บทที่ 4

พันเดชฉีกยิ้มอย่างน่ารัก ดวงตาทอประกายวาววับทะลุแว่นกรอบหนาอย่างมีความหวังว่าจะได้รับโอกาสจากผู้บริหารคนเก่งอย่างอัญชิตาสักครั้ง

“พี่ไม่ว่าง...พอดีมีนัดน่ะ” อัญชิตาโกหก

“เอาไว้โอกาสหน้าก็ได้ครับ ว่าแต่เราจะมีโอกาสหน้าใช่ไหมครับ หรือว่าพี่จะปล่อยให้ผมรอเก้ออีก...ความจริงพี่บอกผมมาตรงๆ เลยก็ได้นะว่าไม่อยากคุยด้วยแล้ว”

“พัน...”

“ขอโทษครับ ผมไม่ควรน้อยใจพี่แบบนี้เลย พี่แอนขับรถดีๆ นะครับ หน้าบริษัทซ่อมถนนด้วย ผมเป็นห่วง”

อัญชิตาเกลียดน้ำเสียงออดอ้อนของเขาเหลือเกิน มันทำให้เธอใจอ่อน รู้สึกว่าตัวเองสำคัญ ไหนจะคำว่าตามใจ ไม่อยากบังคับใจนั่นอีก ยิ่งพี่แอนครับ พี่แอนครับบ่อยๆ...

“เดี๋ยวสักทุ่มนึงพันมารับพี่ที่คอนโดละกัน เดี๋ยวพี่ส่งโลเคชันให้ในไลน์ แต่แค่ทานข้าวด้วยกันนะ ไม่ใช่เดต ช่วงนี้พี่อยากเก็บเนื้อเก็บตัวน่ะ เดี๋ยวจะมีคนนินทาว่าเจ้าชู้เปลี่ยนแฟนบ่อยอีก”

“ครับพี่แอน”

เกลียดจริงๆ รอยยิ้มซื่อใสของนายพันเดช เผลอมองทีไรตกหลุมพรางทุกที นี่แหละที่ต้องพยายามหลบหน้า เพราะไม่อยากใจอ่อนง่ายๆ แต่สุดท้ายเขาพูดด้วยไม่กี่คำก็ใจอ่อนยวบ ยอมให้ไปรับถึงที่คอนโดมิเนียม

แค่กินข้าว...ท่องไว้นะอัญชิตา

เสียงตะคอกจากปลายสายทำให้อัญชิตาหูแทบชา หากคนอื่นสาดถ้อยคำไม่น่าฟังใส่เธอแบบนี้ คงถูกด่าจนลืมทางกลับบ้าน แต่ในเมื่อปลายสายคือผู้ให้กำเนิดที่เหลืออยู่เพียงแค่คนเดียว เธอจึงต้องสงบปากสงบคำให้มาก รวมถึงออกความเห็นให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้

หลังจากถูกบ่นมาราธอนจนแบตโทรศัพท์ของบิดาใกล้หมด คนเป็นลูกก็ได้รับอิสรภาพและเมื่อกดดูข้อความที่ส่งเข้ามา อัญชิตาก็ตระหนักได้ว่าเธอลืมอะไรไป

พันเดชตรงเวลา แต่เป็นเธอเองที่ติดธุระ ต้องคุยโทรศัพท์กับทางบ้านเนิ่นนาน กว่าจะนึกได้ว่าตัวเองมีนัดก็เกือบสองทุ่ม จึงรีบตอบกลับข้อความของพันเดชด้วยความเร็วที่ทำให้นิ้วแทบพันกัน

Pan ? : ผมรออยู่ข้างล่างนะครับ

Ann ? : พันยังอยู่ไหมอะ พี่ขอโทษ

อัญชิตาไม่ได้รอคำตอบ เธอรีบสวมรองเท้าและเดินกึ่งวิ่งตรงไปที่ลิฟต์เพื่อลงไปยังล็อบบี้ของคอนโดมิเนียม ใจหนึ่งก็หวังว่าเขาจะกลับไปแล้ว แต่อีกใจก็อยากให้รอ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน

“พัน รอพี่ก่อน!”

เสี้ยววินาทีแรกที่ก้าวขาออกจากลิฟต์ อัญชิตาก็ตะโกนเรียกชายร่างสูงที่กำลังจะเดินออกจากประตู มือเรียวคว้าไหล่เต็มแรงเมื่อคนที่ถูกเรียกไม่ยอมหันมาและปรากฏว่าเขาไม่ใช่หนุ่มรุ่นน้องอย่างที่เธอเข้าใจ

“ขอโทษค่ะ พอดีนึกว่าน้องชาย มองข้างหลังคล้ายๆ กันน่ะค่ะ” อัญชิตาขอโทษซ้ำๆ โชคดีที่เขาไม่ว่าอะไร แต่เธอก็นิ่วหน้าทันทีที่ได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากเบื้องหลัง พอหันกลับไปก็เจอกับพันเดชที่ในมือมีถุงอะไรไม่รู้เต็มไปหมด

“พัน! พี่ขอโทษ พอดีเมื่อกี้พี่ติดธุระน่ะ คุยโทรศัพท์นานจนลืมเวลาไปเลย”

“ไม่เป็นครับ ผมเข้าใจเลยออกไปซื้ออาหารกับขนมแถวนี้เข้ามารอ เผื่อว่าพี่แอนจะเหนื่อยจนไม่อยากออกไปข้างนอกแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะชอบไหม” พันเดชยกถุงในมืออวดคนตรงหน้าอย่างภาคภูมิใจ

“ขอบใจมากนะ งั้นเราขึ้นไปข้างบนเถอะ”

“แต่ว่า…”

“แต่อะไรล่ะ นั่งรอตั้งนานไม่เบื่อหรือยังไง?”

“พี่ต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่ทำอะไรผมแบบวันนั้นอีก รู้ไหมว่ากว่ารอยเล็บจะจาง…”

อัญชิตาไม่เปิดให้พ่อหนุ่มเนิร์ดของเธอพูดเรื่องเก่าๆ ขึ้นมาอีก รีบลากร่างสูงขึ้นลิฟต์กลับเข้าห้องทันที

“แล้วนี่ซื้ออะไรมาบ้างล่ะ เยอะแยะไปหมดเลย”

“จำได้ว่าพี่แอนชอบทานสลัดมื้อเย็น ผมเลยซื้อสลัดมาสองอย่าง แต่ถ้าอยากทานสเต๊กก็ได้นะครับ” พันเดชถือวิสาสะตรงเข้าไปในครัว หยิบจับข้าวของอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับเข้ามาในห้องของเธอเป็นร้อยครั้งแล้ว

“ไม่เป็นไร พันตัวโต กินสเต๊กไปเถอะ เดี๋ยวไม่อิ่ม”

“ครับผม”