ตอนที่ 4 ส่งกลับจวนอย่างสมเกียรติ

เขาเดินเข้าไปในห้องนางอย่างระมัดระวัง นางที่พึ่งลุกจากเตียงได้ กำลังสำรวจของในกระเป๋ายาของนางอยู่ ก่อนที่เขาจะกระแอมเพื่อให้นางรู้ตัวว่าเขาเข้ามา

“ท่านแม่ทัพ ท่านต้องการสอบถามอะไรข้าหรือเจ้าคะ”

เขาไม่ตอบ เขาไม่พบหน้านางเกือบสองวันเต็มเพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องจัดการส่งนักโทษกบฏกลับเมืองหลวงเพื่อลงโทษ วันนี้สีหน้านางดีขึ้นกว่าเมื่อสองวันนั้นมากนัก เขาดีใจที่นางดีขึ้น แต่ก็นึกเสียใจที่จะต้องพานางไปส่งที่จวนคหบดีพร้อมกับแจ้งข่าวเรื่องครอบครัวของนาง

“ข้า มาแจ้งข่าวเรื่องครอบครัวของเจ้า”

สีหน้านางดีใจ รอยยิ้มแรกบนใบหน้าที่ส่งมาให้เขา ทำเอาหัวใจของแม่ทัพหนุ่มเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ นี่นางยิ้มให้เขาเป็นครั้งแรก สีหน้าแบบนี้ที่เขาอยากเห็น

“จริงหรือเจ้าคะ ท่านแม่ทัพได้ข่าวท่านพ่อแล้วจริงๆ หรือเจ้าคะ”

“ใช่ พ่อเจ้า และครอบครัวทุกคนกลับจวนอย่างปลอดภัย ตอนนี้กำลังให้คนตามหาตัวเจ้าอยู่”

สีหน้านางสลดลงเล็กน้อย ทำเอาเขาตกใจ เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ เมื่อครู่นางยังดีใจอยู่เลยมิใช่หรือ

“เหตุใดแม่นางจึงทำหน้าเช่นนั้น เจ้าไม่ดีใจหรือที่จะได้กลับจวน”

“ข้าถูกกบฏจับตัวมาหลายวัน อีกทั้งพวกเขาไม่รู้ว่าข้ามาพักที่จวนท่านแม่ทัพ หากกลับไป เกรงว่าท่านพ่อ คงจะเสื่อมเสียชื่อเสียงเพราะข้าแน่เจ้าค่ะ”

“เรื่องนั้นเจ้ามิต้องกังวล ข้าจะเป็นผู้ไปส่งเจ้าที่จวนด้วยตนเอง เจ้าช่วยข้าเรื่องผู้ที่อยู่เบื้องหลังกบฏ เรื่องนี้ ข้าจะอธิบายกับท่านคหบดีจินด้วยตัวเอง”

“ขอบคุณท่านแม่ทัพ แต่ท่านมิต้องออกหน้าถึงเพียงนั้นก็ได้เจ้าค่ะ เกรงว่า ข้าจะรบกวนท่านมากเกินไปแล้ว เพียงแค่ช่วยชีวิตข้า เพียงเท่านี้จินซู่เย่ก็ชดใช้ท่านไม่หมดแล้วเจ้าค่ะ”

“แม่นางจิน เจ้ามิต้องห่วงเรื่องอื่น ความปลอดภัยของเจ้าเป็นเรื่องที่ข้าควรใส่ใจอยู่แล้ว”

เขามองหน้านางตรง ๆ นางที่ก้มหน้าอยู่ เงยหน้าขึ้นมามองเขาก่อนที่จะรีบหลบสายตาเด็ดเดี่ยวนั้นทันที แม้ว่าไม่รู้ว่าแม่ทัพหนุ่มจะหมายถึงอะไร แต่นางก็มิอาจคิดอะไรเกินเลยกับเขาได้

“เจ้าเตรียมตัวเถิด ข้าจะสั่งคนเตรียมรถม้า เดี๋ยวเราจะได้ไปที่จวนสกุลจินกัน”

“ขอบคุณท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ”

จวนสกุลจิน

“ท่านแม่ ท่านบอกว่าท่านแม่ทัพมู่จะมาที่จวนเราอย่างนั้นหรือเจ้าคะ ข้าได้ยินผู้คนด้านนอกเล่าลือว่า แม่ทัพผู้นี้รูปงามยิ่งนัก หรือว่าเขาจะมาคุยกับท่านพ่อ เรื่องที่เราช่วยชาวบ้านกันเจ้าคะ”

