24 ไม่มีความหมาย

ผ้าแพร....

"คุณป้าคะ..คือหนูเอ่อคือ...."

"คืออะไรจ๊ะ"

"ถ้าหนูไม่หมั้นจะได้มั้ยคะ" ฉันตัดสินใจพูดออกไปตามที่ใจคิด

"ป้ารู้ว่าเพราะอะไร แต่ป้าขอถามหนูแพรข้อนึงได้มั้ยจ๊ะ"

"ค่ะ"

"หนูยังรู้สึกยังรักตาคินเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่าลูก"

"คือแพร...." ฉันไม่รู้จะพูดออกไปดีไหมว่าฉันยังรักเขาอยู่เหมือนเดิมเพราะเขาคือรักแรกของฉันและคงเป็นรักเดียวเพราะฉันคงไม่กล้าไปรักใครอีกแล้วฉันกลัวเจ็บกลัวผิดหวัง ฉันคิดว่าคงไม่มีใครรักฉันจริงหรอกเพราะขนาดพ่อแม่แท้ๆ ของฉันพวกท่านยังไม่รักฉันเลยแล้วนับประสาอะไรจะไปหวังให้คนอื่นมารัก

"แค่หนูตอบป้ามาว่าหนูยังรักลูกชายของป้าอยู่หรือเปล่าแค่นั้นเองจ๊ะแล้วเรื่องอื่นป้าจะจัดการเอง"

"แพร...ยอมรับว่าแพรยังรักคินแต่มันจะมีประโยชน์อะไรคะในเมื่อเค้าไม่ได้รักแพร ที่เค้าเข้าหาแพรตั้งแต่ตอนนั้นแพรก็ยังไม่รู้เลยค่ะว่าเค้าทำไปเพื่ออะไรเค้าเข้ามาทำให้แพรหวั่นไหวทำให้แพรใจอ่อนยอมเป็นแฟนกับเค้าทั้งที่แพรพยายามปฏิเสธแต่สุดท้ายแพรก็แพ้ใจตัวเองในตอนนั้นคินเค้าน่ารักมากๆเลยค่ะเค้าทำดีกับแพรทุกอย่างเอาใจใส่แพรทุกเรื่องจนแพรคิดว่าเค้ารู้สึกดีกับแพรจริงๆแพรถึงกล้าเปิดใจยอมเป็นแฟนกับเค้า แต่ทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกันแพรก็ถามตัวเองว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้มันคือเรื่องจริงหรือความฝันคนที่มีพร้อมทุกอย่างอย่างคินเค้าจะมาชอบแพรจริงๆเหรอมันเป็นไปได้เหรอที่เค้าจะมาชอบผู้หญิงหน้าตาแบบแพรที่ไม่มีอะไรคู่ควรกับเค้าเลยแต่การกระทำของเค้าในช่วงนั้นเค้าทำให้แพรเชื่อใจเค้าร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเค้ารักแพรจริงๆแต่สุดท้าย......" ฉันหยุดพูดเพราะเหมือนมันมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอมันพูดไม่ออก คุณป้ายื่นมือมาจับมือฉันไว้แล้วลูบเบาๆ ฉันกล้นความรู้สึกของตัวเองเมื่อคืดย้อนไปถึงเรื่องราวในครั้งนั้นก่อนจะพูดต่อ

"สุดท้ายเค้าก็ทำเหมือนแพรไม่มีค่าในสายตาของเค้าเลยเค้าเมินเฉย ไม่สนใจใยดีเค้าทำเหมือนเพรไม่มีตัวตนไม่มีความหมาย จนสุดท้ายเราก็ต้องเลิกกัน"

"ใครเป็นคนบอกเลิกจ๊ะหนูหรือตาคิน"

"แพรเองค่ะ แพรเป็นคนบอกเลิกคิน คือตอนนั้นแม่รู้ว่าแพรมีแฟนแม่ก็เลยบังคับให้แพรเลิกเพราะถ้าไม่อย่างนั้นแม่จะให้แพรลาออกจากโรงเรียน แต่แพรรักคินแพรไม่อยากเลิกแล้วก็ยังอยากเรียนต่อแพรบอกเรื่องนี้กับคินเพื่อที่ว่าให้เค้าไปคุยกับแม่ของแพรแต่...แต่คินเค้าไม่ยอมไปเค้าบอกถ้าเป็นปัญหามากก็เลิกกันไปเลย เค้าไม่แคร์แพรเลยสักนิดทั้งที่เค้าบอกว่าเค้ารักแพร...พอเลิกกันไปแล้วแพรก็มานั่งคิดหาเหตุผลในสิ่งที่เค้าทำ แพรไม่รู้ว่าแพรทำผิดอะไร ทำไมเค้าถึงใจร้ากับแพรได้ขนาดนี้" ฉันเอ่ยความรู้สึกความอัดอั้นตันใจออกมาตอนนี้ฉันรู้สึกถึงน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาแล้วมันก็ไหลออกมาจริงๆ คุณป้าหยิบทิชชู่มาแล้วท่านก็เช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างอ่อนโยน

"ไม่ร้องนะคะคนดีของป้าหนูไม่ร้องนะ" ยิ่งคุณป้าเช็ดน้ำตาให้ฉันฉันก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม

"ฮึก ฮึก" ท่านดึงฉันเข้าไปกอดแล้วปลอบจนฉันรู้สึกดีขึ้นฉันรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกอ้อมกอดนี้มันช่างอบอุ่นเหลือเกินถ้าท่านเป็นแม่ของฉันจริงๆก็คงจะดีฉันอยากให้แม่กอดแบบนี้แต่ก็ไม่เคยเลยสักครั้ง ตั้งแต่เล็กจนโตฉันไม่เคยถูกแม่กอดเลย ฉันจำได้ตอนที่ฉันยังเด็กฉันไม่สบายตัวร้อนแต่พ่อกับแม่ไม่เคยดูแลฉันเลยไม่เคยถามว่าฉันกินยาหรือยังตัวหายร้อนหรือยัง ฉันมีแค่ป้าผ่องคนเดียวที่เช็ดตัวให้ป้อนยาป้อนข้าวจนฉันหายป่วย ทำไมแม่ของฉันถึงไม่อบอุ่นใจดีแบบคุณป้าแม่ของคินนะ

"คุณป้าทำไม..ใจดีกับแพรจังคะ"

"หนูอาจจะยังไม่รู้ว่าป้ากับพ่อแม่หนู้รู้จักกันมาก็หลายสิบปีแล้วล่ะตั้งแต่หนูยังไม่เกิดจนกระทั่งวันที่หนูเกิดมาป้ากับลุงก็ไปเยี่ยมด้วยนะป้าได้อุ้มหนูด้วย หนูน่ะหน้าตาน่ารักน่าชังมากเลยรู้มั้ยผิวขาวอมชมพูมากๆอ้วนจ้ำม่ำเลยจนป้าอยากได้ลูกสาวเพิ่มอีกสักคนแต่ติดที่ป้าทำหมันแล้วเพราะมีลูกแล้วสองคน"

"คุณป้าได้อุ้มแพรด้วยเหรอคะ"

"แล้วป้าก็เป็นคนที่อุ้มหนูคนแรกเลย"

"อุ้มคนแรกเหรอคะ" ฉันถามด้วยความสงสัย

"ใช่จ๊ะเพราะว่า......" คุณป้าท่านพูดแค่นั้นก่อนจะเงียบไปฉันสังเกตใบหน้าของท่านที่มีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา

"เพราะอะไรคะคุณป้า"

"ช่างมันเถอะลูกอย่าไปพูดถึงมันเลยนะเรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วด้วย"

"แต่แพรอยากรู้คุณป้าเล่าเถอะนะคะแพรขอร้องแพรอยากรู้จริงๆค่ะ"

"เพราะว่าไม่มีใครอุ้มหนูเลยสักคนทั้งที่หนูร้องไห้จนหน้าแดงตัวแดงไปหมดแต่แพ่อแม่ของหนูท่านก็ไม่ได้สนใจเพราะวันนั้นเป็นวันที่ครอบครัวของหนูถูกฟ้องล้มละลาย ป้าสงสารหนูมากก็เลยอุ้มหนูไปหาพยาบาลเพื่อให้เค้าหานมป้อนให้หนู"

"เพราะแบบนี้ทุกคนถึงคิดว่าแพรเป็นตัวกาลกิณีเป็นตัวซวยใช่มั้ยคะ"

"จริงๆแล้วมันไม่เกี่ยวกับหนูเลยสักนิดพ่อกับแม่ของหนูบริหารงานพลาดเอง ตอนนั้นป้ากับคุณลุงก็เลยยื่นมือเข้าช่วยจนกระทั่งสถานการณ์ดีขึ้น และมันก็ดีขึ้นเรื่อยๆซึ่งตอนนั้นแม่ของหนูคลอดพลอยใสพอดี"

"ทุกคนก็เลยคิดว่าพลอยใสเป็นความโชคดีของครอบครัว ต่างจากแพรที่นำแต่ความโชคร้ายมาให้" 

"ไม่มีพ่อแม่ดีๆที่ไหนเค้าคิดแบบนั้นกับลูกตัวเองหรอกมีแค่พ่อแม่หนูเท่านั้นแล่ะที่คิด ป้ารู้มาโดยตลอดว่าพ่อแม่ของหนูเลี้ยงหนูกับพลอยใสต่างกันมากแค่ไหนป้าสงสารหนูมากเลยลูกแต่ตอนนั้นป้าก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเราไม่ใช่ญาติกัน จนกระทั่งป้ามารู้เมื่อไม่นานมานี้ว่าหนูกับตาคินเคยคบกัน ป้าก็เลยคิดหาวิธีพาหนูออกมาจากบ้านหลังนั้นเพราะป้าคิดว่าหนูทนอยู่แบบนั้นมานานเกินไปแล้ว ป้าขอโทษนะลูกที่ป้าปล่อยให้หนูต้องทนเจ็บปวดกับครอบครัวตัวเองมานานขนาดนี้ แล้วป้าก็ขอโทษที่ลูกชายของป้าทำให้หนูเสียใจ แต่ต่อไปนี้หนูไม่ต้องห่วงนะลูกป้าจะดูแลหนูแทนพ่อแม่หนูเอง หนูมาเป็นลูกสาวของป้านะลูกแพร"

"ฮึก ฮีก คุณป้า ฮือออ ฮือออ" ฉันไม่เคยรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต