ตอนที่ 3

คนมีแผลยกมัจจุราชกระบอกสีดำหันไปทางเจ้าสาว พิมพ์วลีหน้าตาตื่นรีบหลบหลังฟาเบียนด้วยความกลัว

“แกรู้อยู่แล้วว่าเขามีฉัน แต่แกก็ยังจะแย่ง ใช้ฐานะทางสังคมเป็นตัวล่อ นังแพศยาผู้หญิงอย่างเธอต้องได้รับความเจ็บปวดแบบฉันคอยดู!”

“สมัยนี้ใครดีใครได้ แกมันโง่เองจะเอาอะไร อยากเกิดมาจนทำไมล่ะ!”เจ้าสาวเถียงกลับ

คนฟังกัดฟันน้ำตาไหลอาบแก้ม ดีเหมือนกันได้รู้ธาตุแท้คน หากเธอคบหากันไปในอนาคตอาจเจ็บปวดเช่นนี้ได้ ยกมือลูบท้องแผ่วเบา แม่ขอโทษ... แต่ใจดวงนี้มันแหลกสลายมิอาจทานทนอยู่ได้อีก จำต้องจบชีวิตตนเอง อยากให้ชายใจดำมีแผลติดตัวไปตลอดชีวิต

“ฟาเบียน... ฉันรักคุณมากเหลือเกิน ได้โปรด... มองฉันให้ดีๆ มองฉันแล้วจดจำไว้ ขออวยพรให้คุณมีความสุขตลอดกาล”ยกมือขึ้นจอศีรษะตนเอง ดวงตาคมกริบเบิกกว้างถลาเข้าหาร่างกลางห้อง

“มิร่าอย่า!”เสียงหนึ่งตะโกนแทรกเข้ามา

ร่างสูงใหญ่วิ่งสุดฝีเท้ามองภาพตรงหน้าด้วยความตื่นตระหนก

น้องสาวหันมองผู้เป็นพี่แล้วยิ้มเย็น “ลาก่อนพี่คาเอล”

เสียงลั่นกระสุนดังขึ้น ร่างในชุดดำล้มฟุบกองกับพื้น เลือดสีแดงสดไหลนอง แขกในงานยืนตะลึกกับเหตุการณ์ ฟาเบียนกระโจนเข้าโอบกอดร่างนั้นน้ำตาคลอ

“มิร่า ทำไมคุณทำแบบนี้!”เจ้าบ่าวตะโกนลั่น

คาเอลผลั่กร่างฟาเบียนออกห่างน้องสุดแรง

“อย่ามายุ่งกับน้องสาวฉันได้สารเลว!”คาเอลด่าทอแล้วโอบกอดน้องสาวตนเองไว้แทน กวาดตามองรอบๆ ทั้งน้ำตา “เรียกรถพยาบาลสิวะ ได้ยินไหม!”

“รีบพามันออกไปสิ อย่าให้นักข่าวมาทำข่าวได้นะ”เสียงพิมพ์วลีตะโกนออกมา

ดวงตาเรียวคมช้อนมองความแค้นฝังแน่น ยกนิ้วขึ้นชี้คู่บ่าวสาวด้วยความอาฆาต

“พวกแกสองคน รอไว้เถอะอีกไม่นาน พวกแกจะต้องมาก้มหัวแทบเท้าฉัน จำเอาไว้แค้นนี้ไม่มีวันหายฉันจะเอาคืนให้สาสม!”

