ตอนที่ 5

“ป้อง... ป้องคงไม่กล้าน่ะค่ะ” ข้าวหอมตอบตะกุกตะกัก

อิงดาวมองเลยไปทางด้านหลังของของข้าวหอม ซึ่งไกลออกไปพอสมควรก็เห็นว่าปกป้องกำลังแอบดูอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ หล่อนอมยิ้ม

“ก็ได้” อิงดาวตอบ

“เฮ้ย นังดาว แล้วพี่เคน พี่พจน์ แล้วก็พี่ๆ ทั้งหลายของแกล่ะ จะเอาไปไว้ไหน”

“พวกนั้นก็แค่คุยๆ ไม่ได้คิดจะจริงจังสักหน่อย แต่คุณป้องนี่... หล๊อหล่อ หล่อจนฉันอยากได้ว่ะ”

พวกสาวๆ ปากแดงคุยกันอย่างสนุกสนาน ในขณะที่หล่อนทำได้แค่ยืนขาสั่นรอคอย

“งั้นก็ให้ไปสิ แล้วก็สืบมาด้วยนะว่าบ้านรวยไหม” เพื่อนในกลุ่มของอิงดาวเสนอความคิดเห็น

“แน่นอน ถ้าหล่อด้วยรวยด้วย เชื่อเถอะว่านังดาวจับไม่ปล่อยแน่”

คนพวกนั้นหัวเราะคิกคัก ในขณะที่หล่อนภาวนาให้ปกป้องตามเกมของผู้หญิงพวกนี้ทัน

“เตรียมจดเบอร์สิยะ ยืนเซ่ออยู่ได้”

“เอ่อ ค่ะ”

ข้าวหอมรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาเพื่อเตรียมพร้อมบันทึกเบอร์ของอิงดาว

“098-6754003” อิงดาวพูดเร็วๆ ก่อนจะถาม “ทันไหมยะหล่อน”

“ทันค่ะ 098-6754003”

“ถูกต้อง”

อิงดาวอมยิ้ม ขณะมองเลยไปยังต้นไม้ใหญ่ที่ปกป้องแอบอยู่ตลอดเวลา

“เธอเอาเบอร์ของฉันไปให้คุณป้องได้แล้ว และก็ฝากบอกเขาว่า ให้โทรหาฉันเย็นนี้ด้วย”

“เออ... ค่ะ”

ข้าวหอมหมุนตัวเดินจากมา แต่ระหว่างนั้นก็ยังได้ยินคำสนทนาของคนพวกนั้นเข้ามาในหู

“นังดาววววว นี่แกจะหลอกหนุ่มเพิ่มอีกคนแล้วเหรอ”

“บ้า หลอกอะไรกัน คนนี้ฉันจริงจัง”

“แหม ฉันก็เห็นหล่อนบอกว่าจริงจัง จริงใจกับผู้ชายทุกคนที่เข้ามานั่นแหละ นังดาวไวไฟ”

“มันก็มีจริงใจน้อย จริงใจมากไงยะ แต่คนนี้ถ้าฉันสืบแล้วว่าบ้านรวย กระเป๋าหนัก ใจป๋า พร้อมเปย์ รับรองว่าฉันจริงใจม๊ากมากแน่นวลลล”

อิงดาวหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข ในขณะที่คนได้ยินอย่างข้าวหอมเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเพื่อน แต่หล่อนคงเตือนอะไรไม่ได้ เพราะตอนนี้ปกป้องกำลังคลั่งอิงดาวมาก

ปกป้องกระโดดออกมาจากหลังต้นไม้ เมื่อเห็นข้าวหอมเดินกลับมา พร้อมกับละล่ำละลักถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสุดควบคุม

“ได้ไหม หอม...”

“ดะ... ได้สิ”

“เฮ้ยยย จริงอ่ะ ดีใจจังว่ะ”

ปกป้องกระโดดตัวลอย และก็ไม่ลืมกอดร่างของข้าวหอมด้วย จนหญิงสาวต้องบอกให้แสดงความดีใจทั้งน้ำตา

“ป้อง... คนอื่นมองหมดแล้ว”

“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย คนมันดีใจนี่”

ในเมื่อเพื่อนดีใจ เพื่อนมีความสุข หล่อนก็จำต้องมีความสุขร่วมด้วย

“นี่เบอร์ของคุณอิงดาว”

“ไหนๆ ดูสิ...”

