ตอนที่ 2 หาทางปรับเปลี่ยน

หาทางปรับเปลี่ยน

รุ่งเช้า

บ้านเรืองพาณิชยากุล

“ป้าพิมพ์ วันนี้ไม่ต้องเตรียมมื้อกลางวันน่ะ พอดีจะออกไปข้างนอกกัน คงจะกลับมาเย็น ๆ เลย” นิษฐา พูดขึ้นมาทันที ที่เดินลงมาถึงชั้นล่างของบ้าน

“แล้วคุณแพทละคะ” พิมพาถามออกมา เพราะว่าวันนี้ลูกสาวเพียงคนเดียวของบ้านอยู่ที่บ้าน

“อ้าว! ยัยแพทอยู่หรอกหรือ” นิษฐาถามออกไปด้วยความสงสัย เพราะปกติลูกสาวจะไม่ค่อยอยู่บ้าน แต่วันนี้กลับแปลกกว่าทุกที ที่กลับมาค้างที่บ้าน

“คะ กลับมาเมื่อคืนช่วงดึก” พิมพาตอบกลับไป

“ถ้าอย่างนั้น ก็เตรียมเฉพาะของยัยแพทก็พอน่ะ เดี๋ยวนิษกับพี่พงษ์จะไปทานกันข้างนอกเอาเลย” นิษฐาจึงเอ่ยบอกแม่บ้านกลับไป แล้วเดินออกมาข้างนอกมันที

วันนี้พัฒน์พงษ์มีธุระที่จะต้องไปกะทันหันจึงพาภรรยาอย่างนิษฐาไปด้วย เพราะลูกชายคนโตไปต่างจังหวัด พัฒน์พงษ์จึงจัดการงานที่บริษัทแทนไปก่อน และไม่รู้ว่าจะกลับมาวันไหน

และหลานชายกลับมาจากโรงเรียนก็ต้องเป็นหน้าที่พิมพาผู้เป็นยายที่ต้องดูแลต่อ โดยมีไม้เอกลูกน้องคนสนิทของเจ้าของบ้าน ทำหน้าที่ขับรถให้แทน ทุกวันนี้พัฒน์พงษ์จะขับรถเองสะส่วนใหญ่ เพราะไม่ค่อยได้ออกไปไหนตั้งแต่ที่มีหลานชายเข้ามา

“เป็นอะไรของคุณอีกคุณนิษ แล้วเมื่อกี้ก่อนออกจากบ้านคุณสั่งอะไรกับป้าพิมพ์” พัฒน์พงษ์ถามภรรยาขึ้นมาเมื่อขับรถออกมาจากบ้านได้ซักพัก

“นิษบอกป้าพิมพ์ไม่ต้องเตรียมอาหารกลางวันรอพวกเรา แต่ป้าพิมพ์บอกว่ายัยแพทกลับมานอนที่บ้าน” นิษฐาตอบสามีออกไปตามตรง

“ยัยแพทกลับมานอนบ้าน แล้วไม่ดีเหรอ”

“ไม่ใช่ว่าไม่ดี แต่นิษไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับแก่ดีค่ะ” นิษฐาเอ่ยบอกสามีพร้อมกับใบหน้าและน้ำเสียงที่มีความกังวลขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

“คงไม่น่ามีอะไรหรอกมั้ง” พัฒนพงษ์เอ่ยขึ้นมาเบา ๆ เมื่อพึ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ ว่าเขาให้สิบทิศเข้าไปเช็คและทำความสะอาดเครื่องปรับอากาศทุกเครื่องที่บ้าน

“อะไรของคุณพี่อีก” นิษฐาถามสามีออกมาทันที

“เปล่า! ผมแค่บอกให้สิบทิศเข้าไปล้างแอร์ทุกตัวที่บ้านให้ แต่ก็ไม่น่าไปถึงห้องยัยแพทง่าย ๆ หรอก”

“แอร์ที่บ้านไม่ใช่มีแค่ตัวเดียว เฉพาะแค่ด้านล่าง ก็ปาไปเกือบเย็นแล้วค่ะ กว่าจะเสร็จ” นิษฐาพูดขึ้นมาตามที่ตัวเองคิด และประเมินค่าจากช่างคนอื่น ๆ ที่เคยจ้างมา

“นั่นนะสิ! แล้วคุณกังวลเรื่องอะไรอีก”

“ก็ลูกสาวของคุณพี่น่ะสิ” นิษฐาพูดขึ้นด้วยใบหน้ามีความกังวลขึ้นมาอีกครั้ง

“ผมเคยบอกคุณแล้ว ว่าอย่าตามใจลูกมากจนเกินไป เป็นไงละทีนี้ถูกตามใจจนเสียคน งานการก็ไม่เอา แต่ดีหน่อยที่เรียนจบมาได้” พัฒน์พงษ์ตำหนิภรรยาออกมาเพียงเล็กน้อย

“หรือว่าจะหาแฟนให้แกดีค่ะ เผื่อลูกจะโตขึ้นมาบ้าง” นิษฐาพูดขึ้นเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้

“คุณคิดจะทำอะไรอีกคุณนิษ”

“นิษอยากให้ลูกมีความรับผิดชอบขึ้นมาบ้าง”

“ด้วยการ จะจับลูกคลุมถุงชนนี่น่ะ” พัฒน์พงษ์เริ่มขึ้นเสียงทันที

“คุณพี่ดูตาพีทกับหรีดหริ่งสิ อายุแค่นี้เอง แถมเป็นน้องเล็กของบ้าน แต่นิสัยลูกมีความรับผิดชอบสูงมากเลยนะ ตั้งแต่ที่ทั้งคู่มีลูกขึ้นมา” นิษฐาอวยยศให้ลูกชายคนเล็กของบ้านทันที แถมยกตัวอย่างขึ้นมาเปรียบเปรยให้สามีฟังอีก

