บทที่ 2 ผู้กองหน้าหล่อ

ด้านธีร์ณัฐหลังจากเหตุการณ์เริ่มสงบลงแล้วนั้น ร่างสูงเหลือบมองคนตัวเล็กที่นั่งหลับตาพริบๆ ตัวสั่น ในอ้อมกอดของตน ธีร์ณัฐที่รู้สึกตัวว่ากอดหญิงสาวใบหน้าเรียวสวย ปากนิด จมูกหน่อย ธีร์ณัฐที่โอบกอดข้าวตังอยู่นั้น ร่างสูงถึงกับเสียอาการไปชั่วขณะ ให้ตายเถอะนานแค่ไหนแล้วที่เข้าไปได้ใกล้ชิดกับสาวๆ แบบนี้ สายตาคมมองสำรวจคนตรงหน้าอย่างใกล้ชิด แต่ก่อนที่ธีร์ณัฐจะโดนเสน่ห์ของคนในอ้อมแขนตกเข้าเต็มๆ ไปมากกว่านี้นั้น เสียงฝีเท้าของใครบางคนกลับเดินเข้ามา

"ผู้กองครับ หัวหน้าคนร้ายหนีไปได้ครับ แต่ยังดีที่ได้ลูกน้องมันมา" เสียงจ่าเข้มทำให้ร่างสูงที่นั่งกอดร่างบางที่สั่นไหวนั้นรู้สึกตัว

"เอาตัวไปโรงพัก" ด้านจ่าเข้มที่เห็นผู้กองหนุ่มนั่งโอบกับข้าวตังเช่นนั้น จ่าเข้มถึงกับชะงักเล็กน้อย

"คนร้ายไปแล้วลืมตาขึ้นมาเถอะ" ด้านข้าวตังที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับลืมตาขึ้นมา ให้ตายเถอะใครจะคิดว่าผู้ชายที่เข้ามาช่วยฉัน เขาหล่อมาก นี้ขนาดอยู่ในชุดเสื้อนอกเครื่องแบบธรรมดายังเท่ห์และหน้าหล่อตะโกนแบบนี้ ทั้งหุ่นล้ำๆ ร่างหนาๆ ถ้ารู้ว่าโดนคนหล่อๆ นั่งกอดแบบนี้จะแกล้งหลับนานๆ ซะหน่อยแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ดวงตากลมเล็กสบตาเข้ากับสายตาคมเข้มตรงหน้า

"พวกคุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง รู้หรือเปล่าว่าที่นี่เป็นเขตหวงห้าม" เสียงเข้มเอ่ยกับตัวต้นเหตุ ถ้าพวกเธอไม่แอบมาเล่นที่น้ำตกในเวลาแบบนี้ ทีมของเขาจับคนร้ายได้แล้ว

"ฉันไม่รู้หรอกค่ะ คุณตำรวจเพราะไม่มีใครบอก" ด้านข้าวตังที่ถูกผู้กองหนุ่มหน้าหล่อดุมาเช่นนั้น คนที่กลัวได้ไม่ทันไรก็เริ่มต่อปากต่อคำทันที

ด้านจ่าเข้มที่เห็นข้าวตังลอยหน้าลอยตา ไม่สำนึกที่เข้ามาขัดจังหวะเจ้าหน้าที่ปฏิบัติงานนั้น ถึงกับอดที่จะต่อว่าข้าวตังไม่ได้

"ข้าวตังพูดกับผู้กองให้มันดีๆ หน่อย"

"ฉันก็พูดดีๆ ด้วยแล้วไง คุณตำรวจ ก็ฉันไม่รู้จริงๆ นี่นา" ข้าวตังเอ่ยกับจ่าเข้มและเบนสายตามาที่ธีร์ณัฐแทน แต่ขณะที่จ่าเข้มจะต่อว่าข้าวตังไปมากกว่านี้นั้น

"ผู้กองครับ ป้ายห้ามเข้าถูกเปลี่ยนครับ" หมู่โยวิ่งมารายงานหัวหน้าทีม ด้านจ่าเข้มที่ได้ยินเช่นนั้น

"ป้ายโดนเปลี่ยนหวังว่าคงไม่ใช่ฝีมือเธอหรอกนะ" จ่าเข้มเอ่ยกับข้าวตัง เพราะคนแถวนี้นั้นทราบดีว่าลูกสาวคนเล็กของคุณดิเรก นั้นแสบมากแค่ไหน

