บทที่ 5 สามี

หลังจากบุตรสาววิ่งออกมารียก หวังอี้หลินก็รีบร้อนเข้าไปดูหยุนชิงทันที ด้วยความเป็นห่วง เริ่มแรกตนกับหญิงสาวมิได้รักกัน แต่เพราะมีเหตุจำเป็นบางอย่างทำให้ต้องแต่งงานกับหยุนชิง เมื่อสามปีก่อนในวันหนึ่งบิดาและมารดาได้เรียกตนเข้าไปคุยเรื่องของหยุนชิงและขอร้องให้แต่งงานกับนาง เนื่องจากว่าหยุนชิงเป็นโรคร้ายรักษาไม่หายอาจจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน ทั้งสองห่วง หากว่าวันหนึ่งไม่อยู่แล้ว มิมีผู้ใดดูแล ถ้าได้บุตรชายผู้นี้คอยปกป้องก็คงจะหมดห่วง ส่วนตัวหวังอี้หลินไม่ได้มีสตรีในดวงใจและไม่คิดจะมีครอบครัว เขามีเหตุผลบางอย่างบอกแก่ใครไม่ได้ หากแต่งกับหยุนชิงไปก็ไม่เลว อย่างน้อยก็ได้รู้จักนิสัยใจคอกันอยู่แล้ว คงจะไม่มีปัญหาอะไรตามมาให้ได้ยุ่งยากใจ

แต่แล้วนานวันเข้ากลับไม่เป็นไปอย่างที่เขาคิด หลังจากตบแต่งเป็นสามีภรรยาหยุนชิงกับยิ่งปั่นปึ่งเก็บตัวเงียบ ไม่ค่อยพูดค่อยจา ถามคำตอบคำ ตนเองก็ไม่รู้ว่าสาเหตุมาจากเรื่องใด ยิ่งตอนชายผู้นั้นคนที่เขาคิดว่าอาจจะเป็นคนรักของนาง ตบแต่งภรรยาเข้าเรือนและผู้เป็นเจ้าสาวยังเป็นเพื่อนสนิทของภรรยาเขาอีก จากนั้นนางยิ่งเก็บตัวกว่าเดิมและยังอารมณ์ร้ายไม่ยอมออกไปไหนหากไม่จำเป็น นานวันเข้าร่างกายเริ่มอ่อนแอเพราะตรอมใจ แต่จะให้เขาทำอย่างไรหากย้อนเวลากลับไปได้เขาก็ยังยืนยันความคิดเดิม

หวังอี้หลินเมื่อเข้ามาในห้องก็ปราดเข้ามาประคองภรรยาทันทีที่เห็นนางกำลังจะลุกขึ้นนั่ง หลังจากประคองภรรยาให้นั่งในท่าสบายแล้วก็ได้เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ชิงเอ๋อร์ เจ้าฟื้นแล้วหรือเป็นเช่นไรบ้าง” หวังอี้หลินถามขึ้นอย่างร้อนรนพลางใช้หลังมือแตะตรงหน้าผากภรรยาเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกาย

“ข้าไม่เป็นอะไรแล้วเจ้าค่ะท่านพี่” หยุนชิงหลังจากที่นางเงยหน้าขึ้นมอง ได้ตกตะลึงกับหน้าตาของสามีตัวเอง

ป๊าดโธ่ !

นี้สามีนางจริงหรือ ไม่ใช่ดารานักร้องคนดังของจีนที่กำลังมาแรงตอนนี้แน่นะ หล่อวัวตาย ควายล้มมาก ใบหน้าหล่อเหลาปากเล็กสีชมพู จมูกโด่งเป็นสัน ดูลูกกระเดือกนั้นสิเซ็กซี่กร้าวใจมากแม่ ผู้ชายยุคโบราณหล่อถึงเพียงนี้เลยหรือ ใจดวงน้อยเริ่มสั่นไหวและเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ หล่อถึงเพียงนี้หยุนชิงขอสาบานในใจเลยว่า จะมิให้ใครรู้เลย ว่านางคิดจะหย่า จะฝังมันลึกลงไปสุดใจเลย

ชายหนุ่มเห็นภรรยานิ่งเงียบไปเริ่มใจคอไม่ดี ในใจคิดว่าเขาทำอะไรให้นางไม่พอใจอีกหรือไม่ คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก หรือเพราะเมื่อกี้อาจูเข้าไปวุ่นวายจนทำให้รำคาญกันนะ

