บทที่ 1 เขตห้ามเข้า

ร่างบาง ใบหน้าสวยสดใส น่ารักหน้าตาจิ้มลิ้ม ปากนิด จมูกหน่อย พอทุกอย่างมารวมอยู่บนตัว ข้าวตัง อรินทร์รันสาวน้อยกร้านโลกเหลี่ยมจัด ในชุดนักเรียนมัธยมปลาย ผมยาวสวยถูกถักเปียสองข้างแล้วนั้น ถ้าไม่รวมเรื่องพูดมากและปากจัดที่ไม่เกรงกลัวใคร ฉันคือดาวเด่นโรงเรียนสามปีซ้อนค่ะ นิสัยสนิทง่ายแต่ไม่ใช่ทุกคนนะคะ คนแถวๆ นี้มักจะเรียกฉันว่าเด็กแสบค่ะ จะซนจะแสบจริงไหมนั้นก็ขึ้นอยู่ที่ว่าคนที่เข้าหาฉันเอาด้านไหนมาแลก นี้ละค่ะคือนิสัยที่แท้จริงของฉัน

ร่างบางในชุดนักศึกษาขับมอไซค์เวสป้าคู่ใจสีชมพูมาจอดที่หน้าบ้านไม้ขนาดกลางสองชั้น วันนี้เป็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ซึ่งทุกๆ วันศุกร์ฉันมักจะมาค้างที่บ้านคุณย่าเป็นประจำ ซึ่งบ้านฉันห่างจากบ้านคุณย่าประมาณ 10 กิโล และวันนี้ที่ฉันได้ขับเวสป้าคู่ใจมาที่นี่นั้นเพราะแอบคุณแม่มาค่ะ แต่โชคดีหน่อยพอมาถึงคุณย่าและคุณป้าไม่อยู่ วันนี้ฉันและเพื่อนๆ แถวนี้เรามีนัดกันที่น้ำตกท้ายหมู่บ้าน วันนี้ฉันและพวกไอ้เปี๊ยกและยัยน้อยหน่าเด็กข้างบ้านคุณย่าเราจะไปเล่นน้ำตกกัน ฉันที่ไม่ได้ไปเล่นที่นั้นนานแล้วตื่นเต้นไม่รู้ว่าจะมีคนเยอะไหม แต่ก่อนที่จะไปร่างบางในชุดนักเรียนก็ไม่ลืมที่จะเปลี่ยนชุด ไม่นานข้าวตังสาวน้อยใบหน้าสวยก็อยู่ในชุดกางเกงขาสั้น สีดำและเสื้อยืดสีฟ้าอ่อนพอดีตัว พอฉันเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น ไม่นานไอ้เปี๊ยก และยัยน้อยหน่าก็ขับรถมอไซค์เวสป้าคู่ใจมาจอดรอฉันที่หน้าบ้าน

ด้านเปี๊ยกเด็กหนุ่มอายุ 16 เพื่อนข้างบ้านของข้าวตังที่เห็นรุ่นพี่สาวแต่งตัวสวยพร้อมออกแล้วนั้น

"ว้าว นี้นานมากแล้วที่ผมแทบจะไม่เห็นพี่ข้าวใส่กางเกงขาสั้น น่ามองมาก"

"ทำไม" ด้านข้าวตังที่รับรู้ได้ รุ่นน้องแทะโลมเธอด้วยสายตานั้น ถึงกับมองค้อนด้วยสายตาไม่พอใจ

"พี่ตัวขาวมาก ใสไปหมด" เปี๊ยกไม่พูดเปล่าพร้อมกับจ้องมองที่เรียวขาขาวใสของข้าวตัง

"โบ๊ก..." ข้าวตังที่เห็นเช่นนั้นถึงกับเขกเข้าที่ศีรษะของหนุ่มรุ่นน้องทันที

!! โอ้ย...พี่ข้าวนี้ผมเจ็บนะพี่"

"กูอะพี่มึง มึงแทะโลมกูมาได้"

