บทที่ 4 ท่านแม่ตื่นแล้ว

ยามเหม่า (05.00 น.-06.59 น.) หยุนชิงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมทั้งยืดแขนยืดขาบิดซ้ายทีขวาที เมื่อคืนหลังจากนอนคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมาย ประกอบกับร่างกายนี้ไม่ค่อยแข็งแรงนักทำให้ตัวนางหลับไปอย่างไม่รู้ตัวในระหว่างหยุนชิงบิดขี้เกียจอยู่นั้นหางตานางได้บังเอิญเหลือบไปเห็นเหงาร่างเล็กกำลังผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ตรงหน้าประตูด้วยท่าทางน่ารักน่าชัง ในสายตาของหยุนชิงช่างดูน่ารักน่าเอ็นดู นางอยากจะลุกไปอุ้มเด็กน้อยมาหยิกแก้มแล้วจับฟัดให้หายมันเขี้ยวนัก เพราะแต่เดิมตนเองก็เป็นคนรักเด็กอยู่แล้ว

‘คงจะเป็นอาจูน้อยสินะ’ หยุนชิงคิดในใจ แล้วแกล้งทำเป็นหลับต่อ อยากรู้จังว่าเด็กน้อยอาจูจะทำสิ่งใด

อาจูน้อยหลังจากนางตื่นนอนก็รีบล้างหน้าล้างตา เพื่อจะได้รีบมาดูท่านแม่ว่าอาการเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อวานท่านแม่มีไข้สูง ท่านพ่อบอกว่าท่านแม่ร่างกายอ่อนแอ ไม่ค่อยแข็งแรงต้องดูแลท่านแม่ให้ดี และท่านพ่อยังบอกอีกว่าหากอยากให้ท่านแม่รักนางต้องเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซนห้ามให้ท่านแม่โกรธด้วย

เมื่อสองวันก่อนเพราะอาจูดื้อไม่เชื่อฟังทำให้เกือบตกน้ำตรงลำธาร ท่านแม่มาเห็นเข้าจึงได้ดุด่าทำให้อาจูร้องไห้ด้วยความเสียใจ หากแต่ท่านพ่อเข้าใจผิดคิดว่าอาจูโดนท่านแม่ทุบตี จึงได้ตำหนิท่านแม่จนท่านแม่เสียใจและล้มป่วย ต่อไปอาจูจะไม่ดื้อไม่ซนแล้วจะดูแลท่านแม่เป็นอย่างดี

เด็กน้อยมองผู้เป็นมารดาด้วยสายตามุ่งมั่น จากนั้นค่อยๆ ย่องเข้าไปยืนตรงปลายเตียงนอน ใช้มือเล็กแตะตรงหน้าผากมารดาดูว่ายังตัวร้อนอยู่หรือไม่ ท่านพ่อบอกว่าหากตัวร้อนต้องใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้ท่านแม่ไข้ก็จะลด ตัวท่านแม่ไม่ร้อนแต่ก็ยังอุ่นๆ อยู่คิดได้ดังนั้นเด็กน้อยจึงวิ่งออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว

ทางด้านหยุนชิงเมื่อเด็กน้อยวิ่งออกไปนางก็รีบลืมตาขึ้นมาทันที แม้ยังสงสัยอยู่ว่าเด็กน้อยนั้นวิ่งไปไหน แต่ก็อดเอ็นดูไม่ได้ตัวแค่นี้ช่างรู้ความจริง หากเป็นโลกที่นางจากมาเด็กอายุแค่นี้ยังร้องไห้งอแง กว่าจะตื่นได้พ่อแม่ต้องปลุกแล้วปลุกอีก ดูตัวอย่างตัวนางเองสิ ขนาดตั้งนาฬิกาปลุกยังกดเลื่อนแล้วเลื่อนอีก จนสุดท้ายก็ไปทำงานสาย

ผ่านไปสักพักจึงได้ยินเสียงฝีเท้าเล็กๆ กำลังเดินเข้ามาจึงได้ล้มตัวลงแกล้งหลับต่อ อาจูน้อยเดินกลับมาพร้อมถังน้ำใบเล็กกับผ้าผืนหนึ่งแล้วนำไปวางไว้ตรงข้างเตียง ด้วยตัวนางเล็กและผอมบาง

จึงทำให้เด็กน้อยที่ตั้งใจจะมาเช็ดตัวให้มารดา ยื่นผ้าชุบน้ำอย่างไรก็ไม่ถึงมารดาสักที เด็กน้อยจึงวางผ้าไว้ขอบถังน้ำแล้วค่อยๆ ปีนขึ้นบนเตียงอย่างยากลำบาก

“ฮึ้บ อาจูขึ้นไม่ได้ทำไงดี” เด็กน้อยทำหน้าครุ่นคิดอยู่สักพัก ทำอย่างไรเท้าตนก็ยกขึ้นขอบเตียงไม่ถึงสักที ได้แต่ห้อยต่องแต่งอยู่อย่างนั้น จนในที่สุดจึงได้วิ่งออกไปเอาตั่งไม้อันเล็กด้านนอก เพื่อมาใช้เหยียบและปีนขึ้นไปหามารดาได้สำเร็จ

