15 ตกลงเป็นแฟน

ผ้าแพร.....

"ไม่ได้เจอกันตั้งสองวัน...คิดถึงจัง^^" ฉันใจสั่นยิ่งว่าเดิมเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของคินที่มาพร้อมกับคำว่าคิดถึง ฉันไม่กล้าที่จะหันไปมองรอบๆ ตัวเลยเพราะกลัวสายตาของคนอื่นที่มองมาซึ่งฉันมั่นใจว่าตอนนี้ฉันกับคินเราเป็นจุดสนใจของคนทั้งห้อง

"อ่ะดอกไม้ฉันซื้อมาให้"

"เอ่อ ขอบใจนะ" ฉันยื่นมือออกไปรับดอกไม้ช่อนั้นด้วยมือที่สั่นเทาไม่ต่างไปจากหัวใจของฉัน

"ตกลงเธอจะให้คำตอบฉันได้หรอยัง แต่ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นคำตอบที่ทำให้ฉันยิ้มได้นะ" คำพูดเชิงบังคับกรายๆ ว่าฉันต้องตอบตกลงเป็นแฟนของเขาอย่างเดียวเท่านั้นห้ามปฏิเสธ

"คือ....."

"ตอบตกลงเป็นแฟนมันไปเถอะแพรฉันเห็นมันนั่งกระวนกระวายใจตั้งแต่เดินเข้ามาในห้องแล้วมันคงกลัวเธอจะปฏิเสธมัน" เป็นเจ๋งเพื่อนสนิทของคินที่พูดกับฉัน

"ออกไปคุยกันข้างนอกได้มั้ย" ฉันถามคินเพราะตอนนี้ฉันรู้สึกประหม่ามากกว่าเดิมสายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ฉันเพื่อรอฟังคำตอบซึ่งไม่ต้องเดาว่าผู้หญิงในห้องที่เคยใกล้ชิดสนิทกับคินจะทำหน้าแบบไหนและไม่พอใจฉันขนาดไหนพวกเธอคงอยากให้ฉันปฏิเสธ

"ก็ได้ ป่ะ" เขายื่นมือมาจับมือฉันแล้วพาเดินออกมาจากห้องเรียน เขาพาฉันมาที่ศาลาในสวนที่เขาขอฉันเป็นแฟนเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา ตอนนี้ทั่วทั้งบริเวณที่แค่ฉันกับเขาเท่านั้นไม่มีใครทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก

"ว่าไงครับ คินรอคำตอบจากแพรอยู่นะตกลงเป็นแฟนกันได้มั้ย หื้มมม " แค่เขาแทนตัวเองว่าคินมันก็ทำให้ใจฉันทำงานหนักมากกว่าเดิมแล้ว แต่นี่ทั้งน้ำเสียงทั้งสายตาที่เขามองมาทำให้ใจฉันแทบหยุดเต้น คือไม่ว่าเขาจะทำอะไรพูดอะไรเขาจะทำให้ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเสมอ

"คินแน่ใจแล้วเหรอที่มาขอเราเป็นแฟน คือว่าเรา..ถ้าเราเป็นแฟนกันเราอาจจะเป็นแฟนที่ไม่ดีนัก คือเราไม่เคยมีแฟนอ่ะเราไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงถ้าเป็นแฟนคิน คือไม่ใช่ว่าเราไม่รู้อะไรเลยหรอกนะก็ถ้าคนเป็นแฟนกันก็ต้องมีเวลาให้กันไปไหนมาไหนด้วยกันแต่เรา..เราคงไปไหนมาไหนกับคินไมไ่ด้เหมือนคนอื่นๆ คือครอบครัวเราเข้มงวดมาก คินอาจจะเบื่อเราก็ได้เพราะเราคงไม่มีเวลาให้คิน แล้วอีกอย่างที่เรากังวลก็คือผู้หญิงที่เราเห็นว่าได้ใกล้ชิดคินทุกคนล้วนแล้วแต่หน้าตาสวยๆ ทั้งนั้นแต่เราไม่มีอะไรสู้ได้เลยหน้าตาก็ธรรมดาไม่สวยเลยสักนิดไม่มีอะไรน่าสนใจเลย"

"เธอเป็นเธอแบบนี้อ่ะดีที่สุดแล้ว เธอสวยนะ..."

