พินัยกรรม(3)

นวลนางเห็นลูกชายไม่กังวลใจกับเรื่องนี้คนเป็นแม่ก็ไม่ทุกข์ร้อน มาริสาเป็นเด็กดี ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางหรือสร้างความเดือดร้อนให้กับใคร นวลนางจึงยินดีต้อนรับหากมาริสาจะเข้ามาเป็นสะใภ้ที่นี่…

ตลอดทั้งคืนอัครนัยนอนไม่หลับ ทำให้วันนี้เขาดูตื่นเช้าผิดปกติเนื่องจากทั้งคืนไม่ได้นอนเลยชายหนุ่มร่างสูงเดินลงมาจากบันได เห็นน้องสาวกำลังยืนเช็ดกรอบรูปของผู้เป็นพ่อก็เอ่ยทักทาย

“ทำไมวันนี้ตื่นเช้า เมื่อคืนไม่ได้ทำงานหรือไง”

ปกติอิสริยาจะทำงานช่วงกลางคืน เนื่องจากหญิงสาวรับจ๊อบเป็นฟรีเเลนซ์ น้องสาวของเขาจะนอนดึกมากแล้วจะตื่นอีกทีช่วงเที่ยงวัน วันนี้กลับตื่นขึ้นมาแต่เช้า จัดแจกันด้วยดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วทั้งบ้าน

“นอนไม่ค่อยหลับ ก็เลยลงมาข้างล่าง”

หญิงสาวเอ่ยพร้อมยกยิ้มบาง ดวงตาของเธอยังคงเศร้าหมองไม่ต่างจากวันแรกที่รู้ข่าวร้ายว่าพ่อจากไป มือบางค่อยๆประคองดอกกุหลาบออกจากกระดาษหนังสือพิมพ์ เธอพลิกไปมาเล็กน้อยก่อนจะฉีดพรมด้วยน้ำให้ชุ่มชื้น

“พี่นัยจะไปไหนหรือคะ ปกติก็ไม่ตื่นเช้าเหมือนกันนี่นา”

หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความสงสัย เธอเดินเข้าไปใกล้พี่ชาย ทำจมูกฝุดๆใกล้ๆเสื้อโปโลของเขา

“น้ำหอมกลิ่นนี้ไม่เคยได้กลิ่นเลย”

ดูเหมือนว่าจะมีอะไรพิเศษที่ทำให้พี่ชายของเธอ ลุกขึ้นมาเซ็ตผมและฉีดน้ำหอมจนกลิ่นฟุ้งแบบนี้

“พี่จะไปเยี่ยมอาปาโมทย์ จะไปคุยเรื่องแต่งงานด้วย อิงอยู่ที่นี่ดูแลแม่ด้วยนะ เดี๋ยวพี่จะรีบกลับมา”

ชายหนุ่มยังไม่อยากปล่อยให้ผู้เป็นแม่อยู่เพียงลำพัง เขาจึงขอร้องน้องสาวให้ช่วยอยู่เป็นเพื่อนไปก่อน รอจนกว่าสภาพจิตใจของแม่จะดีขึ้น

“พี่นัย อิงถามจริงๆนะ อยากแต่งงานหรือเปล่า”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อย เขาเองก็ตอบไม่ได้ว่าอยากแต่งงานกับมาริสาหรือไม่ จากที่เคยได้พบปะกันในบางครั้ง เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ดูใช้ได้ อีกอย่างหากพ่อของเขาไม่มั่นใจในตัวหญิงสาว คงไม่เขียนพินัยกรรมให้เขาแต่งงานกับเธอ

อัครนัยเชื่อว่าคนเป็นพ่อต้องมีเหตุผลที่ตัดสินใจแบบนี้

“พี่ยังตอบไม่ได้หรอก เอาเป็นว่าดูแลแม่ด้วยแล้วกัน”

ชายหนุ่มเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป โดยมีสายตาของน้องสาวมองตามด้วยความไม่สบายใจ

อิสริยาคิดว่าพี่ชายไม่อยากแต่งงานกับมาริสาจึงรู้สึกเป็นห่วง อีกอย่างเธอไม่ค่อยชอบเรื่อง การคุมถุงชนเท่าไหร่นัก แม้ว่าเรื่องนี้จะไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวเธอโดยตรงก็ตาม…

อัครนัยแทบไม่อยากเชื่อว่าภายในระยะเวลาไม่กี่ปี ปราโมทย์จะสามารถขยับขยายที่ดินว่างเปล่าให้กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวได้ บ้านของ ชายวัยกลางคนตอนนี้อยู่ติดกับคาเฟ่กึ่งฟาร์ม ที่นี่เกิดขึ้นได้จากไอเดียของเมธาวิน ชายหนุ่มเห็นว่ามีที่ดินว่างเปล่าจึงอยากจะทำอะไรที่สามารถสร้างรายได้ให้กับครอบครัว

“สวัสดีครับคุณอา”

อัครนัยยกมือไหว้ปราโมทย์ ก่อนที่ชายวัยกลางคนจะรีบลุกขึ้นมาต้อนรับด้วยท่าทางนอบน้อม เขาให้ความเคารพอัครนัยเทียบเท่ากับที่เคารพอิศรา

“คุณนัย มาถึงที่นี่มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ”

“คุณอาทำไมพูดแบบนั้นล่ะครับ ผมแค่มาเยี่ยม ไม่ได้มารบกวนอะไร”

ชายหนุ่มเอ่ยด้วยท่าทางเกรงใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายนั้นนอบน้อมกับเขา อัครนัยประคองปราโมทย์ให้นั่งลงบนเก้าอี้ไม้หน้าบ้าน

อัครนัยจะมองสำรวจรอบๆบ้านสไตล์แบบญี่ปุ่นปลูกต้นไม้หลายรอบทำให้ดูร่มรื่น ข้างๆเต็มไปด้วยสนามหญ้า ล้อมด้วยรั้วสีขาวทำให้บรรยากาศดูคล้ายกับต่างประเทศ