ตอนที่ 4

ใช่... แค่ความเป็นเพื่อนเท่านั้นที่เขามอบให้กับหล่อน เพื่อนข้างบ้านคนนี้

“ว่าไง ได้ไหมหอม”

“เอ่อ...”

“นะ ช่วยฉันหน่อยเถอะ คนนี้ฉันจริงจัง”

ปกป้องย้ำชัดเจน และยังคงมองหน้าหล่อนด้วยท่าทางขอร้องอ้อนวอน

“ถ้าเธอช่วยไปขอเบอร์คุณดาวมาให้ฉันได้สำเร็จ ฉันสัญญาว่าจะเลี้ยงไอติมร้านนี้เธอทั้งปีเลย เอาไหม ไอติมร้านโปรดกินฟรีทั้งปีน่ะ”

หล่อนมีสิทธิ์ปฏิเสธได้เหรอ...

ข้าวหอมเต็มไปด้วยความเจ็บช้ำแน่นอก จนน้ำตาซึมซ่อนไม่มิด

“โห นี่ดีใจที่จะได้กินไอติมฟรี ถึงขั้นน้ำตาไหลเลยเหรอ หอม”

ปกป้องหัวเราะขบขัน โดยไม่รู้ว่าหล่อนนั้นกำลังทุกข์ทรมานใจแค่ไหน

“ก็... ใช่...”

“พูดแบบนี้ แสดงว่าเธอตกลงใช่ไหม”

“อืม”

พอจบคำตอบตกลงของหล่อน ปกป้องก็กระโดดดีใจจนตัวลอย จากนั้นก็ดึงร่างของหล่อนเข้าไปกอดแนบอก เขากอดด้วยความรู้สึกฉันท์เพื่อน แต่คนถูกกอดเช่นหล่อน กลับหวั่นไหวรุนแรง

หล่อนรักปกป้อง รักเขา... รักเขาเหลือเกิน แต่คงทำได้แค่แอบรักเท่านั้น

“ปล่อยฉันก่อนสิป้อง มากอดแบบนี้ เดี๋ยวคนอื่นก็เข้าใจผิดหมดหรอก” หล่อนกัดฟันพูดติดตลกกับเพื่อนสนิทที่ตัวเองแอบรัก

“โอเค ฉันลืมตัวไปน่ะ ดีใจไปหน่อย”

ปกป้องยอมปล่อยหล่อนออกจากอ้อมแขน ใบหน้ายังคงเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มตื่นเต้นดีใจ

หล่อนทำได้แค่ยิ้มยินดีกับเพื่อน จากนั้นก็เดินตามปกป้องเข้าไปในร้านไอศกรีม

“กินอะไรสั่งเลยนะ จะกี่ถ้วยก็ได้ไม่อั้น” ปกป้องพูดอย่างใจป้ำ ในขณะที่หล่อนน้ำตาริน

“เอาเหมือนเดิมแหละ”

“กี่ถ้วยดี”

“ถ้วยเดียวก็พอ วันนี้ไม่ค่อยหิวน่ะ”

แล้วปกป้องก็หันไปสั่งไอศกรีมให้กับหล่อน จากนั้นก็ชวนหล่อนคุยเรื่องราวของอิงดาวยาวเหยียด พร้อมกับบรรยายความรู้สึกของตัวเองว่าตกหลุมรักดาวมหาวิทยาลัยคนนี้มากแค่ไหน

หล่อนทำได้แค่นั่งรับฟังและปั้นยิ้ม ลิ้นไม่รับรู้รสชาติของไอศกรีมเลย

ข้าวหอมกัดฟันเดินเข้ามาหยุดข้างๆ กลุ่มเพื่อนของอิงดาว เพื่อมาขอเบอร์โทรศัพท์ และไลน์ให้กับปกป้องอย่างที่รับปากเอาไว้

เพื่อนของอิงดาวที่หันมาเห็นหล่อน ทำหน้าตาแปลกใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงดัง

“เพื่อนใครวะ”

ทุกคนหันมามองหล่อนเป็นตาเดียวกัน มองด้วยสายดูแคลน คงเพราะหล่อนแต่งตัวเฉิ่มเชย ซึ่งแตกต่างจากนักศึกษาสาวๆ พวกนี้นั่นเอง

“ไม่ใช่ฉันนะจ๊ะ ฉันไม่มีเพื่อนแต่งตัวเหมือนป้าแบบนี้หรอก”

“ฉันก็ไม่ใช่นะ ฉันไม่คบเพื่อนจนๆ หรือว่าเพื่อนแกวะนังดาว”

