25 ไม่หมั้น

ผ้าแพร...

ฉันอยู่ที่บ้านคุณป้าได้เกือบหนึ่งอาทิตย์แล้วถามว่ารู้สึกยังไงบ้างบอกตามตรงว่าฉันไม่ชินกับการอยู่ที่นี่เพราะฉันแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย ห้องนอนที่มีแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดให้เสื้อผ้าก็นำไปซักให้แม้ว่าฉันจะบอกว่าฉันทำเองได้แต่พี่ๆแม่บ้านก็ไม่ยอมบอกว่าเป็นหน้าที่ๆต้องทำ คือปกติแล้วตอนอยู่ที่บ้านฉันต้องทำเองหมดทุกอย่างไม่ว่าจะซักผ้าเก็บกวาดห้องนอนทั้งของตัวเองแล้วก็ของพลอยใสเพราะเธอไม่ชอบให้คนอื่นเข้าไปยุ่งกับของในห้องมันก็เลยต้องเป็นฉันที่เข้าไปทำเองหรือแม้แต่เสื้อผ้าราคาแพงๆฉันก็ต้องเอาไปซักให้เพราะพลอยใสกลัวว่าลงเครื่องแล้วมันจะเสียพูดง่ายๆก็คือเหมือนฉันเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของน้องสาวตัวเองแต่ฉันก็ทำนะไม่เคยบ่นเพราะถึงยังไงพลอยใสก็เป็นน้องสาวเพียงคนเดียวของฉันถึงแม้ว่าที่ผ่านมาพลอยใสจะไม่เคยมองฉันเป็นพี่เลยก็ตาม

อยากจะบอกว่าคุณป้าใจดีกับฉันมากคุณลุงก็เช่นกัน ส่วนอคิน...ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลยคุณป้าบอกว่าช่วงนี้คินคงจะยุ่งๆเรื่องสอบพอพูดถึงเรื่องนี้ฉันก็อยากกลับไปเรียนต่อเหมือนกันแต่ฉันคงไม่กล้าไปขอคุณลุงคุณป้าเพราะเท่านี้ฉันก็ตอบแทนบุญคุณท่านไม่หมดแล้ว อีกอย่างฉันอยู่ที่นี่ในฐานะคนอาศัยเท่านั้นไม่ได้เป็นฐาติไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับใครเลยแม้แต่คนเดียวการที่ฉันจะไปร้องขอให้ท่านส่งฉันเรียนต่อคงไม่เหมาะ ฉันยังไม่รู้เลยว่าอนาคตของฉันจะเป็นยังไงต่อไปฉันจะอยู่ที่นี่ไปตลอดคงไม่ได้เพราะที่นี่ไม่ใช่บ้านฉันเมื่อถึงเวลาฉันก็คงต้องไป แต่คงจะยังไม่ใช่ตอนนี้เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปอยู่ที่ไหนญาติก็ไม่มีเงินก็ไม่มีติดตัวเลยสักบาทจะกลับไปอยู่ที่บ้านก็คงไม่ได้แล้วเพราะก่อนที่ฉันจะออกมาจากบ้านพ่อกับแม่ก็สาปส่งไล่ฉันดุด่าฉันสารพัดบอกว่าไปแล้วไม่ต้องเสนอหน้ากลับมาอีก ฉันทำได้แค่ยกมือก้มกราบแทบเท้าท่านทั้งสองเพราะถึงยังไงท่านก็เป็นผู้ให้กำเนิด

"มีอะไรให้แพรช่วยมั้ยคะ" ฉันเดินเข้ามาถามพี่ๆป้าๆในครัวเพราะเห็นว่าใกล้จะได้เวลาทานอาหารเย็นแล้ว

"ไม่มีหรอกค่ะคุณแพรพวกเราช่วยกันทำใกล้จะเสร็จแล้วคุณแพรไปรอที่ห้องรับแขกก่อนก็ได้นะคะในนี้มันร้อนคนก็เยอะ"

