ภรรยาตัวแทนของท่านประธาน

ตอนที่ 1

คำพูดที่ทำร้าย

“คุณแม่หยุดคลุมถุงชนผมสักทีอย่างไรผมก็ยืนยันว่าจะแต่งงานกับนาราเท่านั้น”

ชนะภพลุกขึ้นโวยวายเสียงดังทันทีเมื่อวันนี้แม่ของเขาโกหกว่าจะนัดกินข้าวเพื่อต้องการพูดคุยถึงงานแต่งงานระหว่างเขากับนาราแต่สุดท้ายคนเป็นแม่กับพาญาณิณลูกสาวเศรษฐี บ้านนอกมาแทน

“ลูกจะมาเสียงดังโวยวายต่อหน้าหนูนิลไม่ได้นะ”

สมใจไม่ยอมให้ลูกชายเป็นฝ่ายโวยวายอยู่ข้างเดียวเพราะวันนี้ที่โต๊ะอาหารมีผู้หญิงที่เธอต้องการจะให้แต่งงานกับลูกมานั่งอยู่ด้วย

“คุณก็เหมือนกันรูปร่างหน้าตาก็ดีทำไมถึงให้ผู้ใหญ่มาจับคู่แบบนี้ทำตัวให้สมมีการศึกษาหน่อย”

ชนะภพเมื่อรู้ว่าไม่สามารถเถียงมารดาให้ชนะได้จึงหันไปพ่นอารมณ์เสียใส่ญาณิณซึ่งหญิงสาวก็ได้แต่นั่งไม่พูดจาอะไรตอบโต้

“ลูกคิดว่าผู้หญิงคนนั้นรักลูกจริงๆอย่างนั้นหรือ ความรักทำให้ลูกแม่หน้ามืดตามัวมองไม่เห็นว่าอะไรดีอะไรชั่ว”

สมใจไม่ใช่ไม่ชอบคนรักของลูกชายเพียงเพราะความจนของเธอแต่หญิงชราได้ส่งคนไปสืบจนรู้ว่านาราไม่ได้เป็นผู้หญิงที่ดีเหมือนอย่างที่ชนะภพคิด

“เพราะนาราไม่ได้ร่ำรวยมีเงินทองเหมือนอย่างลูกเศรษฐีบ้านนอกที่คุณแม่อยากให้ผมแต่งงานด้วยใช่ไหมครับถึงรังเกียจกันแบบนี้”

ชนะภพคิดว่าเหตุผลที่ทำให้มารดาของเขาขัดขวางงานแต่งงานก็เป็นเพราะนารามาจากครอบครัวที่ยากจนโดยที่เขาไม่เคยเชื่อเหตุผลที่แท้จริงที่สมใจพยายามบอกเลย

“ความรวยความจนไม่ใช่เหตุผลสำคัญหรอกความจริงใจต่างหาก คำพูดของแม่มันคงไม่มีความหมายถ้าลูกยังหน้ามืดตามัวอยู่แบบนี้”

สมใจไม่อยากอธิบายอะไรแล้วเธอพูดทุกอย่างมาหลายครั้งแต่ก็ไม่สามารถทำให้ลูกชายเปลี่ยนใจได้ในเมื่อวันนี้ชนะภพยังยืนยันว่าจะแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาเลือกคนเป็นแม่ก็จะไม่ขัดขวางอะไรแต่คงไม่ไปร่วมงานแต่งด้วย

“ถ้าอยากแต่งก็แต่งไปแต่แม่คงไม่ไปยุ่งเกี่ยวแต่จำไว้นะว่าแม่เตือนลูกแล้ว”

หญิงสูงวัยหันมามองหน้า สาวน้อยที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารก่อนจะหันไปพูดขอโทษที่ลูกชายของเธอเสียมารยาททำลายบรรยากาศ

“นิลกลับก่อนนะคะคุณป้า”

“ป้าขอโทษด้วยนะลูกที่ทำให้บรรยากาศเสีย”

ญาณิณเข้าใจทุกอย่างดีแต่ที่ไม่ได้ขัดข้องที่ถูกเชิญมาในวันนี้เพราะไม่อยากทำให้พ่อและแม่ของเธอไม่สบายใจเพราะหญิงสาวรู้ดีว่าครอบครัวทั้งสองฝ่ายต่างอยากให้ลูกทั้งสองคนแต่งงานกัน

“คุณป้าสบายใจได้ค่ะ นิลไม่ได้คิดอะไรสิ่งที่พี่ภพพูดก็ถูกทุกอย่าง”