อิงดาวผู้มีหน้าตาสะสวยราวกับนางฟ้ามองหล่อนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะยิ้มหยัน

“ผู้ดีอย่างฉัน คงไม่ลดตัวไปคบหากับยายหน้าปลวกนี้หรอก”

แล้วคนทั้งกลุ่มก็หัวเราะเยาะหล่อน มองหล่อนราวกับตัวตลก

ข้าวหอมน้ำตาเล็ดด้วยความอับอาย อยากจะวิ่งหนีออกมาให้พ้นๆ แต่ความต้องการของปกป้องก็ยังดังก้องอยู่ในหัว

‘ทำเพื่อฉันหน่อยนะ ฉันอยากได้เบอร์ของคุณดาวจริงๆ’

หล่อนไม่มีทางเลือก ใช่... หล่อนไม่เคยมีทางเลือกเลยตั้งแต่ปล่อยตัวปล่อยใจให้รักปกป้อง

“เออ... ฉันไม่ได้เป็นเพื่อนของใครหรอกค่ะ”

ในที่สุดหล่อนก็กัดฟันพูดออกไป และก็ทำให้เสียงหัวเราะของคนพวกนั้นหยุดลง

“แล้วเธอมายืนทำอะไรตรงนี้ หรือว่าจะมามองความสวยของฉัน” อิงดาวพูดขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง

“ฉัน...”

ข้าวหอมอึกอัก ก่อนจะกัดฟันพูดออกไปจนจบประโยค

“ฉันมาขอเบอร์ของคุณอิงดาวให้กับ... เพื่อนของฉันน่ะค่ะ”

จบคำพูดของหล่อน กลุ่มสาวๆ ที่หน้าตาสะสวยแต่งตัวเลิศหรูไฮโซพวกนั้นก็หัวเราะกันขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับมองหล่อนอย่างดูถูก

“เพื่อนเธอเป็นลูกนายกฯ หรือเปล่า”

“ไม่... ไม่ใช่ค่ะ”

“งั้นก็กลับไปบอกเพื่อนเธอนะว่าให้ตักน้ำใส่กะโหลก แล้วเอามาชะโงกดูเงาตัวเองซะ” อิงดาวพูดขึ้นอย่างดูถูก “จะมีจีบดาวมหา’ลัยอย่างฉัน ถ้าเงินไม่ถึง อย่ามา กลับไปซะ”

“เอ่อ แต่ว่า...”

“กลับไปบอกเพื่อนเธอตามนี้ และบอกให้เจียมตัวด้วย” อิงดาวยังคงพูดอย่างทระนงในความสวยของตัวเอง “อย่าสะเออะมายุ่งกับนางฟ้าอย่างฉันอีก”

“นั่นสิเนอะ ไม่เจียมกะลาหัวเลย”

เพื่อนคนหนึ่งของอิงดาวเสริมขึ้น ด้วยน้ำเสียงเหยียดหยามไม่ต่างกัน

“ตะ แต่เพื่อนของฉันเป็นคนดีนะคะ คน... ที่คุณเดินชนเมื่อวานยังไงล่ะ”

อิงดาวนิ่งไปสักพักก็เบิกตาโต และมองหล่อนด้วยสายตาเหยียดๆ

“นี่อย่าบอกนะว่าเธอเป็นเพื่อนของคุณป้องน่ะ”

“ชะ... ใช่ค่ะ”

“ตายแล้ว นี่คุณป้องคบเพื่อนไร้รสนิยมอย่างเธอได้ยังไงกันเนี่ย”

ทั้งคำพูดและสายตาที่มองมาของอิงดาวและกลุ่มเพื่อนแสนจะดูแคลนหล่อน แต่หล่อนก็จำต้องอดทนเอาไว้ ในเมื่อรับปากกับปกป้องเอาไว้ ก็ต้องทำให้สำเร็จ

“คุณอิงดาว... พอจะให้เบอร์โทรกับฉันได้ไหมคะ”

“ใครวะแก คุณป้องอะไรเนี่ย” เพื่อนของอิงดาวถามขึ้นอย่างสงสัย

“ยังไม่รู้จักมากเลยนังผึ้ง แต่หล่อมากกก กอไก่ล้านตัวเลยล่ะ” อิงดาวพูดออกมาตาเป็นประกาย

“แล้วรวยไหมนังดาว”

“ไม่รู้สิ ยังไม่ได้สืบ” อิงดาวตอบตามจริง ก่อนจะหันมาหาข้าวหอม

“แล้วทำไมคุณป้องไม่มาขอเบอร์ฉันเอง”