ความสูญเสีย(2)

“แม่รู้ว่ามันยากที่จะทำใจ แม่เองก็เสียใจและเจ็บปวดที่ต้องปล่อยพ่อไป แต่หากเรายื้อไว้คนที่จะทรมานก็คือพ่อ และแม่ไม่ต้องการแบบนั้น แม่ต้องการให้พ่อพักผ่อนหลุดพ้นจากความเจ็บปวด”

คำตอบของนวลนางคือต้องการปลดปล่อยสามี หลายเดือนที่ผ่านมาอิศรานอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล เขาไม่เคยลืมตาตื่นขึ้นมาอีกเลยแต่ร่างกายก็ยังคงตอบรับการรักษามาเรื่อยๆจนกระทั่งวันนี้

“กลับไปที่โรงพยาบาลจัดการทุกอย่างให้เสร็จสิ้นนะลูก พ่อเขาจะได้นอนหลับพักผ่อนเสียที”

อัครนัยพยักหน้าเข้าใจ หันหลังเดินออกไปด้วยท่าทางเซื่องซึม คล้อยหลังลูกชาย นวลนางก็ทรุดลงที่พื้นร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ความเข้มแข็งมลายสิ้น

ดวงตาพร่ามัวเต็มไปด้วยหยาดน้ำบดบังมองตรงไปยังรูปแต่งงานที่ยังคงติดอยู่บนผนัง หัวใจของเธอคล้ายมีอะไรบางอย่างบีบรัดจนเหมือนจะขาดใจ ความรู้สึกในตอนนี้ทั้งเศร้าและหดหู่อย่างบอกไม่ถูก

นวลนางรู้ว่าเธอต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะทำใจเรื่องนี้ได้ แต่เธอก็พยายามเข้มแข็งเมื่ออยู่ต่อหน้าลูกทั้งสองอย่างอัครนัยและอิสริยา…

การจากไปของอิสราสร้างความโศกเศร้าเสียใจให้กับครอบครัวและทุกคนที่เกี่ยวข้อง อัครนัยแม้จะเสียใจจนแทบจะยืนไม่อยู่ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องจัดการเตรียมงานศพเป็นที่พึ่ง แทนผู้เป็นแม่ที่ล้มป่วยกระทันหัน

“พี่นัย จะไปวัดแล้วหรือคะ”

อิสริยาเดินลงมาจากด้านบน เธอสวมเสื้อแขนยาวสีดำและกระโปรงยาวครึ่งเเข้งสีเดียวกัน ใบหน้าสวยหมองเศร้าไร้ความสดใส ท่าทางดูอ่อนล้าอ่อนเพลีย ดวงตาบวมปูดคล้ายกับผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

“ยังหรอก พี่ต้องแวะไปเอารูปที่ร้านก่อน”

หญิงสาวถอนหายใจ นั่งลงบนขั้นบันได เธอเป็นลูกสาวที่สนิทกับพ่อมากจึงทำใจได้ยากต่อการจากไปของผู้ให้กำเนิด แม้จะรู้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง

“อิงอยากไปด้วยแต่ต้องดูแลแม่”

ตอนนี้เหลือแค่แม่แล้ว ทั้งอีกฝ่ายยังล้มป่วย อิสริยาจึงไม่กล้าที่จะปลีกตัวไปงานศพพ่อ ได้แต่ฝากพี่ชายช่วยดูแลความเรียบร้อยและร่วมส่งใจไป

“ดูแลแม่ให้ดี อย่าปล่อยให้แม่อยู่คนเดียว ช่วงนี้แม่คงรู้สึกเศร้าและแย่มาก พยายามอยู่ใกล้ๆแม่เอาไว้”

ชายหนุ่มฝากฝังด้วยความเป็นห่วงก่อนที่เขาจะวางมือลงบนศีรษะน้องสาว อิสริยาน้ำตาไหลรีบปาดความอ่อนแอทิ้ง เธอพยักหน้าให้พี่ชายเล็กน้อยหันหลังเดินกลับขึ้นไปชั้นบน…

ความพลุกพล่านภายในสนามบิน ทำให้หญิงสาวนั้นต้องเบียดเสียผู้คนเพื่อเดินออกมา ด้านนอก มาริสาชะเง้อมองไปยังด้านหน้า มองหาพี่ชายที่บอกว่าจะมารอรับ เธอหรี่ตาเล็กน้อยเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาคุ้นเคยยืนอยู่ไม่ไกล

ใบหน้าของเขายังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แต่สิ่งที่แปลกไปคือทรงผมของพี่ชายที่ยาวถึงติ่งหู

มาริสาหลุดหัวเราะเมื่อเธอนั้นยืนอยู่ตรงหน้าชายร่างสูง

“มาถึงก็หัวเราะทรงผมฉันเลยนะ”

เมธาวินเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ โดยปกติแล้วเขาเป็นผู้ชายเซอร์ๆไว้ผมยาวมาโดยตลอด แต่เมื่อ วันก่อนลูกสาวตัวดีดันเอาหมากฝรั่งมาแปะที่ผม เขาจึงต้องจำใจตัดทิ้ง แต่ด้วยความเสียดายและกลัวว่าผมนั้นจะยาวช้าจึงไม่ได้ตัดออกทั้งหมด ยังคงเหลือไว้เสมอติ่งหู

“เกิดอะไรขึ้นทำไมตัดผมทรงนี้”

หญิงสาวเอ่ยถามพร้อมหัวเราะไปด้วย เมธาวินพ่นลมหายใจเมื่อเสียงหัวเราะของน้องสาวนั้นเรียกความสนใจของผู้คนรอบข้าง เขารู้สึกเขินเมื่อเห็นรอยยิ้มของคนที่มองมา

“พอได้แล้วจะหัวเราะอะไรนักหนา หลานสาวตัวดีของแกนั่นแหละเอาหมากฝรั่งมาแปะหัวฉัน ก็เลยต้องตัดทรงนี้”