ตอนที่ 3 เรื่องบังเอิญ

เสียงที่ดังอึกทึกอยู่ภายในคลับสุดหรูทำให้ดาว ดาราภัสรู้สึกลังเลอยู่ไม่น้อย เธอได้รับคำแนะนำจากรุ่นพี่ที่คณะให้มาสมัครงานที่นี่ เพราะลูกค้าที่นี่ส่วนมากจะไม่น่ากลัวเท่าคลับอื่นที่มักจะลวนลามพนักงานสาวๆ และเธอก็ได้รับรู้มาว่าเจ้าของคลับแห่งนี้ใจดีและไม่เคยเอาเปรียบพนักงานของตนเองเธอจึงตัดสินใจมา ถ้าลูกค้าดีเจ้านายดี เพื่อนร่วมงานดี เท่านี้มันก็เพียงพอแล้วสำหรับเด็กสาวที่โชคไม่ดีเหมือนกับเธอ

“ดาว...มาสิ ผู้จัดการร้านรออยู่ แล้วเฟรนด์ยังมาไม่ได้ใช่ไหม”

เสียงของพี่หมิวรุ่นพี่ปีสามคณะเดียวกันกับเธอเอ่ยถามออกมาเมื่อมองหาเด็กสาวที่เธอเห็นเป็นน้องเป็นนุ่งอีกคนก็ไม่เห็น

“เมื่อวานก่อนเฟรนด์ประสบอุบัติเหตุน่ะค่ะ วันนี้เลยยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล”

ดาว ดาราภัสตอบก่อนที่จะเดินไปหา เมื่อวานตอนที่พี่หมิวถามพร้อมไปทำวันไหน เธอยังไม่ทันตอบ รุ่นพี่สาวก็รีบเข้าเรียนไปเสียก่อนจึงไม่ทันได้คุยกัน

“อ้าว! อย่างนั้นเหรอ น้องเฟรนด์เป็นอะไรมากเปล่า” หมิวเอ่ยถามออกมาด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นอะไรมากแล้วค่ะ พรุ่งนี้เช้าคุณหมอก็อนุญาตให้ออกแล้ว” ดาว ดาราภัสตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้ก่อนที่จะเอ่ยถามอีกประโยคออกไป

“พี่หมิว เจ้าของร้านใจดีจริงๆใช่ไหมคะ แล้วแขกที่นี่มือไวหรือเปล่า คือ... ดาวกลัวน่ะ” หญิงสาววัยสะพรั่งผู้ที่ไม่เคยผ่านมือชายใดมาเอ่ยถามรุ่นพี่ออกมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“คลับนี้ไว้ใจได้ ไม่มีเรื่องค้าประเวณีแน่นอน นอกจากไปติดต่อกันนอกคลับ แต่พี่ว่าเราคงไม่เดือดร้อนจนถึงขั้นจะต้องไปเป็นเด็กของใครหรอกมั้งดาว”

ความสวยของดาว ดาราภัสอดทำให้เธอนึกเป็นห่วงไม่ได้หากจะต้องทำงานกลางคืน แต่ที่คลับแสนพันหมื่นล้านแห่งนี้ บอสทั้งหล่อและใจดี แถมไม่เคยมีประวัติคั่วผู้หญิงให้เห็นเลย แม้จะมีผู้หญิงมากหน้าหลายตาเทียวมาอ่อยบอสอยู่เป็นประจำก็ตาม

“ไม่หรอกจ้ะ ดาวแค่อยากหารายได้เสริม พอดีงานที่โรงแรมมีแต่งานแคชชวล มันไม่ได้มีให้ดาวทำทุกวัน ดาวเลยต้องตัดสินใจมาหางานกลางคืนทำ”

หญิงสาวบอกออกมา เฉพาะเงินค่าเทอมเธอได้รับทุนกับเพื่อนสองคนก็จริง แต่ค่ากินค่าอยู่เธอก็ต้องหามาจ่ายด้วยตนเอง

“บอสใจดี ลูกค้าที่นี่ก็ไม่มือไว ไปเถอะดาว เดี๋ยวพี่จะพาไปแนะนำให้พี่ผู้จัดการร้านรู้จัก”