"จ่าเข้มมีหลักฐานเหรอคะ ว่าเป็นฝีมือของฉัน" ข้าวตังเอ่ยอย่างไม่คิดจะยอมรับ ทั้งที่เรื่องเปลี่ยนป้ายนี้เป็นฝีมือของพวกเธอจริง ด้านธีร์ณัฐที่เห็นว่าจ่าเข้มและข้าวตังจะเริ่มก่อสงครามเล็กๆ นั้นถึงกับรีบห้ามปราม

"ช่างเถอะจ่า" ธีร์ณัฐเอ่ยพร้อมกับเบนสายตามาจับผิดเธอ

"ผู้กองธีร์ อุตส่าห์ช่วย ไม่คิดจะขอบคุณสักคำ" จ่าเข้มเอ่ยขณะที่ข้าวตังกำลังจะเดินหนีผ่านหน้าผู้กองธีร์ณัฐ

"ขอบคุณค่ะผู้กองหน้าหล่อ" ข้าวตังเอ่ยพร้อมกับเผยยิ้มให้กับธีร์ณัฐ

"วันหลังถ้าไม่อยากวิ่งเสี่ยงตายแบบนี้อีกก็อย่าเล่นซน เปลี่ยนป้ายเข้ามาแบบนี้อีก" ด้านข้าวตังที่ถูกธีร์ณัฐแขวะตนมาเช่นนั้น ใบหน้าสวยที่เผยยิ้มได้ไม่ทันไร ถึงกับหุบยิ้มทันที

"น้ำตกนี่เป็นของผู้กองคนเดียวเหรอคะ ถึงได้ห้ามพวกฉันนัก" ข้าวตังสวนกลับอย่างไม่ยอม

"พูดไรของแกข้าวตังกลับไปได้แล้ว เดี๋ยวก็ฟ้องคุณดิเรกหรอก"

"ชิ...! ด้านข้าวตังที่ถูกจ่าเข้มขู่เช่นนั้นถึงกับหน้าบึ้งตึง และเดินกลับไปหาเพื่อนๆ ของเธอ โดยที่มีสายตาคมเข้มของธีร์ณัฐได้แต่มองตาม

"อย่าสนใจคำพูดของเด็กแสบอย่างยัยข้าวเลยนะครับผู้กอง ยัยข้าวนิสัยก็เป็นแบบนี้แหละ" จ่าเข้มและหมู่โยที่สังเกตเห็นท่าทีของผู้กองหนุ่มถึงกับเอ่ยขึ้นมา

"เธอมาเล่นน้ำตกที่นี่เป็นประจำเหรอครับ" ธีร์ณัฐเอ่ยถามจ่าเข้ม

"ก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับ แต่วันนี้สงสัยจะแอบพ่อเธอมา" จ่าเข้มที่เป็นตำรวจในพื้นที่เห็นข้าวตังตั้งแต่ยังเด็กตัวเล็กๆ ถึงกับเอ่ย

ด้านหมู่โยที่นานๆ ทีจะเห็นสาวน้อยใบหน้าสวย ปากนิด จมูกหน่อย อย่างข้าวตัง ถึงกับตกอยู่ในภวังค์ความสวยน่ารัก ของข้าวตังไปชั่วขณะ

"หุบเขา ป่าลึกแบบนี้ ไม่คิดเลยนะครับ ว่าจะเจอสาวสวย น่ารักขนาดนี้" หมู่โยถึงกับเอ่ยชมความสวยน่ารักของสาวน้อยที่เดินผ่านหน้าตนไป

"สวยมันก็สวย น่ารักดีอยู่หรอกนะครับ แต่ไอ้ข้าวมันฤทธิ์เยอะ เด็กแสบซน ที่ไม่กลัวใคร เพราะเป็นลูกสาวคนเล็กของนักการเมืองแถวนี้ครับ"

"หึ..." ธีร์ณัฐที่มองตามร่างบางไปยังรถเวสป้าสีชมพูของเธอนั้น ถึงว่าดูไม่ธรรมดาดี ธีร์ณัฐได้แต่คิด

"นี้ก็จะค่ำแล้ว หมู่โยขับรถตามไปส่งเด็กๆ พวกนั้นหน่อยละกัน ผมกลัวจะเกิดอันตรายกับพวกเธอ" ธีร์ณัฐเอ่ยจบก็แยกเดินไปอีกทาง ด้านจ่าเข้มและหมู่โยที่ได้รับคำสั่งจากผู้กองธีร์หน้าหล่อที่แสนจะเย็นชานั่น ทั้งสองถึงกับขมวดคิ้วมองหน้ากัน

