ตอนที่ 3 ผู้ปกครองเจ้าเผด็จการ

ผู้ปกครองเจ้าเผด็จการ

รุ่งเช้า

“วันนี้ไปมหาลัยยังไง แล้วชีโน่ละ” ร่างสูงที่นั่งจิบกาแฟอยู่ที่ห้องรับแขก ถามขึ้นมาทันที เมื่อเห็นหญิงสาวเดินลงมาจากชั้นบน

“เดียร์ไปรถประจำทางก็ได้ค่ะ” เดียน่าเอ่ยตอบกลับไป

“แล้วชีโน่ล่ะ” ธนาถามขึ้นมา เมื่อยังไม่เห็นลูกชายลงมาจากชั้นบน เพราะนี้ก็สายมากแล้ว

“ที่โรงเรียนมีจัดกิจกรรม คุณโน่ไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ” เดียน่าตอบออกไปตามตรง เพราะเมื่อคืนชีโน่บอกเธอว่า ที่โรงเรียนมีกิจกรรม

“ไปขึ้นรถ ฉันจะไปส่ง” น้ำเสียงที่เรียบนิ่งของธนาเอ่ยบอกหญิงสาว ที่ยืนนิ่งอยู่ตรงทางบันไดของบ้าน

“...” เดียน่า ไม่รู้จะตอบหรือปฏิเสธแบบไหนดี จึงไม่ได้พูดอะไรออกมา

“นาทีกับเวลาไม่ว่าง ไปทำธุระให้ฉันตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่กลับมาเลย” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง เพราะที่คาสิโนมีปัญหา ลูกน้องคนสนิททั้งสองจึงต้องอยู่เคลียร์ เขาเลยต้องกลับมาที่บ้านคนเดียว ในเวลาช่วงเช้ามืด

“เดียร์ว่าคุณธนาก็พักผ่อนเถอะนะคะ ดูท่าทางคุณก็คงจะอดหลับอดนอนมาเหมือนกัน” เดียน่าเอ่ยบอกร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟา อย่างเป็นห่วง เพราะดูหน้าตาไม่ค่อยสดชื่นเลย

“ฉันบอกให้ไปขึ้นรถ ก็ทำตามที่ฉันบอก ก่อนที่ฉันจะโมโหไปมากกว่านี้” ธนาเอ่ยเสียงเข้ม พร้อมจ้องมองขู่หญิงสาวขึ้นมา พร้อมกับลุกขึ้นเดินนำหน้าหญิงสาวไปที่รถทันที

“...” เดียน่าที่ไม่อาจปฏิเสธได้ จึงจำใจเดินตามร่างสูงไปแบบเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพราะกลัวจะทำให้ร่างสูงไม่พอใจ

“จะทำอะไร...ฉันไม่ใช่คนขับรถของเธอน่ะ มานั่งข้างหน้า” เสียงเข้มพูดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นหญิงสาวเดินไปที่ประตูหลังของรถ กำลังจะเปิดประตูรถออก

“...” เดียน่าจึงต้องเดินมาเปิดประทางฝั่งตรงข้ามกับคนขับแทน และขึ้นรถไปอย่างเงียบๆ

“คาดเข็มขัดด้วย...” ธนาเอ่ยบอก เมื่อออกตัวรถแล้วมีเสียงสัญญาเตือนดังขึ้น พร้อมกับจ้องมองไปที่ร่างบาง

“...” หญิงสาวทำตามที่ร่างสูงบอก โดยที่ไม่กล้าพูดและสบตากลับ แล้วก็นั่งอยู่แบบเงียบๆตลอดทาง

“แล้วกระโปรงก็หัดใส่ตัวที่มันยาวๆ กว่านี้หน่อย นั่งลงทีเดียวเห็นไปถึงไหนต่อไหนหมดแล้ว เธออย่าลืมน่ะว่าตัวเองยังอยู่ในความดูแลของฉันดู” ธนามองไปที่ต้นขาของหญิงสาว พร้อมกับพูดขึ้นมาทันที เพราะกระโปรงที่หญิงสาวใส่อยู่ตอนนี้ เวลานั่งแล้วเลิกขึ้นสูงมาก