หมิวจูงมือเด็กสาวเข้าไปทางหลังร้าน ก่อนที่จะแนะนำเด็กสาวให้กับผู้จัดการร้านซึ่งเป็นผู้ชายวัยกลางคนได้รู้จัก เขาเป็นผู้ใหญ่ที่น่าเคารพไม่มีสายตาที่จะใช้ลวนลามเด็กสาวแบบที่ผู้จัดการร้านอื่นที่เธอเคยเจอ

ลุงผินพาหญิงสาวขึ้นไปหาบอสใหญ่ที่ห้องทำงานชั้นสองเพื่อแนะนำเธอให้เขาได้รู้จัก เพราะฟ้า แผ่นฟ้ามักจะทำความรู้จักพนักงานที่คลับนี้ทุกคนเพื่อที่จะได้รู้ถึงปัญหาของแต่ละคน หากเขาช่วยแก้ไขได้เขาก็จะช่วยเพราะฉะนั้นพนักงานทุกคนจึงเคารพและรักเขาถึงแม้เขาจะอายุยังน้อยและเย็นชากับพนักงานมากมายก็ตามที

ก๊อก..ก๊อก...ก๊อก....

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้วิรุตเดินไปเปิดก่อนที่เขาจะตาเบิกโพลงเมื่อได้เห็นหญิงสาวที่อยู่ในประวัติที่เขาหามาให้ผู้เป็นนาย ไม่ทันได้ไปหาเหยื่อ เหยื่อกลับเดินมาหา เขาก็อยากจะรู้นักว่าเจ้านายผู้ที่ไม่เคยมองผู้หญิงคนใดทำไมถึงสนใจในตัวเด็กกำพร้าที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากความสวยและหุ่นที่สมส่วน

“ใคร!!” เสียงเย็นชาดังออกมาจนร่างบางรู้สึกสั่นสะท้าน

“ลุงผินน่ะครับ” เสียงวิรุตตอบออกมา

“ผมพาเด็กใหม่มาแนะนำให้เธอได้รู้จักบอสเอาไว้ครับ”

เสียงทุ้มของลุงผิน ผู้จัดการร้านดังออกมา ทำให้ร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังตัวใหญ่สีดำหมุนตัวกลับมามอง

“สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อดาราภัส พงษ์วิภา หรือดาว ขอฝากเนื้อฝากตัวกับบอสด้วยนะคะ”

หญิงสาวก้มหน้าก่อนที่จะเอ่ยแนะนำตัวเองออกไป ชายหนุ่มมองหญิงสาวตาค้างด้วยไม่คิดว่าแม่สาวสวยที่เขารู้สึกถูกตาต้องใจจะเดินมาหาเขาถึงที่ โดยที่เขายังไม่ได้ออกแรงไปหาเธอเลยสักนิด ริมฝีปากหนาฉีกยิ้มออกมาบางๆ ก่อนที่จะทำสีหน้าเรียบเฉยตามเดิมราวกับว่าเมื่อสักครู่ไม่ได้ยิ้มออกมา

ฟ้า แผ่นฟ้าสำรวจสาวสวยตรงหน้าอีกครั้ง เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาก่อนที่ร่างระหงในชุดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวกับกระโปรงสีดำสั้นเคลียร์หน้าขา สวมรองเท้าผ้าใบสีขาว วันนี้เธอแต่งตัวเข้ากับเด็กที่ร้านได้เป็นอย่างดีทำเอาชายหนุ่มนึกชื่นชมให้กับความพร้อมของเธออยู่ภายในใจ ไม่เพียงแค่ฟ้า แผ่นฟ้าเท่านั้นที่รู้สึกตกใจกับการที่ได้พบเจอเธออีกครั้ง เธอเองก็ตกใจเช่นกัน ไม่นึกว่าคนที่เธอได้พบเจอและบังเอิญชนเขาวันนั้นที่งานหมั้นของซุปตาร์สาวชื่อดังจะกลายมาเป็นเจ้าของไนต์คลับที่เธอเลือกมาทำงานในวันนี้

