ตอนที่ 7 ไม่เด็ก

ตอนที่ 7 ไม่เด็ก (จูบ)

"นั่งให้มันเรียบร้อยหน่อยเถอะ" คุณปราณเอ็ดด้วยสุ้มเสียงเข้มกว่าเดิมเมื่อฉันยกขาสองข้างวางพาดกันจนกระโปรงนักศึกษาทรงเอ ร่นขึ้นมาถึงเรียวต้นขาอ่อน

"ลินถนัดนั่งแบบนี้นี่คะ" ตอบหน้าซื่อตาใส

ซึ่งทำเอาเขากระแทกลมหายใจเอือมระอาหนัก ๆ จากเดิมฉันใส่กระโปรงที่สั้นอยู่แล้ว ยิ่งสั้น จนแอบเห็นถึงกางเกงตัวชั้นในวับ ๆ แวบ ๆ มากขึ้น ฉันทำเป็นเมิน

ใช่ค่ะ...ฉันจงใจเมินเสียงตักเตือนของเขา ก่อนจะพยายามขยับเขยื้อนร่างกาย เพื่อให้กระโปรงมันสั้นมากกว่านี้ อ่อยหนัก ๆ ให้เขารู้ไปเลยว่าฉันกำลังจีบ

"เธอกำลังจงใจจะอ่อยฉัน"

"รู้ด้วยแฮะ" พึมพำเสียงแผ่วเบา 

ฉันไม่ได้แก้ต่างต่อคำถามของเขา แถมอมยิ้มส่งให้แทนคำตอบเชิงแฝงความนัย เขาคงทราบดีถึงความประสงค์จากฉัน

ฉันเพิ่งกลับมาคิดทบทวนได้ไม่กี่นาทีก่อน ว่าถึงจะปกปิดความรู้สึกตัวเองเอาไว้ เขาไม่เคยรับรู้สถานะก็คงย่ำอยู่กับที่เป็นเพียงคนรู้จักคนหนึ่ง สู้ฉันยอมเปิดเผยมันออกมาเลยดีกว่า ชอบก็บอกว่าชอบ จะจีบก็พูดว่าจะจีบ

อย่างน้อยก็เหมือนถูกยกภูเขาออกจากอก ได้ปลดปล่อยความอัดอั้นตันหัวใจ ไม่อยากคิดเหมือนกันเพียงแค่เจอคุณปราณได้ไม่นาน ฉันกลับกล้าทำเรื่องบ้าบิ่นสารภาพความในใจกับผู้ชายก่อน

เพราะฉันไม่อยากเริ่มต้นด้วยสถานะเพื่อนของน้องสาวเขา แล้วความสัมพันธ์พวกเราก็จบที่พี่น้อง ไม่สามารถไปต่อในสถานะอื่น มากกว่านั้นได้อีก

ฉันจึงเข้าหาด้วยการเปิดเผยอย่างโจ่งแจ้งตั้งแต่แรกเริ่ม ฉันไม่ได้อยากมีพี่ชายเพิ่มเข้ามาหรอกนะ แถมยังอยากเป็นลูกคนเดียวของคุณแม่ มีแค่ตำแหน่งว่าที่แฟนในอนาคตเท่านั้นที่ว่างรอคุณปราณ ซึ่งฉันจะให้กับเขาได้

"รู้หรือเปล่าเธอกำลังแสดงความรู้สึกที่ไม่ควรออกมา"

อีกฝ่ายชะงักไปเพียงชั่ววูบหนึ่ง แต่เพราะฉันจ้องเขาไม่วางตาเลยเห็นถึงความผิดปกติเมื่อครู่นั้นพอดี คงลำบากใจมากสินะที่ฉันกล้าเปิดเผยความในใจตรงเกินไป

"ไม่ควรตรงไหนคะ"

"เธอเป็นเพื่อนของน้องสาวฉัน ฉันไม่มีทางชอบพอกับเด็ก" คำก็เด็กสองคำก็เด็ก ในสายตาของคุณปราณฉันมันเด็กอายุเท่าไหร่กัน เด็กก็รักเป็นไหมล่ะ และดูเหมือนว่าคุณปราณจะไม่ชอบเด็กเอามาก ๆ

"คุณปราณไม่ชอบเด็กเหรอคะ" ฉันเอียงหัวถามอย่างใคร่สงสัย และอยากรู้ มองเสี้ยวใบหน้าหล่อดูดี ดวงตาคมของเขากำลังมองไปยังถนนข้างหน้า

ขณะมือสองข้างยังคงบังคับพวงมาลัยรถยนต์ แม้แต่ตอนขับรถความเกรงขาม ปะปนความเท่ ๆ ของเขายังมีให้เห็นเลย ให้ตายสิ ฉันตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ได้ตลอดเวลาจริง ๆ

"ไม่ชอบเด็ก...แล้วก็ไม่ชอบเธอด้วย!"