“...” เดียน่าได้แต่พยายามดึงลงมา

“มีปากก็หัดพูดออกมาบ้างก็ได้ กลัวดอกพิกุลล่วงหรือยังไง” ธนาได้แต่ส่ายหน้าให้ แล้วเอื้อมมือไปหยิบเสื้อแขนยาวของเขาจากทางด้านหลัง โยนมาปิดที่ขาของหญิงสาวไว้ แล้วพูดขึ้น

“เดียร์ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรค่ะ” เดียน่าพูดโต้ตอบเพียงแค่ประโยคสั้นๆ และก็นั่งเงียบไปตลอดทาง

กริ่ง กริ่ง กริ่ง

“โทรศัพท์ฉันดัง ในกระเป๋ากางเกงล้วงให้หน่อย” ร่างสูงเอ่ยบอกหญิงสาว เมื่อโทรศัพท์มือถือของเขาที่ยังคงอยู่ในกระเป่ากางเกงที่ใส่อยู่ตอนนี้ดังขึ้นมา

“ห๊ะ...” เดียน่าเลิกคิ้วขึ้นมา อย่างนึกไม่ถึงว่าร่างสูงจะกล้าใช้เธอล้วงกระเป๋ากางเกงให้

“ฉันขับรถอยู่ไม่เห็นหรือไง” ธนาพูดขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังคงนิ่ง ไม่ยอมทำตามที่เขาบอก

“คือ...” เดียน่าไม่รู้จะทำอย่างไร เริ่มจะหาเหตุผลมาอ้าง

“เร็วเข้าเดี๋ยวสายหลุดไปก่อน” ธนาเอ่ยย้ำขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อหญิงสาวไม่ยอมทำตาม

“คุณ...” หญิงสาวจึงยอมทำตามล้วงเข้าไปตามที่ธนาบอก แต่ก็ต้องตกใจ ตาลุกวาวขึ้นมาเมื่อสัมผัสถึงอะไรบางอย่าง

ร่างสูงไม่ได้สนใจ ในสิ่งที่หญิงสาวเจอ สายตากลับจ้องมองแต่เส้นทางบนท้องถนนอยู่ตลอดเวลา ไม่ได้สนใจคนที่มาด้วยเลยแม้แต่น้อย

“ใครโทรมา” ธนาถามขึ้น เมื่อหญิงสาวล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาได้แล้ว

“พี่นาทีค่ะ” เดียน่าเอ่ยตอบ พร้อมกับหันจอไปทางร่างสูงที่ขับรถอยู่

“กดรับที” ร่างสูงเอ่ยบอกอีกครั้ง

[นายครับ...เราจับตัวคนก่อเหตุได้แล้วครับ นายจะมาจัดการเองไหม] ทันทีที่เดียน่ากดรับเสียงปลายสายดังขึ้นมาทันที ซึ่งก็คือเป็นนาที ลูกน้องคนสนิทของเขานั้นเอง

“อื้ม...เดี๋ยวกูไป แค่นี้แหล่ะ ขับรถอยู่” ธนาเอ่ยรับเพียงสั้นๆ แล้วรีบเร่งความเร็วเครื่องยนต์เพิ่มขึ้นทันที โดยไม่ได้สนใจเลยว่าหญิงสาวจะต้องไปมหาวิทยาลัย

“เดี๋ยวคุณ...จะไปไหน นี้มันไม่ใช่ทางไปมหาลัยนี้” เดียน่าค้านขึ้นมาทันที เมื่อธนาไม่ได้ขับไปทางที่ต้องไปมหาวิทยาลัยเลย

“ตอนนี้ฉันมีธุระด่วน หยุดเรียนไปก่อนวันหนึ่งก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันเคลียร์กับอาจารย์ให้เอง” ธนาเอ่ยบอกออกมา อย่างตีมึนไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร และยังคงสนใจกันเส้นทางที่ตอนนี้รถเริ่มแน่นหนามากขึ้น

“...” หญิงสาวไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่จำยอมและนั่งอยู่เงียบๆ