"ให้แพรช่วยเถอะนะคะแพรอยากช่วยจริงๆแพรอยู่เฉยๆไม่มีอะไรทำเลยนะคะให้แพรช่วยนะคะ แพรเด็กผักก็ได้ค่ะ" ฉันไม่รอให้ถูกปฏิเสธฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะกับพี่ๆแม่ครัวแล้วช่วยลงมือเด็ดผัก หั่นผ้ก ล้างผักทำอะไรที่พอจะทำได้แม้จะมีเสียงห้ามตลอดก็ตาม

"คุณแพรคล่องจังเลยนะคะคล่องกว่าพวกเราอีกดูสิแป๊บเดียวเสร็จแล้ว"

"ตอนอยู่ที่บ้านแพรช่วยป้าแม่ครัวทำอาหารทุกวันค่ะ ว่าแต่วันนี้ทำอะไรทานบ้างคะ เห็นมีของเยอะมากๆเลย"

"ทำหลายเมนูเลยค่ะเห็นว่าวันนี้คุณคินจะพาคุณเมนี่มาทานข้าวที่บ้านค่ะ เอ่อคุณเมนี่เธอเป็นเพื่อนสนิทคุณคินตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะค่ะ เป็นเพื่อนจริงๆไม่ใช่แฟนหรอกนะคะ" เหมือนป้าแม่ครัวจะพยายามพูดให้ฉันไม่คิดมาก เพราะทุกคนที่นี่รับรู้ว่าฉันมาอยู่ที่นี่ในฐานะว่าที่คู่หมั้นของคิน

"อ่อ ค่ะ" จากนั้นฉันก็ช่วยในครัวทำอาหารต่อจนกระทั่งเสร็จฉันถึงออกมาเพื่อขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะตอนนี้เสื้อผ้าที่ฉันใส่มันเหม็นกลิ่นควันกลิ่นอาหารไปทั้งตัว

ฉันตัดสินใจเดินขึ้นบันไดแทนการใช้ลิฟต์พอฉันเดินขึ้นมาถึงชั้นสองฉันก็เห็นภาพบางอย่างที่ฉันไม่สมควรเห็นนั่นก็คือภาพที่คินกำลังยืนกอดจูบอยู่กับผู้หญิงสาวสวยคนนึงอยู่ตรงโถงกลางของชั้นสองอย่างเร่ารอ้นและรุนแรงจนเสื้อผ้าหลุดลุ่ยภาพที่เห็นทำเอาฉันถึงกับยืนตัวแข็งทื่อเพราะไม่คิดว่าจะเจออะไรแบบนี้ คือไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยเห็นคินจูบกับผู้หญิงนะแต่นั่นมันก็นานมาแล้วและไม่ได้รุนแรงขนาดนี้พอมาเจอแบบนี้อีกฉันก็ทำตัวไม่ถูกขาก้าวไม่ออก

"อุ้ย!!"  ผู้หญิงคนนั้นหันมาพอเจอฉันเธอก็ร้องตกใจจนทำให้คินต้องรีบหันมาดูพอเขาเห็นว่าเป็นฉันเขาก็เดินมาหาด้วยสายตาท่าทางเอาเรื่อง

"ที่บ้านไม่สอนมารยาทหรือไงคนเค้ายืนจูบกันแล้วมาแอบดู"

"เราไม่ได้แอบดูนะ คือเรากำลังจะเดินไปข้างบนแล้วมันต้องผ่านตรงนี้เราไม่ได้ตั้งใจจริงๆขอโทษนะ"

"ใครเหรอคิน"

"ก็ว่าที่คู่หมั้นของฉันที่ฉันเล่าให้เธอฟังไงเ"

"อ้าวเหรอ เอ่อสวัสดีเราชื่อเมนี่นะเป็นเพื่อนสนิทของคินน่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะเธอชื่อแพรใช่ไหม"