“ชิงเอ๋อร์ เจ้าอย่าโกรธอาจูเลยนะนางแค่อยากดูแลเจ้าเท่านั้น ต่อไปนี้พี่จะไม่ให้นางเข้ามาเล่นในห้องเจ้าอีก” หวังอี้หลินรีบบอกเพื่อให้ภรรยาสบายใจ

“ท่านพี่พูดอะไรหรือเจ้าคะ ข้ามิได้ไม่พอใจอาจูซะหน่อย นางอยากจะเข้ามาหาข้าก็ไม่ได้ว่าอะไร ข้าเพียงแค่ เอ่ออ เพียงแค่” จะบอกเขาว่าไงดีล่ะถึงจะมีเหตุผลดีๆ ไปบอกเขาได้ บอกว่าเพราะมัวตะลึงกับความหล่อของสามีหรือ เขาได้หัวเราะนางแน่ ไม่ดีๆๆ จะบอกอะไรดี คิดสิคิด

จ๊อก

โครกคราก

ยังไม่ทันที่หยุนชิงจะพูดอะไรเสียงท้องของนางก็ดังขึ้นอย่างน่าอาย ทำให้หญิงสาวหลบตาแก้มแดงปลั่ง รีบก้มหน้าหลบสายตาของสองคนพ่อลูกทันที

‘น่าอายชะมัดมาร้องอะไรเอาตอนนี้’

“เจ้าไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานคงจะหิวมาก เดี๋ยวพี่ไปนำอาหารมาให้เจ้าทานก่อนนะ เจ้ารอพี่ก่อน พี่จะรีบไปไม่นาน”

เพื่อไม่ให้ผู้เป็นภรรยาได้อายไปมากกว่านี้ ชายหนุ่มจึงรีบเข้าครัวเพื่อทำอาหารให้กับภรรยาตัวน้อยของเขาได้ทาน ผ่านไปสักพักหวังอี้หลินกลับมาพร้อมกับถ้วยโจ๊กร้อน ชายหนุ่มตักโจ๊กขึ้นมาแล้วเป่าให้หายร้อน จากนั้นก็ยื่นช้อนที่ตักโจ๊กป้อนหญิงสาว หยุนชิงมองการกระทำของสามีอยู่ครู่หนึ่ง จึงได้ยอมกินโจ๊กที่ชายหนุ่มป้อนให้

ฟินอ่ะ ผู้หล่อป้อนข้าวด้วย อยากป่วยต่อไปจังเลย

ไหนแม่นางหยุนชิงร่างเดิมคิดว่าสามีไม่รัก ไม่ใส่ใจ เขาก็ดูเอาใจใส่นางดีนี้ แบบนี้ต้องมีอะไร ในกอไผ่แน่ ที่ทำให้คิดแบบนั้น

หลังจากกินอิ่มแล้วหยุนชิงก็เริ่มรู้สึกเหนียวตัวนัก นางยังไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อวานแล้ว คนโบราณนี้เขาไม่ค่อยอาบน้ำกันเนอะสองวันอาบหนึ่งครั้ง นางคงจะทนไม่ได้แน่ถ้าไม่ได้อาบก่อนนอน

“ท่านพี่ข้าอยากอาบน้ำเจ้าค่ะ ท่านช่วยไปตักน้ำใส่ถังให้ข้าได้หรือไม่เจ้าคะ”

“เจ้ายังไม่หายป่วยจะดีหรือ หากอาบน้ำตอนนี้ ไว้ให้หายไข้ดีกว่าหรือไม่” เขายังไม่อยากให้นางอาบน้ำเพราะเกรงว่านางจะไม่หายไข้

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะข้าหายแล้ว อาจูเจ้าอยากอาบน้ำกับแม่หรือไม่” หญิงสาวตอบสามี ก่อนจะหันกลับไปถามบุตรสาวที่ยืนมองอยู่หน้าประตู หน้าตามอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิงดูท่าแล้วคงจะไม่ค่อยมีใครดูแลสินะ อีกทั้งหวังอี้หลินเป็นบุรุษคงจะดูแลเด็กเล็กไม่เป็นเท่าไหร่ ไม่ต้องห่วงอาจูต่อไปนี้แม่จะขุนเจ้าให้ตัวอ้วนกลม บำรุงเจ้าเอง หยุนชิงคนเก่าไม่รักแต่หยุนชิงคนนี้จะรักเจ้าเอง