ปกป้องดึงโทรศัพท์มือถือออกไปจากมือของหล่อน และจัดการเอาโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดของตนเองมากดบันทึกเบอร์ของอิงดาว

“ขอบใจนะหอม”

เขายื่นโทรศัพท์มือถือคืนให้กับหล่อน ใบหน้าหล่อจัดยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มดีใจ

“ไม่เป็นไรหรอก ก็นายสัญญาว่าจะเลี้ยงไอติมฉันทั้งปีนี่” หล่อนฝืนยิ้ม แต่ดวงตาเศร้าหมองยิ่งนัก

“ฉันจะเลี้ยงไอติมเธอไปทั้งชาติเลย หากว่าฉันได้แต่งงานกับคุณดาว”

หล่อนเผลอตัวช้อนตามองหน้าปกป้อง มองเขาด้วยความตกใจ เพราะคาดไม่ถึงว่าเพื่อนรักจะคิดการณ์ไกลไปได้ขนาดนี้

“นาย... จริงจังขนาดนั้นเลยเหรอป้อง”

“อืม ฉันมั่นใจว่าฉันรักคุณดาว...”

“แต่... นายยังไม่ได้คุยกับเธอเลยนะ แค่เห็นกันเอง ฉันว่านายควรจะศึกษาดูใจกันไปก่อน อย่าเพิ่งคิดไปไกลขนาดนั้นเลย”

หล่อนเตือนด้วยความหวังดี แต่เพื่อนสนิทแย้งอย่างไม่เห็นด้วย

“แกเคยได้ยินคำนี้ไหม ‘รักแรกพบ’ น่ะ”

เคยสิ...

หล่อนตอบตัวเองในใจ แต่ภายนอกกลับต้องปฏิเสธคนถามด้วยการส่ายหน้าไปมา

“ก็เพราะเธอไม่เคยมีความรักยังไงล่ะ ถึงไม่รู้จักคำนี้ แต่สักวัน ถ้าเธอเจอคนของตัวเอง แค่สบตากัน เธอก็จะรู้ว่าคนนี้แหละใช่”

ปกป้องพูดยาวเหยียด ในขณะที่หล่อนฟังไม่รู้เรื่อง เพราะสองหูอื้ออึ้งไปหมด

“หอม... หอม ฟังฉันอยู่หรือเปล่าเนี่ย”

“เอ่อ... ว่าอะไรนะป้อง”

หล่อนเห็นปกป้องถอนใจออกมาแรงๆ

“ใจลอยขนาดนี้ คิดถึงใครเนี่ย”

“ปะ เปล่าคิดถึงใครนะ”

หล่อนส่ายหน้าปฏิเสธ สองขาอ่อนแรงจนแทบจะล้ม แต่ก็ต้องกัดฟันอดทนเอาไว้

“เดี๋ยวนี้ เธอใจลอยบ่อยนะหอม หรือว่าแอบรักใครเข้าแล้วล่ะ”

“เอ่อ... ไม่... ไม่มี๊” หล่อนปฏิเสธเสียงสูง เมื่อถูกปกป้องพูดแทงใจดำ

“นั่นแน่ เสียงสูงแบบนี้ แสดงว่ากำลังโกหก ไหนบอกมาสิดีๆ ว่าแอบชอบใคร”

“ไม่มีจริงๆ ป้อง”

“ไม่เชื่อ บอกมาซะดีๆ ว่าชอบใครอยู่ หรือว่าลืมกฎเหล็กของการเป็นเพื่อนของพวกเราแล้วล่ะ”

‘ห้ามโกหก’

นี่คือกฎข้อเดียวระหว่างหล่อนกับปกป้อง แต่หล่อนจะบอกออกไปได้ยังไงกันล่ะ ว่าหล่อนแอบรักเขาน่ะ มันเป็นไปไม่ได้ หากพูดออกไป แม้แต่ความเป็นเพื่อน ปกป้องก็คงไม่เหลือให้หล่อน

“ฉัน... ไม่ได้ลืมสักหน่อย แต่มันไม่มีอะไรจริงๆ นะป้อง ฉันไม่ได้แอบรักใคร... จริงๆ”

หล่อนพยายามปฏิเสธ และพยายามหลบตาปกป้อง แต่เขาก็ก้มหน้าตามติดพยายามจะคาดคั้นหล่อนด้วยสายตาอย่างเอาเป็นเอาตาย จนหล่อนต้องถอยหลังหนีแทน

“ไม่เชื่อหรอก”

ปกป้องยังยืนกรานคำเดิม และทำหน้าครุ่นคิด

“หรือว่าจะเป็นรุ่นพี่คณะสถาปัตย์คนนั้นล่ะ ชื่ออะไรนะ...”

ปกป้องพยายามนึกแต่นึกไม่ออก หล่อนจึงต่อให้เพราะจำได้

“พี่แดน”

“ใช่ ๆ คนนั้นแหละ หล่อด้วย ขาวๆ สูงๆ สเป็คเธอเลยนี่น่า หอม”

“ไม่ใช่สักหน่อย”