คาสิโน

“รอฉันอยู่ในรถ ห้ามลงมาข้างนอกมันอันตราย แล้วถ้ามีใครมาเรียกหรือเคาะ ก็ห้ามเปิดเด็ดขาดนอกจากฉันคนเดียวเท่านั้น เดี๋ยวฉันมา” ร่างสูงออกคำสั่งทันที ที่รถขับมาถึงคาสิโนของเขา

เพราะเมื่อคืนดันเกิดเรื่องขึ้นมา มีคนคิดจะลอบวางเพลิง แต่ลูกน้องกลับรู้ตัวเข้าเสียก่อน จึงไม่ได้มีอะไรเสียหาย และคนร้ายก็หลบหนีออกไปได้เสียก่อน จนตอนนี้พึ่งตามตัวกลับมาได้

“จะเอายังไงดีครับนาย มันรับสารภาพแค่ว่าถูกจ้างวานมาอีกทอดหนึ่ง และคนที่จ้างวานก็หลบหนีหายไปแล้วครับ” เวลาถามขึ้น เมื่อเห็นร่างสูงของเจ้านายหนุ่ม เดินเข้ามายังห้องใต้ดิน

“แค่นี้ พวกมึงก็ไม่มีปัญญาจัดการเลยเหรอ ถึงต้องให้ถึงมือกู วันนี้กูไม่สะดวกทำเรื่องพวกนี้ ส่งมันออกไปชายแดน” ธนาต่อว่าลูกน้องทั้งหมดทันที เพราะดูจากสภาพของคนร้ายแล้ว น่าจะเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ที่อาจจะถูกใครจ้างมาอีกที

“แต่นายครับ” นาทีกำลังจะโตแย้ง เพราะรู้สึกแปลกใจที่เจ้าหนุ่มไม่กำจัดคนที่คิดจะหักหลังทิ้ง เพราะปกติเจ้านายหนุ่มจะสั่งเก็บให้หมด ไม่มีใครที่รอดเหลือออกไปได้

“ไม่ได้ยินที่กูสั่งเหรอ” เสียงเข้มของธนาสั่งขึ้นมาอีกครั้ง

“ครับ...แล้วนายจะรีบไปไหนครับ” นาทีรับคำ แล้วถามขึ้นมา เมื่อเจ้านายหนุ่มหันหลัง กำลังจะเดินออกไปจากที่นี่

“กลับบ้าน...ไอ้เวลาไปขับรถด้วย กูอยากพักผ่อน” ธนาเอ่ยบอก พร้อมกับหันไปสั่งกับลูกน้องอีกคน แล้วเดินออกไปทันที

“มานั่งข้างหลัง” ธนาเอ่ยสั่งพร้อมกับดึงมือของหญิงสาวออกมาจากรถให้มานั่งฝั่งด้านหลังแทน

“เสร็จธุระแล้วเหรอค่ะ” เดียน่าถามขึ้น เมื่อเห็นธนาเดินมาเปิดประตูรถฝั่งที่เธอนั่ง

“เข้าไปนั่งด้านใน” เสียงเข้มเอ่ยสั่ง พร้อมกับดันตัวเธอให้เข้าไปในรถทางเบาะหลัง แล้วเจ้าตัวก็เข้าไปนั่งข้างๆด้วย โดยไม่สนใจคำถามของเดียน่าเลยแม้แต่น้อย

“แล้ว...” เดียวน่าไม่ทันที่จะได้เอ่ยถามอะไร เวลาก็เปิดประตูทางฝั่งคนขับเข้ามาในรถพอดี

“อ้าว...น้องเดียร์ก็มาด้วยเหรอครับ แล้ว...” เวลาถามขึ้น เมื่อเข้ามานั่งประจำที่คนขับแล้วเจอกับเดียน่าเข้า

“รีบออกรถได้แล้วจะถามอะไรกันให้มากความ กูง่วง” เสียงเข้มของธนาขัดขึ้นมาเสียก่อน ทำให้ทั้งคู่เงียบ และไม่กล้าพูดอะไรต่อ