บทที่ 2

"นั่นเป็นครอบครัวของพ่อ ไม่ใช่ของหนู"

"เกล! "

"หนูจะไปอยู่กับแม่"

ว่าจบกมลชนกก็วิ่งขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตนเพื่อเก็บเสื้อผ้า พร้อมกับต่อสายหามารดาที่เป็นที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวของเธอในเวลานี้ ทว่า...

เบอร์ของท่านถูกปิดใช้บริการไปแล้ว ไม่ว่าเธอจะพยายามต่อสายหาผู้เป็นแม่ยังไงก็ได้ยินเพียงแต่เสียงคอลเซนเตอร์ของผู้ให้บริการเครือข่ายโทรศัพท์มือถือ

ร่างเล็กสมส่วนของเด็กสาวอายุสิบหกปีวิ่งตรงไปยังห้องทำงานของมารดาเพื่อตรวจหาข้าวของเครื่องใช้ของท่าน แต่ในเวลานี้มันกลับไม่มีหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่ชิ้นเดียว

มือเล็กถูกยกขึ้นมาปิดหน้าพลางปล่อยโฮออกมาด้วยความเสียใจ แม่ของเธอจากไปโดยไม่มีแม้แต่คำบอกลาให้กับลูกสาวที่ท่านบอกว่ารักนักหนา

ถ้ารักแล้วทำไมถึงไม่มารับเธอไปอยู่ด้วยกันเล่า...

"เกล"

"หนูขออยู่คนเดียวก่อนได้ไหมคะ"

"ได้ แต่พ่ออยากจะให้เกลฟังเหตุผลที่พ่อต้องแต่งงานใหม่สักหน่อย หลังจากนั้นพ่อจะยอมให้เกลอยู่ในนี้สักพัก ตกลงไหมลูก" กมลาศพยายามต่อรองกับลูกสาวอย่างใจเย็น

"ค่ะ"

"ธุรกิจนำเข้ารถยนต์ของพ่อมีปัญหา ที่ครอบครัวของเราต้องย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านไร่ของคุณย่ามันเป็นเพราะว่าพ่อต้องขายบ้านหลังนั้นเพื่อใช้หนี้"

"ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" กมลชนกเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะเธอไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน

"สี่ปีก่อน"

"แล้วพ่อกับแม่ก็เลิกกันหรอคะ"

กมลาศจำใจพยักหน้ารับ แล้วพูดต่อ "หลังจากที่พ่อใช้หนี้ก้อนแรกไปแล้ว แม่เขาคงเห็นว่าพ่อต้องไม่มีปัญญาใช้หนี้ในส่วนที่เหลือแน่ และในอนาคตพ่ออาจจะกลายเป็นบุคคลล้มละลาย"

"ทำไมหนูไม่เคยรู้เลย"

มือหยาบกร้านจากการทำงานยกขึ้นมาลูบศีรษะทุยของแก้วตาดวงใจเพียงหนึ่งเดียว ขณะที่ดวงตาคมเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาของลูกผู้ชาย

"เกลไม่ควรต้องรู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรก มันเป็นปัญหาของพ่อ พ่อต้องแก้มันด้วยตัวของพ่อเอง"

"แล้วตอนนี้ละคะ"

กมลาศสูดหายใจเข้าปอด เพราะกำลังจะพูดเรื่องสำคัญ

"ที่พ่อต้องแต่งงานกับน้าวดี เพราะน้าวดีจะช่วยใช้หนี้ในส่วนที่เหลือให้พ่อ แลกกับการที่พ่อต้องเซ็นรับน้องซีเป็นลูกบุญธรรม และเลี้ยงดูน้องให้เหมือนกับลูกคนหนึ่งหลังจากที่น้าวดีเสียชีวิต"

"พ่อพูดเหมือนกับว่า..."

คนที่มีภาระอันหนักอึ้งวางอยู่บนบ่าพยักหน้ารับ แล้วพรูลมหายใจออกมาด้วยความรู้สึกเหนื่อยอ่อนแทบหมดแรง

"น้าวดีเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เขาไม่ไว้ใจญาติทางฝ่ายพ่อของน้องซีน่ะ"

กมลชนกเริ่มใช้สมองของเด็กอายุสิบหกประมวลผลคำบอกเล่าของบิดา และคิดหาทางออกในแบบของเด็ก เพราะเธอไม่ได้อยากมีแม่ใหม่ แล้วก็ไม่ได้อยากให้บิดาต้องเอาลูกเสือลูกตะเข้มาเลี้ยงด้วย

"คืนนี้หนูขอไปนอนบ้านครีมได้ไหมคะ"

"พ่อว่า..."

"นะคะพ่อ"

"ลูกต้องถามครีมก่อนนะว่าเขาสะดวกไหม แล้วพ่อก็ขอคุยกับพ่อหรือย่าของครีมด้วย แต่ลูกแน่ใจหรอว่าจะไป พ่อกลัวว่าจะเป็นการไปรบกวนพวกเขาเปล่าๆ "

"พ่อคะ หนูไม่อยากอยู่ที่บ้านสักพัก"

"เอาล่ะๆ แค่คืนนี้คืนเดียวนะ แล้วเอามือถือมาให้พ่อคุยกับผู้ใหญ่ทางนั้นด้วย"

"ค่ะ"

กมลชนกตอบรับอย่างง่ายดาย เพราะเธอตั้งใจว่าจะให้เพื่อนรักช่วยหาทางออกสำหรับเรื่องนี้ ซึ่งมันต้องดีกว่าการที่พ่อเธอต้องแต่งงานใหม่ และเธอต้องมีแม่เลี้ยงอย่างแน่นอน