เด็กน้อยที่ได้ยินมารดาชวนไปอาบน้ำด้วยเป็นครั้งแรกรีบพยักหน้าตอบรับทันที ดวงตาเด็กน้อยเป็นประกายอย่างดีใจ ท่านแม่จะอาบน้ำให้นางด้วยล่ะ นางจะอวดพวกเด็กเกเรที่ชอบล้อนางว่าเป็นเด็กที่แม่ไม่รัก

หวังอี้หลินเห็นท่าทีอ่อนโยนของภรรยาที่มีให้กับบุตรสาวบุญธรรมยิ่งทำให้รู้สึกแปลกใจ ตั้งแต่นางฟื้นขึ้นมานิสัยการพูดการจาเปลี่ยนไปราวกับคนละคน แต่เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้วตนไม่อยากเห็นสีหน้าที่อมทุกข์ตลอดเวลาอีก ต่อไปนี้เขาคงจะต้องใส่ใจเรื่องราวของภรรยาให้มาก

"เอาล่ะในเมื่อยืนยันว่าหายดีแล้วพี่จะไปเติมน้ำใส่ถังให้ อีกเดี๋ยวพี่จะมาเรียกเจ้าอีกทีแล้วกัน"

....ในห้องอาบน้ำ....

หยุนชิงนั่งอยู่ในถังน้ำพร้อมกับขัดถูเนื้อตัวให้กับเด็กน้อยอย่างตั้งอกตั้งใจ อาจูนั้นแม้จะกลัวมารดา เพราะที่ผ่านมา หยุนชิงคนก่อนเอาแต่หาเรื่องต่อว่า และยังแอบหยิกนางบ้างเวลานางดื้อหรือซน แต่เด็กน้อยก็อยากให้มารดารักมากกว่า จึงยอมมาอาบน้ำด้วยเช่นนี้ แต่ตอนนี้ท่านแม่มิได้ดุด่าอีกแล้วทั้งยังดูใจดีกับนางมากด้วย อาจูชอบท่านแม่แบบนี้ที่สุด

“อาจูทำไมเจ้าถึงผอมเช่นนี้ เจ้าได้กินข้าวบ้างหรือไม่ ต่อไป เจ้าต้องกินเยอะๆ เข้าใจไหม แม่จะดูแลเจ้ากับท่านพ่อเอง” หลังอาบน้ำเสร็จหยุนชิงพาอาจูน้อยมาแต่งตัวทำผม นางหวีผมแบ่งสองข้างให้เท่ากัน จากนั้นก็ถักเปียแล้วม้วนเป็นก้อนกลมทั้งสองข้าง พอแต่งตัวให้เด็กน้อยแบบนี้แล้วดูน่ารักขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเลย หญิงสาวจึงอดที่จะหอมแก้มของเด็กน้อยไม่ได้ น่ารักเสียจริง ไม่ต้องท้องข้าก็มีลูกสาวที่น่ารักเพียงนี้เลยหรือ

“ ข้าเรียกท่านว่าท่านแม่ได้หรือไม่เจ้าคะ” อาจูน้อยถามขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ ที่ผ่านมาท่านแม่ให้นางเรียกแต่ท่านน้า

“ได้สิ ต่อไปเจ้าคือลูกสาวของแม่ หากใครทำร้ายเจ้าแม่คนนี้จะปกป้องเจ้าเอง”

“จริงหรือเจ้าคะ ข้าเรียกได้หรือเจ้าคะ” เด็กน้อยวิ่งเข้าไปกอดเอวหญิงสาว พร้อมกับถามเพื่อความแน่ใจ แววตาอันใสซื่อจ้องมองรอคอยคำตอบอย่างตั้งใจ

“จริงสิแม่จะโกหกเจ้าทำไม” ร่างบางย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกันกับเด็กน้อย ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนพร้อมกับลูบหัวให้เด็กน้อยแน่ใจ ว่าที่นางบอกนั้นเรื่องจริง

“เย้ เย้ ข้ามีแม่แล้ว” เด็กน้อยกระโดดไปรอบๆ ห้องอย่างดีใจ

ทางด้านหวังอี้หลินยืนฟังสองแม่ลูกอยู่ตรงมุมประตูห้องคุยกัน เขาก็ได้แต่แอบยิ้มดีใจเช่นกัน ที่นางเปลี่ยนไปในทางที่ดีเช่นนี้