18 แปลกไป

อคิน...

"ลินอยู่ไหน" ผมถามกับแม่บ้านเพราะผมเข้าบ้านมาไม่เจอพี่สาวตัวเองปกติถ้าผมเข้าบ้านมาอลินต้องนั่งรอแล้วแต่นี่เธอไม่โทรหาผมตั้งแต่เมื่อวานผมก็คิดว่าเธอคงยุ่งกับร้านคาเฟ่แมว

"คุณลินเอ่อ คุณลินไป ไป ไปโรงพยาบาลค่ะ" แม่บ้านบอกผมเสียงรนๆแล้วรีบก้มหน้าลงเหมือนกลัวความผิด

"ไปโรงพยาบาล?? ไปทำไมลินเป็นอะไร" ผมถามกลับทันที

"เอ่อ คุณลินเธอเป็นลมค่ะ" 

"เป็นลม??แล้วเป็นตั้งแต่ตอนไหนทำไมไม่มีใครโทรบอกผมห๊ะ" ผมตะคอกถามอย่างหัวเสียพี่สาวผมเข้าโรงพยาบาลทั้งคนทำไมไม่มีใครโทรบอกแม่บ้านมีตั้งกี่คน แบบนี้น่าจะไล่ออกยกบ้านแม่งเอ้ย

"คะ คุณ คุณ คุณพีทเธอสั่งห้ามไม่ให้บอกค่ะ" แม่บ้านบอกเสียงตะกุกตะกัก แค่ได้ยินชื่อไอ้เหี้ยนี่ผมก็หัวร้อนขึ้นมาทันที

"พีท ไอ้เหี้ยพีทงั้นเหรอ แล้วมันมาเกี่ยวอะไร หรือมันมาที่นี่ตอนผมไม่อยู่"

"ค่ะคุณพีทเธอมาหาคุณลินที่บ้านค่ะไม่รู้คุยอะไรกันพอคุณพีทจะกลับคุณลินก็วิ่งตามคุณลินเธอร้องไห้อย่างหนักแล้วก็เป็นลมล้มฟุบไปคุณพีทก็รีบอุ้มพาไปส่งโรงพยาบาลพอป้าจะโทรบอกคุณคินคุณพีทก็บอกว่าไม่ต้องโทรรบกวนคุณคินเปล่าๆเพราะคุณลินแค่เป็นลมเท่านั้นไม่ได้เป็นอะไรมาก"

"ไม่เป็นอะไรมาก เหี้ยเอ้ยพี่สาวกูทั้งคนเข้าโรงพยาบาลบอกไม่เป็นไรมาก สัดเอ้ย"

หลังจากรู้ว่าลินอยู่โรงพยาบาลไหนผมไม่รอช้ารีบกลับไปที่โรงจอกรถแล้วขับไปโรงพยาบาลทันที ตอนนี้ใจผมร้อนเป็นไฟเพราะห่วงลินมากถึงแม่บ้านจะบอกว่าแค่เป็นลมก็เถอะ ใจนึงก็ห่วงพี่อีกใจก็อยากตามไปฆ่าไอ้เหี้ยพีทถึงบ้าน มึงจะทำให้พี่กูร้องไห้เสียใจเพราะมึงไปถึงไหนวะยกเลิกงานหมั้นกับพี่กูไปแล้วมันยังจะมาหาลินทำไม

ที่โรงพยาบาล...

"ลิน ลิน เป็นยังไงบ้าง" พอเข้ามาถึงห้องพักผู้ป่วยผมก็รีบพุ่งตัวไปหาพี่สาวที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงเมื่อเจอหน้าผม

"ฮือออ คิน คิน พีทเค้าจะไม่อยู่แล้วเค้าบอกจะไปเรียนต่อเมืองนอกเค้ามาบอกลาลิน ฮือออ"

"มันอยากไปก็ปล่อยให้มันไปดิจะร้องไห้คร่ำครวญหามันทำไมวะลินห๊ะ!!" จากตอนแรกจะมาปลอบแต่พอเห็นลินเอาแต่คร่ำครวญหามันผมก็อารมณ์เสีย

"ก็ลินยังรักพีทอยู่นี่นา ลิยไม่อยากให้เค้าไปไหน ฮือออ"