"ไม่ชอบก็ไม่ได้แปลว่าจะชอบไม่ได้นี่คะ" ดื้อรั้น จนได้รับสายตาตำหนิ แต่นั่นไม่ได้ทำให้ความพยายามฉันลดน้อยลง

"แถมมะปรางเปิดทางเชียร์ลินเต็มที่อีกต่างหาก" อีกเหตุผลก็เพราะพวกยัยลีอาหมายปองคุณปราณเช่นเดียวกัน ฉันจึงต้องรีบทำคะแนน

ทว่าตลอดฉันขุดคุ้ยหาเรื่องชวนเขาคุย ถึงแม้บางครั้งคุณปราณจะไม่ได้ตอบกลับ ครางรับเบา ๆ ในลำคออย่างไม่ยี่หระ แสดงออกเด่นชัด ย้ำสถานะว่าคิดแค่พี่น้องต่อฉัน จนเจ็บระบม

นอกจากคุณปราณจะเข้มงวด ดุเก่ง เขายังใจแข็งดั่งหินผา ชอบทำตัวเย็นชาใส่ฉันอยู่เรื่อยไปอีกด้วย แต่ฉันไม่ย่อท้อหรือล้มเลิกภารกิจจีบอาจารย์หนุ่มลงสักนิดเดียว

ความตั้งใจฉันแน่วแน่ มั่นใจไม่มีเปลี่ยน ไม่ได้สนใจด้วยว่าเขาจะฟังที่ฉันพูดออกไปหรือเปล่า ถ้าเขาไม่เอ่ยว่ารำคาญแสดงว่าฉันยังมีสิทธิ์ที่จะจีบ

"มะปรางชอบเล่าถึงคุณปราณบ่อย ๆ เหลือเชื่อมากเลยค่ะ คุณปราณหล่อดูดีตามที่ยัยปรางพูดเอาไว้ไม่มีผิดเลย" ยังพูดเสียงแจ้ว ถึงความเป็นตัวเองไปตลอดทาง กลบความเงียบจนน่าอึดอัดภายในรถได้ดีเชียวล่ะ

"คุณปราณรำคาญหรือเปล่าคะ" ฉันโคลงหัวถาม ยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกฝ่ายอย่างถือวิสาสะ

เมื่อเขาเงียบเกินไป ไม่ส่งเสียงตอบรับฉันอีก สีหน้ายามนี้ เมื่อฉันจดจ้องเขา กลับราบเรียบ ชวนให้รู้สึกหวาดหวั่น เสียวสันหลังไม่น้อย

ปรื้น!

จากตอนแรกเขาขับรถมาด้วยความช้า กลับแปรเปลี่ยนเป็นเหยียบคันเร่งเพิ่มระดับความเร็วมากขึ้น ไม่ต่างจากอารมณ์เดือดดาลในตัวเขา

"ถ้าบอกว่ารำคาญจะเงียบปากได้หรือยัง" ปากหยักเอ่ยพูดคล้ายข่มขู่ ซึ่งส่งผลให้ฉันเริ่มสงบปากสงบคำ เชื่อฟังได้ง่าย ๆ

ฉันคงพยายามมากไปเท่านั้นเอง จนอีกฝ่ายเกิดความรำคาญ เพราะมันเกินลิมิตขอบเขตของเขาที่อนุญาตสินะ ฉันเข้าใจถูกใช่ไหม?