"แหม...พี่ข้าวผมล้อเล่นนะพี่ ผมไม่ได้ชอบพี่หรอกนะ เราโตมาด้วยกัน ผมแค่ชมพี่เอง ลูกพี่"เปี๊ยกเอ่ยกับรุ่นพี่สาวคนสนิท

"แล้วไป"

"น้องชมนิดชมหน่อย ถึงกับลงมือ ทำเป็นมีอารมณ์ เฮ้ย.. ถึงว่าพี่เป็นแบบนี้ไง ถึงว่าไม่มีแฟนสักที" ด้านเปี๊ยกที่พูดมาอย่างสนุกปากแต่นั้นกับยิ่งทำให้ข้าวตังนั้นหงุดหงิดและโมโหอารมณ์โกรธเคืองหนักเพิ่มไปอีก

"ไอ้เปี๊ยก..." ข้าวตังถึงกับตะโกนใส่หน้าเปี๊ยกเสียงดังลั่น

"ไอ้เปี๊ยกมึงแม่งแหย่พี่ข้าวไม่เข้าเรื่อง มึงก็รู้ว่าพี่ข้าวเซนซีทิฟกับเรื่องนี้มาก ไอ้นี้จู่ๆ แม่งก็อยากเจ็บตัวซะงั้น" น้อยหน้าได้แต่ต่อว่ารุ่นน้อง ซึ่งเธอข้าวตัง ไอ้เปี๊ยกเรานั้นเติบโตมาด้วยกัน ห่างกันแค่ปีเดียว

"พี่ข้าว พี่อย่าโกรธผมเลยลูกพี่ ผมขอโทษนะครับ คนสวยของน้อง" เมื่อน้อยหน่าว่าเช่นนั้น คนกลัวโดนรุ่นพี่สาวดุถึงกับรีบเอ่ยปากแก้ตัวทันที

"ที่ฉันยังไม่มีแฟน เพราะฉันเลือกอยู่ยะ ไม่ใช่ที่นิสัย" ข้าวตังว่าให้กับเปี๊ยก แม้ไอ้เปี๊ยกจะชอบเอาจุดอ่อนเรื่องไม่มีแฟนของฉันมาล้อเล่น รอให้ฉันจบมอ.6 ก่อนเถอะ จะควงมาให้มันดูไม่ซ้ำหน้าเลย ข้าวตังได้แต่คิด

เมื่อเป็นเช่นนั้นข้าวตัง น้อยหน่า เปี๊ยกทั้งสามก็ขับเวสป้าคนละคันออกจากบ้านมาถึงริมภูเขา ไม่ถึงสิบนาที พอมาถึงเราต้องเดินไปยังลำธารอีกประมาณห้าร้อยเมตร แต่ขณะที่พวกเรามาถึงแล้วนั้นกับมีป้ายสีแดงที่เขียนว่า ห้ามเข้า ทั้งสามถึงกับมองหน้ากัน

"นี้อย่าบอกนะว่าวันนี้เขาปิดไม่ให้เข้าแล้ว" เสียงน้อยหน่าเอ่ยขึ้นมา

"มาขนาดนี้เราจะกลับเปล่างั้นเหรอ ฉันว่าพวกเราเดินหน้าต่อเถอะ" ข้าวตังเสนอมา เรื่องอะไรฉันจะยอมกลับละ

"พี่ข้าว เราจะไปกันจริงๆหรอ ป้ายห้ามเข้าติดอยู่นะพี่"

"นายจะกลัวอะไร กลัวว่าเจ้าหน้าที่ไม่ให้เข้า หรือกลัวพ่อฉัน" ข้าวตังเอ่ยถามรุ่นน้องมาถึงขนาดนี้แล้วเปี๊ยกยังจะคิดกลับเอง

"เราแอบมาน้ำตกแบบนี้ คุณลุงจะไม่ว่าอะไรใช่ไหมพี่"