“แม่ก็มิรู้ได้ ทางนั้นไม่ได้แจ้งเจตนามา บอกเพียงว่าขอพบพ่อเจ้า และขอบคุณ ต้องรอดูไปก่อน”

“นั่นไงเจ้าคะ มากันแล้วนั่นขบวนทหารม้า”

จินถงหนิงเขย่าแขนเสื้อมารดาของนาง ซึ่งเป็นภรรยารองของคหบดีจิน นางตื่นเต้นเพราะไม่เคยเห็นกองทหารที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้มาถึงหน้าจวน ทหารม้าเต็มยศพร้อมธงประดับ ที่วิ่งล้อมเพื่ออารักขาผู้ที่นั่งอยู่ในรถม้าหรู เดินมาเป็นขบวน ก่อนจะหยุดที่หน้าจวนคหบดีจิน

“น้องสี่ เจ้าเบาเสียงลงหน่อยเถิด เจ้าเป็นสตรีนะ”

“พี่รอง ท่านไม่ใช่ท่านแม่นะ มาดุข้าทำไม”

จินอี้เจินส่ายหัวกับความดื้อรั้นและไม่ฟังผู้ใดของน้องสาวต่างมารดาของนาง ก่อนที่ใครจะได้เอ่ยอะไรอีก แม่ทัพหนุ่มที่สวมชุดเกราะเต็มยศก็เดินลงมาจากม้าและตรงมาที่บิดาของพวกนาง

“ท่านแม่ทัพมู่ ข้าน้อยจินหลุน ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้มีโอกาสต้อนรับท่านแม่ทัพมู่ในวันนี้”

“ท่านคหบดีจินไม่ต้องเกรงใจ ข้าตั้งใจจะมาหาท่านนานแล้ว เพียงแต่สองวันมานี้ยังจัดการเรื่องกบฏยังไม่จบสิ้น ทำให้มาพบท่านช้า เป็นข้าน้อย ที่ต้องขออภัยท่าน”

จินหลุนรู้สึกงุนงงยิ่งนักที่แม่ทัพหนุ่มรูปงามผู้นี้มาคารวะเขาและยังขออภัยเขาอีก นี่มันเรื่องอันใดกัน

“ท่านแม่ทัพอย่าได้ทำเช่นนี้ ท่านเป็นถึงวีรบุรุษผู้กอบกู้หย่งตูของพวกเราเอาไว้ ท่านทำแบบนี้ข้าจะรับไหวได้เช่นไรกัน ท่านอย่าได้เกรงใจข้าน้อยเลย ข้าเป็นเพียงพ่อค้าเท่านั้น”

“ท่านคหบดีจิน ท่านมิเพียงเป็นแค่พ่อค้า ท่านยังเป็นผู้ช่วยเหลือทางการ โดยการให้ความช่วยเหลือชาวบ้านและขุนนางในการอพยพออกนอกเมือง ให้ข้าได้จัดการกับพวกกบฏได้จนสิ้นซาก”

“ท่านแม่ทัพ นั่นเป็นสิ่งที่พวกข้าล้วนควรต้องทำ อย่าได้เกรงใจๆ”

“แล้วนี่ ครอบครัวของท่าน …”

“ออ นี่จินอันเล่อ ภรรยารองของข้าขอรับ นั่นจินอี้เจินบุตรีคนรอง และจินถงหนิง บุตรีคนที่สี่ขอรับท่านแม่ทัพ”

“ข้าเข้าใจว่าท่านจินมีบุตรีสามคน และบุตรชายคนโตหนึ่งคน”

“ออ ใช่ขอรับ บุตรชายคนโตรับราชการอยู่เมืองหลวง อยู่สำนักหมอหลวง ชื่อว่าจินเฟยหลง อีกคนน้องสาวของเขา เอ่อ….”

“ถูกพวกกบฏจับไปเจ้าค่ะ เป็นตายร้ายดีเช่นไรยังไม่รู้ ถูกทำอะไรบ้างก็มิรู้ได้เช่นกันเจ้าค่ะ”

“จินอีเจิน หุบปากของเจ้านะ”

“พี่รอง ท่านมีสิทธิ์อะไรมาตะคอกใส่ข้า”

“ลูกสี่ อย่าเสียมารยาทต่อหน้าพ่อเจ้ากับท่านแม่ทัพ เจ้าด้วยอีเจิน”

“ท่านแม่ ข้า….”

