Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ : 04
คฤหาสน์ตระกูลเฟย
แกร๊ก!
“ฮะ เฮียเฟย”
“ตกใจทำไม?”
“เปล่าครับ”
จู่ๆ เขาก็เข้ามาในห้องนอนทั้งที่เขาไม่เคยคิดจะเข้ามาเลยสักครั้ง
“มะ มีอะไรครับ”
พลั่ก!
เฟยหลงเดินเข้ามาใกล้ๆ ก่อนที่จะผลักตัวของต้นน้ำให้นอนราบลงไปบนเตียง ทำเอาคนตัวเล็กตกใจจนต้องถอยหนี เพราะเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลมาได้แค่วันเดียว
“ฮะ เฮียจะทำอะไรครับ”
“นี่โง่จริง หรือแกล้งโง่?”
“แต่ผมเพิ่งจะออกมาจากโรงพยาบาลเองนะครับ”
“ฉันสนด้วยเหรอ? หน้าที่ของฉันคือเอากับนายจนกว่านายจะท้องก็เท่านั้น”
“…..” สีหน้าของต้นน้ำเปลี่ยนไปทันทีเมื่อรู้อย่างนั้น ครั้งก่อนที่มีอะไรกับเขาก็หนักจนต้องเข้าโรงพยาบาล และยังไม่ทันได้หายดีด้วยซ้ำ
“ถอดเสื้อผ้าออก?”
“คือว่า…”
“รึจะให้ฉันฉีกออกเอง?”
“ถะ ถอดเองครับ”
ต้นน้ำถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างระมัดระวัง และการกระทำที่อืดอาดนั้นก็ทำให้คนอย่างเฟยหลงรู้สึกหงุดหงิดมาก
หมับ!
“นี่คิดจะยั่วโมโหกับหรือไง?!”
“ไม่ครับ”
“นอนลง!”
คนตัวเล็กนอนราบลงกับเตียงอย่างเขินอาย ก่อนที่ขาเรียวเล็กจะถูกแยกออกกว้าง เผยให้เห็นรูจีบด้านใน แก่นกายลำเล็กที่สีแดงอมชมพูน่ารัก
แต่เขาไม่ได้สนใจตรงนั้น
สิ่งที่เขาสนใจคือ กระแทกท่อนเอ็นเข้าไปและปล่อยน้ำเพื่อให้อีกฝ่ายตั้งท้องก็เท่านั้น
สวบ!
“อึกอะ อ๊ะ”
คนตัวเล็กสะดุ้งเมื่อแก่นกายใหญ่ลำยาวกระแทกเข้าช่องทางโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก่อน บาดแผลจากคราวก่อนที่เกิดขึ้นมันยังคงไม่ทันได้หายดี แต่ครั้งนี้ก็เจ็บน้อยกว่าครั้งก่อน คงเป็นเพราะช่องทางผ่านการใช้งานมาแล้ว แม้จะแค่ครั้งเดียวก็ตาม
“อึกอ๊ะ บะ เบากว่านี้ครับ อ๊าเฮียอึก…เฟย”
“หุบปาก นายไม่มีสิทธิ์พูด จำใส่หัวไว้แค่ว่าต้องท้องให้ฉันก็พอแล้ว”
สวบ! สวบ! สวบ!