"ลิน ลินอย่าลืมว่าตอนนี้ลินกับมันไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วมันจะไปตายห่าที่ไหนก็เรื่องของมันจะไปขึ้นสวรรค์ลงนรกก็ช่างมัน"

"คินอย่าพูดแบบนี้ ลินรักพีท ลินอยากได้พีทกลับคืนมา ถึงเค้าจะไม่รักลินก็ตาม คิน คินช่วยลินหน่อยได้มั้ยให้พีทเค้ากลับมาหมั้นกับลินนะ นะ ฮือออ" ผมถอนหายใจกับความพูดไม่รู้เรื่องของพี่สาวที่เวลาผ่านไปนานหลายปีแล้วกับเรื่องถอนหมั้นแต่เธอก็ยังไม่ยอมเข้าใจไม่ยอมตัดใจจากไอ้เหี้ยพีทสักทีแล้วไอ้เหี้ยนี่ก็ยังทำตัวเป็นคนดีคอยมาถามไถ่สารทุกข์พี่สาวของผมประจำ แม่งไม่อยากหมั้นไม่ได้รักแล้วมันจะมาทำแบบทำไมวะ ผมอยากไล่มันนะเวลามันมาหาลินที่บ้านแต่ลินไม่ยอมเพราะเธอหวังว่าไอ้เหี้ยพีชจะกลับมาขอเธอหมั้นเหมือนเดิมแม้ความเป็นจริงมันเป็นไปไม่ได้แต่พี่ผมก็ไม่ยอมเข้าใจ ฝันลมๆแล้งๆไปวันๆ 

"เจ็บก็ให้จำบ้างนะลิน อย่าลืมว่ามันเคยทำให้ลินคิดฆ่าตัวตาย แล้วอีกอย่างมันก็บอกกับลินเองไม่ใช่เหรอว่ามันมีคนรักอยู่แล้ว" ผมยังจำภาพนั้นได้ดีภาพที่พี่สาวของผมกรีดข้อมือตัวเองเพื่อฆ่าตัวตายโชคดีที่ผมกลับมาเจอทันไม่อย่างงั้นผมคงไม่ได้เจอหน้าพี่สาวตัวเองอีกต่อไป พอเธอฟื้นขึ้นมาเธอก็เอาแต่ถามหามันผมก็เลยโกหกเธอไปว่ามันมาเยี่ยมแล้วแล้วก็กลับไปแล้วทั้งที่มันไม่เคยมาเยี่ยมพี่สาวของผมเลย

"ใช่พีทบอกว่าเค้ามีคนรักแต่พี่ก็ไม่เห็นเค้าควงใครเลยนะเค้าแค่อาจจะโกหกพี่ก็ได้เพียงแค่อยากยกเลิกการหมั้น"

"อย่าโง่ลิน"

"ลินยอมเป็นคนโง่ คินไม่เคยรักใครคินไม่รู้หรอกว่าการที่เรารักใครสักคนมันเป็นยังไง รู้ทั้งรู้ว่าเขาทำให้เราเจ็บแต่เราก็ยังรักเค้าอยู่เหมือนเดิม เรื่องที่ลินกรีดข้อมือตัวเองลินก็ทำของลินเองพีทไม่ได้สั่งบังคับให้ลินทำสักหน่อย"

"เธอยังคิดเข้าข้างมันอยู่อีกเหรอห๊ะ" ผมตะคอกใส่พี่สาวตัวเองจนเธอร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

"ฮึก ฮึก คินไม่เคยเข้าใจลินเลย ฮือออ อือออ" ลินร้องไห้หนักกว่าเดิมจนผมต้องถอนหายใจเพื่อระงับความโกรธที่ไม่รู้ว่าตอนนี้จะโกรธใครมากกว่ากันระหว่างพี่สาวผม ไอ้เหี้ยพีท หรือ ผ้าแพร

"ไม่เอาไม่ร้องเลิกร้องได้แล้ว" ผมกอดลินด้วยความรักสุดหัวใจจากนั้นพยาบาลก็มาตรวจชีพจรตรวจนั่นตรวจนี่แล้วบอกกับผมว่าลินกลับบ้านได้แล้วเพราะเธอก็ไมได้เป็นอะไรมาก

วันต่อมา....

