บทที่ 1 อยากเห็นหน้า

อรอินทุ์สะพายเป้เดินมาหยุดยืนมองป้ายชื่อฟาร์มไชยอาชาที่ทำด้วยปีกไม้แผ่นใหญ่แล้วยิ้มกว้างพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก

“เฮ้อ ถึงเสียที วันนี้ฉันจะได้นอนพักให้สบายอารมณ์ที่รีสอร์ทไชยอาชา ฉันจะได้เห็นหน้าเจ้าของฟาร์มกับรีสอร์ทที่ชื่อเดียวกันแล้ว อยากรู้จังว่าจะหล่อเท่เหมือนในทีวีหรือเปล่า”

หญิงสาวเดินยิ้มเข้าไปในรั้วของรีสอร์ทหรือฟาร์มไชยอาชา หล่อนเคยเห็นไชยวัฒน์ในทีวีเมื่อเดือนก่อน เขามาออกรายการสู้เพื่อฝัน เขาเป็นชายหนุ่มในสเป็คของผู้หญิงหลายคนรวมทั้งตัวหล่อนด้วยแต่หล่อนไม่คิดไกลถึงขั้นอยากเป็นแฟนกับเขา เพียงแค่อยากได้เจอตัวจริงเท่านั้นก็พอ สิ่งที่หล่อนต้องการในขณะนี้คือพักผ่อนให้สบายใจแล้วกลับไปทำงานต่อ งานที่น่าเบื่อกว่าจะลาพักร้อนได้ก็ต้องหาเหตุมาอ้างหลายอย่าง

“หัวหน้าคะให้อินทุ์ลาเถอะค่ะ อินทุ์ไม่เคยลาเลยนะคะ ให้พี่แอ๋วทำไปก่อนสิคะ ยังน้องใหม่ที่มาฝึกงานอีก นั่นก็เก่งนะคะหัวหน้า”

“แต่ไม่มีใครเก่งเท่าคุณ”

“หัวหน้าไม่ต้องมายอหรอกค่ะ เพราะยังไงอินทุ์ก็จะลาพักไม่งั้นอินทุ์จะหยุดไปเฉย ๆ ไม่แน่อาจจะลาออกไปเลยก็ได้”

“เอาล่ะ ๆ ผมให้คุณลา แค่อาทิตย์เดียวนะ”

“ค่ะหัวหน้า”

อรอินทุ์รีบเผ่นออกจากห้องผู้จัดการทันทีเพราะถ้าขืนชักช้าอาจไม่ได้ลาถึง 1 อาทิตย์ตามที่ขอเพราะหล่อนเป็นนักประชาสัมพันธ์ที่เก่งพอตัว ผู้จัดการจึงไม่อยากให้หล่อนลาไม่ว่าจะลาพักร้อนหรือลาออก

เขาต้องการบุคลากรมีฝีมือมากกว่าความสวยอย่างเดียว สำหรับอรอินทุ์แล้วหล่อนมีทั้งความสวยและฝีมือจึงเป็นที่รักของผู้พบเห็นและเจ้านาย แอ๋วเดินยิ้มเข้ามายืนขวางอรอินทุ์ไว้เพราะรู้ว่าอรอินทุ์ลาพักร้อนไปเที่ยว

“ยัยอินทุ์หัวหน้าให้ลาได้แล้วเหรอยิ้มหน้าบานเชียวนี่”

“ค่ะ อินทุ์ถึงได้รีบออกมานี่ไงคะกลัวแกเปลี่ยนใจให้ลาแค่ 2 วัน”

สองสาวต่างวัยหัวเราะคิก พอดีสาวหน้าใสเดินยิ้มเข้ามา

“หัวเราะอะไรกันคะพี่แอ๋วพี่อินทุ์”

น้ำทิพย์ก้าวเข้ามายืนข้างอรอินทุ์ หล่อนเพิ่งเข้ามาทำงานและกำลังอยู่ในช่วงทดลองงานหรือฝึกงานนั่นเอง หล่อนอยากทำงานเก่งเหมือนอรอินทุ์จึงเรียนรู้ทุกอย่างที่อรอินทุ์สอน

