อยู่แบบไร้ค่าก็ยอม

ตอนที่ 4

อยู่แบบไร้ค่าก็ยอม

“ไม่น่าเชื่อเลยนะครับคุณแม่ว่าสุดท้ายผมกลับมาโสด”

ชนะภพพูดขึ้นมากลางโต๊ะอาหารทั้งที่เมื่อคืนเขากับญาณิณเพิ่งจะมีความสัมพันธ์แบบสามีภรรยากัน

“ขอตัวก่อนนะคะคุณป้า”

เจ้าสาวตัวแทนถึงแม้จะรู้ตัวว่าเป็นได้แค่ไหนแต่ก็คงจะฝืนใจนั่งทนฟังคำพูดเหยียดหยามต่อไปอีกไม่ได้

“จะลุกไปไหนล่ะครับอิ่มแล้ว..หรือว่าเมื่อคืนได้เป็นเมียผมจนอิ่มใจกินอะไรไม่ลง”

“ถ้าการพูดจาดูถูกฉันมันจะทำให้คุณมีความสุขก็พูดต่อไปแต่ฉันคงไม่อยู่ฟังแล้วเพราะมันไร้สาระและระคายหูสิ้นดี”

ญาณินพยายามที่จะไม่ตอบโต้แต่มันก็มากเกินไปแล้วกับคำดูถูก

ภาพความทรงจำเมื่อคืนมันกลับเข้ามา ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นและทุกสัมผัสที่เขามอบให้ดูเหมือนว่าทุกอย่างกำลังจะไปด้วยดีแต่สุดท้ายแล้วเธอเองก็เป็นเพียงแค่จำเลยในสายตาของคน เห็นแก่ตัวอย่างเขาก็เท่านั้น

“แม่ไม่อยากจะเชื่อเลยท่านประธานบริษัทที่ดูแลพนักงานเป็นร้อยบริหารธุรกิจใหญ่โตสุดท้ายจะกลายเป็นคนไร้สมองกับเรื่องง่ายๆแบบนี้ถ้าลูกมีความสุขกับการโยนความผิดให้คนอื่นก็ทำไปเถอะ คงไม่มีใครไปว่าอะไรลูกหรอกแต่ทุกคนก็ได้แต่คิดสมเพชที่สุดท้ายลูกก็ยอมรับไม่ได้กระทั่งความเป็นจริง”

สมใจดูออกว่าลูกชายของเธอเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแต่ก็ยังไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมชนะภพถึงยังเลือกที่จะโยนความผิดคิดว่าการหนีไปของนาราเกิดจากตัวเธอและญาณิณที่วางแผนร่วมกัน

ลูกชายออกไปทำงานแล้วสมใจจึงได้เข้ามาในครัวเพื่อพูดคุยกับลูกสะใภ้ถึงแม้จะอยากได้ญาณิณมาเป็นภรรยาลูกชายแค่ไหนแต่ตอนนี้หญิงชราก็เริ่มรู้สึกสงสารเมื่อเห็นว่าหญิงรุ่นลูกที่ไม่ได้มีความผิดอะไรต้องมาทนฟังทุกถ้อยคำที่เจ็บช้ำแบบนี้

“ป้าต้องขอโทษแทนพี่เขาด้วยนะถ้าไม่ไหวจะเลิกกันไปป้าก็คงไม่ว่าแต่ครอบครัวของป้าก็คงเป็นหนี้บุญคุณหนูตลอดไปที่ช่วยกู้หน้าให้ สักวันชนะภพจะต้องว่าเขาคือคนที่โง่ที่สุด หวังว่าวันนั้นนิลคงจะให้อภัยพี่เขานะลูก”

หญิงชราจับมือสาวน้อยตรงหน้าที่กำลังล้างจานแทนคำ ขอโทษทั้งหมด สมใจเคยคิดว่าถ้าทั้งคู่ได้แต่งงานกันไม่นานก็คงรู้สึกผูกพันและรักกันได้แต่เรื่องราวมาถึงขั้นนี้นาราก็ทิ้งลูกชายเธอไปแล้วแต่ชนะภพก็ยังไม่ใจอ่อนและไม่มีทีท่าว่าจะมองญาณิณอย่างเปิดใจ

“ไม่เป็นไรค่ะนิลเข้าใจทุกอย่างคุณป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะคะทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้นิลเลือกเอง”

