บท
ตั้งค่า

บทที่ 7 ฝันร้ายคืนเข้าหอ

กู้ชางรู้จักเมิ่งลี่อิน เขาเคยเจอนางบางครั้งตอนที่ไปเยี่ยมเยียนคฤหาสน์สกุลเมิ่ง แต่นางเป็นบุตรอนุส่วนคนที่เขาชอบคือบุตรีฮูหยินเอก นอกจากพบเจอหน้าบางคราวก็ไม่มีเรื่องอันใดให้สนทนากัน อีกทั้งเขาไม่เคยเจอนางเป็นการส่วนตัว ไม่เคยพูดจาด้วยอีกทั้งไม่เคยมองหน้านางนานเกินกว่าชั่วอึดใจ

ที่แท้ท่าทางเรียบร้อยนั่นก็เป็นการตบตาให้คนอื่นวางใจ เพราะหลงรักบุรุษของพี่สาวมากนางถึงขั้นกล้าแย่งชิงงานมงคลไปเป็นของตนเองเชียวหรือ?

กู้ชางพบเจอสตรีมามาก แต่ไม่เคยเจอใครที่โหดเหี้ยมเท่าเมิ่งลี่อินมาก่อน กระทั่งตอนนี้ที่ถูกจับได้นางยังทำท่าร้องไห้จะเป็นจะตายคล้ายตนเองเป็นฝ่ายเสียหายอีก

“เจ้าทำได้อย่างไร?” กู้ชางโมโหจนหน้ามืดตาลายแล้ว “จูเอ๋อร์เป็นพี่สาวเจ้า เจ้าแย่งงานมงคลนางได้อย่างไร ทำลายชีวิตของนางได้อย่างไร!”

เมิ่งลี่อินตอนแรกก็ถูกแม่ใหญ่ข่มขู่ ยังมีท่านพ่อผู้นั้นที่ไม่คิดจะปกป้องนางสองแม่ลูกสักนิด ตอนนี้ยังโดนกู้ชางอาละวาดใส่จนเจ็บทั้งกายและใจนางก็เริ่มหมดหวังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว ผู้อื่นไม่รู้ว่าเมิ่งลี่จูปฏิบัติกับน้องสาวผู้นี้อย่างไร แต่คนในสกุลเมิ่งย่อมรู้ดี

เมิ่งลี่จูเกลียดบุตรที่เกิดจากอนุบิดาทุกคน นางโขกสับ ใช้บรรดาพี่น้องไม่ต่างจากสาวใช้หรือทาสของตนเอง แต่บุตรที่เกิดจากอนุผู้อื่นอย่างไรก็ยังมีบิดาคอยออกหน้าให้ ส่วนนางมีเพียงสืออี๋เหนียงจึงได้แต่ทนการเหยียดหยามของเมิ่งลี่จูอยู่ตลอด

ตอนที่ได้ยินว่าพี่สาวผู้นี้ใกล้จะแต่งออกนางดีใจมากจริง ๆ

ถึงชีวิตนี้จะไม่มีทางหนีพ้นแม่ใหญ่แต่อย่างน้อยก็ยังหลุดพ้นจากเมิ่งลี่จู เมิ่งลี่อินที่ไม่ได้หวังมากมายอันใดเพียงเท่านี้ก็ยินดีมากแล้ว

แต่นอกจากนางจะไม่หลุดพ้นยังต้องตกอยู่ในบ่วงนี้แทนเมิ่งลี่จู ความหวังที่เคยส่องสว่างพลันหลุดหายไปต่อหน้าต่อตา เมิ่งลี่อินเสียใจจนรวดร้าวไปทั้งกาย นางเงยหน้าขึ้น บนใบหน้าอ่อนหวานมีคราบน้ำตาไหลเป็นทางยาว ข้างขมับถึงขั้นมีรอยแดงจากการกระแทกประทับอยู่จาง ๆ

เมิ่งลี่อินเอ่ยเสียงต่ำ ดวงตานางวาววับ “ท่านอยากไปตามหานางก็ไปเถอะ แต่ท่านจะไม่มีวันตามหานางเจออย่างแน่นอน”

นางพอจะมองออก เมิ่งลี่จูรักความสบาย ไม่มีทางหนีไปในคืนก่อนแต่งงานแน่หากจะหนีก็ต้องหนีตั้งแต่วันแรก ๆ แล้วใครกันที่ช่วยปกปิดไม่ให้ความลับรั่วไหล หากไม่ใช่แม่ใหญ่ผู้นั้น

กู้ชางร้อยไม่คิดพันไม่คิดว่าน้องสาวคนรักที่เขาเห็นนางเรียบร้อยไม่มีปากมีเสียงมาโดยตลอดจะกลายมาเป็นคนเช่นนี้ได้ เขาโกรธจนขาดสติ มือคว้าแขนเล็กได้ก็กระชากเข้าหาตัวโดยแรง ไม่สนใจว่านางจะร้องเจ็บปวดอย่างไร

“อยากเป็นภรรยาข้านักหรือ? ได้ เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าเป็น ทว่าหลังจากนี้เจ้าจะไม่มีโอกาสนี้อีก!”