เมื่อขึ้นไปได้สำเร็จร่างเล็กใช้ผ้าผืนบางที่เตรียมมาจุ่มลงไปในน้ำทันที ด้วยความเป็นเด็กไม่รู้ว่าจะต้องบิดผ้าให้หมาดก่อนเช็ดตัว นางจึงใช้ผ้าที่เปียกน้ำโดยไม่บิดสักนิดเช็ดให้มารดา หยุนชิงที่ได้รับความชุ่มชื่นจนเต็มใบหน้าถึงกับสะดุ้งกับความเย็นของน้ำ

‘อาจูน้อยเอ๊ย แม่จะป่วยก็เพราะเจ้านี้ล่ะ ชุ่มชื่นไปทุกอณู’ หยุนชิงคิดอย่างขำๆ

อาจูน้อยเมื่อเช็ดหน้าให้มารดาพอใจแล้ว เด็กน้อยคิดว่ามารดานอนนานๆ ก็คงจะเมื่อย มือเล็กบางของนางขยับลงบีบนวดไปตามแขนของหยุนชิงอย่างเบามือ หากนางทำให้ท่านแม่เช่นนี้ทุกวันท่านแม่ต้องรักและเอ็นดูนางแน่นอน

หยุนชิงเฝ้าดูการกระทำของเด็กหญิงตัวน้อยอยู่นั้น นางคิดว่าเด็กน้อยคนนี้ช่างน่ารักเหลือเกินทำไมหยุนชิงคนก่อนถึงไม่รักเด็กน้อยตรงหน้านะ ต่อไปนี้ข้าคนนี้จะรักและดูแลเองตัวแค่นี้กลับรู้ความไปซะทุกอย่าง อาจูน้อยต่อไป ข้าจะเป็นแม่ให้เจ้าเอง ตัวก็ออกจะผอมบางถึงเพียงนี้ เด็กวัยกำลังกินกำลังนอนต้องกินให้เยอะนอนให้มาก ไม่รู้ว่าแต่ละวันเด็กน้อยได้กินอะไรบ้างช่างน่าสงสารนัก

อาจูน้อยเห็นมารดานอนหลับยังไม่ตื่นขึ้นมา เจ้าเด็กน้อยจึงได้ค่อยๆ ขยับตัวเข้ามาใกล้กับหยุนชิง โดยให้เสียงเงียบที่สุด จากนั้นเด็กน้อยก็นอนลงข้างมารดา มืออีกข้างก็เอื้อมไปกอดไว้ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี้ท่านแม่ไม่เคยกอดไม่เคยยิ้มหรือพูดจาดีกับนางเลย ท่านพ่อบอกว่าท่านแม่มิได้ชื่นชอบในตัวท่านพ่อ หากอาจูกับท่านพ่อทำตัวดีดูแลท่านแม่ให้มากสักวันท่านแม่ก็จะรักพวกเราเอง อาจูเองก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก เอาเป็นว่าหากท่านแม่รักท่านแม่ก็จะกอดและยิ้มให้อาจูแน่ๆ

“ท่านแม่ตัวห้อมหอม” เด็กน้อยซุกหน้าเข้ากับอกของมารดา พร้อมหัวเราะคิกคักอยู่ครู่หนึ่งนางก็เงียบเสียงไป

หยุนชิงเห็นเด็กน้อยเงียบไปจึงได้ลืมตาตื่นขึ้นมา ก็เห็นเด็กน้อยหลับไปแล้ว สงสัยจะตื่นเช้าเกินไปทำให้นางหลับไปอย่างง่ายดาย หญิงสาวจึงเอื้อมมือเข้าไปกอดกระชับร่างเด็กน้อยเอาไว้ในอ้อมกอด คงจะกลัวนางตำหนิสินะถึงได้แอบมานอนกอดตอนนางหลับ

เวลาผ่านไป 1 ชั่วยามร่างเล็กที่นอนกอดมารดาได้ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เมื่อปรับสายตาได้แล้วพลันสบสายตาของมารดาทันที อาจูเบิกกว้างอย่างตกใจและมีสีหน้าหวาดกลัวตัวสั่นเล็กน้อยเพราะกลัวมารดาจะต่อว่า ที่นางแอบเข้ามานอนกอดเช่นนี้ปกติมารดาจะหวงตัวมิยอมให้แตะต้อง

“เจ้าตื่นแล้วหรืออาจู” หยุนชิงเอ่ยทักพร้อมกับยิ้มอย่างอบอุ่นแถมเอ็นดูกับท่าทางตกใจของเด็กน้อย

“……..” เมื่ออาจูตั้งสติได้เด็กน้อยก็รีบลนลานลงจากเตียง ขาน้อยๆ วิ่งออกไปด้านนอกพร้อมกับร้องเสียงดัง

“ท่านพ่อ”

อ้าว ข้าแค่ถามเฉยๆ เองนะ ยังไม่ได้ทำอะไรเลยวิ่งไปฟ้องพ่อซะงั้น

“ท่านแม่ตื่นแล้ว”

อ๋อ มิได้จะฟ้อง แค่จะบอกพ่อว่านางตื่นแล้วแค่นั้นเอง แม่ก็นึกว่ากลัว