ทะเลของเรา

ตอนที่ 6

ทะเลของเรา

“เคยมาที่นี่ไหม”

คนขับหันไปพูดกับสาวน้อยที่นั่งข้างๆหลังจากที่แอบดูมาตลอดทางที่ถึงทะเลเมื่อเห็นรอยยิ้มของญาณิณแล้วความสุขบนใบหน้าทำให้ชนะภพรู้สึกดีใจที่ทำให้เธอดูสดใสขึ้นอีกครั้ง

“ไปทะเลครั้งสุดท้ายก็เกือบจะ 10 ปีแล้วค่ะ ที่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันเคยมา”

สาวน้อยต่างจังหวัดหันมาส่งยิ้มให้คนขับก่อนที่เธอจะเอาใบหน้าแนบกับกระจกมองออกไปด้านนอกที่ตอนนี้เต็มไปด้วย ต้นมะพร้าวตลอดข้างทาง

“เตรียมชุดมาเล่นน้ำหรือเปล่า”

ชนะภพคิดขึ้นมาได้ว่าเขาลืมบอกภรรยาว่าที่พักมีสระว่ายน้ำ

“ฉันไม่มีชุดว่ายน้ำใส่กางเกงขาสั้นเสื้อยืดได้ไหมคะ”

ญาณิณถามตามความซื่อเพราะถ้าเป็นบ้านที่ต่างจังหวัดของเธอก็มีแต่คนใส่เสื้อผ้าปกติลงเล่นน้ำในคลองหรือไม่ก็ตามสระว่ายน้ำบางทีก็อนุญาต

“ไม่ได้ใครเขาทำกัน เดี๋ยวก่อนเข้าที่พักผมจะพาแวะไปซื้อ”

หญิงสาวหันไปมองหน้าคนพูด ญาณิณกำลังสงสัยว่าตอนนี้สามีของเธอไปกินอะไรผิดมาหรือเปล่าทำไมอยู่ดีๆเขากลายเป็นคนใจดีแบบนี้

“ไม่ต้องมามองหน้าที่ผมจะพาคุณไปซื้อเพราะถ้าตอนที่ผมไปทำงานแล้วคุณไม่มีชุดว่ายน้ำเดี๋ยวจะเบื่อที่ต้องอยู่ในที่พักเฉยๆ”

ชนะภพรู้ทันจึงรีบแก้เขินด้วยการทำปากแข็งและพูดจาในแบบที่เขาเป็นตลอดซึ่งมันก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกสบายใจขึ้นที่ยังเห็นเขาเป็นคนแบบเดิม

ญาณิณไม่รู้เหมือนกันทำไมเธอถึงรู้สึกคุ้นเคยกับการที่สามีเป็นคนปากร้ายพูดจาไม่ค่อยถนอมน้ำใจและทุกครั้งที่ได้ยินเขาพูดจาดีและทำเหมือนห่วงใยมันกลับทำให้เธอรู้สึกไม่วางไว้วางใจอย่างไรไม่รู้

ที่พักเป็นรีสอร์ทสุดหรูข้างห้องมีสระว่ายน้ำส่วนตัวไว้บริการ บรรยากาศรอบๆให้ความรู้สึกเหมือนกำลังว่ายน้ำอยู่ในทะเลจริง

“สวยมากเลยค่ะส่วนตัวแบบนี้สงสัยจะราคาหลายบาท”

“ คืนละ 8,000”

คนตอบสองมือล้วงกระเป๋าเดินออกนอกประตูมายืนยังขอบสระว่ายน้ำเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรกับราคาที่ตัวเองกำลังบอกไป

“แล้วเราจะอยู่กี่คืนคะ”

“ 3 คืน”

ญาณิณรีบคำนวณราคาที่พักทั้งหมดในใจแล้วเธอก็ถึงขั้นกับต้องทำปากจู๋เพราะเงินจำนวนทั้งหมดหลายหมื่นบาทสำหรับเธอคงไม่กล้ามาพักแบบนี้

“หิวหรือยังเมนูอาหารอยู่บนโต๊ะฝากสั่งให้ด้วย”

