บทที่ 3 หยุนชิงคนใหม่มาแล้ว

ค่ำคืนหนึ่งอันเงียบสงบของหมู่บ้านหนีหรู่ ในขณะผู้คนกำลังหลับใหลได้มีแสงสีทองสายหนึ่ง พุ่งไปยังบ้านหลังเล็กที่อยู่ตรงตีนเขา

แอ๊กกกกกกกกกกกกกก !

'โอ๊ย เอวฉันถีบกันมาได้จะให้ลงมาแบบนิ่มๆ หน่อยก็ไม่ได้'

ครั้นยังไม่ทันได้ตั้งตัวภาพเรื่องราวต่างๆ ของร่างเดิมซันนี่ ก็ได้หลั่งไหลเข้ามามากมาย เรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบเข้ามาในหัวเธอไม่ได้หยุด

‘เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย ละครน้ำเน่าชัดๆ’

ภาพความทรงจำที่หญิงสาวเห็นก็คือเจ้าของร่าง มีนามว่าหยุนชิงหญิงสาวกำพร้าอายุเพียง 18 หนาว เมื่อครั้นยังเด็กได้ถูก หวังห่าวอู๋ และหวังฟางเหนียง สองสามีภรรยาเก็บมาเลี้ยงด้วยความสงสาร หลังจากแต่งงานได้ไม่นานท่านแม่ก็ล้มป่วยเสียชีวิตไป ท่านพ่อเมื่อภรรยารักจากไปก็ได้ตรอมใจและจากไปอีกคน ครอบครัวหวังเป็นครอบครัวเล็กๆแห่งหมู่บ้านหนีหรู่ มีอาชีพหาของป่าขาย ภายในบ้านจึงเหลือสมาชิกเพียงสามคนคือ บุตรชายนามว่าหวังอี้หลินอายุ 25 หนาว หวังหยุนชิงมีอายุ 18 หนาว และเด็กน้อยนามหวังหลี่จูอายุ 3 หนาว บ้านของครอบครัวหวังเป็นบ้านหลังขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก ทำขึ้นจากไม้ไผ่ หลังคามุงด้วยหญ้าตั้งอยู่ตรงตีนเขา หลังบ้านติดกับลำธารถือว่าอยู่ไกลออกมาจากแหล่งชุมชนของหมู่บ้านประมาณหนึ่ง

หยุนชิงแต่งงานกับหวังอี้หลินในตอนแรก เพราะนางเพียงแค่ต้องการตอบแทนผู้มีพระคุณที่ชุบเลี้ยงมา นางรู้ดีว่าหวังอี้หลินมิได้รักนาง เขาอาจจะมีสตรีที่หมายปองอยู่แล้วในความคิดของหยุนชิง แต่นางก็ไม่อาจจะปฏิเสธผู้มีพระคุณชุบเลี้ยงมาได้ พออยู่ด้วยกันนานเข้าหยุนชิงเริ่มรู้ใจตนเอง ว่าได้หลงรักหวังอี้หลินไปแล้ว แต่เขานั้นไม่เคยแม้แต่จะแตะต้องตัวนางเลยสักครั้ง

แต่แล้วเมื่อสองปีก่อนหวังอี้หลินต้องออกเดินทางไปต่างเมือง เพื่อไปเยี่ยมเยียนสหายเก่า แต่เมื่อเขากลับมา ได้นำเด็กน้อยวัยเพียง 1 หนาวกลับมาด้วย เป็นเด็กหญิงหน้าตาน่ารักตัวอวบอ้วนผิวขาว ชายหนุ่มไม่ได้อธิบายหรือบอกกล่าวสิ่งใด บอกแต่เพียงว่าเขาจะรับเด็กคนนี้เข้ามาเป็นสมาชิกใหม่เพิ่มอีกคน ทำให้หยุนชิงเข้าใจว่าชายหนุ่มนั้น ได้มีภรรยาที่แอบซ่อนอย่างลับๆ หลังจากแต่งงานกับนาง หรือไม่ชายหนุ่มก็อาจจะมีแต่แรกแล้วก็ได้

จากเดิมหยุนชิงเป็นคนเงียบพูดจาน้อยอยู่แล้ว ยิ่งทำให้นางไม่ค่อยพูดจากว่าเดิม เมื่อเด็กน้อยเข้าหานาง นางก็มักจะไม่สบอารมณ์ใบหน้าบึ้งตึงใส่พร้อมกับดุด่า บางคราก็เดินหนี บางคราเด็กน้อยทำตัวซุกซนก็อยากจะตีเด็กคนนี้นัก หากแต่หวังอี้หลินคอยให้ท้ายและปกป้องตลอดมา บอกแต่ว่ายังเด็กไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร แล้วนางผู้เป็นภรรยาทำไมเขาถึงมิเคยใส่ใจได้เท่าเด็กคนนี้ ด้วยเหตุนี้ทำให้หยุนชิงเริ่มน้อยเนื้อต่ำใจ

ด้วยจิตใจที่ไม่มีความสุขจนถึงขั้นตรอมใจ ร่างกายเริ่มซูบผอมจนผ่านไปเพียงหนึ่งปี จากสตรีอ่อนหวานงดงามผิวพรรณผ่องใส กลายเป็นคนเก็บเนื้อเก็บตัวและร่างกายเริ่มอ่อนแอซูบผอมเจ็บป่วยง่าย ไม่ดูผ่องใส่มีชีวิตชีวาดั่งเช่นแต่ก่อน

‘ฉันขอแค่แฟนแต่นี้ท่านแถมสามีกับลูกเลี้ยงให้เลยหรือ’

ซันนี่กุมขมับกับเรื่องราวที่ได้รับรู้ทั้งหมด ไหนล่ะครอบครัวสุขสันต์ คนรักที่รักเดียวใจเดียว ไม่คิดนอกใจ มิใช่ท่านโกหกข้ารึพี่สาวเมิ่ง ข้าแค่เผลอเรียกป้าแค่นิดเดียวเอง

ทันใดนั้นก็ได้ปรากฏร่างหญิงสาวนางหนึ่ง มีรูปร่างเลือนรางยืนอยู่ปลายเตียงที่ซันนี่นอนอยู่ ร่างนั้นคือหยุนชิงคนเก่านั้นเอง

“แม่นางข้าขอฝากพวกเขาให้ท่านดูแลด้วยเจ้าค่ะ” หยุนชิงพูดกับซันนี่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนปนขอร้องในเรื่องที่นางยังห่วงอยู่ หากตอนยังมีชีวิตอยู่ตนรู้จักคิดมากกว่านี้ ใช้ทุกวันเวลาอย่างมีความสุข คงจะไม่นึกเสียดายวันเวลาที่ผ่านมา ตอนนี้ก็ได้แต่ฝากฝังคนตรงหน้าให้ทำหน้าที่แทนสิ่งที่ตนมิได้ทำ

“ได้สิแล้วเธอจะไปไหน ทำไมไม่อยู่ดูแลเองล่ะ” ซันนี่ถามขึ้นอย่างสงสัย หากนางรักและห่วงหาคนในครอบครัวอยู่ เหตุใดต้องจากไปกัน

“เพราะว่าข้าได้หมดวาสนา หมดวาระจากที่แห่งนี้แล้วเจ้าค่ะ ตอนนี้ข้าห่วงที่สุดคงจะเป็นเขาคนนั้นกับเด็กน้อยผู้นั้น นางก็มีชะตากรรมไม่ต่างจากข้า กำพร้าเช่นกัน ข้าอยากจะไถ่โทษกับสิ่งที่ทำลงไป ทั้งยังสร้างแต่ปัญหาให้พวกเขา ท่านช่วยดูแลพวกเขาแทนข้าด้วยร่างนี้ข้ายกให้ท่านเจ้าค่ะ ต้องไปแล้วลาก่อน” ยังไม่ทันที่ซันนี่จะพูดอะไรร่างของหยุนชิงก็หายไปในที่สุด

หยุนชิงนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นมืดแปดด้านจะทำได้หรือไม่ กับคำที่หยุนชิงขอไว้ก่อนจากไป แต่ก่อนอื่นเธอต้องดูแลร่างกายร่างนี้ให้แข็งแรงก่อน จากนั้นค่อยว่ากันจะทำอะไรต่อไปดี หากสามีต้องการหย่าเพื่อจะได้อยู่กับคนรักของเขาหรือหากหญิงนางนั้นเสียชีวิตไปแล้วเขาอยากเป็นอิสระ เธอจะหย่าให้จากนั้นก็จะหาสามีใหม่ สาวยุค 2021 อย่างซันนี่ หยุนชิง โนสนโนแคร์ค่ะ ผู้ไม่รักก็แค่หาใหม่ หากเขาไม่ยอมหย่า พร้อมจะอยู่ด้วยกันสามคนแบบนี้ หยุนชิงจะดูแลอาจูน้อยเป็นอย่างดีเพราะเด็กน้อยก็มิได้มีส่วนผิดอันใด จะให้ดีที่สุดเพื่อตอบแทนชีวิตที่นางให้มา ให้สมกับแม่นางหยุนชิงได้ฝากฝังไว้ก่อนจากไป นางจะได้หมดห่วง

เมื่อมองไปรอบๆห้อง ซันนี่ก็เริ่มเดินสำรวจ ภายในห้องนั้นมีเตียงหลังเล็กทำจากไม้ไผ่ผ้าผืนบางใช้คลุมเตียง ทั่วทั้งห้องมีเพียงตู้หลังเล็กใช้สำหรับเก็บเสื้อผ้าเท่านั้น ไม่มีสิ่งของมีค่าสักชิ้นมีเพียงปิ่นไม้และกำไลทำจากไม้เนื้อหยาบ ถูกเก็บไว้ในกล่องไม้เท่านั้น เสื้อผ้าก็ดูเก่าทรุดโทรมตามกาลเวลา มองขึ้นด้านบนหลังคาก็เหมือนจะผุพังฝนตกลงมาไม่เปียกหมดเลยหรือ ทนกันได้อย่างไร

‘อีกเรื่องที่ต้องทำ คือต้องหาเงินเพื่อที่จะมาปรับปรุงบ้านหลังนี้สินะ หลังคามองดูดีๆ แล้วก็น่าจะรั่วด้วยหน้าฝนคงจะอยู่กันลำบาก’

หลังจากเดินสำรวจด้วยแรงอันน้อยนิดเป็นที่พอใจแล้ว หญิงสาวก็คิดจะกลับมานอนพักเอาแรงก่อน เพราะตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน เกิดเรื่องมากมายภายในเวลาแค่ไม่นานทำให้ร่างบางหนักอึ้ง ร่างกายนี้ช่างอ่อนแอนักเดินรอบห้องเพียงแค่นี้ก็ดูจะอ่อนแรงแล้ว คงจะไม่เคยออกแรงหรือออกกำลังกายเลยสินะช่างบอบบางเสียจริง ในระหว่างซันนี่กำลังจะเดินถึงเตียงนั้นเอง

โครม!

โป๊ก!

โอ๊ย!

‘หัวฉันให้มันได้อย่างนี้สิ คนสวยเซ็ง สะดุดขาตัวเองจนได้ เฮ้อ’