แก่นกายลำยาวขยับเข้าออกช่องทางแคบอย่างหนักหน่วง และเน้นกระแทกหนักๆ จนอีกฝ่ายต้องเม้มปากเพื่ออดกลั้นความเจ็บที่เขากำลังมอบให้
เพราะไม่ได้มีการเล้าโลมก่อน และเซ็กซ์ก็ไม่ได้เกิดขึ้นจากความรัก เพราะแบบนี้การกระทำของเขาจึงไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิด หน้าที่ของต้นน้ำที่ได้รับมาคือการให้กำเนิดทายาทของตระกูลเฟยนี้ แลกกับเงินจำนวนมหาศาลที่ได้รับให้พี่ชายได้รักษาตัว แต่หารู้ไม่ว่าแผนการนี้เฟยหยางได้จัดการเอาไว้หมดแล้ว ต้นน้ำไม่ได้มีหน้าที่แค่ให้กำเนิดทายาทเพียงอย่างเดียว แต่จะต้องเป็นหงส์เพื่อควบคุมมังกรของที่นี่
การมีทายาทก็เพื่อที่จะผูกมัดทั้งสองก็เท่านั้นเอง
“อึกอ่า อย่ารัดแน่นดิวะ อึก จะตายอยู่แล้ว!” เฟยหลงกัดฟันกรอดเมื่อถูกช่องทางแคบบีบรัดท่อนเอ็นร้อนของตนแน่นจนแทบจะขยับไม่ได้
“จะ เจ็บฮึก…”
“บอกว่าอย่าเกร็งไง เจ็บตัวก็มาโทษฉันไม่ได้หรอกนะ”
“ฮึก ฮะ เฮียจูบผมหน่อย”
“ขอโทษนะ ฉันไม่จูบกับคู่นอน และนายก็คือหนึ่งในคู่นอนของฉัน มีความพิเศษหน่อยก็แค่มีลูกให้ฉันก็เท่านั้น”
“….” ทุกคำพูดไม่ว่าจะครั้งไหนๆ ต้นน้ำก็ต้องจุก เพราะเขาไม่มีคำว่าปราณีเลยสักครั้ง และจะต้องคอยพูดประชดประชันกันตลอด หาเรื่องมาคอยดูถูกที่ต้นน้ำต้องยอมมาแต่งงานกับเขาเพราะเงิน
“นอนคว่ำหน่อย”
“อึกอะ อ๊ะ…” ยังไม่ทันที่จะได้พูดให้คำตอบ ร่างเล็กก็ถูกรั้งและพลิกตัวให้นอนคว่ำหน้าลงกับเตียง ก่อนที่แก่นกายใหญ่จะสอดเข้าช่องทางแคบอย่างหนักหน่วงอีกครั้ง
พั่ก! พั่ก! พั่ก!
“อึกเฮียอ๊ะ ฮึกแรงไป ผมเจ็บ”
“หุบปาก!”
เซ็กซ์ในครั้งนี้มันนานและหนักหน่วงกว่าครั้งก่อน เพราะต้นน้ำไม่ได้สลบไป แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันไม่เจ็บเลย มันเจ็บจนอยากจะร้องออกมาดังๆ ด้วยซ้ำ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็คงจะไม่ช่วยอะไร เพราะในนี้มีแค่เขาไม่ได้มีคนอื่นอยู่ด้วย
“ฮึก…”
“จะร้องไห้ทำไมวะ อยากได้เงินหรือไง? หรือว่าร้องไห้เพราะเสียตัว?”
“ฮึก ที่ผมร้องไห้เพราะผมเจ็บครับ”
“…..” เฟยหลงมองด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง พร้อมกับเร่งใส่เสื้อผ้าของตัวเองเพราะเขาไม่คิดว่าจะค้างคืนที่นี่ ด้วยกฎของเขาที่มีมาตลอดคือ ไม่จูบกับคู่นอน และไม่นอนค้างคืนกับใคร
“อะนี่เงิน”
“เงิน? คะ ค่าอะไรครับ”
“ค่าตัวไง มันน้อยหรือมากไปล่ะ?”
“คือผม…”
“เหอะ! ผลาญจากพ่อฉันไปมากแล้วสินะ เงินของฉันมันเลยไม่สำคัญอะไร”
“เปล่านะครับ แต่เฮียจะมาให้ผมทำไม ผมไม่ได้ขายตัว”
“ครั้งก่อนนายยังรับเลย จะปฏิเสธเหรอว่าไม่ได้ขาย”
“ถ้าผมไม่เอา แล้วจะเอาเงินไหนซื้อยาล่ะครับ”
“…..”
เขาเงียบไปแต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดของตัวเองก่อนหน้านี้ แม้ตนเองจะเป็นฝ่ายผิดก็ตาม
“ไม่นอนด้วยกันหรอครับ”
“ทำไมฉันต้องนอนกับนายด้วย?”
“ก็เรา…”
“แต่งงานกันแล้วไง ในสายตาของฉันนายก็แค่คู่นอน”
“….”