"ห๊ะ เราสวยเหรอ คินอย่ามาโกหกเรา" ฉันยอมรับว่าฉันไม่เชื่อที่เขาพูดเลยสักนิดเขาเอาอะไรมองว่าฉันสวยฉันมองตัวเองในกระจกมาสิบกว่าปีฉันไม่เคยเห็นว่าตัวเองจะสวยตรงไหน หน้าตาธรรมดาแต่งตัวเชยๆ หน้าก็ไม่เคยแต่ง

"ก็เธอสวยในแบบของเธอไงบางมุมก็น่ารัก ฉันจะบอกเธอให้นะว่าสายตาคนเรามองอะไรไม่เหมือนกันทุกอย่างหรอกแม้จะมองในสิ่งเดียวกันก็ตาม ในสายตาเธออาจจะมองว่าตัวเองไม่สวยไม่น่ารักเหมือนคนอื่นแต่ฉันกลับมาตรงกันข้าม เธอสวยเธอน่ารักในแบบของเธอสวยแบบธรรมชาติไม่ปรุงแต่งฉันชอบเธอที่เป็นเธอแบบนี้ เธอน่ารักที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอผู้หญิงมา"

"........." ฉันถึงกับไปไม่เป็นเมื่อถูกชมต่อหน้าคือไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับฉันเลยสักคนเดียว คำพูดของเขาทำไมมันทำให้ใจของฉันยิ้มได้

"และที่สำคัญฉันไม่ได้อยากคบใครเพียงเพราะหน้าตา ฉันยอมรับว่าผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาสวยๆ กันทุกคนแต่คนสวยบางคนก็โง่งี่เง่าไร้เหตุผลจนน่าเบื่อน่ารำคาญ"

"แต่เราอาจจะงี่เง่าน่ารำคาญก็ได้นะ"

"แปลว่ายอมรับแล้วอ่ะดิว่าตัวเองสวย^^"

"ไม่ใช่..ไม่ใช่แบบนั้นคือเราอาจจะงี่เง่าจนคินรำคาญก็ได้ไงถ้าเราเป็นแฟนกัน คือต่อให้เป็นผู้หญิงหน้าตาธรรมดาก็โง่งี่เง่าได้ทั้งนั้นไหมล่ะไม่เกี่ยวว่าต้องหน้าตาดีถึงจะงี่เง่าได้ เราแค่กลัวว่าคินจะเบื่อ" ฉันรีบบอกเขาเพราะกลัวว่าเขาจะหาว่าฉันชมตัวเองว่าสวย

"พูดแบบนี้ก็แปลว่าเธอตกลงเป็นแฟนกับฉันแล้วดิ^^"

"ก็..."

"เป็นแฟนกันเถอะนะครับคนดี คินสัญญาว่าจะเป็นแฟนที่ดีของแพร"

"อื้มมม"

"ขอบคุณนะครับ"

แล้วฉันก็ไม่อาจปฏิเสธเขาได้ในเมื่อฉันเองก็มีใจให้เขามาตั้งแต่แรกฉันจะลองเสี่ยงดูสักครั้งซึ่งฉันหวังว่าเราจะไปกันได้ตลอดรอดฝั่ง ฉันหวังว่าครอบครัวของฉันจะไม่ว่าอะไรถ้าวันนึงฉันกล้าเดินเข้าไปบอกว่าฉันมีแฟนแล้ว

หนึ่งเดือนต่อมา...

"ว่าไงเจ้าปุกปุยไม่เจอกันเลยคิดถึงแพรมั้ย" ฉันอุ้มเจ้าปุกปุยนั่งบนตัก คือตอนนี้ฉันมาที่คอนโดของคินได้เพราะวันนี้ที่โรงเรียนจัดกิจกรรมนักเรียนบางคนก็อยู่ที่โรงเรียนแต่ฉันถูกคินลากมาที่คอนโดเพราะแค่ฉันถามหาเจ้าปุกปุยว่ามันสบายดีไหม

"เมี๊ยวววว"

"คิดถึงใช่ไหมแพรก็คิดถึงปุกปุยนะ^^"

"เพิ่งรู้ว่าแฟนตัวเองคุยกับแมวรู้เรื่อง" คินเดินมาพร้อมกระป๋องน้ำอัดลมสองกระป๋องก่อนจะนั่งข้างๆ ฉัน

"อย่าแซวกันสิ"

"วันนี้เธอกลับบ้านได้กี่โมง"

"วันนี้เหรอ...ก็ไม่เกินสี่โมงครึ่ง"

"กลับช้ากว่านี้ได้มั้ยฉันรู้มาว่าพ่อแม่เธอพาน้องสาวเธอไปเที่ยวต่างประเทศไม่ใช่เหรอกลับตั้งอาทิตย์หน้า"

"คินรู้ด้วยเหรอ รู้ได้ไง" คือฉันแปลกใจที่คินรู้เพราะฉันไม่ได้บอกเขาหรือใคร คือพ่อกับแม่ของฉันพาพลอยใสไปเที่ยวเกาหลีน่ะเพราะพลอยใสรบเร้าอยากไปนานแล้วพอดีว่าโรงเรียนของพลอยใสปิดเทอมแล้วพ่อกับแม่ก็เลยตามใจพาไป ส่วนฉันก็อยู่บ้านเหมือนเดิมอย่างเช่นทุกครั้งที่ผ่านมาไม่มีโอกาสได้ไปไหนกับใครเขาหรอกคิดแล้วก็สงสารตัวเองที่พ่อกับแม่ไม่เคยถามเลยว่าฉันอยากได้อะไรอยากไปเที่ยวไหนไหมไม่เคยเลยสักครั้งต่างจากพลอยใสที่อยากไปไหนอยากได้อะไรก็ได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