บทที่ 5

"แกว่าคุ้นหน้าไหมวะ" ดารินเห็นว่าผู้ชายคนนี้หน้าตาคุ้นมาก รีบหันมากระซิบถามช่อชบาที่นั่งอยู่ด้านข้างอย่างไว

"มันไม่ใช่แค่คุ้นแล้วนะ..ฉันว่าใช่เลยแหละ" ช่อชบาถึงกับหายใจไม่ทั่วท้อง ทำไมโลกมันกลมขนาดนี้ ดรอปไว้กี่ปีแล้วเพิ่งจะมาเรียนตอนที่เธอใกล้จะจบเนี่ยนะ

"ตายห่าแล้วชบา..จะเอายังไงต่อดี..ความได้แตกแน่" ทั้งสองกระซิบกระซาบคุยกัน

"แนะนำตัวเลยจ้า" อาจารย์พูดกับผู้ชายที่เพิ่งจะเดินเข้ามา

"..สวัสดีครับน้อง ๆ ผมชื่อธนูครับ" สายตาหล่อคมมองกวาดไปทั่วห้องแล้วมาหยุดอยู่ที่ผู้หญิงคนหนึ่ง..

"ธนู..อยากถูกยิงกรี๊ดดด" ผู้หญิงหลายคนเริ่มจะรัวกำปั้นใส่เพื่อนที่นั่งอยู่ด้านข้าง เพราะความเขินอายในความหล่อของเขา

"อาจารย์ว่าธนูเข้าไปหาที่นั่งได้แล้วจ๊ะ"

"ครับ" ชายหนุ่มเดินตรงเข้ามานั่งด้านหลังของช่อชบาเหมือนจงใจ ทั้ง ๆ ที่โต๊ะก็ว่างอีกหลายตัว

"สวัสดีค่ะคุณเจ้าของโรงแรม" และคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลก็คือคู่ข้าวใหม่ปลามัน จังหวะนี้เหมาะมากที่จะทำให้ช่อชบาหน้าแตก เพราะถ้าผู้ชายคนนี้เป็นเจ้าของโรงแรมจริง ทำไมต้องได้ดรอปเรียน เพราะส่วนมากคนที่ออกกลางคันก็อ้างว่าดรอปเรียน..แต่ที่จริงคือไม่มีเงินเรียนต่อ

ตอนนี้หน้าของช่อชบาเหลือแค่สองนิ้ว ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองใครเลยด้วยซ้ำ

"สวัสดีครับ ถ้าผมจำไม่ผิดคุณก็คือเจ้าสาวในคืนนั้นใช่ไหมครับ"

"ความจำแม่นดีจังเลยค่ะ..หวังว่าคุณคงจะจำเมีย..เอ่อ..คนที่แนะนำคุณให้พวกเรารู้จักในคืนนั้นได้ด้วยนะคะ" นิสาพูดพร้อมกับปรายสายตาไปที่ช่อชบา มุมปากกระตุกยิ้มแบบผู้มีชัย

"จำได้สิครับ" ใบหน้าของชายหนุ่มไม่มีรอยยิ้มเลย แต่สายตาของเขามองไปที่หญิงสาว..

สามชั่วโมงผ่านไป..

ช่อชบาไม่เป็นอันเรียนเลย เพราะมัวแต่กังวลเรื่องนี้

"ไปกินข้าวกันดีกว่าเที่ยงแล้ว"

"แกไปกินเถอะฉันไม่หิว"

"แกอย่าคิดอะไรมากเลยเขาคงไม่ขายหน้าแกหรอก"

"ใครขายหน้าใครเหรอ" มยุรีเพื่อนรักของนิสา เรื่องสอใส่เกือก..สอดรู้สอดเห็น ต้องยกให้เธอคนนี้

"หูดีจังเลยนะ"

"ไม่จำเป็นต้องหูดีหรอกฉันนั่งอยู่ตรงนี้ก็ยังได้ยินเลย" คนที่ช่วยเพื่อนก็คือนิสา แต่ที่จริงนิสาไม่ได้ยินหรอก เพราะดารินไม่ได้พูดแรงขนาดนั้น

ป๊อก! ป๊อก!! เสียงนิ้วเรียวงามได้รูปเคาะลงที่โต๊ะช่อชบา เพื่อเรียกให้คนที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมามอง

"เมื่อไหร่จะลุก ผมหิวข้าวแล้วนะ"

ประโยคเดียวที่ชายหนุ่มพูดออกมา มันทำให้เพื่อนที่นั่งอยู่ในห้องต่างก็มองหน้ากัน ที่ทุกคนยังไม่ลุกออกจากห้อง เพราะอยากจะเห็นช่อชบาหน้าแตก ยังไงนิสาคงไม่ปล่อยให้เธอลอยนวลอยู่แล้ว

"....." ช่อชบาเงยหน้าขึ้นมองทันทีที่รู้ว่าคนเคาะเป็นใคร..ตกลงเขาจะมาไม้ไหนกันแน่?

หญิงสาวยังไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านี้ ก็ถูก มือหนาคว้าแขนให้เดินตามออกมาจากห้องเรียนก่อน

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!" ช่อชบารีบแกะมือเขาออก ด้วยหน้าตาที่ตื่นกลัวเมื่อถูกสัมผัส

"หึ" และมันก็ทำให้วัลลภนึกขำกับท่าทางที่ช่อชบาทำกับผู้ชายที่เธอบอกว่าเป็นสามี..เพราะเธอก็ทำแบบนี้กับเขาเหมือนกัน

วัลลภไม่เชื่อเลยว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นสามีของช่อชบา เพราะเขารู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้เป็นโรคกลัว...