หญิงสาวไม่ได้แค่พูดให้แม่สามีรู้สึกสบายใจแต่เธอลองคิดทบทวนดูแล้วเรื่องราวที่เดินมาถึงวันนี้ความจริงก็ไม่ได้มีใครบังคับเธอให้ทำมีแต่หัวใจของเธอเท่านั้นที่แอบคิดว่าความจริงใจที่เธอมีให้สักวันจะทำให้ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีและเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอแอบรักจะรักเธอได้ในสักวัน

วันเวลาในคฤหาสน์หลังใหญ่ผ่านไปอย่างเชื่องช้าญาณิณยังคงทำหน้าที่ภรรยาแม้ว่าสามีจะไม่เคยยกย่องเธอเลยก็ตามมีเพียงแค่ช่วงเวลาเดียวที่เธอยังคงมีความสำคัญกับเขานั่นก็คือกลางคืนหลังจากโคมไฟหัวเตียงดับลง

“วันนี้ตัวคุณหอมจัง”

ชนะภพค่อยๆบรรจงจูบจากแก้มไล่ลงมาถึงเนินอกอวบอิ่มก่อนที่เขาจะจัดการกับชุดนอนหลวมที่กำลังขวางกั้นเส้นทางแห่งอารมณ์ที่เขาเองก็ควบคุมมันไม่ได้และเสพติดกับการนอนกับภรรยาแบบนี้ในทุกคืน

แสงไฟในคืนพระจันทร์เต็มดวงยังคงส่องสว่างแตกต่างจากภายในหัวใจของหญิงสาวที่กำลังนอนร้องไห้ไร้เสียงสะอื้น ยิ่งวันเวลาผ่านไปเท่าไหร่ญาณิณยิ่งรู้สึกผูกพันกับผู้ชายที่นอนอยู่ข้างเธอแต่อีกฝ่ายกลับกำลังทำทุกอย่างตรงข้ามคำพูดที่แสนทำร้ายจิตใจและตอกย้ำว่าเธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้นาราหนีงานแต่งงานไป เขายังคงพูดอยู่เสมอถึงแม้เธอจะเคยปฏิเสธแต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้เหนื่อยกับการอธิบายให้เขาฟังญาณิณจึงเลือกที่จะเป็นฝ่ายเงียบปล่อยให้เขาใส่ร้ายเธอจนสาแก่ใจ

เมื่อเสียงที่นอนขยับหญิงสาวพยายามหลับตาทำเหมือนว่าเธอหลับแล้วแต่ก็พอมองเห็นได้ว่าชนะภพกำลังลุกเดินไปที่ระเบียงพร้อมกับแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่เขาเตรียมไว้ตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ

ญาณิณพยายามแอบมองผ่านประตูกระจกหลายครั้งที่เธอรู้สึกเหมือนเห็นว่าชนะภพกำลังแอบเช็ดน้ำตาสำหรับหญิงสาวแล้วคงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำให้เขาต้องเสียใจจนร้องไห้ออกมานอกจากเรื่องของผู้หญิงที่ทิ้งเขาไปในคืนวันแต่งงาน

ประตูกระจกริมระเบียงเปิดออกอีกครั้งชนะภพเดินกลับเข้ามาก่อนจะค่อยๆนั่งลงบนเตียงนุ่มครั้งนี้เขาไม่นอนหันหลังให้กับญาณิณเหมือนทุกวันแต่ชายหนุ่มกลับพาร่างหนาของตัวเองเข้ามานอนแนบชิดกับภรรยาใช้มือโอบกอดเธอไว้แน่นแต่ก็พยายามทำให้เร็วที่สุดเหมือนกลัวว่าเจ้าของร่างเล็กจะรู้สึกตัวและตื่น

“ทำไมถึงยังทนอยู่แบบนี้”

เสียงกระซิบแผ่วเบาที่มันควรจะเป็นคำว่าขอโทษหรือ การบอกรักแต่มันกลับเป็นคำถามพี่ญาณิณเองก็ไม่มีคำตอบให้กับผู้ชายที่กำลังโอบกอดเธอ

หลายครั้งที่หญิงสาวคิดว่าเธอทนอยู่ตรงนี้เพื่ออะไรเพราะครอบครัวของเธอก็ให้ตัดสินใจเรื่องนี้ด้วยตัวเองแม้แต่สมใจก็ได้ยื่นข้อเสนอแล้วถ้าทนไม่ไหวก็สามารถยุติทุกเรื่องได้ทันทีแต่หัวใจของเธอเองต่างหากที่มันไม่ยอมไป