“อย่าสำคัญตัว ว่าคนอย่างฉันจะรักนาย คนอย่างนายก็เหมือนของเล่นชิ้นใหม่สำหรับฉันก็เท่านั้น วันไหนเบื่อก็แค่ทิ้งไป หรือถ้าจะเก็บไว้ก็คงเอาไว้ในห้องเก็บของ”
“ทำไมเฮียถึงเกลียดผมขนาดนั้นครับ”
“เพราะนายทำให้ชีวิตอิสระของฉันหายไปไงล่ะ”
พูดจบเฟยหลงก็เดินออกจากห้องไปทันที และเขาก็ไม่คิดที่จะหันกลับมามองเลย
“ฮึก…” น้ำตาสีใสไหลหยดลงมาบนใบหน้าสวย คำพูดของเขามันทำให้จุกมากจริงๆ และก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องเกลียดขนาดนี้ และก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่ปฏิเสธแต่แรก
ต้นน้ำต้องการเพียงเงินเพื่อให้พี่ชายคนเดียวได้รักษาตัว เพราะถ้าขาดพี่ชายไปก็คงจะไม่เหลือใครอีกแล้ว ต้นน้ำไม่อยากต้องอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ อย่างน้อยพี่ชายก็คือคนที่เข้าใจและรักจากใจจริง
ตู๊ด~
เสียงรอสายดังอยู่แค่ไม่กี่ครั้ง ปลายสายก็กดรับทันที ราวกับว่านี่คือสายสำคัญที่ต้องรับให้ได้และไม่อยากให้น้องชายต้องรอนาน
( ฝนจะตกหรือเปล่านะ น้องชายโทรมาหาก่อนแบบนี้น่ะ )
“อย่าแซวสิครับ”
( สบายดีหรือเปล่า )
“ต้นน้ำสบายดีครับ เงินที่ส่งให้พอใช้หรือเปล่าพี่ตุลา ไม่พอให้รีบโทรมาบอกนะ พี่ต้องรับยาทุกเดือนอย่าให้ขาด เพราะพี่ต้องเตรียมตัวผ่าตัดนะ”
( พี่รู้แล้ว เงินที่เราส่งมาพอใช้อยู่ )
“คิดถึงพี่จัง”
( พี่ก็คิดถึง ว่าแต่ทำไมยังไม่นอน )
“เพิ่งอาบน้ำเสร็จครับ เลยโทรหาพี่ก่อน คิดถึงมากก็เลยอยากได้ยินเสียง”
ต้นน้ำไม่ได้บอกว่าจริงๆ แล้วงานที่ทำคืองานอะไร เพราะหากพี่ชายรู้มันอาจจะกระทบไปยังอาการป่วยได้ ต้นน้ำแค่ต้องการให้พี่ชายได้รับการรักษา เพราะถ้าพี่ชายรู้อาจจะไม่อยากเข้ารับการรักษาก็ได้
“พี่ตุลา”
( ครับ ว่าไงตัวเล็ก )
“คิดถึงพี่อะ” สิ้นสุดคำพูดจู่ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมา ราวกับว่าพอได้คุยกับพี่ชายมันสบายใจขึ้นเยอะ พี่ชายที่แสนดีคนนี้จะคอยปลอบใจน้องตลอด
( ร้องไห้ทำไม เราโตแล้วนะ )
“ต้นน้ำอยากนอน อยากให้พี่ร้องเพลงกล่อมอีกจัง”
( งั้นก็ไปนอนนะ เปิดลำโพงไว้ข้างๆ หู เดี๋ยวพี่จะกล่อมนอนให้ )
“ครับ”
( เด็กน้อยของพี่ นอนเถิดนะคนดี พรุ่งนี้เราจะมีความสุขกัน กินให้อิ่ม นอนให้หลับ เข้มแข็งเข้าไว้และผ่านมันไปให้ได้ )
เสียงเพลงกล่อมที่มันไม่ได้ไพเราะอะไรเลย แต่มันกลับทำให้ต้นน้ำร้องไห้ออกมาจนต้องเอามือปิดปากตัวเอง เป็นเพลงที่พี่ชายแต่งขึ้นมาเพื่อให้น้องชายเข้มแข็งและสู้กับชีวิตจริงที่มันเต็มไปด้วยความลำบาก เพราะอยู่ด้วยกันสองพี่น้องจึงต้องคอยดูแลกันและกันอยู่เสมอมา
“ต้นน้ำง่วงแล้วล่ะ แค่นี้นะพี่ตุลา เอาไว้จะโทรหาใหม่ รักพี่มากนะครับ”
( ครับ พี่ก็รักเราเหมือนกัน ดูแลตัวเองดีๆ นะ )
