21 สู่ขอ

อคิน...

"คินหมั้นกับคนที่แม่เลือกได้ไหมครับทำเพื่อแม่สักครั้ง"

"แม่ไม่ได้อำผมเล่นใช่ป่ะ"

"อำที่ไหนแม่พูดจริงที่แม่ชวนเราไปบ้านเพื่อนแม่วันก่อนก็เพราะว่าแม่อยากให้เราเจอหน้าว่าที่ภรรยาในอนาคต"

"แม่หมายถึงคนไหนล่ะครับบ้านโน้นมาลูกสาวตั้งสองคน" ซึ่งคนนึงก็เคยเป็นแฟนเก่าของผมที่แม่คงไม่น่ารู้

"แล้วลูกคิดว่าใคร

"พลอยใส??" ผมเดาเอาเพราะพลอยใสน่ารักสดใสและสวยกว่าผ้าแพรมากความต่างของสองคนนี้เปรียบเสมือนฟ้ากับเหวทั้งที่เป็นพี่น้องกันแท้ๆและแม่ก็คงต้องหาผู้หญิงสวยๆให้ผมเพราะมันจะเป็นหน้าเป็นตาให้กับวงศ์ตระกูล ถามว่าผมสนใจพลอยใสไหมก็น่าสนใจอยู่นะพลอยใสดูสดใสน่ารักตามวัยของเธอต่างกับอีกคนที่มองทีไรก็ไม่จรรโลงใจเท่าไหร่มองทีไรก็เหมือนมองคนอมทุกข์อยู่ตลอดเวลา ซึ่งตอนนี้ผมไม่รู้ว่าผ้าแพรกับไอ้เหี้ยพีทถึงไหนต่อไหนกันแล้วหลังจากที่เธอกันกับผม คือไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีผ้าแพรก็ยังเป็นผู้หญิงแต่งตัวเชยๆเหมือนเดิมต่างจากน้องสาว พูดง่ายๆคือไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีเลย

ถ้าถามว่าผมรู้จักพลอยใสมั้ยผมไม่รู้จักหรอกถึงจะเรียนมหาลัยเดียวกันก็เถอะเพราะมหาลัยที่ผมเรียนมันใหญ่มากคนเป็นพันตึกเรียนก็เยอะจะข้ามไปเรียนแต่ละตึกต้องขับรถไปเดินไปคงไม่ไหว ขนาดไอ้เก้าไอ้เจ๋งที่เรียนมอเดียวกับผมแต่คนละคณะบางวันผมยังไม่เจอหน้าพวกมันเลยคิดดู ต้องโทรตามกันเอา อ่อผมลืมบอกไปว่าผมไม่ได้ไปเรียนต่อเมืองนอกหรอกนะตอนนั้นผมแค่หลอกผ้าแพรเท่านั้นอีกอย่างคือผมไม่ค่อยชอบอากาศหนาวเท่าไหร่ก็เลยเลือกที่จะเรียนต่อที่นี่ซึ่งตอนนี้ผมเรียนอยู่ปีสามอีกปีเดียวก็จะเรียนจบแล้ว

"พลอยใสก็สวยนะสวยมากสเป๊กลูกเลยซึ่งตอนแรกแม่ยอมรับว่าเป็นหนูพลอยใสที่แม่เลือกแต่พอได้เจอหน้าหนูแพรแม่ก็เปลี่ยนใจ"

ผ้าแพร...

"แม่มีอะไรกับแพรคะ" หลังจากทานข้าวเสร็จฉันก็ขึ้นมาหาแม่บนห้องเพราะท่านให้คนไปตามบอกมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย

"ฉันขอสั่งห้ามแกเลยนะต่อไปถ้าอคินกับแม่ของเขามาที่บ้านแกไม่ต้องเสนอหน้าออกมา"

"ถ้าแม่ไม่ให้คนไปตามแพรก็ไม่กล้าเข้าไปหรอกค่ะ"

"แกอย่ามาเถียงฉันนะ"

"แพรเปล่านะคะ"

"แล้วจะบอกให้นะว่าฉันไม่ได้อยากจะไปตามแกถ้าไม่ติดว่าเค้าอยากเจอหน้าแกฉันก็ไม่ให้คนไปตามหรอก"

"ค่ะ ต่อไปแพรจะไม่เสนอหน้าเข้าไป" ฉันตอบอย่างน้อยใจ

"ดีแล้วจำด้วย"

"แม่มีเรื่องจะคุยกับแพรแค่นี้ใช่มั้ยคะแพรจะได้ขอตัวไปทำงานบ้านต่อ" 

"เดี๋ยวก่อน"

"คะ"

"แกกับอคินเคยคบกันสมัยเรียนใช่ไหม" 

".........."

