บทที่ 4

"ใครโอนเงินเข้ามาในบัญชีหกสิบบาท..โอนผิดหรือเปล่า..หกสิบบาทเอาไปทำอะไรได้" มันคือเสียงของผู้ชายมีอายุคนหนึ่ง

แต่ผู้ชายอีกคนที่อยู่ไม่ไกลกันนักถึงกับกระตุกยิ้มที่มุมปาก เมื่อรู้ว่าเงินหกสิบบาทนั้นถูกโอนเข้ามาบัญชีที่เคยให้ผู้หญิงคนหนึ่งไว้

@มหาวิทยาลัยชื่อดัง

"ขอบใจนะที่โอนเงินให้..เอานี่" ช่อชบาพูดพร้อมกับยื่นเงินหกสิบบาทให้กับดาริน เพราะเธอวานให้เพื่อนเป็นคนโอนให้

"ไหนแกบอกว่าจะโอนพรุ่งนี้ไง"

"ฉันไม่สบายใจ โอนให้มันเสร็จ ๆ ไป"

"แล้วแกมีเงินกินข้าวไหมล่ะ เก็บไว้กินข้าวก่อนก็ได้"

"มี..ฉันยังมีเหรียญติดมาด้วย" เฟรนช์ฟรายส์ ชาบู เอ็มเค ช่อชบาไม่รู้จักหรอก ถึงรู้จักเธอก็ไม่เคยสัมผัส ตั้งแต่เกิดมาหญิงสาวจำเป็นต้องได้ประหยัดช่วยแม่และยาย ทำอะไรได้เธอก็รีบทำ

บางวันไม่ได้กินข้าวเที่ยงก็มี เพราะต้องเก็บเงินไว้เป็นค่ารถเมล์กลับบ้าน แต่โชคดีอย่างหนึ่งคือเธอเป็นคนหน้าตาดีผิวขาว เครื่องสำอางก็เลยไม่จำเป็นต้องใช้

ที่ทุกคนให้ฉายาว่าชบาแก้ว ไม่ใช่เพราะหุ่นอวบอ้วนเหมือนช้าง แต่เพราะเธอปล่อยเนื้อปล่อยตัว ไม่แต่งเติมเหมือนเพื่อนคนอื่น

"ข้าวใหม่ปลามันเป็นยังไงบ้างจ๊ะ ทำไมไม่ไปฮันนีมูนกันก่อน" มันคือเสียงเพื่อนที่อยู่ในชั้นเรียน พูดเพื่อประชดใครบางคน

"เรื่องนั้นยังไงก็ไม่พลาดจ้า เราจะไปฮันนีมูนกันที่ยุโรป..ใช่ไหมคะวัลลภ" นิสารีบหันไปควงแขนวัลลภไว้

"ตามใจนิสาเลยจ้า" วัลลภพูดกับนิสาแต่สายตากลับมองไปที่..

"นายมองอะไรวัลลภ!! อย่าให้นิสาเห็นนะว่ามองมันอีก" นิสาหยิกแขนสามีเพื่อเรียกสติให้หันกลับมาหาตัวเอง

ที่จริงนิสากับวัลลภไม่จำเป็นต้องรีบแต่งงานกันขนาดนี้ แต่เพราะนิสาอยากจะเหยียบหน้าช่อชบามากกว่า

..หลายวันต่อมา..

"วันนี้มีรุ่นพี่ที่เคยดรอปเรียนไว้จะกลับมาเรียนให้จบ..เข้ามาจ้า" พอจบคำพูดกับนักศึกษาที่นั่งอยู่ในห้อง อาจารย์ก็ได้หันไปที่ประตู เพื่อ อนุญาตให้นักศึกษาที่แนะนำไปเมื่อสักครู่ได้เข้ามา

"หน้าคุ้น ๆ"

พอเขาก้าวเดินเข้ามาในชั้นเรียน เพื่อน ๆ ที่นั่งอยู่ต่างก็มองหน้ากัน