"คิน" พอผมลงจากรถผ้าแพรก็เดินมาหาด้วยรอยยิ้มสดใสแต่ผมไม่มีอารมณ์จะยิ้มตอบเพราะยังเคืองเรื่องไอ้เหี้ยพีทเพราะเมื่อเช้าก่อนผมออกจากบ้านผมเห็นพี่สาวผมโทรหามัน และสาเหตุที่มันไม่ยอมกลับมาหาพี่สาวผมก็เป็นเพราะยัยนี่อย่างแน่นอนผมมั่นใจ ยัยนี่มีอะไรสู้พี่สาวผมได้บ้างหน้าตาก็งั้นๆพี่สาวผมสวยกว่าตั้งเยอะไอ้เหี้ยพีทแม่งโคตรตาต่ำ  ผมสงบสติอารมณ์ตัวเองก่อนจะฝืนยิ้มกลับไปให้แฟนหลอกๆของผม

"ว่าไงแพรวันนี้มาแต่เช้าเลยนะ" ผมพยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้

"ก็มารอคินไง"

"รอฉัน รอทำไม" ผมขมวดคิ้วถามเพราะปกติผ้าแพรจะไม่มารอผมอย่างนี้

"เราทำแซนวิชมาให้คินเพราะรูว่าคินไม่ชอบทานอาหารเช้าแต่ถึงยังไงอาหารเช้าก็สำคัญนะ" ผ้าแพรพูดก่อนจะก้มหยิบกล่องแซนวิชออกมาจากกระเป๋าย่ามสีเก่าๆซีดๆจนนำไปเป็นผ้าขี้ริ้วได้ ผมมองมันอย่างรังเกียจแต่ก็จำใจรับมันมาถือไว้ แต่ถามว่าผมจะกินไหม คงไม่ผมคงกินไม่ลงหรอกยิ่งเป็นของที่ยัยนี่ทำผมยิ่งกินไม่ลงเห็นหน้ายัยนี่ทีไรผมก็พาลคิดถึงหน้าพี่สาวของผมที่นอนร้องไห้อยู่ที่บ้าน

"จะขึ้นตึกเลยมั้ยจะได้เดินไปด้วยกัน" 

"ไม่อ่ะเธอขึ้นไปก่อนเลยฉันจะไปห้องดนตรีแป๊บ"

"อ่อ งั้นเราขึ้นตึกก่อนนะแล้วก็อย่าลืมทานแซนวิชด้วยนะเราตั้งใจทำมาให้คินโดยเฉพาะ^^"

"อืม อืม" ผมตอบแบบส่งๆ พอลับสายตาผมก็มองหาถังขยะก่อนจะโยนมันทิ้งลงไปอย่างไม่แคร์ว่าคนให้จะรู้สึกยังไงถ้ารู้ว่าแซนวิชที่บอกว่าตั้งใจทำตอนนี้มันลงไปอยู่ในถังขยะ

หลายวันต่อมา

ผ้าแพร...

ฉันสังเกตุเห็นถึงอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไปของคินตั้งแต่กลับมาจากเชียงใหม่วันนั้นฉันรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปมากไม่เหมือนเดิม แต่ฉันก็ไม่กล้าถามเพราะฉันกลัวว่าเขาจะพอใจถ้าไปเซ้าซี้ 

"วันนี้ไปส่งไม่ได้นะจะไปซ้อมดนตรี"

"วันนี้เธอกลับเองนะฉันมีธุระกับที่บ้าน"

"คืนนี้ไม่ต้องโทรหานะฉันจะไปเที่ยวกับเพื่อน"

"คินไปทานข้าวมั้ย" ฉันตั้งใจเดินไปถามเพราะเห็นว่าคินกับเพื่อนๆของเขายังไม่ลุกออกจากห้องเพราะนี่ก็เป็นเวลาพักเที่ยงแล้ว

"เธอหิวก็ไปทานก่อนเลยฉันยังไม่หิว"

"พักนี้คินดูแปลกๆไปนะโกรธอะไรเราหรือเปล่า" คืออะไรหลายๆอย่างมันทำให้ฉันถามเขาออกไปแบบนั้นแม้ว่าจะไม่อยากถามก็ตาม

"เปล่า" เขาตอบโดยที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่เกมส์ในมือถือส่วนเก้ากับเจ๋งก็เลยหน้ามองฉันแวบนึงก่อนจะก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์ต่ออย่างไม่ใส่ใจ