"ใช่ไหมตอบ"

"ค่ะ แต่เราเลิกกันแล้ว" แม่คงลืมว่าเป็นคนสั่งให้ฉันไปบอกเลิกเองซึ่งตอนนั้นแม่คงไม่รู้ว่าเป็นเขาแต่ถึงรู้ท้ายที่สุดฉันก็ต้องเลิกกับเขาอยู่ดีเพราะเขาไม่ได้รักฉันจริงอยางที่พูดเพราะถ้าเขารักเขาคงไม่ยอมเลิกกับฉันง่ายๆแบบนั้นและตอนนี้ดูเหมือนเขาจะชอบน้องสาวของฉันด้วย

"เรื่องนี้แกห้ามบอกให้ยัยพลอยรู้เป็นอันขาดเข้าใจไหมถ้าแกไปบอกยัยพลอยฉันจะตบปากแก ฉันไม่อยากให้ยัยพลอยรู้สึกไม่ดีที่ไปชอบผู้ชายที่แกเคยคบ แกรู้ใช่ไหมว่าน้องชอบอคินมากแค่ไหน"

"ค่ะ" ฉันรับคำด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจที่แม่รักและห่วงความรู้สึกของพลอยใสมากกว่าฉันที่มีศักดิ์เป็นลูกเหมือนกัน

"เพราะฉะนั้นแกก็ต้องรูดซิปปากไม่ต้องไปโอ้อวดว่าเคยคบกับเขาให้น้องรู้" แม่ห่วงความรู้สึกของพลอยใสตลอดโดยไม่คิดถึงความรู้สึกของฉันเลยสักนิดว่าฉันจะรู้สึกยังไงที่รู้ว่าน้องสาวแท้ๆของฉันชอบผู้ชายที่เคยได้ชื่อว่าเป็นแฟนของฉัน

หลายวันต่อมา...

"หนูแพร" เสียงหวานใสเอ่ยเรียกชื่อในขณะที่ฉันกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ในสวนพอหันไปก็เห็นเป็นแม่ของคินท่านยิ้มส่งมาให้อย่างเป็นมิตร ฉันรีบวางสายยางลงพื้นแล้วยกมือไหว้ท่านอย่างนอบน้อม

"คุณป้า สวัสดีค่ะ"

"รดน้ำอยู่เหรอลูก"

"ค่ะ" ฉันตอบท่านกลับไปซึ่งเป็นจังหวะที่คินเดินมาพอดีเขาคงมาพร้อมกับแม่ของเขานั่นแล่ะ เขายืนอยู่เอามือล้วงกระเป๋ามองหน้าฉันแวบนึงก่อนจะหันกลับไปไม่หันมามองฉันอีกเลย

"วันนี้ป้ามีเรื่องสำคัญจะมาคุยกับแม่ของหนูยังไงเดี๋ยวหนูก็เข้าไปด้วยกันเลยนะลูก"

"คือแพรต้องทำงานค่ะ ขอโทษด้วยนะคะคุณป้า" เพราะฉันคิดว่าเรื่องสำคัญคงไม่เกี่ยวกับฉันฉันเข้าไปหรือไม่เข้าไปก็คงไม่มีผลอะไรแล้วอีกอย่างแม่ก็สั่งห้ามไม่ให้ฉันไปเสนอหน้าถ้าครอบครัวของคินมาที่บ้าน

"ไม่ได้จ๊ะเพราะเรื่องนี้มันเกี่ยวกับหนูโดยตรง"

"เกี่ยวกับหนูเหรอคะ"

"ใช่จ๊ะ^^"

"แต่ว่า..."

"ไม่มีแต่จ๊ะ ป่ะเราไปพร้อมกันเลยดีกว่า" สุดท้ายฉันก็ถูกคุณป้าแม่ของคินจูงมือมาในห้องรับแขกซึ่งตอนนี้มีทั้งพ่อทั้งแม่นั่งคอยอยู่ก่อนแล้วแต่พอทุกคนเห็นว่าฉันเข้ามาในห้องทุกคนก็ทำหน้าไม่พอใจทันที

ห้องรับแขก ....

"ที่พี่มาวันนี้เพราะพี่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณน้องน่ะคะขอโทษทีมาแบบปุบปับนะคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะเราคนกันเองว่าแต่คุณพี่มีเรื่องอะไรเหรอคะ"

"คุณน้องจะว่าอะไรมั้ยถ้าพี่อยากจะสู่ขอลูกสาวของน้องให้อคินลูกชายคนเดียวของพี่"

"สู่...ขอเหรอคะ" แม่ของฉันทำหน้าตกใจรวมถึงฉันด้วยซึ่งตอนนี้ฉันก็เริ่มใจไม่ดีคิดถึงคำพูดของแม่ของคินที่บอกว่าเรื่องที่จะมาคุยเกี่ยวกับฉันโดยตรง อย่าบอกนะว่า...

