พ่ายรักจำเลยมาร

วิวาห์สีเลือด

ตี๊ด! ตี๊ด!

เสียงโทรศัพท์ปลุกคนตัวใหญ่ให้ตื่นขึ้น ชายหนุ่มรูปร่างสูงกำยำ ใบหน้าคมเข้ม คิ้วหนาได้รูป ริมฝีปากหยักลึก ดวงตาเรียวคม นัยน์ตาสีอำพัน คาเอล เดอร์มินอฟลุกนั่งหยิบมือถือหัวเตียงขึ้นมาดูเบอร์ เขากดรับแล้วกรอกเสียงตามสาย

“โทรมาหาพี่มีอะไรเหรอมิร่า”เขาถามปลายสายน้ำเสียงอ่อนโยน เพราะคุ้นเคยกับน้ำเสียงหวานแผ่วดี

“พี่คาเอล” เสียงสะอื้นทำให้ชายหนุ่มชะงัก รู้สึกตกใจไม่น้อย

“มีเรื่องอะไรมิร่า!”

“ฟาเบียนเค้ากำลังจะแต่งงาน ฟาเบียนขอเลิกกับมิร่า มิร่าจะทำยังไงดีคะพี่คาเอล มิร่ากำลังท้องลูกของเขาอยู่”มิร่าสะอื้นไห้หัวใจแทบแหลกสลาย คำมั่นสัญญาแต่เก่าก่อนไม่มีความหมายเหตุใดเขาถึงเห็นหญิงอื่นดีกว่าเธอ ทั้งที่อยู่ด้วยกันมานาน

ได้ฟังคำน้องสาวชายหนุ่มครุ่นคิด มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่ไอ้ฟาเบียนกล้าทำกับน้องเขาขนาดนี้เชียวเหรอ ทีเมื่อก่อนมันมาขอร้องคบหา แทบจะคุกเข่าเอาหน้าแนบเท้า แต่มาวันนี้คิดจะทิ้งก็ตัดกันอย่างไรเยื่อใย ไม่สนแม้แต่ลูกตัวเอง บัดซบ! หากไม่ได้สั่งสอนคงไม่รู้สำนึกสินะ

“มิร่าใจเย็นนะมันอาจไม่เป็นความจริงก็ได้”คนเป็นพี่ช่วยปลอบ ใจภาวนาอย่าให้สิ่งที่น้องบอกเป็นความจริง เขาเองตอนนี้ยุ่งยากวุ่นวาย เพราะโปรเจคใหม่กำลังจะสำเร็จ หากได้ตั้งบริษัทน้องสาวคงสบาย

ปลายสายเงียบกัดริมฝีปากแน่น หากเธอไม่แน่ใจคงไม่ติดต่อพี่ชายหรอก ที่พึ่งสุดท้ายมีเพียงพี่คาเอลเท่านั้น

“มิร่าแน่ใจพี่คาเอล มิร่าเห็นกับตาตัวเอง”

เสียงน้องสาวทำเอาหัวใจกระตุกวูบ ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้เขาใจคอไม่ดี

“มิร่ารอพี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่บินไปหา มันยังไม่แต่งตอนนี้หรอกใช่ไหม!”

“อีกสองวันค่ะพี่คาเอล”

“รอพี่นะ พี่จะไปจัดการไอ้ฟาเบียนมันเอง”

“แล้วมิร่าจะรอนะคะพี่คาเอล”

มือใหญ่ยกขึ้นเสยผมด้วยความหงุดหงิด กดเบอร์ติดต่อว่าที่น้องเขยกลับไม่มีสัญญาณตอบรับ หากฟาเบียนทำเรื่องนี้จริงเขาไม่มีวันให้อภัยแน่ แล้วผู้หญิงที่กล้าแต่งงานกับคนที่มีพันธะมันเป็นใครกัน ช่างไร้ยางอายไม่มีจิตสำนึกในส่วนดี นั่งประจำเครื่องคอมพิวเตอร์จัดการจองตั๋วเดินทางไปยังอเมริกา เร็วที่สุดคือมะรืน กัดฟันข่มกลั้นความขุ่นเคืองเอาไว้ พยายามทำใจให้เย็นทั้งที่มันร้อนจนแทบระอุ หากฟาเบียนคิดถึงตอนที่ตนมาขอคบน้องสาวสักหน่อยมันคงใช้สมองครุ่นคิดถึงการเลิกรากับมิร่า

ไม่เป็นไรหากเขาเกลี่ยกล่อมอาจยังทัน ฟาเบียนไม่ใช่คนโง่งม หมอนั้นพอมีส่วนดีในตัวบ้างหากเอาเรื่องลูกมายึดไว้คงคิดได้ ร่างสูงใหญ่ทิ้งตัวลงบนฟูกหนาหลับตาลงในที่สุด