บทที่ 4 เจ้าของฟาร์ม

“ตื่น ..ลุกขึ้น.. ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้”

“เฮ้ย.อะไรกันเนี่ย”

อรอินทุ์ลุกพรวดขึ้นนั่งหน้าตาตื่นจ้องหน้าชายหนุ่มที่ยืนหน้าถมึงทึงอยู่ขอบเตียง นี่เขาเข้ามาในห้องหล่อนได้อย่างไรกัน เขาเป็นใคร หรือว่าเขาเป็นพวกบ้ากาม คิดได้เพียงเท่านั้นหล่อนโดดลงจากเตียงอีกด้านทันที

“เฮ้ย.อย่าเข้ามานะ ออกไปเดี๋ยวนี้นะ นายเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง นายเป็นใครเป็นพวกบ้ากามใช่มั้ย ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ”

ร่างโปร่งบางสมส่วนทั้งรูปหน้าและเรือนร่างนั้นชี้หน้าเขาพร้อมกับคำคาดเดาอย่างน่าขำที่สุด ไชยวัฒน์เดินไปยืนที่หน้าต่างแล้วยกมือขึ้นกอดอกก่อนจะเอ่ยพร้อมยิ้มหยันบนใบหน้าเข้ม

“ถ้าผมเป็นพวกบ้ากามละก็ ป่านนี้คุณไม่มีโอกาสมายืนชี้หน้าด่าผมอยู่อย่างนี้หรอก อีกอย่างคุณเองก็น่าจะรู้ตัวว่าเปิดประตูห้องอ่อยเหยื่อเอง อยากให้ไอ้บ้ากามเข้ามาง่าย ๆ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเปิด สงสัยอยู่กรุงเทพฯคงทำแบบนี้บ่อย นี่คงอยากเปลี่ยนบรรยากาศจากกรุงเทพฯเป็นป่าบ้างรึไงถึงได้เสียเวลานั่งรถมาถึงนี่ ผมจะบอกให้นะว่าบ้านผมไม่ใช่ที่อ่อยเหยื่อถ้าอยากอ่อยไปที่อื่น”

หญิงสาวถึงกับตัวชายกมือค้างพูดไม่ออก ไม่คิดว่าชายหนุ่มหน้าตาดีจะกล้าพูดจาน่าเกลียดอย่างนี้ออกมาจากปากอันสวยของเขา หล่อนตั้งสติอย่างรวดเร็วและเริ่มก่อสงครามปากกับเขาอย่างไม่หวั่นเกรง

“ไอ้..ไอ้..ไอ้คนบ้า คุณออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้นะ ก่อนที่ฉันจะเพ่นหัวนายด้วยแจกันใบนี้ หน้าตาดีเสียเปล่าแต่ปากหมา ออกไป”

“คุณก็หน้าตาสวยเสียเปล่า แต่ทำตัวเหมือนผู้หญิงอย่างว่า”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรไชยวัฒน์ถึงได้กล้าพูดเช่นนั้นและเพราะคำพูดของเขานั่นเองที่ทำให้แจกันบนโต๊ะข้างเตียงปลิวหวือมาที่หน้าของเขา เขาหลบอย่างรวดเร็วแจกันเซรามิกจึงพลาดเป้าที่หน้าคนไปเป็นข้างฝา ผลออกมาแจกันเซรามิกลายสวยแตกกระจายลงบนพื้นอย่างน่าเสียดาย

“ไอ้บ้า..ออกไปเดี๋ยวนี้ เอาปากสกปรก ๆ ของนายกลับไปด้วย”

“ไม่ไป ผมเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ เป็นเจ้าของรีสอร์ทแห่งนี้ด้วย ถ้าจะไปต้องเป็นคุณ ออกไปหาที่อ่อยเหยื่อใหม่ได้แล้ว แต่ก่อนไปจ่ายค่าแจกันมาก่อน มาพักบ้านเขาไม่ถึงวันทำของเขาแตกเสียหาย อย่างนี้ไม่ต้องอยู่แล้ว”

