บทที่ 2 อรอินทุ์

“ถ้าอย่างนั้นอินทุ์ขอพักบ้านหลังนี้ค่ะ ค่าเช่าเท่าไหร่คะ อินทุ์จอง 1 อาทิตย์ค่ะ”

“พักเป็นอาทิตย์เลยเหรอคะ”

“ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นพี่ลดให้เป็นพิเศษค่ะ”

“ถ้าลดพิเศษก็ต้อง 50 เปอร์เซ็นต์สิคะ”

อรอินทุ์หัวเราะก่อนกัลยาหัวเราะตาม สองสาวรู้สึกถูกชะตากันอย่างบอกไม่ถูก อรอินทุ์คุยกับกัลยาระหว่างที่รอจ่ายค่าที่พัก

“พี่ชื่ออะไรคะ ทำงานที่นี่นานหรือยัง”

“พี่เหรอคะ ชื่อกัลยาค่ะ เรียกพี่กัลคำเดียวก็ได้นะคะ พี่ทำงานที่นี่ตั้งแต่รีสอร์ทเปิดค่ะ แล้วน้องล่ะคะ”

“นี่เลยค่ะพี่ อรอินทุ์ คนน่ารักที่สุดค่ะ”

หญิงสาวยื่นบัตรประชาชนให้กัลยาดูแล้วหัวเราะกับคำพูดของตัวเอง กัลยาพลอยหัวเราะไปด้วย และแอบชื่นชอบอรอินทุ์อยู่เงียบ ๆ อยากให้พี่ชายของหล่อนเจอกับหญิงสาวคนนี้จังเลย

อยากให้พี่ชายที่เคร่งขรึมอยู่ตลอดเวลาเจอคนยิ้มง่าย อารมณ์ดีอย่างอรอินทุ์มากกว่าคนอารมณ์ร้อนเอาแต่ใจอย่างรังสิมา ลูกสาวนักธุรกิจเหล็กเส้นที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้

“คุณอินทุ์เป็นคนน่ารักจริง ๆ ค่ะ พี่เห็นด้วย”

“อย่าเรียกคุณเลยค่ะ เรียกอินทุ์คำเดียวก็พอ ทีนี้พี่กัลบอกอินทุ์มาว่าจะต้องเดินไปบ้านพักกี่กิโลฯ”

“ 700 เมตรเองค่ะ แต่พี่ว่าอินทุ์นั่งรออยู่ที่นี่สักครู่เผื่อพี่ตรีกับพี่หลองกลับมาจะได้ให้ไปส่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะอินทุ์เดินไปเองดีกว่าชมนกชมไม้ไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็ถึง มีต้นไม้ร่มรื่นตลอดทางอย่างนี้ไม่ไกลหรอกค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นนั่งคุยกับพี่อีกสักครู่ก่อนนะคะ ให้แม่บ้านทำความสะอาดก่อน”

“แม่บ้านไปยังไงคะเดินไปหรือเปล่า”

“แม่บ้านอยู่ใกล้บ้านใหญ่ค่ะ ขี่จักรยานมาแป๊บเดียวค่ะ”

“อ้าว.แล้วที่นี่ไม่มีจักรยานเหรอคะ”

“ไม่มีหรอกจ้ะ มีแต่ม้า”

“ม้าเหรอคะ”

“จ้ะ”

กัลยายิ้มรับคำถามของหญิงสาวและท่าทางที่ดูตื่นเต้นของหล่อนทำให้กัลยาพอจะรู้ว่าอรอินทุ์ยังไม่เคยเห็นม้าและถ้าได้เห็นคงตื่นมากกว่านี้เป็น 10 เท่าทีเดียว

“ที่นี่หัดให้ขี่ม้าบ้างหรือเปล่าคะ”

“ไม่หรอกค่ะ กลัวแขกเป็นอันตราย เพราะม้าที่ฟาร์มหัดไว้ไม่กี่ตัว ส่วนมากเราจะใช้กันเองมากกว่า”

“แต่ถ้าแขกยอมเป็นอันตรายเพราะอยากขี่ม้าล่ะคะจะสอนให้มั้ย”

กัลยาหัวเราะแล้วถามอรอินทุ์ทีเล่นทีจริง

“ถามพี่อย่างนี้แสดงว่าอินทุ์อยากขี่ม้าแล้วล่ะสิ”

“ค่ะ..แต่ก็กลัว”

คำท้ายหล่อนทำหน้ากลัว ๆ ไปด้วย กัลยาหัวเราะอีกครั้งแล้วว่า

“ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ เอาไว้พี่จะบอกเจ้าของฟาร์มให้นะคะ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะพี่กัล อินทุ์ก็พูดไปอย่างนั้นเอง”

