ตอนที่ 9 ยอมรับ

ตอนที่ 9 ยอมรับ NC20++

"ใหญ่แค่ไหนก็เล็กกว่าปากค่ะ"

ฉันช้อนสายตายั่วยวนมองร่างสูงโปร่งตรงหน้า ฝ่ามือเล็ก และอุ่นพลางกอบกำแท่งขรุขระที่เกิดจากเส้นเลือดหุ้นล้อมเอาไว้ ด้วยความประหม่า ใบหน้าของคุณปราณ แสดงความเสียวซ่านทุกครั้งที่ฉันกดปลายนิ้วลงปลายหยักสีแดงก่ำ บดขยี้มันซ้ำ ๆ อย่างช้าเนิบนาบ แต่กลับแฝงความหนักหน่วงกลาย ๆ

หน้าท้องแกร่งหดเกร็ง เสียงลมหายใจหอบกระเส่าดังขึ้นจนผิดจังหวะท่ามกลางห้องที่เงียบสงัด หน้าอกแกร่งของเขากระเพื่อมไหวตามห้วงอารมณ์ที่ถูกรุมเร้า

"อึก!" ฉันจึงก้มหน้าลงมาเสมอเทียบเท่าหน้าขาของอีกฝ่าย ปากอวบอิ่มอ้าขยายกว้างครอบเอาความเป็นเขาเข้ามาสู่โพรงปากให้ลึกที่สุด เท่าที่ฉันจะทำได้ กระทั่งกลืนกินสุดความยาว จนฉันรู้สึกอึดอัด คับแน่นรอบปากเล็ก จึงค่อย ๆ ผงกหัวขยับขึ้นลง

ฉันหลับตาปี๋ ทั้งอายทั้งตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน ขบคิดปลอบใจตัวเองว่ามันคือไอติมแท่งโปรดที่ชื่นชอบ ฉันพยายามเรียนรู้งานให้ไวเท่าที่จะทำได้ บ้างจดจำมาจากคลิปบนอินเทอร์เน็ตของหลายช่องที่ฉันเคยเข้าไปดู ดัดแปลงมาใช้ในเวลานี้

"อืม..." รับรู้ได้ถึงไออุ่นแตะลงมาบนศีรษะ คุณปราณสอดฝ่ามือหยาบกร้านเข้ามาใต้ผมยาว เขาออกแรงขยุ้มผมฉัน เพื่อระบายราคะพลุ่งพล่านในกาย เมื่อปลายลิ้นฉันตวัดรัว ๆ เลียน้ำหล่อลื่นที่หยดบนยอดปลายทรงกระบอกวกวนอยู่เช่นนั้น

กลืนกินเขาเข้ามาครองเอาไว้ในกระพุ้งแก้มอีกครั้ง ฉันขยับปากด้วยจังหวะถี่เร็ว ขึ้นลงเป็นพัลวัน ดูดแท่งร้อนไปตามเส้นเลือดปูดโปนเสียงดังอย่างหยาบโลน ราวกับมีฝูงผีเสื้อนับล้านวินวนไปทั่วท้อง ทำเอาแก้มสองข้างเห่อร้อน กลางกายปวดหนึบได้ไม่ยาก

ฉันค่อย ๆ ลืมตามองเขาอีกครั้ง เพราะอยากรู้อยากเห็นถึงสีหน้า และปฏิกิริยาของอีกฝ่ายขณะถูกฉันปรนเปรอ 

...และเขาทำให้ฉันได้ใจ เมื่อผละปากห่าง มือเล็ก ๆ สองข้างก็ทำหน้าที่แทน จับกุมเอาไว้ พลางชักรูดมือเป็นระวิง

คุณปราณหลุบสายตาคมเปี่ยมราคะมองมายังฉันที่คุกเข่านั่งต่ำกว่าเขา คล้ายต้องการถามบางอย่าง โดยที่เอวสอบหนากระเด้งสวนกลับฝ่ามือของฉันไม่หยุด ฉับพลัน เขาจึงเอ่ยเสียงทุ้มแตกพร่า

"นี่มันครั้งแรกหรือเปล่า หรือไม่ใช่ เธอดูช่ำชองพอตัวนะ"