"โอ้ย...ไอ้เปี๊ยกอีกไม่กี่ก้าวก็จะเดินถึงน้ำตกแล้ว มึงจะกลัวไรตอนนี้ ถึงคุณลุงทราบก็ไม่ทันแล้ว" ด้านน้อยหน่าที่เห็นสีหน้ากล้าๆ กลัวๆ ของเปี๊ยกเป็นผู้ชายซะเปล่าแต่กับกลัวกว่าพวกฉันจะอีก

"แกสบายใจได้เลย ไอ้เปี๊ยกถ้าไม่มีใครปากโป้งไปบอกพ่อฉัน เขาก็ไม่รู้หรอกน๊า" ข้าวตังเอ่ยมาอย่างเสียอารมณ์ ที่วันนี้พวกเธอแอบมาเล่นน้ำตกที่ลำธารท้ายหมู่บ้าน คนที่กลัวพ่อไม่ใช่ฉันแต่กับเป็นไอ้เปี๊ยกที่กลัวมากกว่าฉันซะอีก

"ช้าอยู่ทำไม เลสโกสิ" เมื่อข้าวตังเอ่ยเช่นนั้นทั้งสามก็เดินต่อ โดยที่เปี๊ยกเป็นคนเอาป้ายห้ามเข้าออก

มาแนะนำตัวกันหน่อยฉันชื่อ ข้าวตัง เป็นลูกสาวของบ้าน ฉันมีพี่สาวชื่อพี่ข้าวสวยแต่งงานกับสามีชาวฝรั่งเศส ส่วนพี่ชายชื่อพี่ข้าวตู พวกพี่ๆ ฉันเติบโตมีครอบครัวไปแล้ว บ้านฉันทำธุระกิจ ขายอุปกรณ์ก่อสร้าง คุณพ่อเป็นนักการเมืองชื่อดังคนมีอิทธิพลแถวๆ นี้ แค่บอกว่าฉันเป็นลูกสาวใคร หนุ่มๆ แถวนี้ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งและจีบฉันแล้วละ เพราะอิทธิพลของพ่อแท้ๆ เลยทำให้คนสวยอย่างฉันไม่มีแฟนอย่างเพื่อนๆ สักที

พอพวกเรามาถึงน้ำตกแล้วนั้น สายตาดวงเล็กมองไปบริเวณโดยรอบ

"แปลกแฮ่ะ วันนี้ไม่มีใครเลย" เสียงเล็กเอ่ยกับเพื่อนๆ ของเธอ เพราะปกติน้ำตกที่นี่ช่วงเวลาหลังเลิกเรียนเวลาค่อนเย็นๆ แบบนี้จะมีกลุ่มวัยรุ่นมาเล่นน้ำกัน แต่วันนี้บรรยากาศกับเงียบสงบมีเพียงเสียงน้ำไหลลงมาจากภูเขาสูงเท่านั้น

"ใครจะบ้าเข้ามาละพี่ ถ้าไม่ใช่เรา 3 คนก็เห็นๆ กันอยู่ว่าเขตห้ามเข้า แต่พวกพี่ก็มากัน" เปี๊ยกว่าให้กับสองสาวที่ชวนกลับอย่างข้าวตังและน้อยหน่าก็ไม่ยอมกลับ

"ก็ดีแบบเงียบๆ มีแค่พวกเราแบบนี้จะได้ไม่วุ่นวาย" ร่างบางในชุดกางเกงขาสั้น เสื้อยืดเอ่ยจบข้าวตังก็ลงเล่นน้ำตกก่อนเพื่อนทันที

"ว้าว...เย็นสบายจัง" ใบหน้าสวยหวานที่ได้ลงเล่นน้ำตกสมใจแล้วนั้นถึงกับระบายยิ้มออกมาด้วยท่าทีพอใจสุดๆ จากนั้นเปี๊ยกและน้อยหน้าก็ลงเล่นน้ำตกตามเธอ

1 ชั่วโมงผ่านไป

ขณะที่ทั้งสามเล่นสาดน้ำ ใส่กันอย่างสนุกสนานบรรยากาศที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ที่ดังขึ้นมาทางน้ำตกนั้น

"จ่าวันนี้มีคนมาเล่นน้ำอีกเหรอ" เสียงเข้มของผู้กองหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตร เบ้าหน้าฟ้าประทาน งานดี วัยยี่สิบสามปี ดีกรีหนุ่มเมืองนอกอย่างผู้กองธีร์ณัฐเอ่ยถามลูกน้อง

"ไม่มีแล้วนะครับผู้กอง ผมให้หมู่โยทำป้ายห้ามเข้าแล้วนะครับ" จ่าเข้มเอ่ยกับผู้กองหนุ่ม

"อร้าย...นิยัยน้อยหน้า แกอย่าแกล้งฉันสิ"

"ไอ้เปี๊ยก ใครให้แกเปลี่ยนทีม นี้พวกแกแกล้งฉันเหรอ ตายแน่" เสียงที่ดังขึ้นมาในระยะสองร้อยเมตร ด้านธีร์ณัฐที่ได้ยินเสียงคนที่เล่นน้ำที่น้ำตก ถึงกับขมวดคิ้วด้วยสีหน้าสงสัย

"ผมไม่คิดว่าจ่าบกพร่องต่อหน้าที่แบบนี้" เสียงเข้มเอ่ยออกมา

"จริงนะครับผู้กอง ผมทำป้ายห้ามเข้าแล้วครับ ใช่ไหมวะไอ้โย" โยที่จ่าเข้มเอ่ยถึงนั้นคือลูกน้องมือขวาของธีร์ณัฐ ด้านหมู่โยที่ถูกถามถึงกับมือเกาหัว เพราะเขาจำได้ว่าเป็นคนตั้งป้ายห้ามเข้าเสียเอง

ด้านธีร์ณัฐได้แต่มองหน้าลูกน้อง เพราะวันนี้เขามีภารกิจตามสืบเรื่องยาเสพติดที่ท้ายน้ำตก เกรงว่าถ้ามีใครเข้ามาในสถานที่เขตหวงห้ามแบบนี้จะเป็นอุปสรรคต่อการทำงานของตน แต่นั้นก็ไม่ทันขาดคำ

"ผู้กองนั้นไงครับ" เสียงหมู่โยเอ่ยขึ้นมา แต่กับเป็นฝ่ายคนร้ายที่ลักลอบขนยาเสพติดข้ามชายแดนเร็วกว่า

!! ปัง ปัง ปัง !! เสียงกระสุนปืนสาดเข้าหากัน

" กรี๊ด..อร้าย"

ด้านข้าวตังที่ได้ยินเสียงปืนในระยะไม่กี่ร้อยเมตรนั้น ร่างบางถึงกับกรี๊ดลั่นด้วยความตกใจ ทั้งสามข้าวตังน้อยหน่าและเปี๊ยกวิ่งหนีกันกระเจิดกระเจิง

!! ปัง ปัง !!

"อร้าย กรี๊ด"

"ตามจับมาเป็นตัวประกัน" เสียงของหัวหน้าคนร้ายตะโกนขึ้นมา ด้านข้าวตังในชีวิตที่ฉันไม่เคยกลัวอะไรเลย แต่วันนี้ฉันกับกำลังวิ่งหนีตายสุดๆ

ด้านธีร์ณัฐที่ได้ยินเช่นนั้น ถึงกับวิ่งไปดักที่โขดหิน เมื่อเห็นหญิงสาวร่างบางที่วิ่งหนีโจรนั้น ธีร์ณัฐถึงกับรีบวิ่งไปช่วย

!! หมับ !! ฝ่ามือหนากระชากเข้าที่คนตัวเล็กปะทะเข้าที่อกแกร่งหนาด้วยความแรง

!! ตึก !! ข้าวตังที่ตกออยู่ในอ้อมกอดของธีร์ณัฐ

"เงียบ" เสียงเข้มเอ่ยออกมาขณะที่ฉันตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา ที่เราหลบอยู่โขดหินด้วยกัน ฉันกลัวมากถึงกับไม่กล้าลืมตาขึ้นมา

!! ตึก ตึก !!