ตอนที่ 2 เด็กในการปกครอง

เด็กในการปกครอง

“ไปอยู่บ้านใหญ่ด้วยกันน่ะ ไปอยู่ที่ห้องพ่อของเธอไง เธอจะได้รู้สึกว่ามีพ่ออยู่กับเธอตลอดเวลายังไงล่ะ ดีไหม” ร่างสูงเอ่ยปลอบ พร้อมกับลูบศีรษะทุยนั้นเบาๆของเธอ

“เดียร์ไม่เหลือใครแล้ว...พ่อก็ทิ้งเดียร์ไปอีกคนแล้ว ฮือ...เดียร์...” เสียงงอแงร้องไห้ออกมา พร้อมกับเอ่ยตัดเพ้อขึ้นมาด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น

“ฉันนี้ไง เธอยังมีฉัน มีชีโน่น้องชายของเธอไง ฉันจะเลี้ยงดูเธอต่อจากนี้เอง ส่งเสียให้เธอได้เรียนเหมือนคนอื่น เป็นพี่ของชีโน่ เป็นครอบครัวกันเหมือนเดิม” เสียงนุ่มเอ่ยบอกอย่างจริงจัง พร้อมกับสบตามองอย่างมุ่งมั่น ว่าเขาพูดจริง

“...” เดียน่า ไม่ได้เอ่ยตอบอะไร กลับกอดคอร่างสูงไว้แน่น เพราะความดีใจ ไม่คิดว่าร่างสูงจะมีน้ำใจต่อเธอขนาดนี้ เพราะใจในของเธอคิดอยู่ตลอดเวลา ว่าหากว่าพ่อของเธอเป็นอะไรไป เขาคงจะไล่เธอออกจากบ้านหลังนี้แน่ๆ

“หัดแน่นขนาดนี้ ฉันตายก่อน ที่เธอจะได้เรียนต่อน่ะ” ร่างสูงเอ่ยแซวขึ้นมาทันที

“ขอโทษค่ะ เดียร์ดีใจมากไปหน่อย” เด็กสาวคลายวงแขนออกแล้วรีบขอโทษร่างสูงทันที

“ถ้าอย่างนั้น ก็รีบลุกขึ้น ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ได้แล้ว นี้ใส่เสื้อตัวนี้มากี่วันแล้ว โตเป็นสาวแล้วน่ะ” ร่างสูงลุกขึ้น พร้อมกับเอ่ยบอก แล้วจ้องมองมาที่สาวน้อยตรงหน้า

“ขอโทษค่ะ เดี๋ยวจะรีบเก็บของเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” เด็กสาวรีบขอโทษอีกครั้ง

“ไม่ต้องเก็บหรอก เดี๋ยวให้แม่บ้านมาเก็บไปให้ทีหลัง” ร่างสูงเอ่ยบอก เมื่อเห็นเดียน่ากำลังจะลุกขึ้น

“...” เด็กสาวทำหน้างุนงง อย่างไม่เข้าใจ แล้วนั่งนิ่งอยู่กับที่ ไม่ยอมลุกขึ้น

“เป็นอะไรอีก ทำไมไม่ลุกขึ้น” ธนาเอ่ยถามอย่างสงสัย เมื่อยังคงเห็นเดียน่านั่งนิ่ง ไม่ยอมลุกขึ้นสักที

“ขาชา เดินไปไม่ได้แล้วค่ะ คุณไปก่อนเถอะ เดี๋ยวเดียร์ตามไปทีหลัง” เด็กสาวเอ่ยบอก พร้อมนวดเข้าไปที่ข้อเท้าของเธอ แล้วเอ่ยบอกให้ร่างสูงกลับออกไปก่อนไม่ต้องรอ

“เฮ้อ...จริงๆ ขึ้นหลังฉัน” ร่างสูงถอนหายใจยาว พร้อมกับส่ายตาให้เพียงเล็กน้อยอย่างนึกเอ็นดู แล้วย่อตัวลงนั่งยองๆ ให้เด็กสาวขึ้นหลังของเขา

“...” เด็กสาวไม่กล้าขึ้นหลังร่างสูง ได้แต่มองอย่างไม่กล้าพูดอะไรออกไป

“เร็วๆสิ เกิดฉันเปลี่ยนใจ...” ร่างสูงเอ่ยบอก ไม่ทันที่จะจบประโยค เด็กสาวก็รีบดีดตัวขึ้นมาบนหลังของร่างสูงทันที

“ขอบคุณค่ะ” พร้อมกับเอ่ยขอบคุณขค้นมาอีกครั้ง

“หึ...เหมือนฉันมีลูกสาวเพิ่มมาอีกคนเลย เธอโตขนาดนี้แล้วได้ขี่หลังฉัน เกิดชีโน่เห็นมีหวังน้อยใจแน่ๆ” ร่างสูงลุกขึ้น พร้อมกับหัวเราะออกมาในลำคอเบาๆ พร้อมกับเอ่ยแซวขึ้นมา แล้วพาเด็กสาวเดินไปที่บ้านหลังใหญ่ทันที