"ลินแค่อยากพูดด้วยนี่คะ"

"ถ้าพูดมากกว่านี้ก็ลงจากรถเดินไปเองซะ" แววตาเต็มไปด้วยอารมณ์คุกรุ่นตวัดมาหาฉัน จนต้องเอนหลังกลับเพราะเกรงกลัวต่อความไม่เป็นมิตรที่ส่งมาถึง

ฉันเริ่มกลัวคุณปราณในเวอร์ชันตอนโกรธ และโมโหแล้วนะ รู้สึกร้อนวูบวาบเพียงแค่หางตาคมปรายมอง ขนอ่อนตามตัวฉันก็ลุกซู่ ไม่ต่างจากเจอผี ไม่เกินจริงเลย

ฉันเพิ่งกลับมาคิดได้ทีหลัง ว่าไม่ควรท้าทาย ลองดีอำนาจมืดของคุณปราณ เพราะเวอร์ชันปกติเขาก็มีสีหน้าเข้มดุดัน ข่มขวัญคนรอบข้างได้มากพออยู่แล้ว...หัวใจดวงน้อย ๆ กลับเต้นตึกตักกับความหล่ออันตรายน่าลองดีของเขาซะอย่างงั้น

เอี๊ยดดดดด!!

ระหว่างนั้น ฉันกำลังวางขาลง เพื่อจัดท่านั่งให้เรียบร้อยกว่านี้ หลังจากพยายามอ่อยคุณปราณอย่างหนักแต่กลับได้ผลลัพธ์ที่ไม่ดีนัก จนต้องยอมแพ้พ่ายไป เพราะฉันโดนเมิน ไม่มองมาหาฉันอีกเลย อย่างกับเป็นเพียงธาตุอากาศ

"ว้ายย!!" ทว่าดันเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นมาเสียก่อน เนื่องจากอีกคนเบรกรถกะทันหัน การทรงตัวร่างฉันจึงเสียหลัก กรีดร้องออกมาอย่างตกใจ ขณะเดียวกัน ใบหน้าตัวเองกำลังจะกระแทกเข้ากับเครื่องยนต์ภายในรถสปอร์ต

ซึ่งเกิดจากแรงดึงกระชากรุนแรง ล้อรถยนต์เกิดการเสียดสีกับถนนคอนกรีต เมื่อคนขับเหยียบเบรกกะทันหันในเวลาที่ขับมาด้วยความเร็วสูง โดยไม่เห็นว่าฉันกำลังจะปรับเปลี่ยนท่านั่ง และร้องบอกเขาไม่ทัน

หมับ! ทว่าความว่องไวมีไหวพริบจากอีกคน รีบคว้าฉันเข้าไปกอดเอาไว้แนบอก ร่างลอยหวือชั่วขณะจนตัวพลิกคว่ำ ย้ายขึ้นมานั่งบนตักแกร่งของฝั่งคนขับรถ

ฉันสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือของคุณปราณที่ลูบกลุ่มผมฉันอย่างปลอบโยน ดวงตากลมเบิกกว้าง ฉันควรตกใจกับเรื่องไหนก่อน มือเย็นเฉียบ ตัวนิ่งค้าง สมองเบลอจนสั่งการทำอะไรไม่ถูก

"ฮึก!" จังหวะนั้นแน่นอนว่าฉันขี้ขลาดมากกว่าจะดีใจที่ได้นั่งตักคุณปราณ ยิ่งเขาลูบศีรษะปลอบ หัวไหล่ฉันก็สั่นไหว ปากเบะลง พร้อมเสียงสะอื้นไห้ ฉันไม่เคยพบเจอเหตุการณ์สะเทือนจิตใจขนาดนี้มาก่อน

"ถึงตึกชมรมว่ายน้ำแล้ว" สุ้มเสียงทุ้มเอ่ยบอก ที่แท้ที่เบรกกะทันหันก็เพราะถึงจุดหมาย แต่ความกลัวเข้าครอบงำ ฉันรีบยกแขนกอดลำคอแกร่งเอาไว้แน่น

"ละ...ลินตกใจ อึก!" กลัวคุณปราณจะผลักไส ซุกหน้าลงบนเสื้อสูทสีเข้ม ที่พรมน้ำหอมกลิ่นอ่อน ๆ ติดจมูกเข้าพอดี ฉันสูดดมน้ำหอมที่ว่า จนทำให้สงบสติได้บ้าง

"เลิกร้องไห้งอแงเป็นเด็กได้แล้ว ไหนเธอบอกว่าไม่ใช่เด็ก" เสียงเข้มดุ ๆ ดังข้างหูฉันอีกครั้ง จนรู้สึกขุ่นเคือง ฉันกำลังอยู่ในอาการตกใจอยู่เลยนะ คุณปราณยังดุฉันได้ลง...น้อยใจชะมัด เฮอะ!

"ลินไม่ใช่เด็กสักหน่อย!"

คนที่เขาไม่รัก ทำอะไรก็ดูขัดตาขัดใจไปซะหมดสินะ...ฮึก แล้วฉันก็ได้แค่พร่ำเพ้อในใจ ก่อนจะยกแขนข้างหนึ่งปาดน้ำตาบนแก้มออก แถมยังหาว่าฉันเป็นเด็ก ฉันยอมไม่ได้แน่นอน!

"ขี้แยแบบนี้เขาเรียกว่า..." คุณปราณส่ายหัวไม่เห็นด้วยกับคำพูดของฉันที่ได้โต้ตอบด้วยความไม่พอใจออกไป เขากำลังแค่นเสียงเอ่ยเยาะหยันว่าฉันยังเป็นเด็กอีกหน ซึ่งแน่นอนล่ะ ใครจะยอมรับล่ะ...ฉันโตแล้วนะ

โตพอจะรักใครสักคนได้แล้ว และอยากให้หอกับเขาจะแย่แล้ว ถึงฟังดูจะแก่แดดไปมากก็ตาม แค่อรรถรสนะคะ แค่ศึกษาดูใจกันก่อนยังดี แต่นี่เขาปฏิเสธ แถมปิดกั้นโอกาส อ้างเหตุผลคำก็เด็กสองคำก็เด็ก ฉันไม่อยากฟัง

"อืม..." เสียงทุ้มหายกลับเข้าไปในลำคอหนาอีกครั้ง เมื่อฉันเงยหน้ามามองเขา ชั่งใจอยู่พักหนึ่งจึงจู่โจมจูบปากหยัก โดยอีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว

เปลือกตาปรือปิดลงในไม่ช้า เพราะไม่เคยจูบใครมาก่อน จึงแสดงความเงอะงะออกมาบ้างบางครั้ง แต่มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับฉัน

คุณปราณเปล่งเสียงทุ้มแผ่วเบาคล้ายพึงพอใจออกมาผ่านลำคอ ต่อรสจูบที่ฉันพยายามส่งไปถึงเขา

มือเล็กของฉันเลื่อนขึ้นมาประคองกรอบใบหน้าคม บังคับให้เขาเอียงรับจูบตามความต้องการจากฉัน จูบแรกในชีวิตฉันได้มอบให้เขาไปแล้ว แต่กลับไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยที่เขาคนนั้นเป็นคุณปราณ

ตอนแรกเขาตั้งท่าจะผลักไสฉันออกห่างจากตัว ฉันจึงใช้จังหวะนั้นส่งปลายลิ้นเข้าไปชอนไชในโพรงปากอีกฝ่ายอย่างจาบจ้วง เขาชะงัก จนฉันเริ่มได้ใจ

น้ำหวานจากคุณปราณหวานที่สุด!

ฉันรู้ตัวว่าได้ลงมือทำเกินไป เพราะนี่มันคือการจูบซึ่งไม่ใช่แค่ปากแตะปาก ทั้งคู่ส่งลิ้นอุ่นร้อนเกี่ยว พัวพันกันไปมาอย่างไม่ยอมกัน จนเกิดเสียงน้ำลายเฉอะแฉะดังคลอเบา ๆ ภายในรถยนต์ ซึ่งจอดนิ่งกับที่ บริเวณหน้าตึกใหญ่ของชมรมว่ายน้ำ

"อื้อ..." ความหวามไหวแล่นพล่านตามร่างกายเมื่อคุณปราณไม่ปฏิเสธ ฟันคมกัดเม้มกลีบปากอวบอิ่มเบา ๆ ทำเอาฉันเคลิบเคลิ้มรสจูบแสนหวาน ดื่มด่ำความช่ำชองที่เขาไล่ต้อน จนจนมุม

ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาต้องการ และรู้สึกเช่นกันหรือเปล่า แต่การที่เขาบดจูบฉันอย่างเร่าร้อน มันทำให้เกิดเสี้ยวความหวังได้ไม่ยาก

คุณปราณมีเทคนิกในการจูบมากกว่าฉันซะอีก ประสบการณ์คงโชกโชนสินะ ยิ่งเขาเคยไปเรียนที่อังกฤษตั้งหลายสิบปี มันต้องมีเรื่องพวกนี้อยู่แล้วล่ะ แต่ฉันไม่ได้ใส่ใจอดีตของเขาหรอก ฉันสนแค่ตอนนี้ และอนาคต...