"เอ่อ อื้มมเราชื่อผ้าแพรเรียกแพรเฉยๆก็ได้" ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติแม้ว่าใจฉันตอนนี้มันยังเต้นแรงเพราะภาพที่เขาสองคนจูบกันอย่างเร่าร้อนมันยังคงติดตา

"งั้นเราขอตัวก่อนนะ" ฉันบอกกับเมนี่โดยที่ไม่ได้หันไปสบตากับคินเพราะฉันไม่รู้ว่าเขากำลังมองฉันด้วยสายตาแบบไหนในตอนนี้ เขาอาจจะกำลังโกรธที่ฉันมาขัดจังหวะของเขากับเมนี่ 

ที่โต๊ะอาหาร...

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะจ้ะเมนี่"

"พอดีช่วงนี้เมนี่เรียนหนักค่ะคุณป้า เพิ่งมีเวลาว่างก็เลยรบเร้าคินให้พามาสวัสดีคุณลุงกับคุณป้าแล้วก็ถือโอกาสเอาของฝากมาให้ด้วยค่ะพอดีว่าเมื่ออาทิตย์ก่อนเมนี่ไปเที่ยวฝรั่งเศสมาก็เลยซื้อของฝากเล็กๆน้อยๆมาให้คุณลุงกับคุณป้า"

"ขอบใจจ้ะ เออว่าแต่เมนี่รู้จักหนูแพรหรือยังลูก"

"รู้จักแล้วค่ะคินบอกว่าเป็นว่าที่คู่หมั้นของคินค่ะ"

"คินบอกหนูแบบนั้นเหรอจ้ะ"

"ค่ะ ทำไมเหรอคะคุณป้าคินเค้าพูดอะไรผิดหรือเปล่าคะ"

"ก็ไม่ผิดหรอกจ้ะเพราะก่อนหน้านี้ป้าเป็นคนบอกตาคินเองว่าต้องหมั้นกับหนูแพรแต่ป้าคงลืมอัปเดตลืมบอกลูกชายป้าว่าตอนนี้เค้าไม่ต้องหมั้นกับหนูแพรแล้ว"

"ไม่ต้องหมั้นแล้วแม่หมายความว่าไงครับผมไม่เข้าใจ"

"ก็หมายความตามที่พูดไงลูกไม่เห็นเข้าใจยากตรงไหนเลยครับ"

"คืออย่างงี้นะตาคินคือพ่อกับแม่มาคิดๆดูแล้วพ่อกับแม่คิดว่าเราทำไม่ถูกกับการที่จะบังคับให้คินหมั้นกับหนูแพรตามใจโดยที่คินไม่สมัครใจ แม่กับพ่อก็เลยตกลงกันว่าจะไม่ให้คินกับหนูแพรหมั้นกันแล้วดีกว่าเพราะคนที่หมั้นกันเค้าต้องรักกันนี่นาใช่มั้ยเพราะถ้าหมั้นกันแล้วยังไงอนาคตก็ต้องแต่งงานกัน"

"ใช่ลูกแม่ก็เลยคิดว่าจะลองหาผู้ชายดีๆสักคนให้หนูแพรได้รู้จักก็คงเป็นลูกชายนักธุรกิจที่รู้จักนั่นแล่ะ เอาที่อายุใกล้เคียงกันจะได้คุยกันรู้เรื่องเผื่ออนาคตจะพัฒนาความสัมพันธ์ ถ้าถึงตอนนั้นหนูแพรก็อาจจะมีคนดีๆเข้ามาดูแล คินว่าดีมั้ยครับลูก"

"แล้วเรื่องนี้แม่ถามเจ้าตัวเค้าหรือยังครับ"

"ถามแล้วสิลูกไม่ถามแม่จะพูดได้เหรอ" หลังจากนั้นคินก็หันมามองหน้าฉันซึ่งสายตาที่เขามองมามันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆเขามีท่าทีเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง