ตอนที่ 4 เด็กใหม่ของไนต์คลับ

ดาว ดาราภัสมาทำงานที่ร้านเป็นประจำทุกเย็น เลิกงานก่อนเที่ยงคืนของทุกวัน เฟรนด์ที่เพิ่งจะหายเจ็บก็ได้มาทำงานที่นี่ด้วย แต่เธอก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อได้เจอกับคนที่ขับรถเฉี่ยวเธอซึ่งดาว ดาราภัสนั้นเจอเขาตั้งแต่วันแรกที่มาทำงานแล้วจึงไม่ได้แปลกใจอะไร

“ดาว ไม่เห็นบอกเฟรนด์บ้างว่าพี่คนที่ขับรถชนเฟรนด์เขาเป็นบอดี้การ์ดของบอสใหญ่” เพื่อนสนิทเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนอยด์ๆ ซึ่งดาว ดาราภัสก็พอจะเดาออก

“โอ๋ๆๆ อย่าโกรธดาวเลยนะเฟรนด์ พอดีช่วงนี้ยุ่งๆ ทั้งงานที่มหาวิทยาลัย ทั้งงานที่คลับ”

ดาว ดาราภัสเอ่ยออกมาตามความจริง เธอไม่ได้ตั้งใจจะไม่บอกเพื่อน เพียงแต่ยังไม่มีโอกาสมากกว่า กลับถึงห้องก็หลับเป็นตาย

“คิกๆๆ ดาว เฟรนด์ไม่โกรธดาวหรอก เรื่องแค่นี้จะโกรธไปทำไม ไปทำงานกันเถอะนะ”

เฟรนด์หลุดขำออกมาเมื่อแกล้งอำเพื่อนสาวได้ ดาว ดาราภัสถึงกับส่ายหน้าไปมาให้กับความขี้แกล้งของเพื่อนสนิทก่อนที่จะเดินตามไปรับออร์เดอร์ตามโต๊ะที่เธอได้รับมอบหมาย

สายตาคมจ้องมองร่างบางในชุดพนักงานเสิร์ฟของร้านไม่วางตา รอยยิ้มของเธอทำให้ท้องฟ้าที่ขาดแสงสว่างในหัวใจอย่างเขารู้สึกถึงท้องฟ้าในยามค่ำคืนที่มีหมู่ดาวมากมายกระจายไปทั่ว ความเหงาที่เคยมีกลับถูกทดแทนด้วยรอยยิ้มหวานๆ และเสียงหัวเราะใสๆ จากเด็กสาวธรรมดาๆ ที่มีโชคชะตาแสนอาภัพ รอยยิ้มผุดออกมาที่มุมปากเพียงเล็กน้อย การมาทำงานในช่วงนี้ของเขามันแปลกไป เพราะมาทำงานเมื่อไหร่ได้เห็นหน้าเธอก็ทำให้เขารู้สึกมีความสุขและอารมณ์ดีทุกครั้งไป

สาวสวยวัยใสในชุดพนักงานเสิร์ฟของไนต์คลับที่กำลังก้มๆ เงยๆ เช็ดโต๊ะที่พนักงานผู้ชายเพิ่งจะมาเก็บไปก่อนหน้าตกเป็นเป้าสายตาจากหนุ่มๆ นักเที่ยวอยู่ได้ไม่น้อย ดาว ดาราภัสไม่เคยรู้เลยว่าความสวยของเธอนั้นช่างอันตราย ระหว่างที่เธอกำลังเก็บโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆ กับโต๊ะของลูกค้าขาจรคนหนึ่งที่มานั่งดื่มเพียงคนเดียว

จู่ๆ บั้นท้ายของเธอก็ถูกบางอย่างตกกระทบลงมาที่กระโปรงทำงานของเธอ ชุดของพนักงานรับออเดอร์และพนักงานเสิร์ฟที่ไนต์คลับแห่งนี้นั้นไม่ได้เปิดเผยสัดส่วนหรือโชว์เรือนร่าง แต่ทว่าพอมาอยู่บนร่างกายของดาว ดาราภัสมันกลับทำให้ดูน่ามองอย่างบอกไม่ถูก

เธอหันหลังกลับไปมองก็พบว่ามีลูกค้าคนหนึ่งมองมาและส่งยิ้มมาให้ด้วยแววตาหื่นกระหาย แต่เธอยังไม่ทันจะได้ทำอะไร พี่ๆ บอดี้การ์ดก็เดินเข้ามาหาลูกค้าขาจรคนนั้น เขาถูกเชิญให้ออกจากร้านโดยไม่รู้ตัวว่าตนเองทำผิดอะไร แค่ตีก้นสาวเสิร์ฟมันก็น่าจะเป็นการทำผิดถึงขั้นต้องมาไล่ให้เขาออกจากที่แห่งนี้ไปได้

“พวกมึงรู้ไหมว่ากูลูกใคร!!!”