“หัวเราะเรื่องลาพักร้อนของยัยอินทุ์น่ะสิ ยัยอินทุ์กลัวหัวหน้าไม่ยอมให้ลาพักนานเลยรีบออกมา ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป น้ำกับพี่ต้องทำงานหนักกว่าเดิมอีกเท่าตัวเพราะยัยคนเก่งชิ่งหนีไปเที่ยว”

“แหมพี่แอ๋วไม่ถึงอย่างนั้นหรอกค่ะ อินทุ์ไม่ได้หนีไปไหนแค่ไปพักผ่อนสมองอาทิตย์เดียวเอง ขากลับจะซื้อขนมมาฝากนะอย่าน้อยใจนะคะคุณพี่ น้ำล่ะชอบกินอะไรพี่จะซื้อมาฝาก”

“น้ำกินได้หมดแหละค่ะ พี่อินทุ์ซื้อมาเถอะค่ะไม่ปล่อยให้ของเสียแน่ค่ะ”

“อย่างนี้เขาเรียกว่าตะกละ”

แอ๋วแทรกขึ้นแล้วทั้งสามสาวก็หัวเราะพร้อมกัน อรอินทุ์กลับหอพักจัดเสื้อผ้าลงกระเป๋าออกเดินทางทันทีและขณะนี้หล่อนก็กำลังเดินยิ้มเข้าไปที่ออฟฟิศของรีสอร์ทเพื่อต้องการเข้าพักผ่อนที่รีสอร์ทแห่งนี้

“สวัสดีค่ะ มีบ้านพักว่างบ้างมั้ยคะ”

อรอินท์ยิ้มให้หญิงสาวที่นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ในบ้านไม้ชั้นเดียวที่ตกแต่งเป็นออฟฟิศเล็ก ๆ กัลยาเองก็ยิ้มรับหญิงสาวหน้าตาสดใสที่เดินยิ้มเข้ามาหา

“สวัสดีค่ะ เชิญนั่งก่อนค่ะ”

อรอินทุ์ทำตามที่กัลยาเชื้อเชิญ

“ดื่มน้ำก่อนนะคะ ขอเวลาเช็คห้องพักครู่หนึ่งค่ะ”

กัลยายกน้ำเย็นมาให้อรอินทุ์แล้วเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์เปิดสมุดเช็คห้องพักครู่เดียวก็เดินยิ้มมาที่หญิงสาวที่นั่งรออยู่

“เหลือบ้านพักอยู่หลังเดียวค่ะ นอกนั้นเต็มหมดเลยค่ะ”

“เหลือหลังเดียวเหรอคะ งั้นก็เลือกไม่ได้สิคะ”

“ค่ะ แต่ว่าถ้าคุณไม่ชอบทางรีสอร์ทเราจะพาไปพักที่รีสอร์ทใกล้ๆ นี่ได้ค่ะ”

“ขอดูบ้านก่อนได้มั้ยคะ”

“ได้ค่ะ แต่ว่าต้องเดินไปไกลนะคะ ตอนนี้ไม่มีคนอยู่เลยค่ะ ไม่มีรถว่างเลย”

“เดินไปไกลกี่กิโลฯคะ”

“ไม่ถึงกิโลฯหรอกค่ะ แต่ไม่มีใครไปพัก”

“ทำไมคะ มีผีสิงเหรอคะ”

ท่าทางที่อรอินทุ์ถามออกมาทำให้กัลยาหัวเราะ

“เปล่าหรอกค่ะ เขาไม่อยากเดินไกล เพราะเราไม่มีรถบริการ”

“เหรอคะ แต่คนที่มาพักมีรถมาไม่ใช่เหรอคะ”

“ค่ะ แต่ไกล เพื่อนเลยไม่ไป อีกอย่างบ้านพักหลังนี้ไม่เปิดให้ลูกค้าพัก แต่ถ้าที่นี่เต็มหมดก็จะให้พักค่ะ”

“ทำไมถึงไม่ให้ใครพักล่ะคะ”

“เจ้าของบ้านหวงค่ะ ตอนแรกไม่ยอมให้เปิดบ้านแต่ระยะหลังนี่อนุญาตแล้วค่ะเพราะที่พักเต็มหมด”