"ครั้งแรกของลินค่ะ" ฉันตอบคำถามอย่างขัดเขิน นั่นเขากำลังชื่นชมฉันอยู่ใช่ไหม? และเหมือนว่าเขาจะไม่เชื่อสักเท่าไหร่ ฉันยังบริสุทธิ์ไม่เคยผ่านผู้ชายสักคนตามที่บอกคุณปราณจริง แต่จะมีบ้างที่ฉันใช้อุปกรณ์ช่วยความสุขสำหรับผู้หญิง

"ฉันจะเช็กของเองแล้วกัน จะครั้งแรกจริงหรือเปล่าคงได้รู้กัน"

"ชะ...เช็กยังไงคะ" ฉันถามเสียงตะกุกตะกัก เริ่มรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ อย่างบอกไม่ถูก แต่มือทั้งสองข้างยังคงรูดรั้งท่อนเอ็นขนาดไซต์ยักษ์ไปพลาง

"เธอต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ"

"ใช่ค่ะ" ฉันพยักหน้ารับโดยไม่อิดออด แถมไม่คิดจะเปลี่ยนใจเด็ดขาด ขาข้างหนึ่งก้าวมาถึงครึ่งเส้นขนานแล้วด้วย คำตอบมั่นคงจากริมฝีปากอวบอิ่ม คล้ายทำให้คุณปราณพึงพอใจ

เขาเหยียดยิ้มแฝงเลศนัยบางอย่าง ก่อนจะดึงตัวฉันลุกขึ้นยืน ฉันจึงปล่อยมือจากแท่งเนื้ออุ่นร้อน การกระทำทุกอย่างหยุดลง เขาพาฉันเดินเข้าไปยังภายในห้องนอนส่วนตัว

ซึ่งตกแต่งเครื่องประดับน้อยชิ้น กำแพง ผนังห้องกลับเป็นโทนสีเข้มทึบ ฉันกวาดมองไปรอบ ๆ บริเวณ ก่อนจะหันกลับมาหาอาจารย์หนุ่มตัวเปลือยเปล่า ไม่มีอาภรณ์สวมใส่

"ถ้ายอมรับได้ก็ถอดสิ ใจกล้าพอหรือเปล่า" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างท้าทายอีกครั้ง ซึ่งฉันถือคติใครหน้าไหนก็เหยียดหยามฉันไม่ได้ทั้งนั้น

ความกดดันปกคลุมห้องนอนกว้าง เมื่อฉันชักช้า แถมคุณปราณยังยืนหน้านิ่ง ๆ กอดอกมองกันไม่วางตา เพื่อรอฉันถอดชุดเสื้อผ้าบนตัว เมื่อเขาไม่อาย ฉันก็จะพยายามไม่ให้ตัวเองเกิดความรู้สึกอาย

"แต่ฉันไม่มีเครื่องป้องกันนะ ถ้าเปลี่ยนใจก็หยุดเถอะ"

ช่วงเวลาที่ฉันกำลังถอดชุดเดรสแบบเกาะอกของตัวเองออก เขาจึงส่งเสียงพูดครั้งล่าสุด ส่งผลให้ฉันชะงักต่อสิ่งที่เขาบอก

"คุณปราณรู้ใช่ไหมละคะว่าทำยังไงถึงจะเสี่ยงน้อยที่สุด ส่วนถ้าจบเรื่องนี้ลินก็จะป้องกันตัวเอง"

ฉันเพิ่งเรียนปี 1 การตั้งครรภ์ตอนไม่พร้อม ทั้งมีภาระหน้าที่อีกหลายอย่างรอฉันรับช่วงต่อ การมีลูกจึงเป็นเรื่องใหญ่

มิหนำซ้ำฉันกับคุณปราณกำลังมีอะไรกัน เป็นสถานะที่ไม่มีชื่อเรียกเลยด้วยซ้ำ จึงเห็นควรว่า ฉันก็จะต้องป้องกันตัวเอง

"เธอจะเสนอให้ฉันทำจนได้สินะ"

"ลินบอกแล้วไง ลินรักคุณปราณ ถึงเราจะเพิ่งเจอกันก็ตาม มันอาจจะเร็วไปหน่อยนะคะ แต่ลินอยากให้คุณปราณมองมาที่ลินบ้าง"