นางหันไปสบตาแม่ทัพหนุ่มที่ส่งสายตาเยือกเย็นดุจน้ำแข็งมาให้นาง ถึงแม้จะรูปงาม แต่สายตานั่น ทำให้นางเริ่มรู้สึกหวาดกลัว นางจึงได้สงบปากลง

“บุตรสาวคนที่สามของข้าน้อย หายไประหว่างการอพยพ ตอนนี้ข้าส่งคนเร่งออกตามหาอยู่ขอรับ ไม่ทราบว่า ท่านแม่ทัพมาเยือนในวันนี้ มีเหตุเร่งด่วนอันใดหรือไม่”

“นอกจากมาขอบคุณท่านแล้ว ข้ายังนำบุตรสาวของท่านมาส่งให้ด้วยขอรับ”

เขาเดินไปยังรถม้า ก่อนที่จะจูงมือนางเดินลงมา ให้นางไปพบครอบครัว

“ท่านพ่อ พี่รอง ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ”

จินซู่เย่โผเข้ากอดบิดาราวกับไม่ได้เจอกันมาหลายปี ก่อนที่พี่รองของนางจะวิ่งเข้ามาหานางด้วยน้ำตานองหน้า จินถงหนิงและจินอันเล่อตกใจเล็กน้อย พวกนางอุตส่าห์ปล่อยข่าวว่านางถูกกบฏลักพาตัวไป ให้นางเสื่อมเสียชื่อเสียง

แต่บัดนี้ นางกลับมาพร้อมขบวนทหารม้าที่ยิ่งใหญ่ พร้อมกับท่านแม่ทัพใหญ่เป็นผู้มาส่งด้วยตัวเองอีกด้วย มู่หลงฟู่จับอาการสองแม่ลูกนั้นได้ทันที เพียงแค่ไม่พูดออกมา ก่อนที่จะแจ้งให้ทุกคนทราบ เพราะตอนนี้ หน้าจวนสกุลจิน มีชาวบ้านมารายล้อมมากมาย

“ท่านคหบดี ข้าเจอแม่นางจินในป่าชานเมือง ข้าจึงให้การช่วยเหลือ และตลอดเวลา นางก็พักอยู่ที่จวนของข้า มิได้ถูกพวกกบฏทำอะไรให้เสื่อมเสีย ดังเช่นข่าวลือไร้มูลที่ชั่วช้านั่น”

สองแม่ลูกกอดกันแน่นเพราะความหวาดกลัวในน้ำเสียงที่มีอำนาจของเขา แต่จินอันเล่อผู้เป็นแม่ยังมีท่าทีที่ยังมิยอมแพ้ ก่อนจะกล่าวว่า

“ท่านแม่ทัพ ขออภัยที่ข้าบังอาจ แต่สตรีที่รอดมาจากกองทัพกบฏหลายวันก่อน บอกข้าว่า นางพบกับลูกสามอยู่ในจวนของกบฏนะเจ้าคะ เรื่องนี้ เกรงว่า ชื่อเสียงของนางคงจะ….”

“เรื่องนั้น เพราะนางต้องการตอบแทนข้าที่ช่วยชีวิตนาง แม่นางจินจึงยอมลอบเข้าจวนกบฏ ปลอมเป็นหมอ เพื่อสืบข่าวให้ข้า และช่วยให้ข้าสามารถปราบกองทัพกบฏได้โดยง่าย เป็นเช่นนี้แล้วฮูหยินรองจินคิดว่านางทำเสื่อมเสียอีกเช่นนั้นหรือ"

"ตอนนี้ความถึงฝ่าบาทแล้ว ฝ่าบาทให้ความชื่นชมในความกล้าหาญของนางมาก ยกย่องให้เป็นยอดสตรีกล้าแห่งหย่งตู”

“อีกไม่กี่วัน ราชโองการก็จะมาถึง เป็นถึงฮูหยินรองสกุลจิน ข้าคิดไม่ถึงเลยว่า ท่านจะมองแม่นางจินในแง่ร้ายถึงเพียงนี้!!”

จินอันเล่อเข่าทรุดลงกับพื้น ก่อนที่จะก้มหัวให้กับเขา ซึ่งตอนนี้นางรู้สึกหวาดกลัวสุดชีวิต

เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ จากที่จะใส่ร้ายว่านางถูกกบฏย่ำยี นางกลายเป็นสตรีกล้าไปได้เช่นไร….