ตอนที่ 3 คนมาป่วน

คนมาป่วน

“ลุกออกไปได้แล้ว...ฉันจะไปอาบน้ำ ร้อนจะตายอยู่แล้ว” เธอดันอกเขาออกจากเธอทันที ที่เสียงหน้าห้องเงียบลง

เขาจึงยอมลุกขึ้น แล้วไปทำงานของตัวเองต่อทันที โดยไม่สนใจเจ้าของห้องที่วิ่งเข้าไปในห้องน้ำเลยแม้แต่น้อย

ไม่นานเธอก็ออกมาจากห้องน้ำ กลับต้องพบกับความเงียบ และมีเพียงเสียงของเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอยู่ เขาน่าจะกลับออกไปแล้ว

“ทุกคนหายไปไหนกันหมดค่ะป้าพิมพ์” เธอถามขึ้นมาทันที ที่เดินลงมาชั้นล่างของบ้าน ต้องพบกับความเงียบอีกครั้ง

“คุณท่านทั้งสองไปงานค่ะ เพราะคุณเพชรไม่อยู่” พิมพาตอบออกมาตามตรง

“พี่เพชรไม่อยู่” เธอถามย้ำขึ้นมาทันที

“ค่ะ”

“ไปไหนหรือค่ะ ปกติคนอย่างพี่เพชรไม่เคยขาดงานเลยแม้สักครั้ง” เธอถามขึ้นมาอย่างสงสัยทันที เพราะปกติคนที่บ้างานอย่างพี่ชายเธอ แทบจะเอางานมานอนด้วยทุกครั้ง ทำไมถึงยอมขาดงานได้

“เห็นว่ามีธุระที่ต่างจังหวัดค่ะ น่าจะหลายวันเลย คุณท่านเลยต้องเข้าไปดูงานที่บริษัทแทนคุณเพชรก่อนในช่วงนี้” พิมพาตอบออกมาเท่าที่ทราบ

“อ่อคะ ป้าพิมพ์มีอะไรก็ไปทำเถอะคะ เดี๋ยวที่เหลือแพทจัดการเองคะ” เธอเอ่ยบอกแม่บ้านคนเก่าแก่ของบ้านกลับไป

เธอจึงทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาตัวยาวกลางห้อง เพราะความอ่อนเพลียจากการเที่ยวดึก และเปิดโทรศัพท์มือถือดูไปเรื่อย ๆ จึงปิดจอและเก็บโทรศัพท์กลับไว้ที่เดิม

และกำลังจะลุกขึ้นไปชั้นบนต่อ แต่กลับต้องหยุดอยู่เพียงแค่นั้น เพราะแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาหาเธอถึงที่บ้าน

“หวัดดีครับน้องแพทคนสวย” เสียงนุ่มของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมาทักทายทันที ทีเข้ามาถึงห้องรับแขกของบ้านอย่างถือวิสาสะ

พี ปฐพี ชายหนุ่มในวัย 31 ปี ซึ่งเป็นลูกชายของเพื่อนแม่ของเธอนั้นเอง และยังเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันกับพี่ชายเธออีกด้วย หนุ่มคาสโนว่าดีกรีนักเรียนต่างประเทศที่พึ่งจะกลับมาได้ไม่นาน เพราะต้องมาช่วยงานพ่อของเขา

“...” พจีกานต์จึงต้องยอมหันหลังกลับมามอง แต่ก็ไม่ได้เอ่ยตอบกลับอะไรออกไปใด ๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่อยากที่จะผูกมิตรกับคนแบบนี้อยู่แล้ว

“จำพี่ไม่ได้แล้วหรือ พี่พีไง” ชายหนุ่มถามเธอขึ้นมา อย่างอยากผูกมิตรด้วย

“จำได้คะ แต่แค่ไม่อยากสนใจ แล้วพี่มาที่บ้านฉันทำไมกัน มีธุระอะไรหรือ พอดีว่าวันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่หรอก ส่วนพี่เพชรก็ไปต่างจังหวัดน่าจะหลายวันอยู่” พจีกานต์สาดคำถามรัว ๆ ใส่ชายหนุ่มทันที ที่จู่ ๆ ก็มาที่บ้านของเธอแบบนี้

“ถ้าอย่างนั้น ก็แสดงว่าน้องแพทอยู่บ้านคนเดียวล่ะสิ” ปฐพีถามออกมาพร้อมกับสายตาที่มองเธออย่างเจ้าเล่ห์ออกมาตามประสาคนเจ้าชู้ ที่เห็นสาวสวยต้องมอง แถมวันนี้เธอยังแต่งตัวน่ามองอีก ใครมันจะอดใจไหว

“แล้วเห็นคนอื่นอยู่ไหมละคะ” หญิงสาวสาดคำถามกลับไปทันที

“น้องแพทแซวพี่แรงจัง” ชายหนุ่มพยายามพูดให้เป็นปกติอย่างที่สุด

“พี่กลับออกไปได้แล้ว ค่อยมาวันหลังเอานะคะ วันนี้มันคงดูจะไม่ค่อยเหมาะสักเท่าไหร่” เธอเอ่ยบอกเขาขึ้นมาอีกครั้ง เพราะที่บ้านของเธอตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่ด้วย และเธอก็กำลังจะเดินหันหลังขึ้นไปชั้นบนของบ้าน