"ปลายทางมันไม่ได้สวยงามอย่างที่เธอคิดนะลิลิน" เขาตักเตือนฉันบ่อยมาก และเป็นการบอกกลาย ๆ ว่าบางครั้งมันอาจจะจบไม่สวยตามแบบที่ฉันคาดหวัง

ความใคร่ย่อมเกิดขึ้นได้กับทุกคน แต่ความรักไม่สามารถมีใครกำหนดมันได้ ฉันยอมรับ และเข้าใจได้ ฉันอยากลองดูสักตั้งกับรักครั้งแรก ผลลัพธ์จะเป็นยังไงในวันข้างหน้า ฉันสัญญากับตัวเองว่าจะรับความจริงให้ไหว

"ลินอยากเสี่ยงรักดูสักครั้งค่ะ"

กล่าวความต้องการจบ พร้อมกับถอดชุดเดรสทิ้งลงพื้น หลงเหลือเพียงบราเซียปกปิดเต้านม และชั้นในสีขาว ฉันทำใจกล้า เดินผ่านคุณปราณ ตรงไปยังเตียงนอน แล้วปีนขึ้นมาเอนตัวลงนอนอย่างว่าง่าย

พรึ่บ!

อีกฝ่ายสืบเท้าตามขึ้นมา นั่งคุกเข่า มือปลุกเร้าแก่นกายตัวเอง จนมันค่อย ๆ ปูดพอง พร้อมจะสอดใส่เข้าในร่างฉันเต็มทน

เรียวขาสวยค่อย ๆ ยกตั้งฉาก แล้วแยกห่างจากกันกว้าง ขนอ่อนตามตัวลุกซู่ เนื่องจากอากาศเย็นกระทบผิวกาย หากแต่ไม่ช้านาน ฝ่ามือสากของคุณปราณก็สัมผัสลงบนเนื้อตัวฉัน เขาลูบไล้จากส่วนปลายเท้า ขึ้นมาหยุดวนบริเวณหน้าท้องแบนราบ บางครั้งบีบคั้นหนัก ๆ

"อื้อ...ร้อนจังเลยค่ะ" ฉันเปล่งเสียงครางเครือ พึงพอใจ ไม่อาจต้านทาน สัมผัสอุ่นหนัก ๆ ชวนให้รู้สึกหวามไหว และเจ็บแปลบพร้อม ๆ กัน ฉันเกิดความไม่เป็นตัวเอง สมองขาวโพลน สติลอยเคว้งคิดอะไรไม่ออก ลมหายใจเริ่มติดขัด

ฉันแอ่นรับความอุ่นซ่านจากฝ่ามือคุณปราณอย่างต้องการเร่า ๆ เมื่อเขาวางมือบนเนินเนื้อนุ่มไร้แพขน โหยหาอยากลึกซึ้งมากกว่านี้

อาจารย์หนุ่มจะใช้เวลาลูบคลำสำรวจร่างกายฉันด้วยแววเปี่ยมกระหายอีกนานแค่ไหนเนี่ย ฉันกำลังกระอักความเสียว ทั้งตื่นเต้นใจสั่นแรงแทบบ้าคลั่งแล้วนะ

"ต้องการขนาดนั้นเชียว?"

"คุณปราณ อื้อ อ้า..." มือหนาจัดการเบี่ยงแพนตี้ไว้ด้านข้าง ความเป็นสาวสะพรั่งของฉันจึงอวดอยู่ตรงหน้าเขา เมื่ออีกฝ่ายสะกิดเนินยอดแข็งเป็นไต

ฉันก็แดดิ้นพล่าน กระสันเสียวครางไม่ได้ศัพท์ รู้สึกดีกว่าที่ฉันเคยใช้เครื่องช่วยตัวเองอีก...สัมผัสมันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

"ละ...ลินร้อนไปทั้งตัวแล้วค่ะ"

ฉันมองใบหน้าหล่อเหลาดูดีด้วยประกายตาหวานเยิ้ม ปากอวบอิ่มเม้มเป็นเส้นตรง เล็บยาวจิกลงบนแผ่นหลังกว้างของอีกฝ่าย เพื่อระบายความสยิวที่ได้รับ

"ใจเย็น ๆ สิ เรามีเวลากันทั้งคืน!"