เมิ่งลี่อินหวีดร้องเบา ๆ เมื่อร่างถูกจับบังคับให้ลุกขึ้นกะทันหันทั้งยังถูกจับโยนลงบนเตียงอย่างไม่ออมแรง ชุดแต่งงานหนาสามชั้นยังไม่ทันได้ถอดออก ไหนจะมงกุฎหงส์ที่ติดแน่นเสียเหลือเกินนั่นอีก นางถูกเหวี่ยงลงเตียงเช่นนี้ก็รู้สึกเหมือนโดนเด็ก ๆ กระโดดทับเต็มแรง จุกจนพูดไม่ออกอยู่เป็นนาน

กู้ชางถูกโทสะเข้าครอบงำจนไร้สติยั้งคิด เขาตามมาทาบทับ คืนเข้าหอที่เคยคาดหวังถึงกลับกลายเป็นคืนผิดพลาดไปเสียทุกอย่าง ฝ่ามือหนาจับเข้าที่ปกคอเสื้อคลุมได้ก็ฉีกกระชากออกอย่างแรง ดวงตาเจ้าบ่าวหมาด ๆ แดงก่ำ ทำเอาคนที่ถูกกระทำอย่างป่าเถื่อนไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงสักแอะ ได้แต่นอนนิ่งน้ำตาไหลอยู่อย่างนั้น

เพียงครู่เดียวชุดแต่งงานสีแดงสดก็ถูกฉีกกระชากเป็นชิ้น ๆ ไม่เว้นแม้แต่เอี๊ยมตัวจิ๋วสีแดง กู้ชางกระชากมันติดมือได้ก็โยนทิ้งส่ง ๆ แม้จะมีร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวทอดอยู่ด้านล่างแต่กู้ชางกลับไม่รู้สึกอันใดเลยสักนิด นอกจากความโมโหที่พุ่งพรวด เรื่องอื่น ๆ ก็ไม่อยู่ในหัวอีกต่อไป

“อ๊ะ- อื้อ!”

เมิ่งลี่อินรู้สถานะตนเองดี นางเป็นเพียงลูกอนุจะยังคาดหวังงานมงคลดี ๆ อันใดได้อีก ดังนั้นนางไม่เคยนึกถึงคืนแต่งงานที่เต็มไปด้วยความหอมหวานของความรักมาก่อน ทว่าตอนที่ก้าวเท้าลงจากเกี้ยวแปดคนหาม นางก็อดไม่ได้ที่จะแอบหวังลึก ๆ ในใจ

นางแอบรักเขามานาน นานเหลือเกิน

ตั้งแต่วันนั้นที่เขาเผลอช่วยนางที่กำลังจะตกลงจากต้นไม้โดยไม่ตั้งใจ เมิ่งลี่อินก็นับเอาบุรุษผู้นี้เป็นดวงใจดวงน้อยที่เฝ้าทะนุถนอม แม้เขาจะสานสัมพันธ์กับพี่สาวที่จงเกลียดจงชังนางอย่างเมิ่งลี่จู นางก็ยอมรับได้ แม้เขาจะจำเรื่องราวเล็ก ๆ ระหว่างคนทั้งคู่ไม่ได้ นางก็คิดว่าไม่เป็นไร อย่างน้อยนางจำได้ก็พอ

เมิ่งลี่อินทำใจไว้แล้ว เขาจะแต่งพี่สาวนางเป็นภรรยา ส่วนนางก็เป็นได้แค่น้องสาวภรรยาที่ไม่สลักสำคัญคนหนึ่ง ชั่วชีวิตนี้ไม่มีทางได้บรรจบกันอีก ดังนั้นตอนที่รู้ว่าต้องแต่งงานให้เขากลบเกลื่อนให้พี่สาว เมิ่งลี่อินถึงขั้นเผลอมีความดีใจผุดออกมาแวบหนึ่ง

แต่ก็แค่แวบเดียวเท่านั้น หลังจากฟังคำพูดของสุ่ยซื่อ นางก็หลงลืมมันไปเสียสนิท กว่าจะนึกออกก็เป็นตอนที่กู้ชางยื่นมือมารับนางในเกี้ยวแล้ว

อยากแต่งงานกับเขาแล้วอย่างไรเล่า คนที่เขารักคือพี่สาวนาง ส่วนนางก็แค่หญิงหน้าไม่อายที่แย่งงานมงคลของเมิ่งลี่จูมาเป็นของตนเอง เป็นต้นเหตุให้พี่สาวจิตใจบอบช้ำอย่างหนักจนหนีเตลิดไปอย่างนั้น

เมิ่งลี่อินปิดเปลือกตาอย่างอดสู นางไม่ต่อต้านและไม่หลีกหนี ปล่อยให้เขาตักตวงความสาวจากร่างโดยไม่เบามือโดยไม่คิดจะห้ามปราม อย่างน้อยตอนนี้ในสายตาเขา นางก็เป็นหญิงสาวคนหนึ่ง หาใช่น้องสาวเมิ่งลี่จูผู้ไร้ตัวตนต่อไป

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel