บทที่ 6 ส่งสามีไปล่าสัตว์

ผ่านไปแล้วกว่าสามเดือน ที่หยุนชิงมาอยู่ ณ โลกต่างมิติแห่งนี้ ในทุก ๆ วันหลังจากตื่นนอน หญิงสาวเริ่มออกกำลังกายด้วยการเล่นโยคะ เพื่อให้ร่างกายแข็งแรงมากขึ้น หลังจากออกกำลังกายเสร็จ ก็เริ่มสำรวจบ้าน รอบบ้านจากความทรงจำเก่าหยุนชิงคนเดิม ที่ชอบเก็บเนื้อเก็บตัวแทบจะเรียกได้ว่า

ไม่ออกไปไหนเลย จึงไม่ค่อยมีความทรงจำกับสถานที่ต่าง ๆ เท่าไรนัก

จากที่ได้เดินดูรอบ ๆ บ้านแล้วนั้น หญิงสาวก็พบว่ามันวิเศษมาก ลำธารอยู่ห่างจากบ้านเพียงแค่นิดเดียว น้ำใสสะอาดกุ้งหอยปูปลาก็ไม่ต้องพูดถึง มีเยอะเต็มไปหมด ทำไมชาวบ้านแถวนี้ถึงไม่มีคนจับไปทำอาหารก็ไม่รู้ หรือว่าไม่รู้จักวิธีนำมาประกอบอาหาร แนวป่าเขาก็เขียวชอุ่มอุดมสมบูรณ์ไปด้วยแมกไม้นานาพันธุ์ สัตว์น้อยใหญ่ต่างมีให้ล่า มิน่าเล่าชาวบ้านที่นี่ถึงได้ยึดอาชีพเป็นนายพรานหาของป่าขายซะเป็นส่วนใหญ่

ดินที่นี่ก็ดูอุดมสมบูรณ์เป็นดินร่วนเหมาะแก่การเพาะปลูกพืชหลายชนิด หยุนชิงคิดว่าจะลองหาพันธุ์ผักมาปลูกไว้หลังบ้านเพื่อไว้กินเอง เรื่องการรดน้ำก็ยิ่งไม่ต้องลำบากเพราะบ้านอยู่ติดกับลำธาร วันนี้นางว่าจะลองคุยกับสามีดู ว่าพื้นที่หลังบ้านมีเจ้าของหรือไม่ และนางสามารถทำอะไรได้บ้างกับพื้นที่ตรงนั้น

หยุนชิงเข้าครัวทำอาหารอย่างเคยเพราะจำได้ว่าช่วงแรกหญิงสาวแทบจะกลืนไม่ลง กับอาหารที่สามีทำให้ มีแต่ผักแห้ง ๆ กับแผ่นแป้งแบบหยาบให้กินเท่านั้น ทั้งที่ ที่นี่ออกจะมีของหาจากธรรมชาติได้ง่ายสามารถนำมากินได้มากมาย นางไม่แปลกใจเลยว่าทำไมอาจูน้อยถึงได้ผอมแห้งมีแต่หนังหุ้มกระดูกเช่นนี้ เด็กวัยนี้ควรได้รับการบำรุงและเอาใจใส่แม้แต่นมก็ไม่รู้ว่าเคยได้กินหรือเปล่า ถึงสามีจะออกป่าล่าสัตว์แต่ก็ใช่ว่าจะได้กินเนื้อสัตว์กันบ่อย ๆ เพราะสัตว์ที่ล่าได้จะนำไปขายเพื่อให้ได้เงินมาไว้ซื้อข้าว แป้ง และสิ่งของจำเป็นกักตุนไว้ตอนหน้าหนาว

จนวันหนึ่งนางทนไม่ไหวกับฝีมือการทำอาหารของสามี จึงขอเข้าครัวทำอาหารเอง พอนางบอกสามีเช่นนั้น เขาก็ทำหน้าตาสงสัยทันที ว่านางแน่ใจหรือ เพราะเมื่อก่อนหยุนชิงทำอาหารไม่เป็นสักนิดหลังจากพ่อแม่เสียไป ก็จะมีเพียงเขาเท่านั้นที่พอจะทำอาหารได้ พอได้ยินสิ่งที่สามีบอกนางก็ถึงกลับไปไม่เป็น หยุนชิงคนก่อนเป็นคนเช่นไรนะ แม้แต่อาหารยังทำไม่เป็น มิน่าสามีถึงไม่รัก ต่อไปนี้หยุนชิงคนใหม่นี่ล่ะ จะทำอาหารอร่อย ๆ ให้คุณสามี และอาจูน้อยทาน รับรองว่าแต่ละเมนูลืมไม่ลงกันเชียวล่ะ