คำพูดคล้ายปลอบประโลมใจ แต่กลับแฝงไปด้วยความหมายหยาบโลนจากคุณปราณ ไม่ได้ช่วยทำให้ฉันต้องการน้อยลงเลยสักนิด ราวกับเป็นตัวแปรสำคัญ จุดชนวนเพลิงในตัวฉัน ให้ลุกโชนมากยิ่งขึ้น

"ทะ...ทั้งคืนเลยเหรอคะ"

"อืม"

เงยหน้าขึ้นมาพูด หากแต่นิ้วแกร่งยังคงบดบี้อยู่กับดอกไม้ของฉัน แถมมันเริ่มหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนเขาจะค่อย ๆ สอดนิ้วผ่านปากทางรักเข้าไปสำรวจภายในโพรงเนื้อนุ่มนิ่มที่กำลังผลิตน้ำเมือกใส ๆ ออกมา

"เธอเขินหรือ ตัวแดง แก้มก็แดงไปหมดแล้ว" ฉันเขินอายหน้าร้อนฉ่า ตัวแดงได้ไม่ยากขณะจ้องนิ้วยาวของคุณปราณขยับเข้าออกเชื่องช้า ตามก้านนิ้วมือชโลมไปด้วยน้ำหวานจากตัวฉัน เขาก้มมองของเหลวนั้น แล้วพูดเสียงกระเส่า

"คุณปราณหยุดแกล้งกันสักทีค่ะ" น้ำเสียงฉันสั่นไหวเมื่อเผยอปากเอ็ดเขา เอวแอ่นขึ้นรับนิ้วแกร่งง่ายดาย

"ไหนบอกว่าเธอซิง หื้ม" เสียงอาจารย์หนุ่มเข้มขึ้น แรงจังหวะนิ้วก็กระทุ้งใส่ฉันหนักหน่วงตาม แววตาราบเรียบ และสีหน้าเย็นชาจ้องเขม็งตรงมายังฉัน คำถามของเขาทำให้ไม่อาจหาคำตอบที่ดีมาช่วยได้

"คุณปราณ" เรียกเขาเสียงแผ่วเบา เนินหน้าอกกระเพื่อมขึ้นตามอารมณ์ ฉันเริ่มควบคุมสติไม่ไหว ขาเรียวขยับห่างกันกว้างกว่าเก่าตามสัญชาตญาณความรู้สึกที่โดนรบเร้า

"ไม่ซิงก็บอกไม่ซิงสิ จะโกหกฉันทำไม ยังไงฉันก็ไม่ได้ซีเรียสหรอก เพราะทุกอย่างมันเป็นแค่ความสัมพันธ์ชั่วคราว..."

ฉันได้ยินอีกฝ่ายพ่นลมหายใจออกมา เขาน่าจะหงุดหงิด ฉันเจ็บปวดกลางใจไม่น้อย แต่ไม่อาจโต้แย้งอะไรได้ เพราะที่เขากล่าวมาล้วนคือความจริง

"คุณปราณหยุดทำไมคะ" ฉันผงกหัวขึ้นมาถาม พลางขมวดคิ้วงงงวย จู่ ๆ คนอายุมากกว่าก็ชักนิ้วกลับไป เขาหยุด อารมณ์ฉันหยุดชะงักตาม

"อยากขึ้นครูไหม"

"อะ...อะไรนะคะ" ตากลมเบิกกว้าง ฉันได้ยินไม่ผิดแน่

"ทำไม่เป็นหรือไง"

"ยะ...ยังไม่เคยทำนี่คะ"

"ลองดูไหม"

"กับคุณปราณเหรอคะ" ...ฉันเขินหนักมาก จนตัวบิด ยิ้มแก้มปริ ระหว่างสนทนาเขานำส่วนหัวปลายหยักปัดป่าย และถูไถบริเวณเนินสามเหลี่ยม จนฉันซาบซ่านไปทั้งตัว

ฉันอยากควบคุมเขานะ แต่ฉันไม่ได้ช่ำชองเรื่องบนเตียงขนาดนั้นน่ะสิ...แต่จะพยายามแล้วกัน เผื่อคุณปราณจะติดใจฉันบ้าง!