“ภูมิใจในฝีมือตัวเองว่างั้นเถอะ คุณนิษ! คนเราหากว่าคู่กันแล้วมันก็ไม่แคล้วกันหรอก ถึงยังไง มันก็ต้องมีทางวนเวียนมาเจอกันอยู่ดี”

“เพราะแบบนี้แหล่ะนิษถึงห่วงเรื่องยัยแพทมากที่สุดกว่าคนอื่น”

“ตาเพชรล่ะ” พัฒน์พงษ์ถามถึงลูกชายคนโตขึ้นมาทันที

“รายนั้นถึงไม่มีครอบครัว นิษก็ไม่ห่วงหรอกค่ะ”

“ลูกชายสุดที่รักคนนี้เนอะ ไปในทางที่คุณชี้ทุกอย่างเลย” พัฒน์พงษ์เอ่ยประชดภรรยาขึ้นมาทันที

อีกด้าน

หญิงสาวลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบากในช่วงบ่ายของวัน เพราะเมื่อคืนกลับมาดึก แต่ก็ต้องพยามยามลุกขึ้นมาเมื่อถูกสิ่งรบกวนภายในห้องแถมเครื่องปรับอากาศยังหยุดทำงานอีก

“ไอ้พี่ทิศ...” หญิงสาวเบิกตากว้างขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่าตัวต้นตอเสียงรบกวนการนอนของเธอนั้นคือใคร

“ก็ใช่นะสิ เห็นเป็นใครล่ะ...” เสียงเข้มพูดขึ้นโดยที่มียังทำงานอยู่โดยไม่สนใจหันมามองเธอเลย

“พี่เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง” หญิงสาวถามขึ้นมาทันที

“คุณพงษ์ให้มาล้างทำความสะอาดแอร์ในบ้าน” เขาตอบเธอออกมาตามตรง และก็ยังคงทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป

“พี่ก็ไปห้องอื่นก่อนสิ” เธอเอ่ยไล่เขาขึ้นมาทัน

“เสร็จทุกตัวแล้ว เหลือแค่ห้องนี้” เขาตอบเธอออกมาตามตรง

“ห๊า!”

“ตกใจอะไร”

“เมื่อคืนเราก็กลับมาพร้อมกัน ถามจริงเถอะ พี่นอนตอนไหน” หญิงสาวถามขึ้นมาด้วยความสงสัยทันที

“คุณหนูแพทครับ อายุเท่านี้แล้ว ควรทำงานมากกว่านอนนะครับ ดูคุณพงษ์สิอายุเยอะจนใกล้จะเกษียรอยู่แล้ว แต่ท่านก็ยังไปทำงานทุกวัน เพราะลูกไม่เอาการเอางานแบบคุณ” สิบทิศลุกขึ้นมาเผชิญหน้าพูดกับเธอทันที อย่างเหลืออด

“นี่พี่ว่าฉันเหรอ” หญิงสาวเริ่มขึ้นเสียงใส่ทันที เพราะถูกชายหนุ่มสั่งสอนเธอ ขนาดพ่อและแม่ยังไม่กล้าขนาดนี้

“เออ”

“ไอ้พี่ทิศ...ไอ้บ้า นี้แหนะ...” เธอคว้าหมอนปาใส่เขาทันที อย่างรู้สึกโมโห

“หยุด! เมื่อคืนนี้แค่จูบไม่พอใช่ไหม” เขารีบคว้าหมอนเอาไว้ แล้วเอาเรื่องเมื่อคืนมาขู่เธอในทันที พร้อมกับพยายามจะแกล้งเธอด้วยการดันเธอล้มลง แล้วเขาก็ขึ้นคร่อมทาบทับเธอทีนที

“พะ พี่จะทำอะไร นี่มันห้องฉันนะ” ซึ่งก็ได้ผลเพราะเธอหุบปากเงียบ แถมเม้มปากเอาไว้แน่นอีก

“ก็ห้องคุณนะสิ...” เสียงแหบพร่าเอ่ยบอกที่ข้างหูเธอทันที เมื่อเธอหลับตาปี๋ไม่กล้ามองคนตัวสูง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เหมือนระฆังช่วยชีวิตของเธอ เพราะมีคนมาเคาะประตูห้องของเธอขึ้นมา ทำให้ทั้งคู่หันมามองหน้ากันอย่างอัตโนมัติ

“ลุกขึ้นสิ มีคนมา” หญิงสาวเอ่ยบอกเบา ๆ

“...” เขาหากได้ทำตาที่เธอบอกหรือไม่

“มีอะไรคะ ป้าพิมพ์” พจีกานต์จึงตัดสินใจจะโกนเสียงดังออกไปถามแทน เมื่อเห็นว่าคนตัวโตไม่ยอมลุกขึ้นจากตัวเธอ

“คุณหนูแพทจะลงมาทางมื้อกลางวันไหมคะ ป้าจะได้เตรียมไว้ให้”

“เดี๋ยวแพทลงไปจัดการเองคะ ป้าพิมพ์มีอะไรทำก็ไปทำเถอะ แพทขออาบน้ำก่อน” หญิงสาวตอบออก แล้วหันมาส่งสายตาให้คนที่ทาบทับตัวเธอลูกขึ้น