ในระหว่างกำลังทานอาหารกันอยู่หญิงสาวจึงได้เอ่ยถามหวังอี้หลินเรื่องพื้นที่หลังบ้าน

“ท่านพี่ พื้นที่ตรงหลังบ้านเรามีเจ้าของหรือไม่เจ้าคะ”

“ที่ตรงหลังบ้าน ไปจนถึงลำธารเป็นของพวกเราเอง เจ้าถามทำไมหรือ” หวังอี้หลินถามอย่างสงสัย

“ข้าอยากปลูกผักไว้กินเองเจ้าค่ะ ท่านพี่ช่วยซื้อเมล็ดพันธุ์ผักมาให้ข้าได้ไหมเจ้าคะ”

“ได้สิ ว่าแต่เจ้าทำไหวแน่หรือ เจ้ายังไม่แข็งแรงไว้รออีกสักเดือนสองเดือนดีหรือไม่” ถึงช่วงนี้ภรรยาเขาสีหน้าจะดูดีขึ้นกว่าแต่ก่อน ไม่ค่อยป่วยง่ายแต่เขาก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี

“ข้าไหว ข้าอยากได้ เมล็ดฟักทอง ผักกาดขาว แตงกวา หัวไชเท้าและผักบุ้ง ปลูกกินเองจะได้ประหยัด บ้านเราจะได้มีผักกินแบบไม่ต้องซื้อเจ้าค่ะ” หยุนชิงรีบพูดสิ่งที่ต้องการให้ชายหนุ่มฟัง ใจจริงนางก็อยากจะเลี้ยงไก่ ไว้กินไข่ด้วยซ้ำ ติดตรงที่แม่พันธุ์ไก่แพงครอบครัวนางยังไม่มีเงินมากพอ จะซื้อไก่แค่ตัวเดียวยังต้องคิดหนักจึงต้องพักโครงการนี้ไว้ก่อน

หลังจากกินอาหารกันเรียบร้อยแล้วหวังอี้หลินจริงเตรียมอุปกรณ์สำหรับออกล่าสัตว์ ครั้งนี้เขาต้องเข้าป่านานสักหน่อยเพื่อจะได้สัตว์ไปขายเยอะ ๆ จะได้มีเงินเพิ่มมากขึ้น ใกล้จะหน้าหนาวแล้ว พวกเขาจะได้ไม่ลำบากดั่งเช่นปีที่แล้ว เตรียมทุกอย่างพร้อม ชายหนุ่มก็เตรียมออกเดินทางโดยมีภรรยากับบุตรสาวเดินมาส่ง

“อาหารกับน้ำเจ้าค่ะ เอาไว้กินตอนหิว” หยุนชิงยื่นถุงผ้าที่มีห่อข้าวกับกระบอกไม้ไผ่ให้กับสามี

“ขอบใจเจ้ามากนะ ครั้งนี้พี่ต้องเข้าป่านานสักหน่อยเจ้ากับอาจูดูแลตนเองให้ดีเข้าใจหรือไม่ อาจูเจ้าก็อย่าดื้อเชื่อฟังท่านแม่ หากพ่อรู้ว่าเจ้าไม่เชื่อฟัง พ่อจะไม่เก็บผลไม้ป่ามาให้เจ้ากิน” หวังอี้หลินบอกกล่าวภรรยาแล้วจึงหันไปพูดกับบุตรสาวตัวน้อย

“อาจูไม่ดื้อ อาจูเด็กดี” เด็กน้อยยืดอก รับคำบิดา ตั้งแต่ท่านแม่ฟื้นท่านแม่ไม่เคยดุด่า มีแต่จะเอาใจนางด้วยซ้ำ

หวังอี้หลินมองเด็กน้อยอย่างเอ็นดู สามเดือนมานี้ดูเหมือนว่า ความสัมพันธ์ของบุตรสาวกับภรรยาดีขึ้นมาก อีกทั้งยังดูแลทั้งเขาและบุตรสาวเป็นอย่างดี ไม่ใช่สิดีมากด้วยซ้ำไป เช่นนี้แล้วเขาก็เบาใจไม่ต้องห่วงอะไรหากจะให้บุตรสาวกับภรรยาอยู่ด้วยกันระหว่างที่เขา เข้าป่าล่าสัตว์ ไว้ตนเองกลับมาจากล่าสัตว์ครั้งนี้ก่อนจะเปิดใจพูดคุยกับนาง