"ฉันจะสอนเธอแล้วกัน พร้อมเรียนหรือยัง" บริบทแบบนี้ทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นโครมคราม ตอนนี้คุณปราณไม่ต่างจากเสือผู้หญิงเลย ทั้งดุดัน และเจ้าเล่ห์ คารมดีจนฉันแทบคลั่ง

"พร้อมตั้งนานแล้วค่ะ"

"ขึ้นมานั่งสิ" ร่างหนาตัวเปลือยเปล่าขยับไปนั่งเอนแผ่นหลังพิงกับหัวเตียงนอน ท่อนขายาวเหยียดตรง แขนแข็งแรงสองข้างวางพาดพนักอย่างมีมาด เขากระดิกนิ้วชี้เรียกฉัน

"คุณปราณต่างจากตอนใช้ชีวิตปกติอีกนะคะ" นึกแปลกใจไม่น้อย แต่ยิ่งรู้จักตัวตนแท้จริงคนคนนี้ ฉันก็รู้สึกดีมากขึ้น ก่อนจะคลานเข่าเข้าไปหา ร่างผอมเพรียวพลางถอดบราเซีย และชั้นในวางแหมะไว้ข้างเตียงอย่างเย้ายวน

"ฉันเป็นคนธรรมดาคนหนึ่งมีอารมณ์ความรู้สึก หน้าที่การงานก็อีกเรื่อง คนเรามักจะซ่อนตัวตนตัวเองกันทุกคนนั่นแหละ พอเวลาส่วนตัวก็จะแสดงอีกด้านออกมา" ซึ่งฉันเห็นด้วย

พรึ่บ! ฉันปีนขึ้นมา นั่งคร่อมบนตักอาจารย์หนุ่มไม่อิดออด พวกเราหันหน้าประสานกัน ฉันอมยิ้มกริ่มส่งให้ถึงแม้อีกฝ่ายจะยังคงไม่แสดงสีหน้าความรู้สึกใด

"ลินชอบคุณปราณที่ไม่ทำตัวห่างเหิน"

ยกแขนคล้องลำคอเขา บั้นท้ายกลมเด้งดึ๋งบดเบียดความเป็นคุณปราณที่มีขนาดใหญ่กว่าแท่งสีเข้มไซต์ 52 ที่ฉันชอบใช้มันปรนเปรอความสุขบ่อยครั้ง

"ฮึ ว่านอนสอนง่ายดีนิ"

"เพราะเป็นคุณปราณไงคะลินถึงเชื่อฟัง"

"อืม!" ฉันพรมจูบทั่วกรอบหน้าหล่อเหลา พลางดูด เม้มใบหูขาวสะอาดของอีกฝ่าย จนได้รับเสียงคำรามกระเส่า ฝ่ามือเขาบีบเคล้นตัวฉันอย่างซุกซน

"อ๊ะ อ้า!" คุณปราณยกตัวฉันขึ้นเล็กน้อย เขาชักรูดท่อนเอ็นแข็งแกร่งสองถึงสามครั้ง แล้วจ่อมันกับตรงกลางกายสาวเมื่อพร้อม เขากดเอวฉันไว้มั่น ขณะบังคับให้ร่องรักเฉอะแฉะครอบเอาส่วนใหญ่โต ฉันกัดปากแน่น เปล่งร้องเสียงหวิวออกมา

"คุณปราณ ละ...ลินเจ็บค่ะ อ๊ะ" ฉันร้องบอกหวังว่าเขาจะหยุด เพื่อเตรียมตัวเตรียมใจ หากแต่คำวิงวอนจากฉันกลับเปล่าประโยชน์ ปลายยอดเยิ้มน้ำหล่อลื่นดันเข้ามา ได้แค่ครึ่งหนึ่ง ฉันเกิดอาการปวดร้าวแล่นพล่าน ปนเปความเสียวเกินต้าน

ฉันนิ่วหน้าแสดงความจุกหน่วง ตัวจิกเกร็งอัตโนมัติ รับรู้ได้ถึงช่องทางรักที่ฉีกขาดขยายปากทาง เพื่อรับเอาความเป็นชาย

"ซี้ด เธอถึงจะไม่ซิงแต่ยังแน่นดีนะ"

คำชื่นชมจากปากหยักทำให้ฉันปรือตามอง แล้วซบหน้าลงซอกคอเขาตามเดิม ฉันขมิบรัดตัวตนใหญ่แน่น และรัวเร็ว จนอีกฝ่ายส่งเสียงทุ้มอื้ออึง ปวดหนึบไม่ต่างกัน

"อ๊ะ อ้า คุณปราณ อ้า!"