ต้องการตัว 1

ฟู่หยวนเพ่ยหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจถวายตัวแล้ว จึงกลับตำหนักชุนชิวที่พี่สาวของนางพักอยู่ เนื่องจากเป็นพระประสงค์ของลี่เฟยที่ต้องการให้น้องสาวอยู่ใกล้ๆ หวงตี้ จึงมีรับสั่งให้ยกเรือนฝั่งปีกซ้ายของตำหนักชุนชิวให้เป็นที่อยู่ของนาง เด็กสาวเดินเข้าไปยังภายในโดยไม่ลืมไปยังตึกฝั่งปีกขวาของตำหนักเพื่อคารวะลี่เฟยที่มีศักดิ์สูงกว่าตามธรรมเนียม ที่นั่นลี่เฟยหรือฟู่หยวนฉุน พี่สาวของนางกำลังจะเสวยมื้อเช้าอยู่พอดี

“ถวายพระพรพระสนมเพคะ”

ลี่เฟยลุกขึ้น เผยให้เห็นครรภ์นูนกลมวัยห้าเดือนของนาง ลี่เฟยผู้นี้ใบหน้านวลผ่องแจ่มใส สวมชุดสีเขียวอ้ายฉ่าว[1] ปักลายกรอบล้อมบุปผา ทาแป้งแต้มชาดสีเฟิ่นหงหอมละมุน ตรงบริเวณหน้าผากติดฮวาเตี้ยน[2]ตามสมัยนิยม แม้จะมีองค์รัชทายาทอยู่ในครรภ์ แต่ก็ยังไม่สิ้นไร้ซึ่งความงาม ตรงข้ามวันนี้นางกลับดูงดงามเฉิดฉายกว่าทุกๆ วันด้วยซ้ำ แม้กระทั่งเสียงที่เรียกหยวนเพ่ยนั้นก็หวานนุ่มนวล อย่าว่าแต่หวงตี้เลย สตรีแม้ได้ยินก็ใจอ่อน

“พระสนมอันใด เราเป็นพี่น้องกันแท้ๆ ลุกขึ้นเถิด”

ฟู่หยวนเพ่ยลุกขึ้น ก่อนปล่อยให้ลี่เฟยที่เดินมาหาจูงมือนางเข้าไปนั่งยังโต๊ะที่มีสำรับอาหารน่ากินวางรออยู่หลายจาน ก่อนที่นางจะสั่งให้นางกำนัลนำถ้วยชามและตะเกียบมาเพิ่มอีกชุดหนึ่ง

“ก็รู้อยู่หรอกว่าเจ้าเพิ่งกลับจากตำหนักใหญ่ คงอยากพักผ่อน แต่ตั้งแต่เจ้ามาอยู่ที่นี่พี่ก็เริ่มรู้สึกว่ากินข้าวคนเดียวไม่อร่อยแล้ว จึงให้เด็กๆ อุ่นอาหารรอเจ้ากลับมา”

            หยวนเพ่ยค้อมศีรษะน้อยๆ “ขอบพระทัยพระสนม”

            “เรียกพี่ใหญ่เถอะ”

            “เพคะ พี่ใหญ่” ฟู่หยวนเพ่ยยิ้มอ่อนบาง ก่อนรับถ้วยน้ำแกงใบบัวข้นที่นางกำนัลตักให้ มาตักกินไปคำหนึ่ง รสชาติหวานกลมกล่อม มีกลิ่นหอมสดชื่นของใบบัวอ่อนๆ ชวนให้เจริญอาหาร

            “เป็นอย่างไรบ้าง ฝ่าบาทรังแกเจ้าหรือไม่” ลี่เฟยเอ่ยถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ไม่เพคะ ฝ่าบาทใจดีกว่าที่หม่อมฉันคิดมากทีเดียว” หยวนเพ่ยตอบพลางเปลี่ยนไปตักข้าวต้มแปดรัตนะแทน

            มีแต่นางน่ะสิที่จะรังแกเขา...ไม่สิ...พูดไม่ถูก...นางรักษาอาการไหล่ติดให้ก่อนจะสายเกินการณ์มากกว่า

            “แล้ว...พระองค์โปรดเจ้าหรือไม่” ลี่เฟยเอ่ย แม้น้ำเสียงจะนุ่มนวล แต่ฟังแล้วคล้ายฉายแววไม่พอใจ

            ครานี้ฟู่หยวนเพ่ยกลอกตาไปมา ถ้าภายในสองสามวันนี้เขาออกว่าราชการได้โดยปากไม่เบี้ยว ก็นับว่าโปรดก็แล้วกัน “...ถวายตัวคราแรก มิอาจบ่งชัดว่าโปรดไม่โปรดเพคะ”

            “ไม่ต้องมาปดพี่ ลี่กงกงที่อยู่งานที่ตำหนักใหญ่เมื่อคืนมาเล่าให้ฟังว่า ฝ่าบาทพอพระทัยมาก จนกระทั่งเช้าวันนี้ไม่ทรงออกว่าราชการด้วยซ้ำ”

            เด็กสาวกะพริบตาปริบ นอกจากทึ่งในด้านการหาข่าวสารในวังที่รวดเร็วทันใจของผู้เป็นพี่สาวแล้ว ยังอดสมเพชในหูของขันทีหน้าตำหนักที่คิดว่าเสียงร้องโอดโอยราวสัมภเวสีนั้นเป็นเสียงกระเส่าของชายหญิงที่ร่วมอภิรมย์ไปได้

            เอาเถอะ จะคิดอะไรก็คิดไป “หม่อมฉันแค่ถวายการนวดให้ฝ่าบาท ถ้าฝ่าบาทจะส่งเสียงอันใดออกมา ก็มาจากสาเหตุนั้นเพคะ พี่สาวอย่าได้กังวล”

            “เจ้าเด็กคนนี้ พูดอันใดก็ไม่รู้” ลี่เฟยหัวเราะเสียงใสขณะที่คีบอาหารให้หยวนเพ่ยอีกมากมาย น้ำเสียงท่าทีเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง “เพียงแต่เจ้าเคยบอกว่าเจ้าไม่ชอบฝ่าบาท พี่ก็แค่กลัวว่าพระองค์จะบังคับฝืนใจ ทำให้เจ้าทนทุกข์”

            อา...ฟังดูเหมือนห่วงใย แต่ไม่ใช่

            ก็ไม่แปลกหรอก พี่น้องต่อให้รักมากเพียงใด แต่ถ้าต้องใช้สามีร่วมกัน ความรู้สึกหึงหวงย่อมก่อเกิด...เช่นนั้นที่นางชิงตอบว่าไม่ชอบนั้นนับว่าปลอดภัยที่สุดแล้ว

            วังหลวงแห่งนี้มีเหตุการณ์พลิกผันได้ตลอดเวลา วันนี้รักกันดั่งพี่น้อง วันหน้าอาจหยิบดาบประหัตประหารกัน...นางขอเพียงอยู่อย่างสงบและรอคอยให้หลานตัวน้อยของนางถือกำเนิดขึ้นมาอย่างปลอดภัยดีกว่า

            ชีวิตก่อนหน้าลำบากทนทุกข์แสนสาหัส พอจะสุขสบายเข้าหน่อยก็มาจากโลกนี้ไป ชาตินี้ได้เกิดในตระกูลร่ำรวย มีพี่สาวเป็นถึงพระสนมสูงศักดิ์ เพียงเท่านี้นางก็พอใจแล้ว