยก็ได้นะ แล้วก็ทำให้คุณวินเขาใหม่"

"ต่อไปคุณลิตาไม่ต้องมาทำแบบนี้อีกก็ได้นะคะ งานแบบนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแม่บ้านอย่างพวกเราจะดีกว่า คุณลิตาจะได้ไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย"

"อืม...ขอบคุณนะ"

หญิงสาวเดินกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง เธอคิดผิดจริงๆ ที่เป็นคนลงมือทำอาหารให้แก่เขา เพราะคิดว่าเขาน่าจะชอบ และรู้สึกเบื่อกับข้าวเดิมๆ ที่แม่บ้านที่นี่เป็นคนทำ

เธอคิดผิดไปจริงๆ

"คุณท่าน...ลิตาจะอยู่กับเขาได้สักกี่น้ำนะคะ" เธอนั่งพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับลูบที่ท้องน้อยซึ่งมีลูกของเธอและเขาอยู่ในนั้น ถึงเขาจะไม่เชื่อ แต่เธอก็มั่นใจเพราะเธอมีอะไรกับเขาแค่คนเดียว และนั่นก็ครั้งแรกของเธอด้วย

เด็กคนนี้คือลูกของเขา ถึงเขาจะไม่ยอมรับก็ตาม แต่เธอไม่ได้โกหก และหากเขาจะตรวจดีเอ็นเอ เธอก็พร้อมอย่างบริสุทธิ์ใจ เพราะเด็กคนนี้คือลูกของเขาจริงๆ

เวลาผ่านไปจนกระทั่งดึก

พรชิตาลงมาที่ด้านล่างอีกครั้ง เธอคิดว่าทุกคนคงเข้านอนกันหมดแล้ว ส่วนอนาวินถ้าเขาไม่เข้านอนตอนนี้ก็คงออกไปอยู่ข้างนอก เพราะปกติเขาไม่ค่อยอยู่บ้าน และชอบให้เหตุผลว่าเพราะเธออยู่ที่นี่เขาเลยไม่อยากอยู่ และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดไม่น้อยเลย

"คุณลิตา ลงมาทำไมตอนดึกคะ"

"....." เสียงนั้นทำให้เธอตกใจอยู่นิดหน่อย เพราะคิดว่าทุกคนที่นี่หลับกันไปหมดแล้ว ไม่คิดว่าจะยังมีคนอยู่ในครัว

"ลงมากินข้าวเหรอคะ?"

"อื้ม ฉันไม่อยากอยู่ให้เขาเห็นหน้าน่ะ" ตั้งแต่ที่เธอเข้ามาเหยียบที่บ้านหลังนี้ ไม่เคยมีวันไหนเลยที่เธอจะได้นั่งร่วมโต๊ะกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากับเขา

"มีกับข้าวอยู่ในตู้นะคะ คุณอนาวินสั่งให้เก็บกับข้าวไว้ให้คุณลิตาค่ะ"

"อะไรนะ?" เธอไม่ค่อยอยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยินสักเท่าไหร่ คนอย่างเขาเนี่ยนะ จะสั่งให้แม่บ้านเก็บกับข้าวไว้ให้เธอ

"ค่ะ เดี๋ยวฉันอุ่นให้นะคะ คุณลิตานั่งรอได้เลยค่ะ"

"....." หญิงสาวไม่ได้ปฏิเสธ เธอเดินไปนั่งที่เก้าอี้ในห้องครัว ซึ่งมันเป็นโต๊ะเล็กๆ เอาไว้สำหรับให้แม่บ้านนั่งกินข้าวกัน เวลาที่เธอลงมากินข้าว เธอก็มักจะนั่งกินข้าวอยู่ตรงนี้คนเดียวเงียบๆ

ตอนนี้เธอรู้สึกหิวเอามากๆ ถึงได้ลงมาหาอะไรกินตอนกลางคืน เพราะเริ่มท้องแล้วเธอก็กินอะไรไม่ค่อยได้มากสักเท่าไร และบางอย่างกินเข้าไปเธอก็อาเจียนออกมาจนหมด บางวันก็กินข้าวไม่ค่อยตรงเวลา เพราะมันไม่รู้สึกหิว หลายๆ อย่างในร่างกายก็เปลี่ยนไปหมด

"คุณลิตาเอาอะไรเพิ่มไหมคะ?"

"ไม่ล่ะ ขอบคุณนะ ไปพักเถอะ เดี๋ยวฉันล้างจานเอง"

"ค่ะ"

เธอนั่งกินข้าวอยู่เงียบๆ คนเดียว โดยที่มีกับข้าวที่เธอเป็นคนทำหลงเหลืออยู่ เธอไม่รู้ว่าใครเป็นคนกิน เป็นแม่บ้าน หรือว่าเป็นตัวของอนาวิน แต่ถ้าให้เดาเขาคงไม่ยอมกินหรอก เพราะเขาเป็นคนบอกเองว่าเขาจะไม่กินกับข้าวที่เธอเป็นคนทำ ต่อให้กับข้าวนั้นจะรสชาติดีถูกปากเขามากแค่ไหนก็ตาม

ผ่านไปสักพัก

"ทำอะไร?"

"......" เธอสะดุ้งกับเสียงนั้น แต่เธอไม่ได้ส่งเสียงอะไร ก่อนจะหันกลับไปมอง พอเห็นว่าเป็นใครเธอก็หันกลับมาตามเดิม

"ฉันถาม หูหนวกหรือไง!"

"ก็เห็นอยู่นี่คะว่าล้างจาน จะถามทำไม?"

"แล้วลงมาทำอะไรดึกๆ ดื่นๆ ทำตัวเป็นขโมยไปได้ หรือว่าชอบทำตัวแบบนี้อยู่แล้ว?"

"ไม่ดีเหรอคะ ที่คุณวินไม่ต้องเห็นหน้าลิตา"

"เธออย่ามายอกย้อนฉันนะ!"

"ลิตาพูดความจริงนี่คะ เจอหน้ากันทีไรคุณวินก็ชอบมีอารมณ์ไม่พอใจทุกครั้งเลย"

"เพราะมีคุณย่าฉันให้ท้ายหรือไง เธอถึงได้ปีกกล้าขาแข็งขนาดนี้"

"ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับคุณท่านเลยนี่คะ"

"อย่าคิดว่าฉันเป็นห่วงเธอล่ะ ฉันก็แค่สมเพช และนึกเวทนาเด็กในท้องก็เท่านั้นแหละ"

"......" เธอชะงักนิ่งไปอยู่ครู่นึง แต่ก็ไม่ได้มีการตอบโต้อะไรเขากลับไป เพราะไม่อยากให้มันมีปัญหามากไปกว่านี้

"อย่าสำคัญตัวนักล่ะ เธอไม่ได้สำคัญกับฉันขนาดนั้น และก็ไม่มีวันได้เป็นด้วย"