“ดาราภัส อายุเท่าไหร่ล่ะ แล้วมาทำตำแหน่งอะไร” น้ำเสียงเย็นชาดังออกมาจากริมฝีปากสีแดงอมชมพูธรรมชาติ

“อายุยี่สิบ มาเป็นพนักงานเสิร์ฟค่ะ”

เสียงหวานตอบออกมาแต่ทว่าสายตาคู่สวยกลับมองต่ำลงไปที่พื้น มากกว่าจะที่กล้าสบตากับเขา

“อืม...... ไปทำงานได้ ที่นี่เราอยู่กันแบบครอบครัว ถ้ามีเรื่องหรือมีปัญหาอะไรเกี่ยวกับแขกภายในร้าน แจ้งที่ลุงผินได้เลย เข้าใจไหม”

ฟ้า แผ่นฟ้าเอ่ยออกมาก่อนที่ก้มหน้าลงแสร้งทำเป็นอ่านเอกสารที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่สนใจเธออีก

ลุงผินพอเห็นเจ้านายหนุ่มไม่พูดอะไรอีกจึงสะกิดแขนเด็กสาวให้ตามออกไป พอลงไปยังช้นล่าง ลุงผินก็จัดแจงหน้าที่ให้กับเธอ ซึ่งดาว ดาราภัสก็ทำหน้าที่ของเธอได้เป็นอย่างดีไม่มีขาดตกบกพร่อง และแน่นอนว่าคนสวยๆแบบเธอย่อมตกเป็นเป้าสายตาของกลุ่มนักเที่ยวและพนักงานภายในร้าน แต่เพราะเจ้านายหนุ่มออกกฏมาว่าห้ามให้มีเหตุการณ์ชู้สาวเกิดขึ้นภายในที่ทำงาน หนุ่มๆเลยได้แต่เสียดายไปตามๆกัน

ดาว ดาราภัสเริ่มงานเป็นพนักงานเสิร์ฟและรับออร์เดอร์อย่างคล่องแคล่ว เธอหารู้ไม่ว่าทุกการขยับร่างกายของเธออยู่ในสายตาคมดุจพญาเหยี่ยวของเจ้านายหนุ่มตลอดเวลา สองบอดี้การ์ดหนุ่มถึงกับแปลกใจกับการกระทำของเจ้านาย เพราะก่อนหน้านี้ฟ้า แผ่นฟ้า บอสหนุ่มผู้เย็นชาคนนี้จะสนใจผู้หญิงคนไหน

จนเวลาเที่ยงคืนเด็กๆ ภายในร้านก็ช่วยกันเก็บกวาดร้านและตรวจเช็กไฟฟ้าอีกครั้ง ดาว ดาราภัสกลับพร้อมกับรุ่นพี่ปีสามอย่างหมิว ฟ้า แผ่นฟ้าไม่ลืมที่จะสั่งให้หนึ่งในสองบอดี้การ์ดของเขาติดตามไปคอยดูแลเธอจนถึงหอพักที่ดูเหมือนตอนนี้หญิงสาวจะย้ายหอพักมาอยู่นอกมหาวิทยาลัยแล้ว คงจะเป็นเพราะสะดวกต่อการออกไปหารายได้เสริมมากขึ้น

“ทำไมเธอไม่เข้ามหาวิทยาลัยวะ” อรุณเอ่ยถามลูกน้อง

“พี่อรุณลืมเหรอครับว่าเธอย้ายออกมาอยู่นอกมหาวิทยาลัยแล้ว”

ลูกน้องเอ่ยถามออกมาอย่างขำๆ ก็ลูกพี่ของเขาเพิ่งจะสั่งให้คนไปสืบประวัติเธอเพิ่มและเพิ่งรายงานไปเมื่อเย็นแท้ๆ สงสัยลูกพี่เขาจะลืม

“เออ...จริงด้วยว่ะ มัวแต่งงกับนายหึๆ”