หลังจากนั้น เดียน่าก็อาศัยอยู่ที่บ้านหลังใหญ่อย่างถาวร โดยที่เธอก็นอนอยู่ที่ห้องของพ่อเธอ และเธอก็เป็นเด็กที่อยู่การอุปถัมภ์ของธนา จนกลัวเธอจะบรรลุนิติภาวะ มีครอบครัวออกไป ถึงจะสิ้นสุดการดูแลและเป็นอิสรภาพ

ปัจจุบัน 8 ปีผ่านมา

“รถมาแล้วครับนาย” เสียงทุ้มของลูกน้องคนสนิทอย่างนาที เอ่ยบอกขึ้นมาเสียก่อน ทำให้ร่างสูงที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ตื่นจากภวังค์ทันที เมื่อเผลอนึกถึงอดีตที่ผ่านมา

ร่างสูงของธนารีบดับบุหรี่ แล้วลุกขึ้นเดินตามลูกน้องออกไป ขึ้นรถที่จอดรอดหน้าประตูบ้านแล้ว ค่ำคืนนี้เขาไม่ได้ออกไปทำงานตามที่บอกกับลูกไว้หนอก เพียงแค่ต้องการไปปลดปล่อยตามประสาของหนุ่มโสด ส่วนเรื่องงาน ธนาจะเริ่มเบาๆ ธุรกิจสีเทาลงบ้างมาแล้ว เพราะเหตุการณ์ที่ต้องสูญเสีย และบวกกับลูกชายที่ตอนนี้เริ่มรับรู้ทุกอย่างแล้ว เขาไม่อยากให้ลูกต้องมาเอาแบบอย่าง จึงพยายามลดธุรกิจสีเทาลง เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของชาย และเด็กสาวในการปกครอง

“นายจะไปที่ไหนครับ คืนนี้” นาทีเอ่ยถามเมื่อขึ้นมาภายในรถ ซึ่งมีเวลาทำหน้าที่เป็นคนขับ

“เข้าไปดูที่บ่อนหน่อย ว่าวันนี้มีลูกหนี้มาใช้หนี้กี่รายกัน” ธนาเอ่ยตอบ เพราะเขาเหลือธุรกิจสีเทาอยู่แค่ที่เดียว เพราะนอกนั้น จัดการขายทอดไปให้แก่นายทุนต่างประเทศหมดแล้ว และที่บ่อน คาสิโนส่วนมากคนที่ติดหนี้ จะชอบเอาพวกสาวๆ มาขัดดอกให้

“ครับ”

ใช้เวลาเพียงไม่นานนัก รถก็ขับมาถึงยังคาสิโนของตัวเอง ร่างสูงเดินเข้าไปยังข้างในทันที และเข้าไปนั่งรอที่ห้องทำงานส่วนตัว รอลูกน้องเข้ามารายงานสถานการณ์ของทุกวัน

“นายครับ...วันนี้ไอ้เชนมันเอาลูกสาวมาขัดดอกครับ” ไทเกอร์ ลูกน้องที่รับผิดชอบดูแลยังสถานที่แห่งนี้ เข้ามารายงานทันที ที่รู้ว่าเจ้านายหนุ่มเข้ามาถึง

“หึ...เอาแต่พวกอะไรไม่รู้มาให้กู” ธนาเค้นหัวเราะออกมาทันที เพราะเชน ที่ลูกน้องรายงานนั้นคือลูกค้าของคาสิโน่ที่มีหนี้เยอะอยู่พอสมควร พยายามหาสิ่งมีค่าทุกอย่างมาขัดดอก ไม่เว้นแม้กระทั้งลูกสาว

“แต่มันบอกว่า ลูกสาวมันคนนี้ยังไม่เคยมีแฟนน่ะครับ” ไทก้า ลูกพี่ลูกน้องกับไทเกอร์พูดเสริมขึ้นมาบ้าง

“ยังซิงว่างั้น...พวกมึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบกินผู้หญิงบริสุทธิ์ ได้ยินแค่เสียงร้องกูก็หมดอารมณ์แล้ว” ธนาพูดออกมา พร้อมกับที่สืบมาว่าลูกหนี้คนนี้ ไม่มีลูกสาว เพราะว่ายังไม่ได้แต่งงาน

“แต่นายครับ...” ไทก้ากำลังจะเอ่ยต่อ

“กูยกให้พวกมึงจัดการเลย วันนี้กูไม่มีอารมณ์เก็บดอกกับใครทั้งนั้น หรือไม่ก็เก็บเธอไว้ เผื่อจะมีประโยชน์ในวันหน้า” ธนาเอ่ยบอกลูกน้องทั้งสองออกไป เพราะว่าวันนี้เขาไม่มีอารมณ์ ที่จะทำเรื่องอย่างว่าจริง

“ครับ” ทั้งสองทำความเคารพ แล้วกำลังจะเดินออกจากห้องทำงานของธนาไป ก็พอนึกอะไรขึ้นมาได้ หันกลับมามองเจ้านายหนุ่มอีกครั้ง

“มีอะไร” ธนาถามขึ้นทันที เมื่อลูกน้องทั้งสองหันมามองตน

“รับของหวานเป็นอย่างอื่นไหมครับ” ไทเลอร์ถามขึ้นมา พร้อมกับมองหน้าเจ้าหนุ่ม อย่างรอคำตอบ

“...” ธนาไม่พูดอะไรตอบ แต่กลับเป็นพยักหน้ารับแทน