บทที่ 5

พันเดชจัดจานสวยงามน่ารับประทานและยกมาวางบนโต๊ะเล็กๆ ในห้องครัว พร้อมทั้งส่งยิ้มให้กับคนที่ยังอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นอย่างง่ายๆ ใบหน้าที่ปราศจากเครื่องสำอางแต่งแต้มทำให้เธอดูอ่อนวัยกว่าทุกวันที่ผ่านมา ตรึงสายตาของเขาได้เป็นอย่างดี

ปกติสวยเฉี่ยว แต่วันนี้อัญชิตาน่ารัก

“มองอยู่ได้ ไม่เบื่อหรือไง”

อัญชิตาเพิ่งรู้ตัวว่าหิวจนตาลายก็ตอนที่เห็นอาหาร จึงรีบจิ้มสลัดเข้าปาก แต่ยังไม่วายบ่นคนที่จ้องเธอไม่วางตา แถมยังยิ้มอ้อนอยู่เรื่อยๆ ราวกับกลัวว่าเธอจะไม่หลงเสน่ห์เนิร์ดๆ ของเขาอย่างนั้นแหละ

“ชอบ ไม่เบื่อหรอกครับ”

“แค่ก แค่ก พัน! พูดมาได้!” เธอสำลัก แต่นอกจากอายนิดหน่อยก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก

“ก็ผมชอบพี่แอน ทำไมถึงพูดไม่ได้ล่ะครับ”

“ชอบพี่ ชอบทำไม ชอบตรงไหน ถ้าชอบเพราะคืนนั้นก็ลืมมันไปเสียเถอะนะ เพราะอะไรก็ตามที่พี่ทำไป พี่ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด”

“เรื่องคืนนั้นไม่ได้ทำให้ผมชอบพี่ได้หรอกนะครับ แค่เสียใจนิดหน่อยที่พี่ไม่ยอมรับผิดชอบผม ทั้งที่สัญญาว่าถ้าผมยอมให้จูบจะคบกันเป็นแฟน”

“พี่พูดออกไปแบบนั้นจริงๆ เหรอ” เรื่องจูบอัญชิตาพอจำได้รางๆ แต่เรื่องบอกว่าจะรับผิดชอบนั้นไม่อยู่ในหัวของเธอเลยจริงๆ

“ผมชอบพี่นะครับ ไม่ได้คิดจะล้อเล่นด้วย อยากคบกับพี่จริงจัง แล้วถ้าถามว่าทำไมผมถึงชอบ ชอบเมื่อไหร่ ทำไมพี่ไม่ลองถามตัวเองดูล่ะครับ ว่าทำอะไรกับผมไว้บ้าง”

“พัน...”

“พี่แวะมาจีบผมทุกครั้งที่มาประชุมที่ทรีพี ซื้อขนมอร่อยๆ มาฝาก เดินผ่านก็หยอดมุกแซวผมไม่เลิก แถมประกาศไปทั่วด้วยว่าอยากได้ผมเป็นแฟน แรกๆ ผมยอมรับนะครับว่าค่อนข้างกลัว แต่พอเวลาผ่านไป...พี่แอนครับ ผมชอบพี่ ชอบมากเลยด้วย เราลองคบกันได้ไหมครับ”

“พัน พี่คงคบกับเธอไม่ได้”

“ทำไมเหรอครับ ในเมื่อพี่ก็ชอบผม อย่าปฏิเสธนะครับว่าไม่ใช่ ไม่อย่างนั้นพี่คงไม่แวะมาจีบผมเรื่อยๆ”

“คือพี่ยังไม่พร้อมน่ะ”

อัญชิตาแถไปเรื่อย เธอมีเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้ โดยเฉพาะหนุ่มรุ่นน้องที่เธอแอบชอบอย่างพันเดช ในใจก็อยากหัวเราะออกมาดังๆ ที่จีบเขาจนติดแล้ว แต่ตัวเองกลับปอดแหก ไม่ต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมาเลยสักนิด

“ผมก็ไม่ได้บังคับให้พี่พร้อมนี่ครับ ไม่ได้อยากทำให้พี่อึดอัดด้วย เราแค่ทำความรู้จักกันไปเรื่อยๆ วันไหนพี่ว่าง อยากกินข้าวกับผม เราก็ไปกินด้วยกัน ไม่อยากใช้คำว่าเดตก็ไม่เป็นไร อยากบอกทุกคนว่าผมเป็นน้องชายก็ไม่ว่า ขอให้เราได้มีโอกาสทำความรู้จักกันบ้าง ผมก็ไม่ขออะไรแล้ว”

“พัน เรื่องมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น”

“เรื่องมันจะง่ายถ้าเราทำให้ง่าย พี่ไม่ต้องห่วงนะครับ ที่ผมพูดออกไปก็แค่ต้องการอธิบายให้พี่ฟังเท่านั้นเอง ว่าผมไม่ได้คิดจะบังคับอะไรพี่ ตามใจพี่ทุกอย่าง...”

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนา พันเดชรีบล้วงกระเป๋าเพื่อกดปิดเสียงเตือน ก่อนจะหันมาขอโทษอีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“อีกชั่วโมงผมต้องประชุมกับทางยุโรป คงต้องกลับบ้านไปเตรียมตัว ไม่ได้อยู่กวนใจพี่แอนแล้ว ยังไงลองคิดดูนะครับว่าพอจะให้โอกาสผมได้ไหม” พันเดชเห็นอีกฝ่ายเงียบไปก็รีบโฆษณาตัวเองต่อทันที

“ผมเลี้ยงง่ายมาก ไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่มีปัญหาเรื่องผู้หญิง รักเดียวใจเดียว ข้อเสียคือทุ่มเทเวลาให้กับงานมากไปหน่อย แต่ถ้าให้พี่ให้โอกาสผม ผมสัญญาว่าจะปรับปรุงตัวเองและไม่ทำอะไรที่พี่ไม่ชอบ น่ารักแบบนี้แล้วพอจะรับผมไว้พิจารณาได้ไหมครับ”

อัญชิตาพยักหน้าอย่างงงๆ ก่อนโบกมือลาหนุ่มเนิร์ดที่ปกติพูดแทบนับคำได้ แต่วันนี้กลับพูดมากจนน่าตกใจ ราวกับคนมีเรื่องหนักอกที่กักเก็บเอาไว้นานหลายวัน

เธอนั่งนิ่งมองจานสลัดอยู่นาน จนกระทั่งเขาออกจากห้องไปได้เกือบสิบนาทีนั่นแหละ ถึงได้รู้ตัวว่าตกหลุมความช่างอ้อนของหนุ่มรุ่นน้องเสียแล้ว

รอยยิ้มของพันเดชอันตรายมากจริงๆ