เสียงประกาศกร้าวดังขึ้นขณะที่กำลังถูกห้อมล้อมด้วยเหล่าชายชุดดำสี่ห้าคน นักเที่ยวที่อยู่บริเวณโต๊ะใกล้เคียงต่างพากันหันมามองอย่างสนใจ ดาว ดาราภัสถึงกับงุนงง เธอยังไม่ทันที่จะส่งเสียงร้องหรือเอะอะโวยวายอะไรออกมา พี่ๆ เหล่านี้กลับสังเกตเห็นแล้ว ช่างใส่ใจพนักงานในร้านดีจริงๆ

“คุณเป็นลูกใครพวกผมไม่สนหรอกครับ แต่ไนต์คลับแห่งนี้มีกฎว่าห้ามลวนลามพนักงานภายในร้าน ถ้าไม่ใช่สาวๆ ไซด์ไลน์หรือสาวๆ ที่คอยมาให้บริการแบบใกล้ชิด ไม่ว่าลูกค้าใหญ่มาจากไหนก็ห้ามยุ่งกับพวกเธอเด็ดขาด” หนึ่งในการ์ดของร้านประกาศกร้าว ดวงตาคมวาวโรจน์จนอีกฝ่ายต้องหลบสายตา

“แล้วไงวะ แค่จับนิดๆ หน่อยๆ มันไม่สึกหรอหรอก แล้วผู้หญิงที่มาทำงานกลางคืนพวกนี้ก็หวังรวยทางลัดทั้งนั้นไม่ใช่หรือยังไงวะ!!”

ลูกค้าขาจรผู้นั้นยังเอ่ยออกมาราวกับไม่เกรงกลัวใครจริงๆ ทั้งที่ความจริงนั้นเขาข่มความกลัวเอาไว้ เขาก็เป็นเพียงแค่ลูกชายของร้านขายยาฝั่งธน ไม่ใช่พวกไฮโซไฮซ้ออย่างลูกค้าคนอื่นที่มาเที่ยว ณ สถานที่แห่งนี้ แต่ทว่าคนฟังอย่างพนักงานสาวคนสวยกลับรู้สึกโกรธอยู่ภายในใจ

‘จับนิดจับหน่อยอย่างนั้นเหรอ…ไอ้โรคจิต!!! ทำงานกลางคืนแล้วต้องหวังรวยทางลัดกันทุกคนเลยหรือไง ไอ้บ้า!!!’ แต่ระหว่างที่กำลังครุ่นคิดด้วยความโมโหอยู่นั้น ร่างบางก็สะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินเสียงของเพื่อนที่ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

“ดาว...เป็นอะไรไหม ลูกค้าทำอะไรเธอหรือเปล่า”

เฟรนด์ จุฑารัตน์รีบวิ่งเข้ามาหาเพื่อนสนิท ก่อนที่จะสำรวจร่างกายของเพื่อนสาวและเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความเป็นห่วง

“เปล่าจ้ะ พวกพี่ๆ เขาจัดการแล้ว สงสัยลูกค้าเมาน่ะ” หญิงสาวบอกเพื่อนเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายกังวลเรื่องเธอ

“อ้อ...อย่างนั้นเหรอ ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ” เพื่อนสาวถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก สองสาวจึงช่วยกันเก็บโต๊ะโดยที่ไม่ได้สนใจลูกค้าโรคจิตที่ลวนลามเธออีก

ทางด้านห้องเก็บเสียงข้างไนต์คลับ ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำยืนกอดอกหันหลังอยู่ท่ามกลางบอดี้การ์ดชุดดำสองคนที่มีรูปร่างสูงล่ำไม่แพ้กัน คนที่เพิ่งถูกการ์ดของร้านกึ่งลากกึ่งจูงออกมาจากร้านพยายามจะร้องเอะอะโวยวาย แต่ทว่าหาได้มีใครสนใจเสียงของเขาเลยสักคน

“พวกมึงจะทำอะไรกูวะ!!! กูเป็นแขกของที่นี่นะเว้ย!!! ผู้จัดการคลับอยู่ไหนวะ เจ้าของก็ได้ ทำไมให้การ์ดของร้านมากักขังหน่วงเหนี่ยวลูกค้าอย่างนี้วะ ถ้ากูออกไปได้นะกูจะไปแจ้งความ”

“แจ้งความ…. เชิญเลยครับ ถ้าไม่กลัวจะโดนข้อหาอนาจารณ์หึๆ”

เสียงทุ้มติดเย็นชาที่ดังขึ้นมาทำเอาคนฟังรู้สึกหนาวเหน็บ จากแอร์คอนดิชันเนอร์ที่ว่าเย็นอยู่แล้ว น้ำเสียงที่ได้ยินกลับทำให้คนฟังหนาวยิ่งขึ้นไปกว่าเก่า

“ม่ะ…มึง… มึงเป็นใคร!!! แล้วจับกูมาที่นี่เพื่ออะไรวะ” นักเที่ยวขาจรไม่ยอมแพ้ เขาพยายามส่งเสียงดังเพื่อเรียกสายตาคนอื่นให้มองมา

“เอาไงดีครับนาย ดูท่าจะปากดีอยู่ไม่น้อย ให้พวกผมจัดการเลยดีไหม” อรุณเอ่ยถามผู้เป็นนาย