ฉันยอมรับว่าไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้ เพราะไม่เคยรู้สึกพิเศษมากขนาดนี้กับใครมาก่อนตลอดที่ใช้ชีวิตที่มายี่สิบกว่าปี

ถึงฉันจะเคยพบเจอคนหล่อ หน้าตาดีมาหลายรูปแบบ แต่สำหรับคุณปราณ เขาเป็นคนแรกที่ฉันสนใจ เป็นจุดโฟกัสเดียวที่ฉันมองไม่มีเบื่อ อยากครอบครองโดยไม่คิดถึงความถูกผิด หรือความเหมาะสมเลยก็ว่าได้

"ลินไม่เด็กแล้วนะ แถมจูบเก่งแล้วด้วย" เมื่อผละปากห่างจากกันฉันจึงเอ่ยพูดด้วยท่าทีทะเล้น ยกมือแตะกลีบปากตัวเองที่รู้สึกเจ็บแปลบ เพราะเจ้าของตักแกร่งขบกัดเอาจนได้แผลปริแตก โดยที่คุณปราณยังคงนิ่งเงียบ ไม่ไหวติงแต่อย่างใด

"คุณปราณ ตรงนั้นของคุณปราณมันคึกคักเพราะจูบกับลินเหรอคะ" ฉันทำตาแป๋ว ขณะตั้งคำถามใสซื่อ

ตะ...แต่ตอนนี้ฉันยังรับรู้ได้ถึงของแข็งแกร่งบางอย่าง พยายามดันบั้นท้ายฉันที่กดทับเอาไว้ ไม่ต้องเดาให้ยาก ถึงฉันจะไม่เคยมีอะไรกับใคร แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไร้เดียงสากับเรื่องเพศศึกษาพื้นฐานขนาดนั้นสักหน่อย

"อย่าเพิ่งขยับให้มันสงบก่อน" เสียงเข้มแตกพร่าสั่ง ฉันได้แต่เม้มปากแน่นเป็นเส้นตรง หลุบสายตามองส่วนใหญ่แข็งขึงดันเป้ากางเกงออกมาจนเห็นชัดเจน ฉันกลับไม่อยากให้มันเป็นเช่นนั้นน่ะสิ

"ละ...ลินอยากช่วยคุณปราณ แบบใช้มือกะ...ก็ได้นะคะ" บอกเสียงหวานอ้อนวอน แก้มขาวพลันเห่อร้อนวูบวาบ เขยื้อนไหวร่างกาย กระดกยกก้นขึ้นมา จนกระโปรงทรงเอแคบร่นขึ้นสูงเหนือเอวคอด

หมับ!

ฉันบดสะโพกเข้าหาเขาอย่างเย้ายวน แต่เขากลับมองฉันด้วยแววตาน่าขนลุก จับเอวบางกดไว้แน่น จนแน่นิ่งอยู่กับที่ ฉันชะงัก ขมวดคิ้วมองเขา พร้อมคำถามมึนงง

"ฉันเป็นเพื่อนเล่นเธอหรือไง ถ้าทำแบบนี้อีกอย่าหวังว่าความเป็นพี่น้องฉันก็ไม่มีวันให้เธอได้!"

หัวใจดวงน้อยหล่นวูบ สีหน้าคุณปราณช่างลึกลับจนไม่สามารถอ่านออก ฉันก็เข้าใจว่าเขาชอบจูบเมื่อครู่นี้ซะอีก...สรุปแล้วมันไม่ใช่หรอกเหรอ

"ลินแค่อยากช่วย ละ...ลินไม่เคยช่วยใครเลยนะ คุณปราณเป็นคนแรก"

"เฮอะ เธอคิดว่าฉันต้องเชื่อไหม ขนาดเจอฉันไม่นานยังกล้าเสนอตัวเสียขนาดนี้!"

ฉันสะอึก กลืนไม่เข้าคายไม่ออก การที่ฉันแสดงออกด้านความรักมากไปจนไม่เหมาะสม มันกลับกลายเป็นข้อเสียที่ทำให้คุณปราณยิ่งโกรธ เกลียดฉันมากขึ้น