คำว่าเจ้าของบ้าน เจ้าของรีสอร์ททำให้อรอินทุ์ได้สติ หล่อนวางแจกันอีกใบที่ทำท่าจะขว้างใส่เขาลงทันทีทันใดพร้อมกับจ้องหน้าเข้มเขม็ง ตอนนี้เองที่หล่อนมองเขาเต็มตาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ใช่.แล้ว เขาคนนี้นี่แหละที่เคยออกทีวี เคยเป็นชายในฝันของหล่อน แต่..หล่อนหยุดคิดเพียงเท่านั้นเมื่อนึกถึงคำพูดของเขา

“อ้อ.คิดว่าใคร ที่แท้ก็นายไชยวัฒน์ เจ้าของฟาร์มไชยอาชานี่เอง ตัวจริงไม่เห็นเหมือนออกทีวี คำพูดคำจาดูดีน่าเชื่อถือ มาดเท่ทำให้ผู้หญิงหลงใหลได้ปลื้มที่แท้ก็พวกซาตานเสแสร้ง ปากร้ายยิ่งกว่าหมาบ้า ใจยังดำยิ่งกว่าอีกา ฉันไม่อยู่บ้านของคุณก็ได้ ฉันจะไปพักที่อื่นที่ไม่มีเจ้าของบ้านใจโหดปากหมาแบบนี้”

เขาหัวเราะกับคำต่อว่าของหล่อนแล้วเดินเข้ามาหาหล่อนช้า ๆ หล่อนกระโดดหนีหน้าตื่นตกใจ

“ถอยออกไปนะ อย่าเข้ามานะไม่งั้นฉันร้องด้วย”

เขาหัวเราะอีกแล้วนั่งลงที่เตียงเอนร่างหนาลงนอนแผ่อย่างสบายใจ ครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้น

“เก็บเสื้อผ้าเสียทีสิ จะได้ไปให้พ้นๆ หู พ้นตา แต่งตัวยั่วผู้ชายแถมนอนให้ท่าอย่างนี้คงพ้นคืนนี้หรอกนะคุณคนสวย”

“นี่..ไอ้..ไอ้..นาย..ดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่คุณคิดหรือที่คุณเคยเจอมานะ อย่าเหมาว่าเหมือนผู้หญิงของคุณหมดสิ สงสัยเจอผู้หญิงอย่างว่าหลอกเอาเงินจนเกือบหมดตัวแล้วล่ะสิ สมน้ำหน้า”

หล่อนเดินเลี่ยงไปที่เก้าอี้รับแขกทางด้านปลายเตียง เขามองตามแล้วยิ้มบางๆ บนใบหน้า ใช่สิ หล่อนไม่เหมือนผู้หญิงที่เขาเคยเจอมา หล่อนไม่เหมือนใครทั้งนั้น หล่อนกล้าต่อปากต่อคำ กล้าด่าเขาว่าปากหมา และกล้าทำอะไรหลายอย่างที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้า เขาคงปล่อยหล่อนไปพักที่อื่นไม่ได้เสียแล้ว

เสียงฟ้าร้องครางครืนเมฆมืดครึ้มลมพัดแรงบอกให้รู้ว่าฝนกำลังจะตกและไม่ถึงนาทีเม็ดฝนเม็ดใหญ่ ๆ ก็ร่วงเปาะเปะลงบนหลังคาและอีกไม่กี่วินาทีต่อมาก็เทกระหน่ำแบบไม่ลืมหูลืมตายิ่งไปกว่านั้นฟ้ายังแลบแป๊บส่งเสียงเปรี้ยงตามมา

อรอินทุ์กระโดดเข้าหาเตียงดึงผ้าห่มคลุมทั้งตัว หล่อนไม่สนใจชายหนุ่มที่ลุกขึ้นนั่งบนเตียงที่หล่อนโดดขึ้นมาคลุมโปงแล้ว หล่อนกลัวฟ้า กลัวมาตั้งแต่เล็กๆ จนถึงทุกวันนี้ก็ยังกลัว ไชยวัฒน์มองแล้วหัวเราะพอใจ

“คุณกลัวฟ้ามากขนาดนี้เชียวเหรอ”

เสียงเขาถามแข่งกับฝน หล่อนตอบอู้อี้ออกมาจากผ้าห่ม

“เออ แล้วทำไม”

“พูดจาไม่เพราะเลยนะคุณ”

“ไม่เพราะก็อย่ามาฟัง กลับไปได้แล้ว”

“จะให้ไปได้ยังไงคุณ ฝนตกหนักออกอย่างนี้ ท่าทางจะตกนานเสียด้วยสิ”