พิมพ์วลีชะงักเมื่อเห็นเปลวไฟลุกโชนในแววตาคู่นั้น น่าเสียดายเหลือเกินหากเขามีเงินทองเฉกเช่นฟาเบียน เธออาจเดินหน้าคบหากับหนุ่มคนนี้ ทั้งหล่อเหลามีเสน่ห์ดึงดูดอย่างประหลาด

ร่างไร้สติถูกนำส่งโรงพยาบาลคาเอลติดตามไปอย่างใกล้ชิด ไม่อยากเชื่อว่าตนมาช้าไป หากเครื่องบินไม่ดีเลย์คงไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้น อาจห้ามน้องสาวได้ทัน ไอ้สารเลวฟาเบียนสุดท้ายมันก็ทำตามสัญญาไม่ได้ หากน้องสาวเป็นอะไรจะทำให้พวกมันต้องกระอักเลือดออกมาเลยทีเดียว

ห้าชั่วโมงแพทย์ออกมาจากห้องผ่าตัดเพียงแค่เห็นสีหน้า คาเอลรับรู้ได้ว่าความหวังคงริบหรี่ ชายหนุ่มตรงเข้าจับท่อนแขนของแทพย์

“น้องสาวของผมเป็นยังไงบ้างครับ”เอ่ยถามเสียงสั่นเครือ

“พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ แต่ว่า...” แพทย์หลุบตามองพื้นถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เธอมีโอกาสเป็นเจ้าหญิงนิททรา”

“หมายความว่ายังไงครับ ผมไม่เข้าใจ”

“ถึงแม้จะพ้นขีดอันตรายแต่เธออาจจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย หมอพยายามสุดความสามารถแล้วครับ”

“แล้ว... เด็กในท้องล่ะครับ”ชายหนุ่มถามเสียงเศร้า น้ำตาคลอ

“เด็กในท้องยังมีชีวิตอยู่ ถ้าคุณต้องการเด็กไว้ผมจะช่วยอีกแรง”

“ขอบคุณมากครับคุณหมอ”

ร่างสูงใหญ่ทิ้งกายบนเก้าอี้ ความรู้สึกถาโถมเข้าหา หัวใจเหมือนถูกบดขยี้ ใครเลยจะคิดว่าน้องใจเด็ดถึงเพียงนี้ ขบกรามแน่นนึกถึงภาพงานวิวาห์ของชายที่เคยเป็นดั่งดวงใจน้อง แค้นจนอยากฆ่าให้ตายเสีย พวกมันต้องชดใช้กับการกระทำในครั้งนี้

คาเอลลุกยืนสาวเท้าไปยังแพทย์ประจำ นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามเพื่อปรึกษา เด็กในท้องประดุจตัวแทนของน้องสาวเขาไม่อาจทอดทิ้งได้ จะเก็บหลานเอาไว้เมื่อวันหนึ่งพ่อมันมาคุกเข่าตรงหน้า คงได้รับรู้ความเจ็บปวดบ้าง

“ผมต้องทำยังไงบ้างครับ ถ้าต้องการเด็กในท้อง”

“ผมแนะนำให้จ้างพยาบาลชำนาญการคอยดูแลนะครับ”

ชายหนุ่มพยักหน้าช้าๆ เป็นเชิงเข้าใจ

“พอดีผมติดงานที่ต่างประเทศ ผมสามารถฝากน้องสาวไว้ที่นี่ได้ไหมครับ”เขาคิดว่าการแพทย์ของอเมริกาน่าจะดีกว่า หากเคลื่อนย้ายน้องซึ่งอาการหนักอยู่คงไม่ดีเท่าไหร่ อีกอย่างทางสายการบินคงไม่ยินยอมด้วย

“ได้ครับ แต่คุณอาจต้องเสียค่าใช้จ่ายค่อนข้างมาก”

“ครับผมตกลง ฝากน้องสาวผมด้วยนะครับคุณหมอ”

“ครับ ผมยินดีช่วยเหลือเต็มที่”แพทย์รับคำ

ตอนนี้ยังพอมีเงินเก็บอยู่แม้จะไม่มากนัก แต่คงประวิงเวลาได้ ไม่นานหรอกโปรเจคที่กำลังยื่นเสนอคงนำพาเงินก้อนใหญ่มาให้ เมื่อนั้นเขาคงตั้งบริษัท