หญิงสาวพูดตรงข้ามกับหัวใจเพราะเธอกับชนะภพรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆและเธอก็แอบหลงรักเขามาตลอดทั้งที่รู้ว่าเขาไม่เคยมองเธอเกินกว่าคำว่าน้องสาว

“เดี๋ยวผมไปส่งเอง”

ทั้งสองคนต่างหันมาสบตากันด้วยความแปลกใจที่อยู่ดีๆชนะภพก็ขอเป็นคนไปส่งญาณิณที่บ้านทั้งที่ปกติแล้วคนเป็นแม่ขอร้องให้ตายเขาก็ยังไม่ยอมไป

“แม่ไม่ไว้ใจเลยมีอะไรหรือเปล่าภพถึงได้อยากไปส่งน้อง”

“อย่ามองผมในแง่ร้ายแบบนั้นสิครับ ผมก็แค่อยากคุยกับนิลในฐานะที่เราก็รู้จักกันมานานตั้งแต่คุณแม่จับคู่ให้ ผมกับน้องก็ยังไม่เคยคุยดีกันเลยสักครั้ง”

เหตุผลที่ชนะภพบอกทำให้สมใจไม่กล้าขัดเพราะก็จริงอย่างที่ลูกชายพูดเมื่ออดีตทั้งคู่ต่างก็เป็นเพื่อนสนิทสนมกันมานานแต่เมื่อถูกผู้ใหญ่จับคลุมถุงชนก็กลายเป็นยิ่งห่างกันออกไปทุกที

“ผมถามคุณจริงๆมีความสุขนักหรือกับการถูกผู้ใหญ่บังคับให้ทำตามใจถึงเห็นว่าไม่เคยขัดเขาสักคำ”

สรรพนามที่ธนภพใช้กับญาณิณเปลี่ยนไปตั้งแต่ทั้งคู่ถูกผู้ใหญ่อยากให้หมั้นหมายจากคำว่าพี่เปลี่ยนเป็นผมแสดงถึง ความเหินห่างที่ไม่เหมือนเดิม

“ไม่ได้มีความสุขค่ะแต่นิลเป็นเด็กคงไม่กล้าออกเสียงหรือพูดอะไรในเมื่อพี่ภพไม่เต็มใจก็แค่ปฏิเสธนิลคงแต่งงานคนเดียวไม่ได้หรอกค่ะถ้าพี่ภพไม่ยอม”

หญิงสาวก็เบื่อเหลือเกินกับการที่ต้องทนฟังเขาพูดจาประชดประชันแบบนี้ เกือบครึ่งปีแล้วที่เธอกับเขาไม่เคยได้พูดจาดีๆใส่กันวันนี้ญาณิณตั้งใจว่าจะไปคุยกับพ่อจะไม่ขอไปที่บ้านของชายหนุ่มอีกแล้ว ผู้ใหญ่ก็ควรจะปล่อยให้ชนะภพได้แต่งงานกับผู้หญิงที่เขาเลือก

“พูดอย่างนี้ก็ดีจะได้ไม่มานั่งเสียใจทีหลังเพราะยังไงผมก็จะไม่แต่งงานกับคุณ”

ญาณิณฝืนยิ้มก่อนจะหันหน้าหันไปทางอื่นเพื่อนแอบเช็ดน้ำตา เธอไม่ได้เสียใจที่เขาไม่อยากแต่งงานด้วยเพราะมันเป็นสิ่งที่รู้อยู่แล้วแต่เธอแค่รู้สึกน้อยใจที่เขาไม่เคยหยุดพูดจาไม่ดีใส่ทั้งที่เธอเองก็ไม่ได้เป็นคนสร้างเรื่องนี้ขึ้นมา

“สบายใจได้ค่ะเพราะนิลจะไม่รู้สึกอะไร”

“ก็ดี ! ”

บรรยากาศในรถกลับมาเงียบอีกครั้งเมื่อทั้งสองคนต่างก็ไม่มีอะไรจะต้องพูดคุยกันอีกต่อไปสำหรับหัวใจของชนะภพกำลังไม่เข้าใจหญิงสาวที่นั่งข้างๆว่าทำไมเธอถึงทนเป็นหุ่นยนต์ให้ผู้ใหญ่จับไปทางนั้นทีทางนี้ทีเพราะคนที่จะแต่งงานคือเขากับเธอไม่ใช่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเสียหน่อย