ต้นน้ำกดวางสายจากพี่ชาย ก่อนจะนอนนิ่งไม่ได้หลับ เพราะหลายๆ สิ่งหลายๆ อย่างที่กำลังถาโถมเข้ามามันทำให้ต้นน้ำมีแต่เรื่องให้ต้องคิด
ต้องพยายามเข้มแข็ง พยายามทำให้คนอื่นเห็นว่านี่คือเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ทั้งที่ใจจริงมันเจ็บจนแทบทนไม่ไหวแล้ว
“ฮึกฮื่อ…”
เช้าวันต่อมา
“คุณต้นน้ำ หน้ายังดูซีดๆ อยู่เลยนะคะ ยังไม่หายดีก็นอนพักอยู่ข้างบนก็ได้นะคะ เดี๋ยวป้าจะให้เด็กเอาโจ๊กกับยาขึ้นไปให้” ทันทีที่ลงมาถึงโต๊ะกินข้าว ป้าแม่บ้านก็เอ่ยทักขึ้นทันที เพราะหน้าของต้นน้ำยังซีดเซียวไม่ทันหายดี และเมื่อคืนก็เพิ่งผ่านการมีเซ็กซ์แสนหนักหน่วงมาด้วย
จะไม่หายดีก็ไม่แปลก
“ไม่เป็นอะไรครับ ผมลงมากินเอง สะดวกกว่าครับ”
ต้นน้ำตอบ ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับเฟยหลง และก็เหมือนเช่นเคยที่ไม่มีการพูดคุยหรือมองหน้ากัน เขาเฉยชาและนิ่งจนน่ากลัว
“ผมอยากออกไปข้างนอก”
“ก็ไปบอกคนขับรถสิ บอกฉันทำไม”
“เฮียจะไม่ว่าผมใช่ไหม”
“อยากออกไปไหนก็เรื่องของนาย แค่อย่าให้ฉันต้องเดือดร้อนก็พอ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
ด้านนอก
“หวังหย่ง”
“ครับคุณเฟยหลง”
“งานที่สั่งให้ทำ เรียบร้อยดีหรือเปล่า”
“เรียบร้อยดีครับ ผมทำตามที่คุณเฟยหลงบอกทุกอย่างครับ ทุกคนเห็นด้วยและพร้อมใจที่จะขายที่ดินให้กับบริษัทเราครับ”
“ดีมาก งั้นวันนี้ก็ไปจัดการให้เสร็จซะนะ ก็รู้ว่าฉันไม่ชอบอะไรที่มันค้างคา”
“รับทราบครับคุณเฟยหลง”
“ส่วนนายหลี่เฉียง นัดบอดบริหารทุกคนมาประชุมตอนบ่าย ย้ำว่าทุกคน ใครไม่มาฉันจะตัดหุ้นออกให้หมด”
“ครับคุณเฟยหลง”
หลังจากที่สั่งงานลูกน้องเสร็จเรียบร้อย เฟยหลงก็มุ่งหน้าไปที่บริษัทของเขาทันที เขาต้องรับตำแหน่งงานแทนผู้เป็นพ่อและเป็นผู้บริหารสูงสุดของบริษัทแทบจะทุกแห่งในย่านนี้ และเขาก็เป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลเฟย ตระกูลมาเฟียเก่าแก่ เพราะแบบนี้ทุกๆ คนจึงให้ความเคารพกับเขา แม้จะอายุมากกว่า แต่เพราะเขามีอำนาจเหนือทุกคนในบริษัท จึงได้รับความเคารพจากทุกคน
บริษัทตระกูลเฟย
“คิดถึงที่สุดเลยครับคุณเฟย”
“ปล่อย!!”
“…..” น้ำเสียงที่ห้วนๆ และเย็นชาทำให้อีกฝ่ายถึงกับนิ่งไป และถอยหนีดูปฏิกิริยาของคนตรงหน้า
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
“ที่เขาพูดกันว่าคุณเฟยแต่งงานแล้ว คงจะเป็นความจริงสินะครับ”
“รู้มาจากไหน?” เพราะเฟยหลงไม่เคยพูดเรื่องนี้เลย และเขาก็สั่งห้ามกำชับคนที่รู้เรื่องนี้อย่าแพร่งพรายออกไป เพาะเขาไม่ชอบและก็ไม่ได้คิดที่จะแต่งงานอยู่แล้วด้วย
“คนที่บริษัทโน้นพูดกันน่ะครับ เป็นความจริงใช่ไหมครับ”
“ถ้ายังอยากทำงานอยู่ที่นี่ ก็อย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉัน”
“ขะ ขอโทษครับ ผมก็แค่…”
“จะไปไหนก็ไป”
“ครับ”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