“พี่ต้องไปแล้ว” หวังอี้หลินก้มลงหอมแก้มอาจูน้อย แล้วจึงหันมาลูบหัวภรรยา พร้อมยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

“ดูแลตัวเองด้วยนะเจ้าคะ”

หลังจากร่ำลากับภรรยาเรียบร้อยแล้ว หวังอี้หลินก็ออกเดินทาง เขาคิดว่าวันนี้จะเข้าป่าลึกสักหน่อยด้านนอกคงจะมีคนล่าเยอะ มีแต่สัตว์ตัวเล็ก หากเข้าไปด้านในวันนี้อาจจะโชคดีได้กวางหรือหมูป่าตัวใหญ่สักตัวเป็นแน่

เมื่อเดินเข้าไปในป่าชั้นในชายหนุ่มจึงเริ่มเตรียมการวางกับดักไว้ตามจุดต่าง ๆ แล้วเดินไปแอบซุ่มเพื่อรอให้สัตว์ที่หลงเข้ามาบริเวณที่เขาอยู่ แต่นั่งอยู่นานก็ยังไม่มีสัตว์หลงมาสักตัวเขาจึงตัดสินใจขึ้นไปบนต้นไม้ ตนได้ทำนั่งร้านไว้สำหรับพักยามค่ำคืน ตอนนี้ต้องกินเพื่อเอาแรงในการล่าสัตว์ต่อ เมื่อชายหนุ่มเปิดถุงผ้าออกก็ต้องตะลึงกับอาหารที่ภรรยาเตรียมให้ เพราะในนั้นมีห่อข้าวถึงสิบห่อ กระบอกน้ำอีกห้ากระบอก แถมอาหารที่นางทำให้เขาก็อร่อยมาก นางเรียกสิ่งนี้ว่าเปาะเปี๊ยะทอด ไส้ทำจากผักและเห็ดจนเต็มยิ่งน้ำจิ้มรสหวานอมเปรี้ยวยิ่งอร่อย เมื่อกินคู่กันแล้วละมุนในปากกรอบนอกแต่นุ่มใน สิ่งใดที่ภรรยาทำให้ล้วนแต่อร่อยทุกอย่าง

กินอิ่มแล้วหวังอี้หลินเตรียมลงมาดู ว่ากับดักที่เขาทำไว้มีสัตว์ติดสักตัวหรือไม่ เมื่อเดินไปสักพักเขาเห็นหมูป่าฝูงหนึ่งกำลังเล่นโคลนกันอยู่ เขาจึงเล็งลูกธนูไปยังหมูป่าตัวหนึ่งที่ใหญ่ที่สุดในกลุ่ม จากนั้นก็ปล่อยลูกธนูทันที ลูกธนูปักเข้าตรงส่วนท้องหนึ่งดอก ดอกที่สองปักโดนคอพอดี หมูป่าชะตาขาดตัวนั้นได้ล้มลงและตายในที่สุด จากนั้นเขาจึงลากร่างหมูป่าออกจากป่าทันที เพื่อป้องกันไม่ให้กลิ่นเลือดล่อพวกเสือหรือสัตว์กินเนื้อเข้ามา

เมื่อนำหมูป่าไปซ่อนชายหนุ่มจึงได้เดินกลับมาดูตรงที่ดักสัตว์อันอื่นต่อไป ว่ามีมาติดกับดักบ้างหรือไม่ เดินดูจนครบก็ไม่พบว่ามีอะไร เขาจึงตัดสินใจนำหมูตัวใหญ่ก่อนหน้าไปขายในเมืองก่อนเนื้อจะไม่สด แล้วค่อยกลับเข้าป่าล่าสัตว์อีกครั้ง และก่อนที่เขาจะเดินออกจากแนวป่ารอบนอก ชายหนุ่มก็เจอเข้ากับต้นข้าวโพดที่มีฝักใหญ่ ๆ ที่เกิดขึ้นเองตามแนวป่า สี่ถึงห้าต้น เขาคิดว่าอาจูกับหยุนชิงต้องชอบมันแน่ ๆ กลับจากขายหมูเขาจะมาเก็บให้หมด

หวังอี้หลินจึงกลับไปนำหมูจากที่ซ่อนแล้วจัดการตัดไม้ไผ่ เพื่อทำเป็นแพอันเล็กไว้ใช้ลากหมูเข้าไปขายในเมืองด้วยใบหน้าที่มีความสุข