“เดี๋ยวสิ! น้องแพท...” ชายหนุ่มรีบขวางเธอเอาไว้ และกำลังจะเอื้อมมือไปแตะที่แขนของเธออย่างถือวิสาสะอีกด้วย

“หยุด!!! อย่าเอามือของคุณมาแตะต้องคุณแพทเด็ดขาด” เสียงเข้มของคนที่มาใหม่เอ่ยสั่งมาทันที เมื่อเดินเข้ามาภายในบ้านกลับต้องพบชายแปลกหน้ายืนคุยกับหญิงสาวอยู่ แหม่...พ่อแม่ไม่อยู่บ้านกลับกล้านัดผู้ชายมาหาถึงที่บ้านเลยเหรอยัยลูกคุณหนูนี้

“พี่ทิศ...” หญิงสาวรีบถลาเจ้าไปหาเขาทันที เพราะไม่ค่อยไว้ใจปฐพีสักเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าเขาจะรู้จักกันกับพี่ชายเธอก็ตาม แต่ก็ไม่ได้สนิทกันเลย เพราะความเจ้าชู้ของเขา ที่พี่ชายเคยเล่าให้ฟัง ทำให้เธอรู้สึกหวั่น ๆ อยู่บ้าง แต่พอมีสิบทิศอยู่ด้วย เธอกลับรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก

“ใครหรือ” สิบทิศกระซิบถามเธอขึ้นมาทันที เมื่อเธอมายืนอยู่ใกล้ ๆ เขาโดยที่ไม่รังเกียจเขาเลยที่เหงื่อยังท่วมตัวแบบนี้ เพราะการทำงานมาทั้งวันของเขา แถมยังไม่ได้ชำระร่างกายทิ้งอีกด้วย

“ลูกชายเพื่อนแม่คะ แต่ไม่ค่อยสนิทกันสักเท่าไหร่” เธอเอ่ยบอกเขาเบา ๆ ตามความจริงที่ไม่คิดจะปิดบังเขาเลย เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเล่าบอกเขาด้วย ทั้ง ๆ ที่เขาก็เป็นคนนอก ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเธอเลยเสียด้วยซ้ำ

“เจ้าของบ้านเขาไม่อยู่ คุณควรกลับออกไปนะครับ” สิบทิศพูดขึ้นมากับชายหนุ่มทันที ด้วยวาจาที่สุภาพและใจเย็น

“แกเป็นใครว่ะ ถึงกล้าเอ่ยปากไล่” แต่กลับปฐพีขึ้นเสียงดังใส่เขาทันที อย่างโมโห ที่ถูกเขาเอ่ยบอกทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่เจ้าของบ้าน

“เป็นใคร มันไม่สำคัญหรอกครับ และก็ไม่ต้องอยากรู้หรอก แต่รู้ไว้เพียงแค่ว่า บ้านหลังนี้ทุกซอกทุกมุม ผมสามารถเข้าออกได้ตามสบาย” สิบทิศตอกกลับไปทันทีโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่ยังคงพูดด้วยวาจาที่สุขุมกับเขา

“หึ...ดูจากสภาพการแต่งตัว ก็แค่ขี้ข้า” ปฐพีเค้นหัวเราะเยาะเขากลับมาทันที อย่างดูถูกดูแคลน

“นี่พี่พี! พี่กลับออกไปเลยน่ะ ก่อนที่ฉันจะโทรฟ้องพ่อ และแจ้งตำรวจเอา” พจีกานต์เหลืออดเอ่ยปากไล่ขึ้นมาทันที อย่างเหลืออดกับคนตีมึนตรงหน้านี้เหลือเกิน

“โธ่! น้องแพท” ปฐพีเสียงอ่อนลงเมื่อคุยกับเธอ

“ไม่ได้ยินหรือไง เจ้าของบ้านเขาไล่แล้ว” สิบทิศเสริมขึ้นมาอีก เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้าไม่ยอมออกไปจากตรงนี้เสียที

“ไว้วันหลัง พี่จะพาพ่อกับแม่มาใหม่น่ะ” ปฐพีจึงยอมถอยกลับไป

เมื่อปฐพีกลับออกไปแล้ว สิบทิศจึงหันมามองสำรวจหญิงสาวที่แต่งตัวอยู่บ้าน ด้วยกางเกงขาสั้นผ้าบาง จนแทบมองทะลุอยู่แล้ว

“นี่พี่จะพาฉันไปไหน...” เสียงดังตวาดถามขึ้นมาทันที เมื่อเขาลากเธอขึ้นไปชั้นบนของบ้าน โดยที่ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า...” เขาลากเธอเข้ามาในห้องนอนส่วนตัวของเธอ แล้วเอ่ยสั่งเธอขึ้นทันที

“เปลี่ยนทำไม วันนี้ฉันขอพักอยู่ที่บ้าน ไม่อยากออกไปไหนด้วย” เธอถามเขากลับอย่างไม่เข้าใจทันที เพราะว่าวันนี้อยู่บ้าน

“บอกให้ไปเปลี่ยนก็เปลี่ยนสิ” เสียงเข้มตวาดขึ้นมา พร้อมกับสายตาที่มองเธออย่างไม่พอใจ

“แต่ว่าฉัน...” เธอกำลังจะแย้งขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็ต้องหยุด เพราะสายตาเอาจริงของเขาที่มองเธออยู่ในตอนนี้ แทบจะฉีกเธอออกเป็นชิ้น ๆ แล้ว