"ใช่จ๊ะพี่อยากจะมาสู่ขอหนูแพรให้ตาคินน่ะ^^"

"ว่าไงนะคะ สู่ขอใครนะคะ!!!"

"สู่ขอหนูผ้าแพรค่ะ"

"คุณป้าคะ"

"กรี๊ดดด ไม่จริง ไม่จริง กรี๊ดดดดด" ทุกคนทั้งห้องหันไปด้านหลังเมื่อได้ยินเสียงกรี๊ดลั้นบ้านของพลอยใสที่กำลังเดินลงบันไดมา

"ยัยพลอยลูก!!! แม่ฉันรีบลุกขึ้นไปหาพลอยใสทันที

"เมื่อกี้คุณป้าพูดผิดเหรือเปล่า คุณป้าต้องบอกว่ามาสู่ขอหนูสิ หนูชื่อพลอยใสนะคะไม่ใช่ชื่อผ้าแพร!!!!" พลอยใสโวยวายเสียงดังลั่นบ้านก่อนจะมองมาทางฉันด้วยสายตาโกรธแค้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"ป้าพูดไม่ผิดหรอกจ๊ะป้าน่ะมาสู่ขอพี่สาวของหนู หนูคงไม่ทราบว่าพี่สาวของหนูกับลูกชายของป้าเคยคบกันมาก่อน"

"แม่!!!" ทั้งฉันทั้งอคินต่างก็ตกใจไม่แพ้กัน

"คุณป้าคะ" ฉันไม่คิดว่าท่านจะรู้และพูดออกมาฉันรีบหันไปมองหน้าอคินที่มองหน้าแม่ตัวเองอย่างอึ้งๆ

"แม่รู้ได้ไงว่าผมกับ...เคยคบกัน" เขาเลี่ยงที่จะพูดชื่อฉันแต่ใช้หางตามองมาแทน

"ลูกทำอะไรแม่รู้หมดทุกอย่างถึงแม่จะทำงานอยู่ต่างประเทศก็ตาม"

"แล้วเมื่อวานแม่ทำไมไม่บอกผมว่าแม่รู้"

"ก็แม่อยากเซอร์ไพรส์ทุกคนยังไงล่ะในเมื่อลูกกับหนูแพรทำเหมือนคนไม่รู้จักกันแม่ก็เลยทำเนียนไม่รู้เรื่องทั้งที่จริงแล้วแม่รู้หมดทุกอย่างรู้ถึงขนาดที่ว่าเราพาหนูแพรไปเที่ยวเชียงใหม่สองวันสองคืน"

"กรี๊ดดดดด ไม่จริง ฮือออ ไม่จริงนังแพรจะเคยคบกับพี่คินได้ยังไง ไม่จริงโกหก กรี๊ดดดด" พลอยใสรับไม่ได้ที่รู้ความจริงเรื่องนี้เธอกรี๊ดออกมาสุดเสียงก่อนจะเป็นลมล้มฟุบไป คินรีบพุ่งตัวเข้าไปแล้วอุ้มขึ้นมานอนที่โซฟาห้องรับแขก

"ถ้าคุณพี่จะมาสู่ขอยัยแพรน้องคงจะต้องขอปฏิเสธนะคะคือน้องให้ไม่ได้หรอกค่ะ ยัยแพรต้องอยู่ช่วยดูแลงานที่บ้านไหนจะดูน้องกับสามีอีก"

"ทำไมคุณน้องถึงใช้งานหนูแพรหนักขนาดนี้คะ แล้วหนูพลอยล่ะคะทำอะไรบ้างทำเหมือนหนูแพรมั้ยคะ"

"เอ่อ คือ..ยัยพลอยต้องเรียนหนังสือนี่คะคงไม่มีเวลามาทำงานแต่ยัยแพรไม่ได้เรียนต่ออยู่บ้านเฉยๆ"

"สรุปน้องจะไม่ยอมยกหนูแพรให้พี่ใช่มั้ยคะ"

"ค่ะขอโทษจริงๆค่ะคุณพี่"

"ถ้าอย่างนั้นเงินทุนที่คุณน้องขอกู้จากพี่หนึ่งร้อยล้านพี่คงต้องขอกลับไปพิจารณาก่อนดีกว่าละกันนะคะ"

"คุณพี่คะเรื่องนี้เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอคะ"

"คุณน้องอย่าลืมว่าพี่ยังไม่ได้ลงนามเซ็นเอกสารนะคะ"