"ปกติผู้กองธีร์ เคยสนใจ เป็นห่วงใครที่ไหนจ่า" หมู่โยเอ่ยขึ้นมา

"นั้นนะสิ วันนี้ดูใจดีเป็นพิเศษ ท่าทีที่นี่วันนี้ครึ้มฟ้าครึ้มฝนสงสัยฝนจะตกหนักวะ รีบไปส่งแก๊งค์เด็กแสบนั้นเถอะหมู่โย" พอจ่าเข้มเอ่ยจบหมู่โยก็ไปที่รถทันที

ด้านข้าวตังที่มาถึงรถก่อนเพื่อนๆ แล้วนั้น ไม่นานรถตำรวจก็วิ่งเข้ามาจอดข้างๆ กับรถของเธอ

"ผู้กองธีร์เห็นว่าเริ่มจะมืดแล้ว ให้ผมไปส่งพวกคุณนะครับ" หมู่โยเอ่ยกับข้าวตัง และน้อยหน่า เปี๊ยกที่เดินมาพอดี

"ว้าว หล่อมาก" น้อยหน่าที่เห็นตำรวจหนุ่มหน้าหล่ออย่างธีร์ณัฐที่เดินมาทางพวกเธอ น้อยหน่าและเปี๊ยกถึงกับโดนความหล่อของธีร์ณัฐตกเข้าเต็มๆ

"ฉันไม่อยากรบกวนเวลาของคุณตำรวจ พวกเรามาเอง กลับเองได้ค่ะ" ข้าวตังหันไปเอ่ยกับธีร์ณัฐ เธอไม่ได้ขอร้องและอ้อนวอนพวกเขา

"ตำรวจมีหน้าที่ช่วยเหลือ ประชาชน พวกคุณขับนำหน้ารถพวกผมเถอะครับ" หมู่โยเอ่ยขึ้นมา

"ไปเถอะพี่ข้าวอีกอย่างที่นี่ก็เริ่มมืดแล้ว รีบไปสิพี่" ด้านข้าวตังเมื่อจะปฏิเสธ แต่น้อยหน่าเอ่ยมาเช่นนั้น ข้าวตังถึงกับสตาร์ทรถและขับนำหน้ารถตำรวจ โดยมีหมู่โย และผู้กองธีร์ณัฐที่ขับตามมาส่ง ข้าวตังเรื่องอะไรจะให้พวกเขาไปส่งถึงที่บ้านคุณย่าละ แบบนั้นคุณย่าเห็นรถตำรวจนำไปส่งถึงบ้านเป็นเรื่องแน่ ข้าวตังขับมาจนกระทั่งถึงในหมู่บ้าน

"พวกคุณส่งพวกฉันถึงตรงนี้ก็พอค่ะ ขอบคุณนะคะ" ข้าวตังเอ่ยพร้อมกับยกมือไหว้หมู่โย และธีร์ณัฐ จากนั้นก็ขับรถกลับบ้านคุณย่าทันที

ด้านหมู่โยที่มองตามข้าวตังจนกระทั่งลับตานั่น

"พอมีสาวๆ สวยๆ น่ารัก แบบนี้ ยกมือไหว้ ผมทำตัวไม่ถูกเลยครับ ผู้กอง น่ารักชิบหาย" หมู่โยได้แต่เอ่ยออกมาสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เรียกว่ารักแรกเจอได้หรือเปล่า เพราะตอนนี้เขาอยากจะจีบสาวน้อยน่ารักคนนี้ซะเหลือเกิน

ด้านธีร์ณัฐที่โยธินเอ่ยปากชมแม่สาวน้อยใบหน้าสวยต่อหน้าของตน จู่ๆ เขากับรู้สึกหงุดหงิดและไม่พอใจหมู่โยซะงั้น จนกระทั่งถึงโรงพักที่ผู้กองธีร์ไม่เอ่ยคุยกับตน โยธินที่เห็นท่าทีของผู้กองธีร์เช่นนั้น ถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยท่าทีสงสัย

"ให้ตายเถอะนี้ผู้กองธีร์เป็นไรไป ก่อนหน้านี้ก็คุยกันมาดี"จู่ๆๆ ก็ไม่คุยกับเขาซะงั้น โยธินได้แต่คิด