อรุณหัวเราะออกมาเบาๆ สายตาคมก็จ้องมองร่างระหงเดินเข้าหอพักไปจนลับสายตา ถือว่างานของเขาในค่ำคืนนี้สิ้นสุดลง เขาเองก็ไม่เข้าใจเจ้านายหนุ่มเช่นกันว่าจะให้เขาตามดูแลเธอทำไม หรือเจ้านายผู้ที่มีหัวใจเย็นชาจะตกหลุมรักแม่สาวน้อยคนนี้จริงๆ

ดาว ดาราภัสแยกย้ายกับรุ่นพี่ที่หน้าหอพักเพราะอยู่คนละตึกกัน หญิงสาวเดินเข้าห้องไป ห้องนอนที่ว่างเปล่านั้นทำให้เธอรู้สึกเหงาแทบจับใจ เพื่อนที่เคยนอนร่วมเตียงกันก็มาเจ็บป่วย เธอหยุดมองที่นอนว่างเปล่าอยู่ครู่เดียวก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำขนาดเล็ก แล้วอาบน้ำชำระล้างร่างกายให้สะอาดเพื่อเตรียมตัวเข้านอน

ร่างบางในชุดนอนเสื้อแขนสั้นลายกระต่ายสีชมพูกับกางเกงขายาวสีเดียวกันเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จ คืนนี้เธอเลือกที่จะไม่สระผมก่อนนอนเพราะความเหน็ดเหนื่อย ร่างบางที่แสนเหนื่อยล้าเดินตรงไปที่เตียงก่อนที่จะล้มตัวลงนอน เพียงไม่นานเสียงลมหายใจของเธอก็ดังออกมาอย่างสม่ำเสมอ

เช้านี้ร่างบางในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนขายาวซีดๆ สวมรองเท้าผ้าใบให้ความทะมัดทะแมงเยื้องย่างไปตามฟุตบาทก่อนที่จะไปหยุดอยู่ที่ป้ายรถเมล์ ดาว ดาราภัสกำลังจะเดินทางไปโรงพยาบาลเอกชนที่เพื่อนสนิทเข้ารับการรักษาจากอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อน วันนี้ เฟรนด์ จุฑารัตน์ก็จะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว

“ดาว.... มาแล้วเหรอ” เฟรนด์ จุฑารัตน์เรียกขานชื่อของเพื่อนสนิทขณะที่ยังนอนอยู่บนเตียง

“อ้าว ทำไมยังไม่เปลี่ยนชุดอีกล่ะ” ดาว ดาราภัสเอ่ยถามคนที่ยังคงอยู่ในชุดคนป่วย

“รอคุณหมอมาตรวจก่อนน่ะ” คนป่วยตอบยิ้มๆ

“เฟรนด์... แล้วหัวใจเฟรนด์เป็นยังไงบ้าง ไม่มีอะไรผิดปกติใช่ไหม” ดาว ดาราภัสเดินไปนั่งลงที่ข้างเตียงก่อนที่จะคว้ามือเพื่อนมากุมเอาไว้แล้วเอ่ยถามออกมา

“อืม...ดูเหมือนจะไม่เป็นอะไรนะ” คนป่วยตอบยิ้มๆ คนฟังทำหน้าเศร้าทันที

“ทำไมพูดแบบนี้อะ ถ้าเฟรนด์รู้สึกไม่ดีหรือมีปัญหาอะไร เฟรนด์ต้องรีบบอกดาวเลยนะ”

ดาว ดาราภัสกำชับเพื่อน คนฟังพยักหน้าเพื่อให้เพื่อนสบายใจ ถึงแม้เธอจะรู้สึกไม่ค่อยจะดีก็ตามที

สองสาวนั่งคุยกันไปสักพักคุณหมอก็เข้ามาตรวจและอนุญาตให้เฟรนด์ จุฑารัตน์กลับบ้านได้ เพราะอาการบาดเจ็บจากการถูกรถเชี่ยวแล้วจักรยานล้มนั้นดีขึ้นมากแล้ว สองสาวจึงพากันออกจากโรงพยาบาลในเวลาต่อมา ส่วนค่ารักษานั้นคนที่ขับรถเฉี่ยวชนรับผิดชอบเอาไว้หมดแล้ว