บทที่ 3

หนึ่งเดือนผ่านไป…

สาวๆ ในบริษัททรีพี พร็อพเพอร์ตี้ลือกันทั่วว่าคุณอัญชิตาได้จัดการรวบหัวรวบหางผู้ช่วยของท่านประธานไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สังเกตได้จากพฤติกรรมที่เปลี่ยนไป ไม่ซื้อขนมมาฝากหรือเอ่ยแซวทุกครั้งที่มีโอกาส แทบเรียกได้ว่าทำตัวเหมือนกับคนไม่เคยรู้จักกันเลยด้วยซ้ำไป

“ตายละ! เอกสารที่คุณแอนอยากได้ข้างบนยังไม่ส่งมาเลยค่ะ รอสักครู่นะคะเดี๋ยวนุ่มตามให้”

นิภารีบส่งข้อความถามเผื่อว่าจะมีใครนำเอกสารลงมาให้ได้บ้าง ปรากฏว่าเอกสารยังอยู่ที่ท่านประธานและยังไม่แน่ใจว่าลงลายเซ็นเรียบร้อยแล้วหรือยัง

“คุณแอนขา…” นิภากะพริบตาปริบๆ วันนี้เธอมีนัดกับแฟนที่เพิ่งจะคบกันได้ไม่นาน ไปช้ากว่าเวลาคงไม่ดี

“เดี๋ยวพี่จัดการเอง นุ่มไปเถอะ เที่ยวเผื่อด้วยนะ”

อัญชิตายิ้มกว้าง เธอไม่ได้เที่ยวกลางคืนนับตั้งแต่เกิดเรื่อง เบื่อมากนักก็ซื้อเครื่องดื่มมาฉลองคืนวันศุกร์คนเดียวที่คอนโดมิเนียมหรู แม้จะเหงาแทบขาดใจแต่ก็ดีกว่าปล่อยให้เกิดเหตุการณ์น่าอายเกิดขึ้นอีกครั้ง

รอยดูด… รอยข่วน ยังชัดเจนเต็มสองตาอยู่เลย

“เลี่ยงไม่ได้สินะ” อัญชิตาพึมพำขณะกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นที่เป็นห้องทำงานฝ่ายบริหารของบริษัททรีพี พร็อพเพอร์ตี้ ต่อให้ไม่อยากเผชิญหน้ากับ ‘เหยื่อ’ แต่มันคงถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องเชิดหน้ายอมรับการกระทำ

ไม่แน่ว่าพันเดชอาจลืมเรื่องทั้งหมด?

“คุณปุณณ์อยู่หรือเปล่าคะ”

อัญชิตาถามพนักงานหญิงคนแรกที่เห็นหลังจากออกจากลิฟต์ เนื่องจากชั้นนี้มีคนไม่มาก ใครไปไหนมาไหนย่อมเป็นที่สังเกต โดยเฉพาะผู้ชายตัวใหญ่และเป็นที่น่าจับจ้องอย่างคุณปุณณ์และคุณปราชญ์ที่เป็นเพื่อนรุ่นพี่ของเธอ

“ท่านประธานกลับนานแล้วค่ะ เหลืออยู่แต่คุณพัน ช่วงนี้คุณพันกลับดึกน่ะค่ะ เห็นว่าต้องคุยงานกับทางยุโรปเรื่องโปรเจกต์ใหม่… ถ้าคุณแอนมีอะไรก็สอบถามคุณพันได้เลยนะคะ”

หญิงสาวที่มองดูแล้วเปรี้ยวจัดอย่างมากกระซิบ ใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อเอ่ยถึงพันเดช แต่มีเรื่องที่หนึ่งที่อัญชิตาไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเรียกพันเดชว่า ‘คุณพัน’ ทำราวกับว่าเขามีตำแหน่งอะไรใหญ่โตอย่างนั้นแหละ

“อ๋อ ขอบคุณนะคะ”

อัญชิตาขอตัวอย่างสุภาพ ไม่ได้แวะมาที่นี่นาน ดูเหมือนว่าพันเดชจะได้เลื่อนตำแหน่งจากเลขานุการ ไม่สิ คุณปุณณ์ย้ำเสมอว่าหนุ่มเนิร์ดสวมแว่นกรอบหนาคือผู้ช่วยส่วนตัว ไม่ใช่แค่เลขาฯ ธรรมดาอย่างที่คนพูดกัน

“พันเดช รัตนไพศาล…มีห้องทำงานตั้งแต่เมื่อไหร่นะ?” อัญชิตาอ่านชื่อหน้าห้องกระจกที่มองเห็นด้านในแทบทุกอย่าง แม้ไม่ได้บอกตำแหน่ง แต่การมีห้องทำงานเป็นของตัวเองก็ชัดแล้วว่าพันเดชสำคัญกับท่านประธานมากจริงๆ

“พี่แอน…” เจ้าของร่างสูงที่เปิดประตูออกมาเรียกเธอเสียงเบา ราวกับกลัวว่าจะมีใครได้ยิน แถมน้ำเสียงที่ใช้เรียกยังทำให้คนฟังขนลุกชูชันอย่างน่าประหลาด

“พี่แวะมารับเอกสารน่ะ คุณปุณณ์ฝากไว้หรือเปล่า”

“เชิญด้านในเลยครับ” พันเดชผายมือเชิญอย่างสุภาพ เปิดประตูทิ้งไว้เล็กน้อยเพื่อให้คนตัวเล็กสบายใจ ว่าเขาไม่ได้คิดจะทำอะไรไม่ดีจริงๆ

อย่างน้อยก็ในตอนนี้...

“โปรเจกต์ที่เชียงใหม่ใช่ไหมครับ”

“ใช่ค่ะ พอดีศุกร์นี้พี่ต้องไปประชุม พันรู้หรือเปล่าว่าทางทรีพีจะส่งใครไป” อัญชิตาชวนคุยแก้เขินขณะเจ้าของห้องเดินอ้อมไปค้นหาเอกสาร แกล้งทำเป็นจำไม่ได้ว่าเมื่อเดือนที่ผ่านมาตัวเองได้สร้างวีรกรรมอะไรไว้บ้าง

นอกจากลวนลามพันเดชจนตัวลายพร้อยไปหมด เธอยังผิดคำพูด ไม่ยอมไปเดตกับเขาตามที่สัญญากันเอาไว้ โชคดีที่อีกฝ่ายก็ไม่ใช่คนชอบตื๊อ ส่งข้อความมาถามวันว่างสองครั้งแล้วถูกปฏิเสธก็ไม่ได้มาตอแยอะไรอีก

เหมือนลืมเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วจริงๆ

“นี่ครับเอกสารที่พี่อยากได้”

“ขอบคุณค่ะ”

“เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นมื้อเย็นได้ไหมครับ แต่ถ้าพี่ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ”