19 เลิกกันเถอะ

หลังเลิกเรียน...

"คินเราขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้มั้ย" ฉันเดินมาหาเขาที่รถเพราะเขากำลังจะกลับโดยที่ไม่เอ่ยชวนฉันเหมือนที่เคยชวน

"มีอะไรฉันรีบ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงติดรำคาญนิดหน่อยจนรู้สึกได้

"เราทำผิดอะไรหรือเปล่า"

"เปล่า"

"แล้วทำไมคินถึงดูเปลี่ยนไปล่ะไม่เหมือนคินคนเดิมเลย"

"ฉันว่าฉันก็ทำตัวเหมือนเดิมนะ" มันไม่เหมือนเดิมฉันอยากพูดคำนี้แต่กลัวว่าเขาจะโกรธ

"เรายังเป็นแฟนกันอยู่ใช่ไหม"

"ถามแบบนี้หมายความว่าไง อยากเลิก??" เขาเลิกคิ้วถามฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"ไม่ ไม่ คือเราคิดว่าเราทำอะไรให้คินไม่พอใจคินก็เลยทำเหมือนเราไม่สำคัญ"

"อย่าทำตัวงี่เง่าดิวะ ฉันก็ต้องมีเวลาส่วนตัวบ้างไม่ใช่ว่าต้องทำตัวติดกับเธอตลอดทั้งวัน"

"คินเบื่อเราแล้วหรือเปล่าเพราะเราไม่ยอมคินตอนอยู่ที่เชียงใหม่" ฉันพยายามหาต้นเหตุว่าเป็นเพราะเหตุนี้รึเปล่า

"ห๊ะ??"

"เอ่อ...คือเราเห็นคินเปลี่ยนไปตั้งแต่กลับมาจากเชียงใหม่น่ะ ถ้าเราทำอะไรให้คินไม่พอใจคินก็บอกกันได้เราจะพยายามปรับปรุงตัวเอง"

"ไม่ต้อง"

"แต่เรา.."

"แค่นี้ใช่ไหมที่จะพูด"

"อื้มมม"

"ถ้าเธอทำตัวแบบนี้ถามอะไรไร้สาระแบบนี้อีกฉันก็อาจจะรู้สึกเบื่อเธอขึ้นมาจริงๆแล้วก็ได้นะแพร" เขาหันมาพูดก่อนจะขึ้นรถ

"เราขอโทษไว้คืนนี้เราจะโทรหานะ" ฉันพูดได้แค่น้้นเพราะตอนนี้เขาขึ้นรถแล้วก็ขับออกไปเลยทิ้งฉันอยู่ตรงนั้น

คืนนั้น...

พอทำงานบ้านเสร็จฉันก็รีบกลับเข้าห้องเพื่อโทรหาคินฉันโทรหาเขาหลายรอบมากแต่เขาก็ไม่รับสักที หรือเขาจะไม่สบายจนลุกมารับโทรศัพท์ไม่ไหวตอนนี้ใจฉันเป็นห่วงเขามากเพราะเขาอยู่คอนโดคนเดียว ฉันพยายามโทรหาเขาอีกหลายๆครั้งจนในที่สุดเขาก็รับแต่เสียงที่ดังแทรกเข้ามาทำให้ฉันรู้ว่าเขานะจะไปเที่ยวเพราะเสียงเพลงดังมากจนแทบจะไม่ได้ยินเสียงของเขา

"ฮัลโหลคินอยู่ไหนเหรอเราโทรหาตั้งหลายสายคินก็ไม่รับเราคิดว่าคินจะไม่สบายเป็นอะไร"

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรตอนนี้อยู่ร้านเหล้า เธอโทรมามีอะไร" เขาตะโกนตอบ

"เราแค่อยากโทรหาเฉยๆน่ะไม่มีอะไร"

"แต่ตอนนี้ฉันไม่ว่างคุยด้วย"

"งั้นเราไม่กวนแล้วก็ได้ คินก็อย่าดื่มเยอะนะพรุ่งนี้ต้องมีเรียนอีก" ฉันบอกเขาด้วยความเป็นห่วง

"อืมแค่นี้ใช่ไหมฉันจะได้วาง"

"เดี๋ยวก่อน คือมะรืนนี้วันเกิดเราน่ะ"

"แล้ว??" คำตอบที่ได้ยินทำเอาฉันถึงกับไปไม่เป็น

"เอ่อ แค่บอกน่ะไม่มีอะไร งั้นแพรไม่รบกวนแล้วนะ"

"อืม" แต่ก่อนที่ฉันจะกดวางสายเสียงของเขากับเจ๋งก็ดังแทรกเข้ามา

"ใครโทรตามมึงวะ แฟนมึงเหรอ"

"เออดิ แม่งเป็นแค่แฟนไม่ใช่แม่จะโทรตามอะไรนักหนาวะน่ารำคาญ!!!

วันเกิด...

"happybirthday สุขสันต์วันเกิดนะผ้าแพรขอให้เธอมีความสุขมากๆนะ" ฟู่!!!

ฉันเป่าเทียนบนเค้กวันเกิดภายในห้องนอนของตัวเอง วันนี้วันเกิดครบสิบแปดปีของฉันซึ่งมันก็เหมือนทุกปีนั่นแล่ะที่ฉันต้องมานั่งเป่าเทียนคนเดียวแบบนี้ เพราะวันเกิดของฉันมันไม่เคยมีความสำคัญอะไรกับใครไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่หรือน้องสาว  วันเกิดของฉันคงเป็นวันที่ครอบครัวของฉันไม่อยากให้มันเกิด พวกเขาคิดอยู่เสมอว่าฉันมันเป็นตัวซวยตัวกาลกิณีเกิดมาก็ทำให้ครอบครัวล้มละลาย ส่วนอคินที่ฉันคิดว่าเขาจะเป็นความสุขเดียวของฉันเขาก็เหมือนกับคนอื่นๆ วันนี้เขาไม่มาเรียนฉันโทรหาเขาก็ไม่รับถามเพื่อนของเขาก็ไม่มีใครรู้เขาหลบหน้าฉันหรือเปล่าเพราะเขารู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของฉัน

หลายวันต่อมา...

ที่บ้าน...

"กลับมาแล้วเหรอนังตัวดี" พอฉันเดินเข้าบ้านมาแม่ก็ตรงเข้ามากระชากแขนฉันอย่างแรงจนฉันล้มลงไปกองกับพื้นจนเจ็บร้าวไปทั้งแขน

"แม่แพรเจ็บ"

"เจ็บสิดีจะได้จำ แกมันนังลูกไม่รักดี"

"แพรทำอะไรผิดคะ"

"แกยังมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอห๊ะ  แกไปทำอะไรไว้คิดว่าฉันไม่รู้หรือไง"

"แพร..ทำอะไรคะ" 

"เพื่อนยัยพลอยที่อยู่โรงเรียนเดียวกับแกเค้าโทรมาฟ้องยัยพลอยว่าแกมีแฟน" ฉันยอมรับว่าตกใจที่ในที่สุดแม่ก็รู้เรื่องนี้

"ว่าไง หรือแกจะปฏิเสธห๊ะนังลูกไม่รักดีฉันส่งให้แกไปเรียนหนังสือแต่แกกลับไปหาผัวแกมันเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ"

"แพรกับเขาเราเป็นแค่แฟนกันเฉยๆเราไม่ได้มีอะไรกันนะคะ"

"อย่ามาตอแหล แกมันแรดมันร่านอายุแค่นี้อยากจะมีผัวจนตัวสั่น"

"แม่คะแพรยืนยันว่าแพรไม่เคยเสียตัวให้ใคร"

"ฉันไม่เชื่อ" ฉันมองหน้าแม่ทั้งน้ำตาท่านคิดว่าเธอใจง่ายขนาดนั้นเลยเหรอท่านไม่เชื่อใจฉันสักนิดเลยเหรอ

"แกไปบอกเลิกมันเลยนะเพราะถ้าแกไม่เลิกฉันจะให้แกออกจากโรงเรียน"

วันต่อมา...

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่หน้าตึกเพื่อรอคิน เพราะตั้งแต่วันเกิดฉันเขาก็ไม่มาเรียนอีกเลยฉันเพิ่งรู้ทีหลังว่าเขาไปเที่ยวต่างประเทศมา

"คิน" ฉันเรียกเขาเมื่อเห็นว่าเขากำลังลงจากรถฉันคิดถึงเขามากเพราะไม่เจอกันหลายวัน

"มีอะไร" น้ำเสียงที่ฟังดูห่างเหินทำเอาฉันถึงกับไปไม่เป็น

"เอ่อคือเรามีเรื่องอยากจะคุยด้วย" ฉันมองหน้าเขาก่อนที่สายตาจะหันไปมองที่ลำคอของเขา

"คอคินไปโดนอะไรมาทำไมมีแต่รอยแดงเต็มไปหมด" พอฉันเอ่ยทักเขาก็เอามือลูบคอตัวเองแล้วก้มไปที่กระจกรถ

"แม่งเชี่ยเอ้ย เมนี่ทำรอยขนาดนี้เลยเหรอวะ"  ฉันไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร แต่ก็ช่างมันเถอะตอนนี้ฉันอยากปรึกษาเขาเรื่องที่แม่บังคับให้ฉันเลิกกับเขา ฉันไม่อยากเลิกฉันรักเขา มันจะเป็นไปได้ไหมที่เขาจะเข้าไปคุยกับแม่ของฉันให้ท่านเข้าใจเผื่อว่าท่านจะเห็นใจและยอมให้เราคบกันต่อ

"เรามีเรื่องสำคัญอยากปรึกษาน่ะคินพอมีเวลามั้ย"

"มีอะไรก็พูดมา" จากนั้นฉันก็เล่าทุกอย่างให้คินฟังเขายืนฟังด้วยอาการนิ่งเฉยไม่มีความตกใจกังวลใจอะไรเลย

"ถ้าแม่เธอไม่อยากให้เธอมีแฟนอยากให้เลิกก็เลิกดิ"

"คิน" ฉันไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนี้

"ในเมื่อแม่เธอไม่อยากให้เธอมีแฟนเธอก็ทำตามที่แม่เธอบอกก็จบเธอก็จะได้เรียนต่อ"

"คินไม่คิดจะไปคุยกับแม่เราหน่อยเหรอเผื่อท่านจะใจอ่อนยอมให้เราคบกันต่อ"

"ไม่อ่ะ" เขาตอบอย่างไม่แคร์

"คินทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะ คินไม่แคร์เราเลยเหรอไหนคินบอกว่ารักเราไง"

"ก็ในเมื่อแม่เธอไม่อยากให้เธอคบกับใครไม่อยากให้เธอมีแฟนเธอจะให้ฉันทำไง หรือเธอจะขัดใจแม่เธอยอมคบกับฉันต่อ"

"เราขอถามคินสักคำจะได้ไหม เราสัญญาว่าจะเป็นคำถามสุดท้าย...คินเคยชอบเราจริงหรือเปล่า"

"..........." ความเงียบคือคำตอบสินะ

"ถ้าอย่างนั้นเราก็เลิกกันเถอะ" สุดท้ายก็เป็นฉันที่บอกเลิกเขา

หลังจากนั้นฉันกับคินเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลยแม้จจะเจอกันทุกวันก็ตาม เขาทำเหมือนไม่แคร์ไม่เห็นฉันในสายตา จนฉันรู้สึกเหมือนกับว่าเรื่องของเราที่มันเกิดขึ้นมันเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้นไม่ใช่เรื่องจริงเขากลายเป็นอคินคนเดิมที่ไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตา แต่ถึงยังไงฉันก็ดีใจนะที่ครั้งนึงเราเคยคบกัน