กัลยายิ้มแล้วหันไปที่โทรศัพท์ หล่อนโทร.บอกให้สมหญิงทำความสะอาดบ้านพักหลังพิเศษแล้วหันมาชวนอรอินทุ์คุยต่อครู่ใหญ่ ๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหล่อนเดินไปรับแล้วเดินกลับมานั่งตรงหน้าอรอินทุ์

“เด็กทำความสะอาดบ้านเรียบร้อยแล้วค่ะ อินทุ์เข้าพักได้แล้วค่ะ”

“ค่ะ ขออาบน้ำให้สบายอารมณ์แล้วก็นอนสักตื่น ค่อยออกเดินเที่ยว”

กัลยายิ้มยื่นกุญแจบ้านพักให้อรอินทุ์แล้วเดินมาส่งถึงทางแยกที่จะเดินไปทางบ้านพัก อรอินทุ์เดินชมนกชมไม้ไปเรื่อย ๆ ต้นไม้ใหญ่ ๆ อากาศร่มรื่นทำให้หล่อนเดินเพลินลืมระยะทางเกือบกิโลเมตรไปเสียสนิทไม่นานนักหล่อนก็ก้าวเข้ามายืนในบ้านหลังเล็กน่าอยู่

“บ้านน่าอยู่จังเลย ขออาบน้ำนอนก่อนเถอะน่ะ”

หล่อนรื้อเสื้อผ้าออกแขวนในตู้เสื้อผ้าอย่างรวดเร็วแล้วโดดเข้าห้องน้ำอาบน้ำอย่างมีความสุข กลับออกมาคว้าเสื้อแขนในตัวมาสวมกางเกงขาสั้นสวมตามแล้วหันไปหาขนมปังที่ซื้อติดกระเป๋ามา

“ขนมปังสองชิ้นน้ำอีกหนึ่งแก้ว แค่นี้ก็นอนได้แล้วเรา”

หล่อนตลบผ้าคลุมเตียงออกแล้วโดดขึ้นเตียงกลิ้งไปกลิ้งมาครู่เดียวก็หลับไป ความเหนื่อยอ่อนที่นั่งรถหลายชั่วโมงและเดินจากออฟฟิศ รีสอร์ทมาถึงบ้านพักหลังนี้ทำให้หญิงสาวหลับสนิทและหลับนานเกิน 2 ชั่วโมง

“พี่ไชยคะ กัลเปิดบ้านหลังเล็กให้แขกพักแล้วนะคะ”

กัลยาโทรศัพท์บอกไชยวัฒน์หลังจากที่ให้กัญแจกับอรอินทุ์และเดินไปส่งหล่อนตรงทางแยกแล้ว

“หลังอื่นเต็มหมดแล้วเหรอ”

“ค่ะ”

“ทำไมไม่บอกให้เขาไปพักรีสอร์ทอื่น พี่ไม่อยากให้ใครพักกัลก็รู้แล้วนี่ยังไง ทำไมไปใจอ่อนให้คนอื่นมาพัก”

“ก็..เอ่อ..เธอไม่ยอมไปพักที่อื่น เธอชอบที่นี่”

เสียงกัลยาอ่อนลงเมื่อพี่ชายเสียงแข็งและติดจะโกรธหล่อนด้วย ไชยวัฒน์เป็นลูกชายลุงของหล่อน ลุงกับป้าเสียไปนานแล้วทิ้งมรดกตกทอดมาถึงลูกชายคนเดียว

ไชยวัฒน์เรียนด้านบริหารและปศุสัตว์จากต่างประเทศ เขาจึงหันเข้ามาทำฟาร์มม้าพันธุ์และดึงหล่อนเข้ามาช่วยด้านบัญชีและเมื่อคิดเปิดรีสอร์ทไชยวัฒน์ไม่มีเวลาดูแลให้หล่อนเข้ามาดูทั้งหมดโดยมีธาตรีและฉลองเข้ามาช่วย ส่วนพรพจน์ซึ่งเป็นอาคนเล็ก ไชยวัฒน์ให้เป็นผู้จัดการฟาร์มช่วยงานเขาอีกคน

“คนที่พักเป็นผู้หญิงเหรอ มากับใคร สามีรึเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นรีบไปบอกให้ย้ายออกเดี๋ยวนี้ พี่ไม่อนุญาต”

“เธอมาคนเดียวค่ะ”

กัลยารีบตอบพี่ชายเพราะกลัวจะอารมณ์เสียมากไปกว่านี้ ไชยวัฒน์เงียบไปครู่หนึ่ง

“ถ้างั้นไม่เป็นไร แค่นี้นะทีหลังห้ามไม่ให้ใครพักทั้งนั้น”

“ค่ะ”

ไชยวัฒน์วางโทรศัพท์แล้วหันมาทำงานของเขาต่อ พรพจน์นั่งมองหน้าหลานชายอยู่นานกว่านาทีจนหลานรู้ตัว