ชนะภพอยากรู้ว่าภรรยาจะรู้ใจไหมว่าเขาชอบกินอะไรจึงเลือกที่จะให้ญาณิณเป็นคนสั่งเพราะตลอดเวลาที่เขาคบกับ นารามาเธอไม่เคยสนใจเรื่องราวเหล่านี้เลย

“สั่งฉู่ฉี่ปลาทูให้นะคะ ดูจากในภาพแล้วน่ากินจังค่ะ”

ชายหนุ่มหันไปแค่เพียงส่งยิ้มแต่ความจริงแล้วหัวใจของเขากำลังเบ่งบานเพราะเมนูอาหารที่ญาณิณเลือกมันเป็นของโปรดของเขาจริงๆถึงแม้หญิงสาวจะใช้เวลาอยู่กับเขาเพียงไม่กี่เดือนแต่เธอก็สามารถรู้ใจเขาได้ แตกต่างจากผู้หญิงที่เขารัก เธอกลับไม่เคยรู้ใจอะไรเลยและยังเลือกที่จะทำร้ายหัวใจหลอกลวงทิ้งเขาไปกลางงานแต่งงานแบบนั้น

พระอาทิตย์กำลังจะตกดินชนะภพชวนญาณิณออกไปเดินเล่นที่ริมชายหาด หญิงสาวคิดว่าเขาคงจะพาเธอไปเดินเพื่อออกกำลังกายแต่เมื่อไปถึงมือหนาที่เอื้อมมาจับมือเล็กของเธอไว้ แววตาที่เขามองมามันทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่าเขากำลังพาเธอมาฮันนีมูน

“ทะเลที่นี่เป็นที่เที่ยวที่เดียวที่ผมมีเพื่อนมา”

ญาณิณหันไปมองหน้าคนพูดเหมือนต้องการให้เขาพูดต่อ

“ตั้งแต่ผมคบกับนาราก็แทบจะห่างหายจากเพื่อนเวลาอยากไปเที่ยวไหนชวนเธอก็ไม่เคยมีสักครั้งที่เธอจะไป ขอบคุณนะที่วันนี้มาเป็นเพื่อนผม”

มือหนาที่จับมือเล็กอยู่ค่อยๆคลายออกแล้วเปลี่ยนมาโอบไหล่ภรรยาดึงเข้ามาแนบชิด ความอบอุ่นจากร่างกายของคนทั้งคู่มันมากกว่าอากาศที่ร้อนอยู่ด้านนอกมันเป็นความอบอุ่นที่บอกไม่ถูกแบบที่ของหัวใจของญาณิณไม่เคยรู้สึกมาก่อน

“อยู่ดีๆคุณก็ได้เป็นเจ้าสาวตัวแทนได้เป็นภรรยาผม โลกเรามันตลกจังเลยนะครับ”

รอยยิ้มของชนะภพทำให้ญาณิณรู้ว่าเขาไม่ได้ต้องการพูดเยาะเย้ยถากถางเธอแต่เขากำลังมองว่าโลกใบนี้มันยังมีอะไรที่วุ่นวายอยู่อีกมากที่เราคาดไม่ถึง

ค่ำคืนนี้ทะเลที่ลมพัดเย็นกำลังถูกเปลี่ยนให้เป็นทะเลร้อนเมื่อร่างกายของคนทั้งสองต่างถวิลหากันสำหรับชนะภพความรู้สึกค้างคาใจของเขาหมดไปแล้ว คืนนี้เขาโอบกอดภรรยาได้อย่างเต็มหัวใจแต่อีกฝ่ายกลับไม่รู้เลยว่าคนที่กอดเธอได้รับรู้ความจริงทุกอย่าง

สามคืนของการมาเที่ยวทะเลทำให้หัวใจของญาณิณได้สัมผัสกับคำว่าความสุขถึงแม้ผู้ชายที่นอนอยู่ข้างเธอจะไม่เคยบอกว่ารักแต่เธอก็สัมผัสได้ว่าเขามีความห่วงใยและหวังดีให้กับเธอแต่ทุกอย่างมันก็เป็นเพียงแค่ความรู้สึก หญิงสาวจึงพยายามเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าอย่าปล่อยหัวใจให้รักเขาไปมากกว่านี้เพราะ บางทีพรุ่งนี้ทุกอย่างอาจจะไม่เหมือนเดิม